.
Υπάρχουν έννοιες που τις χρησιμοποιούμε στη ζωή μας με την αίσθηση ότι γνωρίζουμε πραγματικά τι σημαίνουν. Θα μπορούσαμε να μιλάμε ώρες για αυτές τεκμηριώνοντας το γνωστικό μας πεδίο (δηλαδή την υποκειμενική μας ανάγκη), αλλά μια άλλη θεώρηση λέει πως η ζωή μας είναι γεμάτη από σοφιστείες ομοιάζουσες με την έδρα μας … δηλαδή επί το λαϊκότερον είναι του κώλου.
Βέβαια αυτό ως αποδοχή δεν μας τιμά και θα κάναμε τα αδύνατα δυνατά να πείσουμε για το σπουδαίο της αντίληψης μας και για την σοφία που έχουμε απέναντι σε ότι μας απορρίπτει αυτή τη συγκρότηση.
Μια τέτοια λέξη που έχει φορτισμένη συναισθηματική προσέγγιση είναι και ο γνωστός μας «Φασισμός». Ιστορικά για αυτόν έχουν μιλήσει περισσότερο οι αντίθετες τοποθετήσεις παρά οι ίδιοι οι Φασίστες.
Ακόμη οι τόνοι αίματος αδικοχαμένων ανθρώπων από τις αρχές του περασμένου αιώνα έχουν φορτίσει με ένα αρνητικό περιεχόμενο τον ίδιο το φασισμό που στο όνομα του ξεκίνησαν οι βιαιότητες.
Αφορμή αυτών των σκέψεων, είναι ένα θεατρικό έργο που ανέβηκε πρόσφατα στο θέατρο Επί Κολωνώ και πραγματεύεται αυτή την έννοια μέσα από την πέννα του αμερικανού συγγραφέα Στίβεν Κινγκ υπό τον τίτλο «Ο καλός μαθητής»
Γνώριζα την προετοιμασία του έργου καιρό πριν από τον υπέροχο μουσικό και εμπνευσμένο καλλιτέχνη Χρήστο Τριανταφύλλου που υπογράφει τις μουσικές συνθέσεις των θεμάτων της παράστασης.
Με εξέπληξε η σύνθεση που άκουσα πρόσφατα από το διαδίκτυο και γοητεύτηκα από την πολυεπίπεδη ανάλυση του φασισμού που "διάβασα" μέσα από τον ήχο της δημιουργίας του. (απόσπασμα)
Προσωπικά αποφεύγω να ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που προσφέρουν αβίαστα αναθέματα σε φιλοσοφίες, πολιτικές αντιλήψεις και κοινωνικά φαινόμενα όπως αυτό του φασισμού, έστω και αν έχω αναφορές συναισθηματικές σε πόνο που έχει προσφέρει.
Όποιος με ευκολία αναθεματίζει, κάπου μέσα στο μυαλό του εξυπηρετεί κομμάτια του μοντέλου που απορρίπτει.
Σύντομα θα απολαύσω καιρού επιτρέποντος την παράσταση και θα έχουμε περισσότερα να πούμε επ’ αυτής. Όμως όπως έχω γράψει και στο παρελθόν, καλό είναι να προετοιμαζόμαστε νοητικά σαν θέλουμε να παρακολουθήσουμε κάτι που όντως μας ενδιαφέρει. Μια από τις προετοιμασίες ήταν να φέρω πάλι μέσα από μια νέα εξερεύνηση την ουσιαστική προσέγγιση στο φαινόμενο του φασισμού ως κοινωνικό- πολιτική πρακτική και σαφώς ως φιλοσοφία σκέψης.
Οι αναλύσεις που διάβασα μέσα στο χρόνο που διέθεσα ήταν ενδιαφέρουσες και αναφέρονταν κυρίως στο ιστορικό του φαινόμενο καθώς και στο πολιτικό ρεύμα με κύριο εκφραστή του τον Μουσολίνι.
Με τα χρόνια έχω αποκτήσει μια «διαστροφή» στην κατανόηση των αυτονόητων και δεν αρκούμαι στην εξήγηση ενός φαινομένου μέσα από πολιτικές και ιστορικές αναλύσεις που τεκμηριώνουν την εμφάνιση και την δράση του.
Με ενδιαφέρει περισσότερο το «γιατί» εμφανίζεται και κατά πόσον η ύπαρξη του εδράζει μέσα σε ανάγκες της σκέψης μας.
Ότι έχει εμφανιστεί ως φιλοσοφία ή έχει γίνει αποδεκτό ως πολιτική πρακτική ανά τους αιώνες, σίγουρα εξυπηρετεί ανάγκες σκέψης των ανθρώπων που το αποδέχονται ή το αντιστρατεύονται.
Αν απαντήσουμε στο ζήτημα της πολιτικής ιστορικής έκφρασης του φασισμού με ένα αφοριστικό πνεύμα και με την πεποίθηση ότι δεν υπάρχει πλέον ως επιθυμητό από λαούς μοντέλο στον κόσμο… μια και κανένας ιδεολογικός – πολιτικός χώρος (δεν τολμά) να αυτοπροσδιορίζεται πλέον ως φασιστικός, τότε έχουμε κάνει το μεγαλύτερο ολίσθημα.
Ο φασισμός είναι μια ανθρώπινη έκφραση ανάγκης που αξίζει να ερευνήσουμε ο καθένας προσωπικά την μετάλλαξη του σε όλους τους τομείς της ζωής μας ακόμη και της εντελώς προσωπικής.
Αυτή η ανάρτηση δεν επιδιώκει να μετατραπεί σε μελέτη και να καταγράψει τεκμηριωμένες παραπομπές από την βιβλιογραφία, αλλά στοχεύει μόνο να βάλει το ερώτημα "Τι είναι φασισμός" για προσωπική αναζήτηση του κάθε ενός ξεχωριστά.
Μου φαίνεται πολύ λίγη η ερμηνεία του φασισμού ως «Αυταρχική πολιτική θεωρία». Αυτό αφήνει έξω από την ερμηνεία το μυαλό μας και τις ανάγκες του, που εξυπηρετούν την εμφάνιση αυτής της θεωρίας.
Θα μπορούσε να είναι η σύνδεση του με το αστικό μοντέλο συνυφασμένη και ως πολιτική θεωρία να βρίσκεται μόνο μέσα σε αυτό;
Σήμερα λειτουργούμε επί μέρους αντιλήψεις που ασπάζεται ο φασισμός ως ιδεολογία στην καθημερινότητα μας (όντας) δηλώνοντας δημοκρατικοί;
Το «πιστεύω» ως έννοια πόσο κοντά βρίσκεται με την φιλοσοφία του φασισμού σε αντίθεση με το «θεωρώ» που το έχουμε απαγορευμένο από την λογική των ομάδων ταύτισης σε διάφορα ζητήματα;
Όλα αυτά και ακόμη περισσότερα είναι ερωτήματα που δεν έχει καμία αξία η απάντηση τους, όσο η ικανότητα να τα συνθέσουμε (ατομικά) και να τα αφήσουμε να βρίσκονται απέναντι μας για να μας γενούν απορίες σε ότι το μυαλό μας θέλει να το κατατάσσει εύκολα και αβίαστα με ένα ορισμό.
Το «καλό» και το «κακό» είναι έννοιες που τις χρησιμοποιούμε οι άνθρωποι για να εκφράσουμε την ικανοποίηση ή όχι της προσωπικής μας ανάγκης.
Η ψυχρή (φιλοσοφική) ανάλυση ενός φαινομένου δεν μπορεί να έχει μέσα της τέτοιους ποιοτικούς χαρακτηρισμούς, έστω και αν γνωρίζουμε καλά το άδικο αίμα που έχει χυθεί στο παρελθόν. Το ότι ακόμη και σήμερα συνεχίζεται να χύνεται στον πλανήτη άδικα το αίμα ανθρώπων απέναντι σε συμφέροντα θα πρέπει να μας υποψιάσει ότι κάτι δεν κάνουμε σωστά με τον ποιοτικό αυτό (ιδιοτελή) διαχωρισμό και με τα σχηματικά αναθέματα χωρίς την κατανόηση της σκέψης μας.
Όλα αυτά λοιπόν τα ερωτήματα (ενδεχομένως) να είναι μικρές σπίθες που θα πετάγονται από τα λόγια του θεατρικού έργου και θα τις αναζητήσω παρακολουθώντας το.
Θα τολμούσαμε να παραδεχτούμε σε απλά ζητήματα της ζωής μας ότι έχουμε απομακρυνθεί από την συν-αίσθηση και λειτουργούμε φασιστικές λογικές, όντας Δημοκράτες, Χριστιανοί, Βουδιστές, Μωαμεθανοί, Επιστήμονες, Πολιτικοί και ότι άλλη ιδιότητα βάλει ο νους μας;
Να ένα καλό ερώτημα που έχει δύσκολο το σκέλος της απάντησης και σίγουρα δεν εμπίπτει μέσα σε ένα αφορισμό του φασισμού από εμάς τους «καλούς».
Αυτή η ευκολία στα λόγια, για να επανέλθω στην αρχή του άρθρου είναι σοφιστείες που ομοιάζουν περισσότερο με την έδρα μας … για να μην τις ονοματίσω ξανά όπως ακριβώς λέγονται επί το λαϊκότερον…
Υπάρχουν έννοιες που τις χρησιμοποιούμε στη ζωή μας με την αίσθηση ότι γνωρίζουμε πραγματικά τι σημαίνουν. Θα μπορούσαμε να μιλάμε ώρες για αυτές τεκμηριώνοντας το γνωστικό μας πεδίο (δηλαδή την υποκειμενική μας ανάγκη), αλλά μια άλλη θεώρηση λέει πως η ζωή μας είναι γεμάτη από σοφιστείες ομοιάζουσες με την έδρα μας … δηλαδή επί το λαϊκότερον είναι του κώλου.
 |
| Πληροφορίες έργου |
Μια τέτοια λέξη που έχει φορτισμένη συναισθηματική προσέγγιση είναι και ο γνωστός μας «Φασισμός». Ιστορικά για αυτόν έχουν μιλήσει περισσότερο οι αντίθετες τοποθετήσεις παρά οι ίδιοι οι Φασίστες.
Ακόμη οι τόνοι αίματος αδικοχαμένων ανθρώπων από τις αρχές του περασμένου αιώνα έχουν φορτίσει με ένα αρνητικό περιεχόμενο τον ίδιο το φασισμό που στο όνομα του ξεκίνησαν οι βιαιότητες.
Αφορμή αυτών των σκέψεων, είναι ένα θεατρικό έργο που ανέβηκε πρόσφατα στο θέατρο Επί Κολωνώ και πραγματεύεται αυτή την έννοια μέσα από την πέννα του αμερικανού συγγραφέα Στίβεν Κινγκ υπό τον τίτλο «Ο καλός μαθητής»
Γνώριζα την προετοιμασία του έργου καιρό πριν από τον υπέροχο μουσικό και εμπνευσμένο καλλιτέχνη Χρήστο Τριανταφύλλου που υπογράφει τις μουσικές συνθέσεις των θεμάτων της παράστασης.
Με εξέπληξε η σύνθεση που άκουσα πρόσφατα από το διαδίκτυο και γοητεύτηκα από την πολυεπίπεδη ανάλυση του φασισμού που "διάβασα" μέσα από τον ήχο της δημιουργίας του. (απόσπασμα)
Προσωπικά αποφεύγω να ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που προσφέρουν αβίαστα αναθέματα σε φιλοσοφίες, πολιτικές αντιλήψεις και κοινωνικά φαινόμενα όπως αυτό του φασισμού, έστω και αν έχω αναφορές συναισθηματικές σε πόνο που έχει προσφέρει.
Όποιος με ευκολία αναθεματίζει, κάπου μέσα στο μυαλό του εξυπηρετεί κομμάτια του μοντέλου που απορρίπτει.
Σύντομα θα απολαύσω καιρού επιτρέποντος την παράσταση και θα έχουμε περισσότερα να πούμε επ’ αυτής. Όμως όπως έχω γράψει και στο παρελθόν, καλό είναι να προετοιμαζόμαστε νοητικά σαν θέλουμε να παρακολουθήσουμε κάτι που όντως μας ενδιαφέρει. Μια από τις προετοιμασίες ήταν να φέρω πάλι μέσα από μια νέα εξερεύνηση την ουσιαστική προσέγγιση στο φαινόμενο του φασισμού ως κοινωνικό- πολιτική πρακτική και σαφώς ως φιλοσοφία σκέψης.
Οι αναλύσεις που διάβασα μέσα στο χρόνο που διέθεσα ήταν ενδιαφέρουσες και αναφέρονταν κυρίως στο ιστορικό του φαινόμενο καθώς και στο πολιτικό ρεύμα με κύριο εκφραστή του τον Μουσολίνι.
Με τα χρόνια έχω αποκτήσει μια «διαστροφή» στην κατανόηση των αυτονόητων και δεν αρκούμαι στην εξήγηση ενός φαινομένου μέσα από πολιτικές και ιστορικές αναλύσεις που τεκμηριώνουν την εμφάνιση και την δράση του.
Με ενδιαφέρει περισσότερο το «γιατί» εμφανίζεται και κατά πόσον η ύπαρξη του εδράζει μέσα σε ανάγκες της σκέψης μας.
Ότι έχει εμφανιστεί ως φιλοσοφία ή έχει γίνει αποδεκτό ως πολιτική πρακτική ανά τους αιώνες, σίγουρα εξυπηρετεί ανάγκες σκέψης των ανθρώπων που το αποδέχονται ή το αντιστρατεύονται.
Αν απαντήσουμε στο ζήτημα της πολιτικής ιστορικής έκφρασης του φασισμού με ένα αφοριστικό πνεύμα και με την πεποίθηση ότι δεν υπάρχει πλέον ως επιθυμητό από λαούς μοντέλο στον κόσμο… μια και κανένας ιδεολογικός – πολιτικός χώρος (δεν τολμά) να αυτοπροσδιορίζεται πλέον ως φασιστικός, τότε έχουμε κάνει το μεγαλύτερο ολίσθημα.
Ο φασισμός είναι μια ανθρώπινη έκφραση ανάγκης που αξίζει να ερευνήσουμε ο καθένας προσωπικά την μετάλλαξη του σε όλους τους τομείς της ζωής μας ακόμη και της εντελώς προσωπικής.
Αυτή η ανάρτηση δεν επιδιώκει να μετατραπεί σε μελέτη και να καταγράψει τεκμηριωμένες παραπομπές από την βιβλιογραφία, αλλά στοχεύει μόνο να βάλει το ερώτημα "Τι είναι φασισμός" για προσωπική αναζήτηση του κάθε ενός ξεχωριστά.
Μου φαίνεται πολύ λίγη η ερμηνεία του φασισμού ως «Αυταρχική πολιτική θεωρία». Αυτό αφήνει έξω από την ερμηνεία το μυαλό μας και τις ανάγκες του, που εξυπηρετούν την εμφάνιση αυτής της θεωρίας.
Θα μπορούσε να είναι η σύνδεση του με το αστικό μοντέλο συνυφασμένη και ως πολιτική θεωρία να βρίσκεται μόνο μέσα σε αυτό;
Σήμερα λειτουργούμε επί μέρους αντιλήψεις που ασπάζεται ο φασισμός ως ιδεολογία στην καθημερινότητα μας (όντας) δηλώνοντας δημοκρατικοί;
Το «πιστεύω» ως έννοια πόσο κοντά βρίσκεται με την φιλοσοφία του φασισμού σε αντίθεση με το «θεωρώ» που το έχουμε απαγορευμένο από την λογική των ομάδων ταύτισης σε διάφορα ζητήματα;
Όλα αυτά και ακόμη περισσότερα είναι ερωτήματα που δεν έχει καμία αξία η απάντηση τους, όσο η ικανότητα να τα συνθέσουμε (ατομικά) και να τα αφήσουμε να βρίσκονται απέναντι μας για να μας γενούν απορίες σε ότι το μυαλό μας θέλει να το κατατάσσει εύκολα και αβίαστα με ένα ορισμό.
Το «καλό» και το «κακό» είναι έννοιες που τις χρησιμοποιούμε οι άνθρωποι για να εκφράσουμε την ικανοποίηση ή όχι της προσωπικής μας ανάγκης.
Η ψυχρή (φιλοσοφική) ανάλυση ενός φαινομένου δεν μπορεί να έχει μέσα της τέτοιους ποιοτικούς χαρακτηρισμούς, έστω και αν γνωρίζουμε καλά το άδικο αίμα που έχει χυθεί στο παρελθόν. Το ότι ακόμη και σήμερα συνεχίζεται να χύνεται στον πλανήτη άδικα το αίμα ανθρώπων απέναντι σε συμφέροντα θα πρέπει να μας υποψιάσει ότι κάτι δεν κάνουμε σωστά με τον ποιοτικό αυτό (ιδιοτελή) διαχωρισμό και με τα σχηματικά αναθέματα χωρίς την κατανόηση της σκέψης μας.
Όλα αυτά λοιπόν τα ερωτήματα (ενδεχομένως) να είναι μικρές σπίθες που θα πετάγονται από τα λόγια του θεατρικού έργου και θα τις αναζητήσω παρακολουθώντας το.
Θα τολμούσαμε να παραδεχτούμε σε απλά ζητήματα της ζωής μας ότι έχουμε απομακρυνθεί από την συν-αίσθηση και λειτουργούμε φασιστικές λογικές, όντας Δημοκράτες, Χριστιανοί, Βουδιστές, Μωαμεθανοί, Επιστήμονες, Πολιτικοί και ότι άλλη ιδιότητα βάλει ο νους μας;
Να ένα καλό ερώτημα που έχει δύσκολο το σκέλος της απάντησης και σίγουρα δεν εμπίπτει μέσα σε ένα αφορισμό του φασισμού από εμάς τους «καλούς».
Αυτή η ευκολία στα λόγια, για να επανέλθω στην αρχή του άρθρου είναι σοφιστείες που ομοιάζουν περισσότερο με την έδρα μας … για να μην τις ονοματίσω ξανά όπως ακριβώς λέγονται επί το λαϊκότερον…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δεν επιτρέπονται νέα σχόλια.