.
Θα μου επιτρέψετε σήμερα να γίνω «τραγουδιάρης» και να εστιάσω την ακοή μου στην όμορφη Ελευθερία Αρβανιτάκη που με την αισθαντική φωνή της μπορεί να μας πάει μια βόλτα πέρα από τα χαρακώματα της εγωκεντρικής αυτό-εικόνας μας.
Διάλεξα για το μικρό «πρόγραμμα» τραγούδια του έρωτα, χωρίς να έχω διάθεση να φτάσω μέχρι τον μύθο του Ανδρόγυνου σε καμιά ανάλυση όπως αυτή του παλιού φαγοποτιού που το γνωρίζουμε και αλλιώς ως «Το Συμπόσιο του Πλάτωνος». Η ανυπαρξία χρόνου στην ερωτική αίσθηση που δημιουργούν τέτοια τραγούδια, έχει ένα περίεργο διπλό παιχνίδι μέσα μας. Τα πάντα που επιλέγουμε να συμβαίνουν ως αίσθηση μέσα μας, διαθέτουν την αφθονία και την έλλειψη ταυτόχρονα. Η εκδοχή της αφθονίας μπορεί να λεχθεί και ως ανέλιξη της αισθαντικής μας ικανότητας να παρατηρούμε τον κόσμο, ενώ η έλλειψη θα μπορούσε να είναι όλη η κριτική ματιά που λειτουργούμε με πόνο σε ότι δεν γνωρίζουμε ακόμη από τη διαδρομή μας.
Από μια άλλη οπτική η αφθονία των συναισθημάτων μας κινεί σε δράσεις ζωής που νοιώθουμε ότι είναι σημαντικές για μας ενώ η έλλειψη μας ακινητοποιεί σε μια στοχαστική μελαγχολία της διαδρομής μας.
Βέβαια υπάρχουν και οι περιπτώσεις που δεν αισθάνονται από τέτοια τραγούδια ούτε αφθονία μα μήτε και έλλειψη μια και τα έχουν όλα τελείως τακτοποιημένα στο μυαλό τους και εντελώς ορθολογικά ξέρουν να ακούν με κριτική σκέψη την τεχνική απόδοση των κομματιών.
Για αυτή την περίπτωση των ανθρώπων, θα ήθελα να πω ψιθυριστά για να μην πανικοβληθούν σαν τύχει και υπάρξουν αναγνώστες που εμπίπτουν σε αυτή την κατηγορία , ότι είναι ήδη νεκροί και απλά δεν το έχουν καταλάβει.
Η σοβαρότητα της σκέψης μας, οφείλει πάντα να αλλάζει τα ρούχα της και να μπορεί σε διαφορετική αμφίεση να διατηρεί την ίδια συνέπεια του λόγου της. Θα έλεγα ότι συνήθως οι άνθρωποι αποκτούμε μια μανιέρα της αυτό-εικόνας μας θέλοντας να υποστηρίζουμε ότι θέλουμε να νομίζουμε πως είμαστε. Έτσι υπάρχουν μόνιμα θυμωμένοι, επίμονα ρομαντικοί, αμετανόητα πολιτικίζοντες, ψευδώς ηθικολογούντες, ελαττωματικοί αυτογνώστες , θλιμμένοι διασκεδαστές και μύριες άλλες κατηγορίες που άλλα λένε , άλλα κάνουν και άλλα εννοούν.
Εδώ όμως στην σημερινή εκπομπή του προγράμματος του έρωτα, θα αφήσουμε την κριτική σκέψη και την τακτοποίηση του νου, για να πάμε ένα μικρό ταξιδάκι σε ότι ο καθένας θεωρεί ως θάλασσα ανοιχτή της ζωής του. Ακόμη και ένα μικρό νερόλακκο να έχει ταξιδέψει κάποιος με το βλέμμα του είναι μια αλήθεια που οφείλουμε όλοι να τη σεβόμαστε και να του αφήνουμε το περιθώριο να νοιώθει την τρικυμία της αγωνίας του ταξιδιού στη μνήμη του. Αυτό με άλλα λόγια είναι ο σεβασμός στην διαφορετικότητα χωρίς σύγκριση … Αξίζει να γνωρίζουμε σαν γινόμαστε επικριτές, ότι πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα έχει ταξιδέψει σε περισσότερο ανοιχτές και άγνωστες θάλασσες του νου από τις δικές μας.
Το πρόβλημα αρχίζει σαν νοιώθουμε ότι οφείλουμε να επιβάλλουμε την οπτική μας ή ακόμη και το «μπόι» μας στα μάτια του άλλου για να τον κάνουμε να μας δώσει προσοχή.
Θυμάμαι μια όμορφη και διασκεδαστική ιστορία που συνέβη πριν από αρκετά χρόνια, όταν μετείχα σε ένα παγκόσμιο συνέδριο στο Βόλο. Στο απογευματινό κενό του, αποφασίσαμε με ένα ωραίο τύπο επίσης σύνεδρο να ανέβουμε στα Χάνια και να απολαύσουμε το φαγητό μας στο ονειρικό τοπίο του Πηλίου. Στο ξεκίνημα μας δεχτήκαμε την επιθυμία και αποφασίσαμε να πάρουμε μαζί δυο (τότε) κοπελιές που συμμετείχαν στην διοργάνωση του. Η διαδρομή ήταν υπέροχη με εναλλαγές όπως αυτές της ζωής μας. Κάπου στη μέση άρχισε να ψιχαλίζει ενώ σχεδόν αμέσως δεχτήκαμε τον καταιγισμό από μια χαλαζόπτωση που έφερε στην διάθεση μας μια ανησυχία. Μόλις φτάσαμε και καθίσαμε στο πλάτωμα ενός εστιατορίου, είχαμε μια φωταύγεια που την κοσμούσε ένα ουράνιο τόξο μέσα σε μια υγρή ευωδιαστή ατμόσφαιρα και κάπου στο βάθος του πράσινου με τις συστοιχίες των δέντρων δύο λευκά άλογα να βόσκουν ήρεμα στο τοπίο που ήταν πλέον μέρος της ψυχής μας. Πριν παραγγείλουμε ακόμη και ενώ οι δύο αρσενικοί κοιτούσαμε το τοπίο με ότι είχε ο καθένας στο μυαλό του χωρίς να το κοινωνούμε ακόμη, οι κοπελιές είχαν αρχίσει από μια γρήγορη περιγραφή της γύρω ομορφιάς για να καταλήξουν να ανταλλάσουν πληροφορίες των ταξιδιών τους στην Ευρώπη και να συγκρίνουν τα διάφορα μέρη που είχαν πάει. Το βλέμμα μας σχεδόν ταυτόχρονα ξεκόλλησε από τον περιβάλλοντα χώρο και αφού συναντήθηκε νοιώσαμε ενοχλημένοι για την επιλογή μας να τις πάρουμε μαζί. Τότε πήρε πρωτοβουλία ο φίλος και ρώτησε την πλέον λαλίστατη, αν είναι ευχαριστημένη από τη ζωή της, για να πάρει ένα μικρό σταμάτημα και μερικές ασαφείς απαντήσεις που έκρυβαν από κάτω τους το «δεν καταλαβαίνω». Τότε έμεινα έκπληκτος από τον ήρεμο τόνο που άρχισε να εξηγεί στην κοπελιά τη ζωή και να της λέει με μια κατανόηση πως νοιώθει ότι είναι «κακογαμημένη» για να συμπληρώσει ότι και αυτός ως χωρισμένος ένοιωθε αντίστοιχα, αλλά δεν το έδειχνε αυτό μέσα από την ανάγκη προβολής του προβλήματος του σε αλλόκοτες δράσεις. Η ηρεμία και η αλήθεια της έκφρασης του έφεραν αντίθετα αποτελέσματα από αυτά του θυμού που φαντάστηκα ότι θα επακολουθούσε στο αρχικό άκουσμα της λέξης που σαν μαχαίρι έκοψε τη λαλιά και των δύο γυναικών.
Ανέφερα αυτή την ιστορία μια και μεταξύ μας λίγο ή περισσότερο όλοι έχουμε υποστεί την «κακογαμησιά» πνευματικώς και ψυχικώς στη ζωή μας. Αν για κάποιο λόγο υπάρχουν σκέψεις που φαντάζονται τον εαυτό τους τυχερό μια και στη ζωή τους δεν έχουν υπάρξει τέτοια προβλήματα, τότε θα πρέπει να γράψω για δεύτερη φορά ψιθυριστά ότι η κλινική περίπτωση της συμπεριφοράς αυτής, εμπίπτει στον επιστημονικό προσδιορισμό του κοινωνικού Μαλάκα. Παλιότερα είχα εφεύρει και ένα αρκτικόλεξο το ΣΚΑΜ (Σταθερός Κοινωνικά Άξιος Μαλάκας) που πηγαίνει γάντι στην προβλέψιμη συμπεριφορά της ζωής μας και σίγουρα όλοι μας έχουμε φοιτήσει μέσα από αυτήν.
Ας είναι λοιπόν το πρόγραμμα με την Αρβανιτάκη μια μικρή οπτική φυγή από την σταθερότητα της σκέψης μας και ας πάρει ο καθένας αυτό που «μπορεί» μέσα από αυτό που έχει κατασκευάσει ως το «Είναι» του.
Αφιερωμένο εξαιρετικά σε όλους σας ας ας ας ας
(για να μιμηθούμε στην γραφή λίγο το γνωστό «εκο» των πειρατών του πάλαι ποτέ ραδιοφώνου)
ΕΡΩΤΙΚΟ
ΜΕΝΩ ΕΚΤΟΣ
ΤΗΣ ΚΑΛΗΝΥΧΤΑΣ ΤΑ ΦΙΛΙΑ
ΠΑΡΕ ΜΕ ΑΓΚΑΛΙΑ ΚΑΙ ΠΑΜΕ
ΕΦΥΓΕΣ ΝΩΡΙΣ
ΖΩΗ ΚΛΕΜΜΕΝΗ
Προσθέστε και όποιο άλλο άσμα κρίνετε επαρκές στη δική σας "όραση" φτιάχνοντας μια πίστα για να χορέψει η αμφιθυμία του "ζειν" μέσα σας ...
Διάλεξα για το μικρό «πρόγραμμα» τραγούδια του έρωτα, χωρίς να έχω διάθεση να φτάσω μέχρι τον μύθο του Ανδρόγυνου σε καμιά ανάλυση όπως αυτή του παλιού φαγοποτιού που το γνωρίζουμε και αλλιώς ως «Το Συμπόσιο του Πλάτωνος». Η ανυπαρξία χρόνου στην ερωτική αίσθηση που δημιουργούν τέτοια τραγούδια, έχει ένα περίεργο διπλό παιχνίδι μέσα μας. Τα πάντα που επιλέγουμε να συμβαίνουν ως αίσθηση μέσα μας, διαθέτουν την αφθονία και την έλλειψη ταυτόχρονα. Η εκδοχή της αφθονίας μπορεί να λεχθεί και ως ανέλιξη της αισθαντικής μας ικανότητας να παρατηρούμε τον κόσμο, ενώ η έλλειψη θα μπορούσε να είναι όλη η κριτική ματιά που λειτουργούμε με πόνο σε ότι δεν γνωρίζουμε ακόμη από τη διαδρομή μας.
Από μια άλλη οπτική η αφθονία των συναισθημάτων μας κινεί σε δράσεις ζωής που νοιώθουμε ότι είναι σημαντικές για μας ενώ η έλλειψη μας ακινητοποιεί σε μια στοχαστική μελαγχολία της διαδρομής μας.
Βέβαια υπάρχουν και οι περιπτώσεις που δεν αισθάνονται από τέτοια τραγούδια ούτε αφθονία μα μήτε και έλλειψη μια και τα έχουν όλα τελείως τακτοποιημένα στο μυαλό τους και εντελώς ορθολογικά ξέρουν να ακούν με κριτική σκέψη την τεχνική απόδοση των κομματιών.
Για αυτή την περίπτωση των ανθρώπων, θα ήθελα να πω ψιθυριστά για να μην πανικοβληθούν σαν τύχει και υπάρξουν αναγνώστες που εμπίπτουν σε αυτή την κατηγορία , ότι είναι ήδη νεκροί και απλά δεν το έχουν καταλάβει.
Η σοβαρότητα της σκέψης μας, οφείλει πάντα να αλλάζει τα ρούχα της και να μπορεί σε διαφορετική αμφίεση να διατηρεί την ίδια συνέπεια του λόγου της. Θα έλεγα ότι συνήθως οι άνθρωποι αποκτούμε μια μανιέρα της αυτό-εικόνας μας θέλοντας να υποστηρίζουμε ότι θέλουμε να νομίζουμε πως είμαστε. Έτσι υπάρχουν μόνιμα θυμωμένοι, επίμονα ρομαντικοί, αμετανόητα πολιτικίζοντες, ψευδώς ηθικολογούντες, ελαττωματικοί αυτογνώστες , θλιμμένοι διασκεδαστές και μύριες άλλες κατηγορίες που άλλα λένε , άλλα κάνουν και άλλα εννοούν.
Εδώ όμως στην σημερινή εκπομπή του προγράμματος του έρωτα, θα αφήσουμε την κριτική σκέψη και την τακτοποίηση του νου, για να πάμε ένα μικρό ταξιδάκι σε ότι ο καθένας θεωρεί ως θάλασσα ανοιχτή της ζωής του. Ακόμη και ένα μικρό νερόλακκο να έχει ταξιδέψει κάποιος με το βλέμμα του είναι μια αλήθεια που οφείλουμε όλοι να τη σεβόμαστε και να του αφήνουμε το περιθώριο να νοιώθει την τρικυμία της αγωνίας του ταξιδιού στη μνήμη του. Αυτό με άλλα λόγια είναι ο σεβασμός στην διαφορετικότητα χωρίς σύγκριση … Αξίζει να γνωρίζουμε σαν γινόμαστε επικριτές, ότι πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα έχει ταξιδέψει σε περισσότερο ανοιχτές και άγνωστες θάλασσες του νου από τις δικές μας.
Το πρόβλημα αρχίζει σαν νοιώθουμε ότι οφείλουμε να επιβάλλουμε την οπτική μας ή ακόμη και το «μπόι» μας στα μάτια του άλλου για να τον κάνουμε να μας δώσει προσοχή.
Θυμάμαι μια όμορφη και διασκεδαστική ιστορία που συνέβη πριν από αρκετά χρόνια, όταν μετείχα σε ένα παγκόσμιο συνέδριο στο Βόλο. Στο απογευματινό κενό του, αποφασίσαμε με ένα ωραίο τύπο επίσης σύνεδρο να ανέβουμε στα Χάνια και να απολαύσουμε το φαγητό μας στο ονειρικό τοπίο του Πηλίου. Στο ξεκίνημα μας δεχτήκαμε την επιθυμία και αποφασίσαμε να πάρουμε μαζί δυο (τότε) κοπελιές που συμμετείχαν στην διοργάνωση του. Η διαδρομή ήταν υπέροχη με εναλλαγές όπως αυτές της ζωής μας. Κάπου στη μέση άρχισε να ψιχαλίζει ενώ σχεδόν αμέσως δεχτήκαμε τον καταιγισμό από μια χαλαζόπτωση που έφερε στην διάθεση μας μια ανησυχία. Μόλις φτάσαμε και καθίσαμε στο πλάτωμα ενός εστιατορίου, είχαμε μια φωταύγεια που την κοσμούσε ένα ουράνιο τόξο μέσα σε μια υγρή ευωδιαστή ατμόσφαιρα και κάπου στο βάθος του πράσινου με τις συστοιχίες των δέντρων δύο λευκά άλογα να βόσκουν ήρεμα στο τοπίο που ήταν πλέον μέρος της ψυχής μας. Πριν παραγγείλουμε ακόμη και ενώ οι δύο αρσενικοί κοιτούσαμε το τοπίο με ότι είχε ο καθένας στο μυαλό του χωρίς να το κοινωνούμε ακόμη, οι κοπελιές είχαν αρχίσει από μια γρήγορη περιγραφή της γύρω ομορφιάς για να καταλήξουν να ανταλλάσουν πληροφορίες των ταξιδιών τους στην Ευρώπη και να συγκρίνουν τα διάφορα μέρη που είχαν πάει. Το βλέμμα μας σχεδόν ταυτόχρονα ξεκόλλησε από τον περιβάλλοντα χώρο και αφού συναντήθηκε νοιώσαμε ενοχλημένοι για την επιλογή μας να τις πάρουμε μαζί. Τότε πήρε πρωτοβουλία ο φίλος και ρώτησε την πλέον λαλίστατη, αν είναι ευχαριστημένη από τη ζωή της, για να πάρει ένα μικρό σταμάτημα και μερικές ασαφείς απαντήσεις που έκρυβαν από κάτω τους το «δεν καταλαβαίνω». Τότε έμεινα έκπληκτος από τον ήρεμο τόνο που άρχισε να εξηγεί στην κοπελιά τη ζωή και να της λέει με μια κατανόηση πως νοιώθει ότι είναι «κακογαμημένη» για να συμπληρώσει ότι και αυτός ως χωρισμένος ένοιωθε αντίστοιχα, αλλά δεν το έδειχνε αυτό μέσα από την ανάγκη προβολής του προβλήματος του σε αλλόκοτες δράσεις. Η ηρεμία και η αλήθεια της έκφρασης του έφεραν αντίθετα αποτελέσματα από αυτά του θυμού που φαντάστηκα ότι θα επακολουθούσε στο αρχικό άκουσμα της λέξης που σαν μαχαίρι έκοψε τη λαλιά και των δύο γυναικών.
Ανέφερα αυτή την ιστορία μια και μεταξύ μας λίγο ή περισσότερο όλοι έχουμε υποστεί την «κακογαμησιά» πνευματικώς και ψυχικώς στη ζωή μας. Αν για κάποιο λόγο υπάρχουν σκέψεις που φαντάζονται τον εαυτό τους τυχερό μια και στη ζωή τους δεν έχουν υπάρξει τέτοια προβλήματα, τότε θα πρέπει να γράψω για δεύτερη φορά ψιθυριστά ότι η κλινική περίπτωση της συμπεριφοράς αυτής, εμπίπτει στον επιστημονικό προσδιορισμό του κοινωνικού Μαλάκα. Παλιότερα είχα εφεύρει και ένα αρκτικόλεξο το ΣΚΑΜ (Σταθερός Κοινωνικά Άξιος Μαλάκας) που πηγαίνει γάντι στην προβλέψιμη συμπεριφορά της ζωής μας και σίγουρα όλοι μας έχουμε φοιτήσει μέσα από αυτήν.
Ας είναι λοιπόν το πρόγραμμα με την Αρβανιτάκη μια μικρή οπτική φυγή από την σταθερότητα της σκέψης μας και ας πάρει ο καθένας αυτό που «μπορεί» μέσα από αυτό που έχει κατασκευάσει ως το «Είναι» του.
Αφιερωμένο εξαιρετικά σε όλους σας ας ας ας ας
(για να μιμηθούμε στην γραφή λίγο το γνωστό «εκο» των πειρατών του πάλαι ποτέ ραδιοφώνου)
ΕΡΩΤΙΚΟ
ΜΕΝΩ ΕΚΤΟΣ
ΤΗΣ ΚΑΛΗΝΥΧΤΑΣ ΤΑ ΦΙΛΙΑ
ΠΑΡΕ ΜΕ ΑΓΚΑΛΙΑ ΚΑΙ ΠΑΜΕ
ΕΦΥΓΕΣ ΝΩΡΙΣ
ΖΩΗ ΚΛΕΜΜΕΝΗ
Προσθέστε και όποιο άλλο άσμα κρίνετε επαρκές στη δική σας "όραση" φτιάχνοντας μια πίστα για να χορέψει η αμφιθυμία του "ζειν" μέσα σας ...
Μα τώρα τί λέμε τί λεμε....
ΑπάντησηΔιαγραφήΕνα και υπέροχο παιδί μου...
ΒΑΛΕ ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΦΟΥΣΤΑΝΙ και
ΠΑΩ ΝΑ ΠΙΑΣΩ ΟΥΡΑΝΟ
και πάμε...με ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ εστω κι ετσι...:))))
Καλό μήνα Καλλιόπη μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε αυτό το (σοβαρό) αστείο που αρέσκομαι να λειτουργώ και δεν είναι άλλο από την ηλεκτρονική κατάθεση σκέψεων, θα προσέξεις ότι τα άρθρα μεταξύ τους έχουν ένα (αθέατο) διάλογο. Επειδή ξέρω ότι «την ψάχνεις» θα σου έλεγα ότι στο βάδισμα οι άνθρωποι χρησιμοποιούμε την αστάθεια του ενός πατήματος, για να πετύχουμε την τελική ευθεία της ισορροπίας μας. Αν δεν περάσουμε από τον «κίνδυνο» της τόλμης ενός πατήματος δεν θα κάνουμε την πορεία μας. Το φαινομενικά «χαβαλέ» αρθράκι έχει λοιπόν την συνέχεια του στην επόμενη πληροφορία ζωής (Ξέρω να λέω Όχι) που επέλεξα να την μοιραστώ ηλεκτρονικά. Το σύνηθες είναι να μένουμε σε ότι αναγνωρίζουμε ενδυναμώνοντας το «όπα» της πνευματικής μας τακτοποίησης, φέρνοντας επιβεβαίωση ή απόρριψη του τρόπου που θέλουμε να βλέπουμε τη ζωή. Η μαγκιά όμως είναι να παίρνουμε ολόκληρο το σετάκι… έστω και αν δεν έχουμε που να το βάλουμε και να μας είναι βάρος ή μεγάλο για τις «τσέπες» του μυαλού μας.
Αυτή η λογική Καλλιόπη μου, δεν ανήκει στην αμιγώς νανουριστική αντίληψη της «θετικής σκέψης» … γιατί έχει μέσα της ανάλυση και σύνθεση δηλαδή κάτι από τα ξεχασμένα ελληνικά μονοπάτια . Κουβαλά την αμφιθυμία του «είναι και δεν είναι» που σαν το λειτουργήσει κάποιος ως οπτική καταλύει την δομή του «βολικού κοπαδιού» της σκέψης των ανθρώπων.
Τώρα πάρε ένα δεύτερο Καλό Μήνα από την διαφορετική θεώρηση του «όπα» μου ..
Χε χε
Φιλιά
Μα δεν υπάρχει αλλος τρόπος απο το να βρείς το μετρο των αντιθέτων μπαίνοντας μεσα σε αυτά πρωτίστως...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρώτα βιώνεις την μονάδα μετα την δυάδα και συνθέτεις στο Νομο της Τριάδος...:)))
Ποτέ δεν συμφώνησα με τον "υπνο" της θετικής σκέψης αλλά με την επιλογή αυτής.Και δεν μπορείς να επιλεξεις αν δεν εχεις βιώσει τα άκρα των αντιθέτων...
Φιλια και ελπιζω να ειναι κατανοητά τα δυσλεκτικά μου ;)
Καλλιόπη μου να σου ζητήσω συγνώμη για τον αλληγορικό λόγο που χρησιμοποίησα και σίγουρα ενισχύει την ασάφεια που χρησιμοποιούν αντιεπιστημονικά οι εσωτεριστές. Αντιεπιστημονικά σημαίνει χωρίς να έχουν εποπτεία όλων των παραμέτρων που ορίζουν την ζωή, προσπαθούν να δώσουν την λύση – νόμο- για μια κοινωνία ανθρώπων που εκπορεύεται μέσα από την τελετουργία της θρησκευτικού τύπου ιδέας που έχουν στο μυαλό τους. Αν βρισκόμαστε σε αυτά τα χάλια ως κοινωνίες παγκόσμια , είναι γιατί κάποιοι έχουν πάντα την “Μοναδική Αλήθεια” μέσα στο τσεπάκι τους και φυσικά έτοιμοι αγοραστές ως λαοί. (Θέμα ελλιπούς μόρφωσης και πνευματικού σκοταδισμού)
ΑπάντησηΔιαγραφήΕννοούσα στα γραφόμενα μου, ότι ο καλός μήνας δεν είναι τίποτε άλλο από μια ήρεμη παρατήρηση των δεδομένων που υπάρχουν από τους εξωγενείς παράγοντες και πως εμείς θα μπορέσουμε μέσα από τη δράση μας να συνεχίσουμε να κάνουμε το “βάδισμα” ζωής. Η αντίληψη που θέλει τα πάντα να είναι ικανά να υπάρξουν σύμφωνα με την δική μας εσωτερική χαρά (πες το και θετική σκέψη) ανήκει στο νανούρισμα των χώρων που θέλουν να στρέψουν τον άνθρωπο από την κοινωνική του φύση στην ατομική του εγκλεισμού σε μια στάση γιόγκα και γιατί όχι να μην του φέρουν και ορισμένες νέου τύπου αγελάδες να τις προσκυνά.
Το είναι και δεν είναι που ανέφερα τόσο συμπυκνωμένα, θα μπορούσαμε να το αναλύσουμε σε βάθος και να πάμε από την Προσωκρατική φιλοσοφία στην κβαντική μέχρι και το πείραμα του Σρέντερ για να σου εξηγήσω ότι δεν είναι κάτι το θεϊκό ή το ασαφές εσωτερικό , αλλά μια εξελικτική μορφή στη σκέψη μας που ακόμη δεν την έχουμε υιοθετήσει στην καθημερινότητα μας.
συνέχεια
Από την ώρα που προσπαθούμε να καταλάβουμε τη σκέψη μας, ξεκινάμε ταυτόχρονα ένα αγώνα για να μη γίνουμε φασίστες των βολικών ιδεών που επιλέγουμε για να εξηγήσουμε ότι δεν αντέχουμε να καταλάβουμε με τον πεπερατό μας νου. Τέτοιοι φασίστες υπάρχουν παντού γύρω μας ντυμένοι με τις τηβέννους αφεντιάς που καμαρώνουν ότι διαθέτουν. Συνήθως επιλέγουμε ένα ασαφή λόγο που είναι αποδεκτός από αντίστοιχους ανθρώπους και με αυτό νομίζουμε ότι μετέχουμε στην γνώση. Οι Έλληνες (και όχι πρόγονοι μας) έλεγαν ότι το σαφές είναι και σοφό. Έτσι λοιπόν χρειάζεται μια σαφήνεια γραφής του λόγου (πάντα) για ανάπτυξη μιας αντίληψης και το λάθος βρίσκεται στην συμπύκνωση της που το κάνουμε όλοι μας. Σε αυτό το λάθος βρίσκουν πρόσφορο έδαφος οι νανουριστές της σκέψης που χρησιμοποιούν αφηρημένες έννοιες μέσα από προσωπικές ή ομαδικές ιδεοληψίες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια παράδειγμα θα έπρεπε να υπάρξει λεκτική προσδιοριστική ακρίβεια για να δώσεις το εύρος του νοήματος της πρότασης “ Πρώτα βιώνεις την μονάδα μετά την δυάδα και συνθέτεις στο Νόμο της Τριάδος” Οφείλουμε να αποσαφηνίζουμε νοήματα όπως “Τι σημαίνει μονάδα, τι δυάδα, ποια είναι η τριάδα και από πού τεκμαίρεται ο Νόμος…” είναι ερωτήματα που απαντώνται εύκολα μέσα από ιδεοληψίες εσωτερισμού , απέχουν όμως πολύ από την σοβαρότητα μιας σκέψης που δεν φυλακίζεται σε ορισμούς και ιδεοληψίες. Καλλιόπη μου ο “ύπνος” της θετικής σκέψης μπορεί να είναι η ίδια η αποδοχή της… το έχεις σκεφτεί αυτό;
Θα σου μιλήσω για μια ολόκληρη επιστημονική προσέγγιση του συμπεριφορισμού που γεννά μέχρι και προλήψεις … και έτσι το νανούρισμα που σου προανέφερα είναι γεγονός. Όμως για να βγουν αυτές οι θεωρίες, δεν προήλθαν από την ενόραση ενός ανθρώπου αλλά από μελέτη και σχολαστική παρατήρηση επιστημόνων που δεν είναι για απαξίωση μέσα από την αντίληψη ενός που θα δηλώσει με την αναίδεια του αστοιχείωτου “ Εγώ όμως αυτό πιστεύω”.
συνέχεια
Όσο για την δυσλεξία ας μην την ανάγουμε σε ιδιότητα που μέσω αυτής συστηνόμαστε. Να σου πω ότι ένα κάρο κόσμος είναι δυσλεκτικός γιατί το σύστημα που τους εκπαιδεύει είναι αντίθετο με την οργανική δομή του εγκεφάλου των παιδιών και όχι μόνο. Ιστορικά αν θες, από την βιομηχανική επανάσταση και μετά, η ανάγκη για γρήγορη εξειδίκευση της μάθησης με παράλληλη αποκοπή της βιωματικής ολιστικής εκπαίδευσης , έφερε αυτό το πρόβλημα στους ανθρώπους. Απλά πράγματα και η λύση τους δεν είναι από το υπερβατικό κομμάτι της ζωής, αλλά από το φιλοσοφικό σκέλος της θεώρησης του κόσμου που επιλέγουμε να ζήσουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌμως όλα τούτα ίσως είναι κουραστικά να τα αναλύουμε μέσα από ένα άρθρο που η “ελαφρότητα” του εξυπηρετούσε κάποιες σκέψεις δικές μου και σίγουρα δεν θέλει με τίποτα να πουλήσει γνώση ή άποψη στους αναγνώστες του.
Αν θέλεις υπάρχει προσωπικό e-mail και εκεί θα σου μιλήσω πιο αναλυτικά για να καταλάβεις ποιος είμαι στο διάστημα που έχασες τα ίχνη μου, ως εξέλιξη σκέψης και θέασης του κόσμου τούτου. Μπορεί όμως και να μη θέλεις , μια και κάποιες φορές βολευόμαστε σε ότι νοιώθουμε ότι εξυπηρετεί τη ζωή μας, οπότε μένουμε σε τούτη την ανάλυση που σίγουρα δεν είναι η αλήθεια του Κόσμου, αλλά επίσης σίγουρα δεν έχει μέσα της και τελετουργικές αγκυλώσεις θρησκευτικού χαρακτήρα και θετικών αφηρημένων ενοράσεων…
Η προσωπική μου αντίληψη (μέσα από την γνώση του μέχρι σήμερα) είναι ότι η εκτίμηση ενός ατόμου δεν λειτουργεί μέσα από την άκριτη συμφωνία σε κάθε σκέψη του , αλλά από τον τρόπο που διαχειρίζεται την θέση του για ότι κατανοεί ως ζωή και το εκφράζει χωρίς περιστροφές και με ευθύτητα.
Τα φιλιά μου λοιπόν, στο άτομο Καλλιόπη είναι δεδομένα.
Υ.Γ
Δεν το έπαιρνε ολόκληρο και το έκανα σε μια τριάδα για να έχει και ένα τελετουργικό χαρακτήρα ... χε χε
Κώστα μου μου άρεσε το τελετουργικό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟσον αφορα την δυσλεξία μου μαρεσει να την "χρησιμοποιώ" και δεν εχει να κάνει παρά με το ταλέντο μου χοχοχο
Οσον αφορα τούς Νομους που προανέφερα είναι μεσα απο τν ίδια την φυση,απο την ιδια την ζωή μας καικαμιά σχεση δενεχουν με εσωτερισμό θρησκεια Θεοσπφία ή οτι αλλο.
Δες την Φυση και θα δεις πως ολα τείνουν στο ΕΝΑ......και ολα ειναι τριαδικά.
Το ιδιο το σωμα μας...
Τα μέλη του ςσώματος μας...τρια κι ενα ...ΟΛΑ.
:))))
Σε φιλω...με σενα παντα κουβεντιάζω χωρις να σε καταλαβαίνω και να με καταλαβαίνεις αλλα εν τουτοις εμείς ΣΥΝενοούμαστε και υπαρχουμε.
Σου χαμογελώ!
Σκέφτηκα να σου γράψω Καλλιόπη μου πως ότι διάβασες και σαφώς είναι ένας υετός από δωρικά βέλη δεν αφορούν εσένα, αλλά όλους μας ακόμη και τον γράφοντα που έχει μετέλθει στο παρελθόν του μονοπάτια σκέψεων νανουρίσματος της γνώσης. Το ερώτημα είναι αν αντέχουμε να δούμε την στραβή καλύβα μας που την ονομάζουμε και "γνωστικό επίπεδο". Μέσα από αυτή την τόλμη αρχίζουμε να μετέχουμε ως μύστες της γνώσης σε εξερευνήσεις πάντα προς την χώρα που βρίσκεται μέσα στο μυαλό μας. Άλλο ξέρω να ψάλλω όντας αγράμματος ιερέας και διαφορετικό καταλαβαίνω τι διαβάζω και να έχω απέναντι του κριτική σκέψη λειτουργώντας τη γνώση στη ζωή μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλούρες λοιπόν