.
Το 1931, μετά από τρία χρόνια γυρίσματα και μια επιμονή να μη χρησιμοποιεί τον ήχο της ομιλίας στις ταινίες του, ο Τσάρλι Τσάπλιν παραδίδει στην ιστορία της κινηματογραφίας την υπέροχη ταινία «Τα φώτα της πόλης».
Εκείνη την εποχή ακριβώς όπως και σήμερα υπήρχε η μεγάλη κρίση στην Αμερική που ξεκίνησε εκείνη την «Μαύρη Τρίτη» στις 29 Οκτωβρίου του 1929 και αρκετοί επαγγελματίες το προσεχές διάστημα επιλέγουν την αυτοχειρία ως λύτρωση από την οικονομική τους καταστροφή.
Αυτή ακριβώς την εποχή ο Τσάρλι εστιάζει το βλέμμα της ψυχής του στην ανάγκη του έρωτα και της προσφοράς από τους μη έχοντες.
Υπερβαίνει την συναλλαγή και την κάνει ανθρώπινη συν-αίσθηση.
Η ταινία αφορά τον έρωτα του για μια τυφλή ανθοπώλη που φαντάζεται ότι είναι πλούσιος.
Η υπέροχη σκηνή γνωριμίας τους είναι ένας ύμνος της ευρηματικής σκηνοθεσίας και η λεπτότητα των συναισθημάτων θα γαλουχεί ψυχές για πολλά χρόνια ακόμη.
Ο πλούτος με την πενία , για τον Τσάρλι έχουν μια σχέση πολύ στενή κατά τρόπον ώστε να είναι αλληλοσυμπληρούμενες καταστάσεις. Ότι δηλαδή δεν έχει ο ένας το διαθέτει ο άλλος.
Ο πλούσιος τυχαία γνωστός του ήρωα, μετατρέπεται σε ένα παθιασμένο φίλο του μόνο όταν είναι υπό την επήρεια της μέθης, ενώ έχει παράλληλα ένα τεράστιο υπαρξιακό πρόβλημα με τάσεις αυτοκτονίας απέναντι σε ένα πλούσιο στην καρδιά μα πάμφτωχο στις ανέσεις Τσάρλι.
Δεν πιστεύει φιλοσοφικά μέσα του ο Τσάρλι στο μοντέλο του καπιταλισμού και φροντίζει να το δηλώνει με πλάγιο τρόπο μέσα από μια ευρηματική κινούμενη εικόνα που καταδεικνύει το γελοίο του πράγματος για όλο το σύστημα που στηρίζεται στη δύναμη και την κατανάλωση.
Το ίδιο μοντέλο έχουμε και σήμερα που δημιούργησε τους Παγκόσμιους πολέμους και συνεχίζει να προσφέρει πόνο σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Ο Τσάρλι είναι έντονα πολιτικός στη σκέψη ενώ παράλληλα μιλά στις πιο ευαίσθητες χορδές της ψυχής του θεατή.
Ο έρωτας για τον μεγάλο Σκηνοθέτη είναι μια μυσταγωγία που τελείται μυρίζοντας το άρωμα ενός λουλουδιού στο πεζοδρόμιο και πραγματώνεται σε ένα άγγιγμα που δεν το τολμούν εύκολα οι άνθρωποι.
Η προσωπική μου θέση είναι ότι έργα σαν και αυτό αφορούν στην διαπαιδαγώγηση και αξίζει να τα βλέπουν οι νέοι γεμίζοντας το ασυνείδητο τους με πληροφορίες που δύσκολα απαντούν στην επίπεδη ζωή που τους προσφέρουμε.
Στην κοινωνία της πρόκρισης του ατόμου σε στίβους που δεν έχουν κανένα συλλογικό όραμα, οι νέοι χάνουν χρόνια από τη ζωή τους για να νοιώσουν "ασφυκτικά επιτυχημένοι" σε μια σπουδή που απλά μεταθέτει την ανεργία τους και οι πληροφορίες που παίρνουν ως γνώση είναι ασύνδετες με μια φιλοσοφία ζωής. Στο τέλος "αμόρφωτοι" επιστήμονες, στέκουν πλάι σε αναιδείς γιάπηδες που στήνουν παράτες σε γιορτές και αποκαλυπτήρια αγαλμάτων όπως αυτές στις εμπνευσμένες σκηνές της ταινίας.
Αν η αίσθηση της τότε εποχής βρίσκεται σε καπέλα και στην συνήθεια της υπόκλισης στο δρόμο μη σας φαίνεται διαφορετική από την υπάρχουσα υποκρισία και την ανικανότητα να βλέπουμε τη ζωή πίσω από το σχήμα της.
Οι οικονομικές κρίσεις γίνονται ασήμαντες για τον Τσάρλι, μια και η ζωή δεν τις περιλαμβάνει μέσα από την μεγαλοσύνη της αγάπης.
Ο θάνατος για τον μεγάλο Δημιουργό, είναι η ίδια η ζωή (σε στιγμές της) μέσα από τις δυσκολίες και τον αφόρητο πόνο που έχει κατά την επιβίωση … μα τον νικά ο ήρωας σαν τον "περπατά" σε κάθε αποτυχία ή στέρηση με αξιοπρέπεια και άδολο έρωτα για την ζωή.
Την ανάρτηση της ταινίας από το διαδίκτυο την χαρίζω σε όσους μπορούν να ακούσουν την καρδιά τους πέρα από το στομάχι τους και φυσικά στα τρία παιδιά μου…
Ακόμα θα ήθελα να την νοιώσουν ως χάρισμα ζωής από τον μεγάλο Τσάρλι Τσάπλιν και όλα τα παιδιά που νοιώθουν ότι είναι ενήλικες μέσα από το μοντέλο που τους φύτεψαν στο μυαλουδάκι οι φοβισμένοι δάσκαλοι και γονείς τους... δηλαδή όλοι μας σε φάσεις της ζωής μας.
Υ.Γ
Το ποπ κορν … προαιρετικό.
Το 1931, μετά από τρία χρόνια γυρίσματα και μια επιμονή να μη χρησιμοποιεί τον ήχο της ομιλίας στις ταινίες του, ο Τσάρλι Τσάπλιν παραδίδει στην ιστορία της κινηματογραφίας την υπέροχη ταινία «Τα φώτα της πόλης».
Αυτή ακριβώς την εποχή ο Τσάρλι εστιάζει το βλέμμα της ψυχής του στην ανάγκη του έρωτα και της προσφοράς από τους μη έχοντες.
Υπερβαίνει την συναλλαγή και την κάνει ανθρώπινη συν-αίσθηση.
Η ταινία αφορά τον έρωτα του για μια τυφλή ανθοπώλη που φαντάζεται ότι είναι πλούσιος.
Η υπέροχη σκηνή γνωριμίας τους είναι ένας ύμνος της ευρηματικής σκηνοθεσίας και η λεπτότητα των συναισθημάτων θα γαλουχεί ψυχές για πολλά χρόνια ακόμη.
Ο πλούτος με την πενία , για τον Τσάρλι έχουν μια σχέση πολύ στενή κατά τρόπον ώστε να είναι αλληλοσυμπληρούμενες καταστάσεις. Ότι δηλαδή δεν έχει ο ένας το διαθέτει ο άλλος.
Ο πλούσιος τυχαία γνωστός του ήρωα, μετατρέπεται σε ένα παθιασμένο φίλο του μόνο όταν είναι υπό την επήρεια της μέθης, ενώ έχει παράλληλα ένα τεράστιο υπαρξιακό πρόβλημα με τάσεις αυτοκτονίας απέναντι σε ένα πλούσιο στην καρδιά μα πάμφτωχο στις ανέσεις Τσάρλι.
Δεν πιστεύει φιλοσοφικά μέσα του ο Τσάρλι στο μοντέλο του καπιταλισμού και φροντίζει να το δηλώνει με πλάγιο τρόπο μέσα από μια ευρηματική κινούμενη εικόνα που καταδεικνύει το γελοίο του πράγματος για όλο το σύστημα που στηρίζεται στη δύναμη και την κατανάλωση.
Το ίδιο μοντέλο έχουμε και σήμερα που δημιούργησε τους Παγκόσμιους πολέμους και συνεχίζει να προσφέρει πόνο σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Ο Τσάρλι είναι έντονα πολιτικός στη σκέψη ενώ παράλληλα μιλά στις πιο ευαίσθητες χορδές της ψυχής του θεατή.
Ο έρωτας για τον μεγάλο Σκηνοθέτη είναι μια μυσταγωγία που τελείται μυρίζοντας το άρωμα ενός λουλουδιού στο πεζοδρόμιο και πραγματώνεται σε ένα άγγιγμα που δεν το τολμούν εύκολα οι άνθρωποι.
Η προσωπική μου θέση είναι ότι έργα σαν και αυτό αφορούν στην διαπαιδαγώγηση και αξίζει να τα βλέπουν οι νέοι γεμίζοντας το ασυνείδητο τους με πληροφορίες που δύσκολα απαντούν στην επίπεδη ζωή που τους προσφέρουμε.
Στην κοινωνία της πρόκρισης του ατόμου σε στίβους που δεν έχουν κανένα συλλογικό όραμα, οι νέοι χάνουν χρόνια από τη ζωή τους για να νοιώσουν "ασφυκτικά επιτυχημένοι" σε μια σπουδή που απλά μεταθέτει την ανεργία τους και οι πληροφορίες που παίρνουν ως γνώση είναι ασύνδετες με μια φιλοσοφία ζωής. Στο τέλος "αμόρφωτοι" επιστήμονες, στέκουν πλάι σε αναιδείς γιάπηδες που στήνουν παράτες σε γιορτές και αποκαλυπτήρια αγαλμάτων όπως αυτές στις εμπνευσμένες σκηνές της ταινίας.
Αν η αίσθηση της τότε εποχής βρίσκεται σε καπέλα και στην συνήθεια της υπόκλισης στο δρόμο μη σας φαίνεται διαφορετική από την υπάρχουσα υποκρισία και την ανικανότητα να βλέπουμε τη ζωή πίσω από το σχήμα της.
Οι οικονομικές κρίσεις γίνονται ασήμαντες για τον Τσάρλι, μια και η ζωή δεν τις περιλαμβάνει μέσα από την μεγαλοσύνη της αγάπης.
Ο θάνατος για τον μεγάλο Δημιουργό, είναι η ίδια η ζωή (σε στιγμές της) μέσα από τις δυσκολίες και τον αφόρητο πόνο που έχει κατά την επιβίωση … μα τον νικά ο ήρωας σαν τον "περπατά" σε κάθε αποτυχία ή στέρηση με αξιοπρέπεια και άδολο έρωτα για την ζωή.
Την ανάρτηση της ταινίας από το διαδίκτυο την χαρίζω σε όσους μπορούν να ακούσουν την καρδιά τους πέρα από το στομάχι τους και φυσικά στα τρία παιδιά μου…
Ακόμα θα ήθελα να την νοιώσουν ως χάρισμα ζωής από τον μεγάλο Τσάρλι Τσάπλιν και όλα τα παιδιά που νοιώθουν ότι είναι ενήλικες μέσα από το μοντέλο που τους φύτεψαν στο μυαλουδάκι οι φοβισμένοι δάσκαλοι και γονείς τους... δηλαδή όλοι μας σε φάσεις της ζωής μας.
Υ.Γ
Το ποπ κορν … προαιρετικό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δεν επιτρέπονται νέα σχόλια.