ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ «ΑΓΑΠΑΜΕ» ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΠΙΛΕΓΟΥΜΕ

.

Το κάθε blog είναι ένα βήμα που μέσα από αυτό κατατίθενται οι προσωπικές απόψεις του εκάστοτε γράφοντος για ζητήματα που εμπίπτουν στην αντίληψη του και νοιώθει ότι έχει λόγο άξιο να καταγραφεί. Το ενδιαφέρον είναι ότι αυτό το «νοιώθει» έχει ένα τεράστιο εύρος μέσα στον καθένα μας και έτσι διαμορφώνεται αυτή η ποικιλομορφία εκφράσεων και ατομικών συγκροτήσεων που ορίζουν την πνευματική διαστρωμάτωση των ανθρώπων. Προσωπικά είμαι θιασώτης της κάθε έκφρασης έστω και αν αυτή έχει έντονα ελλειμματικά στοιχεία μέσα της , μια και η ομορφιά βρίσκεται στο να δηλώνουμε την παρούσα συγκρότηση μας , με την προϋπόθεση όμως να δεχόμαστε την επιζητούμενη εξέλιξη σε ότι νομίζουμε ότι έχουμε κατακτημένο ως αντίληψη.  Σε αντίθετη περίπτωση η αδιαλλαξία της άποψης , ή αλλιώς το πνευματικό «μπετονάρισμα», είναι μια αρρωστημένη κατάσταση που γιατρός (ή τιμωρός) της είναι οι προσωπικές συνέπειες ζωής της κάθε ανελαστικής σκέψης. Πρόσφατα μιλούσα με ένα αγαπημένο φίλο από το χώρο του θεάματος και μου ανέλυε την μοναξιά που νοιώθουν προβεβλημένα άτομα μέσα στην αδυναμία τους να συν-υπάρξουν με άλλους. Ένα φοβισμένο «Εγώ» μπορεί να κάνει τους ανθρώπους να λειτουργούν το σχήμα και να μην πλησιάζουν ποτέ την ουσία της ζωής που είναι η «συν-χώρεση» μέσα στη σκέψη των άλλων.
Αυτό δεν σημαίνει ότι προϋπόθεση είναι να τονώσει κάποιος τον εγωκεντρισμό του άλλου για να πάρει χώρο δίπλα του, αλλά να επιλέξει την ευθεία έκφραση για ότι συνιστά για τον ίδιο «αξία» ζωής και να αφήσει χωρίς κρίση την διαφορετικότητα να υπάρχει γύρω του.

 Μέσα στην διαδικασία της ζωής λοιπόν, διαπίστωσα συμπεριφορές που διαταράσσουν τις σχέσεις των ανθρώπων γύρω μου. Όλοι έχουμε βρεθεί σε παρέες που δύο άτομα νοιώθουν μεταξύ τους πως ο ένας είναι απειλή για την αξία του άλλου. Τότε ένα φραστικό «χέρι» σηκώνεται μέσα στον κάθε ένα και με ευκολία (ωσάν αντανακλαστική κίνηση), εμφανίζεται η βία του φόβου που νοιώθουν μεταξύ τους. Σε ανάλογη περίπτωση σίγουρα έχουμε βρεθεί κάποια στιγμή και εμείς και μέσα από αυτή τη γνώση οφείλουμε να πάρουμε θέση – στάση, απέναντι σε ότι προκύπτει ως ζωή γύρω μας. Η πιο εύκολη περίπτωση είναι αυτή που λειτουργεί σε ανθρώπους που αρέσκονται να έχουν ταυτίσεις με συμπεριφορές και έτσι οδηγούνται σε φατρίες και συσπειρώσεις σύμφωνα με τον ατομικό τους φόβο. Όμως σαν νοιώθουμε ότι τα πάντα είναι «δοκιμασίες ζωής» μέσα στο παιχνίδι των σχέσεων, ψάχνουμε να βρούμε το φιλοσοφικό πλαίσιο που θα λειτουργήσουμε την προσωπική μας στάση με αξία στον κάθε πληγωμένο απέναντι μας , αλλά παράλληλα αυτοκυριαρχούμενοι ως ατομική συμπεριφορά.
Μια αρχή θα μπορούσε να είναι , ότι έχουμε δικαίωμα να αντί- τιθέμεθα σε αντιλήψεις, νοοτροπίες, θεωρίες, συμπεριφορές, αλλά ποτέ δεν θα απαξιώνουμε συλλήβδην το ίδιο το άτομο που έτυχε να τις επιλέξει ως χρήστης. Ο «Άνθρωπος» είναι πολύ μεγαλύτερος από την επιλογή της σκέψης και δράσης του σε διάφορες στιγμές της ζωής του. Ο «πολιτισμός» μας έχει μάθει να τιμωρεί από το μικρότερο έως το μεγαλύτερο γεγονός που το ορίζει ως παράπτωμα, γιατί είναι φιλοσοφικά στοιχημένος πίσω από μια κατώτατη δυνατότητα του συν-αισθάνεστε.
Πάντα μένουμε στην ανάλυση των γεγονότων και ποτέ δεν ελέγχουμε τις ατομικές ή κοινωνικές συμπεριφορές που γέννησαν αυτές τις δράσεις. Αυτό είναι μια αντίληψη που διατρέχει όλες τις λειτουργίες του «πολιτισμού» μας δημιουργώντας ένα πλαίσιο συμπεριφορών που ορίζεται ως φιλοσοφική νόρμα της εποχής. Για παράδειγμα ακόμη και η επιστήμη της ιατρικής θα δει το σύμπτωμα ενός εξανθήματος και θα χορηγήσει μια φαρμακευτική αγωγή χωρίς να την ενδιαφέρει αν η αιτία βρίσκεται σε ένα άλλο σημείο του οργανισμού , ή σε μια συνήθεια του ασθενή ή ακόμη για πολύ προχωρημένες εκδοχές σε μια ή περισσότερες σκέψεις του ατόμου που υφίσταται την ασθένεια.

Έτσι λοιπόν και στις ανθρώπινες σχέσεις που με ασφάλεια παρατηρούμε στους άλλους, δύσκολα βλέπουμε τα μικρά εκατέρωθεν ολισθήματα που σαν αιτίες υποδαυλίζουν μια κρίση σε δύο ανθρώπους. Ένα μικρό «παιχνίδι» που μπορεί να το κάνει ο καθένας μόνος του είναι να θυμώσει πολύ με την συμπεριφορά του άλλου σαν του προκύψει και στην συνέχεια μόλις νοιώσει την αίσθηση του «φτάνει πια» να αναρωτηθεί τι ήταν αυτό που δικαίως έκανε τον άλλο να έχει αυτή την αντίδραση. Το σημαντικότερο όμως είναι αυτή η διαδικασία σκέψης να γίνεται ταυτόχρονα στη γέννηση της κάθε κρίσης, αλλά αυτό είναι αποτέλεσμα επανάληψης αυτής της πρακτικής. Κάποιοι το λένε αυτογνωσία αλλά πιστέψτε με τα πράγματα είναι τόσο απλά που δεν χρειάζεται να δίνουμε μεγάλο περιεχόμενο σε μικρές πρακτικές που κάνουν τους ανθρώπους να βιώνουν τον Πολιτισμό.

Ο θυμός που νοιώθουμε κάθε φορά για ότι κρίνουμε ως πλήγμα της «αξίας» μας, είναι ικανός να μας οδηγήσει σε πιεστικές σκέψεις να θέλουμε ανθρώπους γύρω μας που θα συμφωνούν με την αίσθηση μας και σε όποια άλλη περίπτωση δεν συμβαίνει αυτό να τους κατατάσσουμε ως εχθρούς που συμφωνούν με τον αντίπαλο που επιλέγει ο φόβος μας. Αυτό ως πρακτική κάνει συνήθως τους μειωμένης αντιλήψεως πρώην κοινούς φίλους να διαχωρίζονται σε φατρίες υποστηρίζοντας τον ένα ή τον άλλο φίλο, ή σύντροφο ή ότι άλλο μπορεί να θεωρηθεί ως ιδιότητα που ένωνε τους φοβισμένα επιτιθέμενους τώρα ανθρώπους.

Βέβαια η «παιδεία» του θυμωμένου είναι ένας άξιος καταλύτης που βοηθά στην γρήγορη εκτόνωση της κατάστασης και οδηγεί το άτομο να νοιώθει την ευεργεσία της εκπαίδευσης από τις κρίσεις που προκύπτουν στη ζωή του.
Σε κάθε περίπτωση αυτά που μας ενώνουν με τους άλλους ανθρώπους είναι πολύ περισσότερα από αυτά που νομίζουμε ότι μας χωρίζουν ως αντιλήψεις , νοοτροπίες, θεωρίες , συμπεριφορές κλπ .
Αναγκαστική συμβίωση με ότι δεν μας αρμόζει στην αισθητική δεν είναι υποχρεωτικό να επιλέξουμε , αλλά ούτε και την άκριτη επίθεση σε ότι νοιώθουμε ότι δεν είναι συμβατό με τις επιλογές μας.

Άλλωστε μπορούμε να «αγαπάμε» ότι δεν επιλέγουμε… σίγουρα κάτι έχει να μας μάθει αυτό στο χρόνο που θα είμαστε έτοιμοι να το αντιληφθούμε !