.
Πολλές ευχές ανταλλάσσονται τις Πρωτοχρονιάτικες μέρες μεταξύ των ανθρώπων.
Κάποιες από αυτές μοιάζουν αναπάντεχες από φίλους που η απόσταση του χρόνου επαφής, νομίζεις ότι κάνει τις καρδιές να λησμονούν μα η χαρά σου μεγαλώνει σαν βλέπεις η θύμηση τους να σε πλησιάζει.
Έντονη ακόμη είναι και η σιωπή αυτές τις μέρες μεταξύ των ανθρώπων που αγωνίζονται να ξεμακρύνουν την καρδιά τους κατά πως θέλει το «άγαλμα» της αυτό-εικόνας τους να φτιάχνει αποστάσεις.
Πέρα όμως από τις δύο περιπτώσεις που προανέφερα και έχουν μια «υγεία» στην καθαρότητα της πρόθεσης , έχουμε και επαφές που είναι βαμμένες με χρώμα χαράς χωρίς να ανταποκρίνονται στην αλήθεια της ψυχής των λειτουργών τους.
Οι επιλογές των ανθρώπινων επαφών και συνύπαρξης σε αυτές τις εποχές στηρίζονται σε μια ωφελιμιστική ανάγκη που τους φέρνει κοντά μέσα από μετρήσιμους στόχους ατομικών συμφερόντων.
Αλισβερίσι … παζάρι που μπορεί να ντυθεί με διάφορα ιδεολογήματα της γνωστικής συγκρότησης του κάθε ανθρώπου.
Υπάρχουν Πατριώτες, Αγωνιστές, Φιλόσοφοι, θεογνώστες, Ουμανιστές και γενικά κάθε μορφής δράση μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα που πίσω της κρύβει μια ατομική βολή. Είναι η εποχή του φραστικού φερετζέ σε προθέσεις ατομικής εξυπηρέτησης.
Σημασία δεν έχει τι λες … αλλά πως ζεις μέσα από την ομολογημένη φιλοσοφία σου.
Οι παλιότεροι το έλεγαν συμφωνία λόγων και έργων … ότι δηλαδή δεν υφίσταται ως «μπέσα» σε Άρχοντες και αρχομένους τόσο σε τοπικό όσο και το διεθνές επίπεδο της πολιτικής σκηνής.
Σε κάθε περίπτωση όμως οι δρόμοι της ζωής προχωρούν και ανά πάσα στιγμή ορίζουμε ατομικά τα αχνάρια που θέλει να ακολουθεί το όνειρο της καρδιάς μας.
Κάθε άνθρωπος ζωγραφίζει το δρόμο που θέλει να ταξιδέψει η Αλήθεια του.
Με άλλα λόγια παίρνουμε διαρκώς μικρές αποφάσεις για το τι κρατάμε και τι αφήνουμε σε αυτή τη μοναχική πορεία.
Ένα διαρκές διάβα η ζωή μας, που σαν έχουμε το «μέτρο» της ξεχασμένης Ελληνικής φιλοσοφίας, φροντίζουμε να μην μετατρέπουμε την χαρά μας σε πανηγύρι και την λύπη μας σε οδυρμό.
Όλα αυτά που προανέφερα είναι μια εισαγωγή για την υπέροχη ταινία που γυρίστηκε το 1958 από τον Αλέκο Σακελλάριο και τον Χρήστο Γιαννακόπουλο που την υπογράφουν μαζί , ονομάζοντας την «Δραματική Κωμωδία» και τιτλοφορείται «Ένας Ήρως με παντούφλες».
Ο Βασίλης Λογοθετίδης ενσαρκώνει τον φανταστικό ήρωα στρατηγό Δεκαβάλα, μέσα σε μια «τότε» Ελλάδα που η φτώχεια γινόταν πιο έντονη από την ηθική παρακμή της πολιτικής εξουσίας.
Σας θυμίζει τίποτε αυτό δίπλα στην ευχή Καλή Χρονιά;
Πάντα έχω εμπιστοσύνη στις επιθυμίες της καρδιάς μου και έτσι εμπιστεύτηκα την διάθεση να βρω αυτή την ταινία που δεν θυμόμουν καλά την πλοκή της και να την παρακολουθήσω τις ημέρες των διακοπών της Πρωτοχρονιάς.
Την απόλαυσα και «μου είπε» ξανά αρκετές αλήθειες που δείχνουν την διαχρονία συμπτωμάτων ενός άρρωστου πολιτισμού, που όποιος νομίζει ότι η χρήση κινητών τηλεφώνων ή του internet κάνει την διαφορά των εποχών … είναι πλανημένος.
Σκέφτηκα λοιπόν να αναρτήσω την ταινία (που βρίσκεται στο διαδίκτυο) θεωρώντας ότι έχει ένα πολυσήμαντο μήνυμα για τον αποδέκτη, αρκεί να αντιληφθεί ότι τον αφορά στο σήμερα και δεν είναι μια ηθογραφία εποχής.
Δεν χρειάζεται καμία απογοήτευση για τον φιλοσοφικό (άρα ηθικό) εκπεσμό που διαπιστώνουμε καθημερινά στην (τοπική και παγκόσμια) πολιτική σκέψη τόσο στους άρχοντες όσο και στους αρχομένους.
Για να είμαστε πραγματιστές στην οπτική της εποχής μας, δεν χρειάζεται να χωριζόμαστε σε κατηγορίες ανθρώπων που θεωρούν το ποτήρι «μισογεμάτο» σε αντίθεση με άλλους που το βλέπουν «μισοάδειο».
Η «Ελληνική Σκέψη» θέλει να το βλέπει ως «Μισό» στο περιεχόμενο.
Η επιλογή αν θέλουμε να γεμίσει ή να αδειάσει είναι μια άλλη υπόθεση που δεν αφορά την διαπίστωση, αλλά τη δράση με σταθερότητα και συνέπεια για το πώς ορίζει ο καθένας τη ζωή του τόσο σε συλλογικό όσο και σε ατομικό επίπεδο.
Άλλωστε για τους Έλληνες -όπως λέγεται- δεν είναι σημαντικά αυτά που είπαν, αλλά αυτά που έζησαν.
Θα έλεγα ότι το «Ήθος» δεν υφίσταται ως έννοια, αν δεν μας είναι ξεκάθαρο σε ποια «Φιλοσοφία» στάσης ζωής το εντάσσουμε.
Ίσως είναι καιρός να αρχίσουμε το προσωπικό μας σχολείο για την επόμενη τάξη… αυτή που βρισκόμαστε ήδη έχει βρομίσει από τα περιττώματα της σκέψης μας…
Αν δεν μας κάνουν οι "Δάσκαλοι φιλοσοφίας" από τα αποτελέσματα της διδαχής τους, απλώς μην μπούμε ξανά στην αίθουσα ώσπου να φύγουν από τη φιλοσοφία τους.
Αυτό δεν είναι προγραμματισμένη απεργία … αλλά «Έξοδος προς ένα γνωστικό Κενό» που απαραίτητο είναι να το "βαστά" η καρδιά του Μαθητή σε ατομικό επίπεδο… δηλαδή να μην είναι γλείφτης.
Άλλωστε στην ταινία κάτω από τις λέξεις του σεναρίου ο στρατηγός Δεκαβάλας μας εύχεται
- Καλή «Σχολική» Χρονιά
Πολλές ευχές ανταλλάσσονται τις Πρωτοχρονιάτικες μέρες μεταξύ των ανθρώπων.
Κάποιες από αυτές μοιάζουν αναπάντεχες από φίλους που η απόσταση του χρόνου επαφής, νομίζεις ότι κάνει τις καρδιές να λησμονούν μα η χαρά σου μεγαλώνει σαν βλέπεις η θύμηση τους να σε πλησιάζει.
Έντονη ακόμη είναι και η σιωπή αυτές τις μέρες μεταξύ των ανθρώπων που αγωνίζονται να ξεμακρύνουν την καρδιά τους κατά πως θέλει το «άγαλμα» της αυτό-εικόνας τους να φτιάχνει αποστάσεις.
Πέρα όμως από τις δύο περιπτώσεις που προανέφερα και έχουν μια «υγεία» στην καθαρότητα της πρόθεσης , έχουμε και επαφές που είναι βαμμένες με χρώμα χαράς χωρίς να ανταποκρίνονται στην αλήθεια της ψυχής των λειτουργών τους.
Οι επιλογές των ανθρώπινων επαφών και συνύπαρξης σε αυτές τις εποχές στηρίζονται σε μια ωφελιμιστική ανάγκη που τους φέρνει κοντά μέσα από μετρήσιμους στόχους ατομικών συμφερόντων.
Αλισβερίσι … παζάρι που μπορεί να ντυθεί με διάφορα ιδεολογήματα της γνωστικής συγκρότησης του κάθε ανθρώπου.
Υπάρχουν Πατριώτες, Αγωνιστές, Φιλόσοφοι, θεογνώστες, Ουμανιστές και γενικά κάθε μορφής δράση μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα που πίσω της κρύβει μια ατομική βολή. Είναι η εποχή του φραστικού φερετζέ σε προθέσεις ατομικής εξυπηρέτησης.
Σημασία δεν έχει τι λες … αλλά πως ζεις μέσα από την ομολογημένη φιλοσοφία σου.
Οι παλιότεροι το έλεγαν συμφωνία λόγων και έργων … ότι δηλαδή δεν υφίσταται ως «μπέσα» σε Άρχοντες και αρχομένους τόσο σε τοπικό όσο και το διεθνές επίπεδο της πολιτικής σκηνής.
Σε κάθε περίπτωση όμως οι δρόμοι της ζωής προχωρούν και ανά πάσα στιγμή ορίζουμε ατομικά τα αχνάρια που θέλει να ακολουθεί το όνειρο της καρδιάς μας.
Κάθε άνθρωπος ζωγραφίζει το δρόμο που θέλει να ταξιδέψει η Αλήθεια του.
Με άλλα λόγια παίρνουμε διαρκώς μικρές αποφάσεις για το τι κρατάμε και τι αφήνουμε σε αυτή τη μοναχική πορεία.
Ένα διαρκές διάβα η ζωή μας, που σαν έχουμε το «μέτρο» της ξεχασμένης Ελληνικής φιλοσοφίας, φροντίζουμε να μην μετατρέπουμε την χαρά μας σε πανηγύρι και την λύπη μας σε οδυρμό.
Ο Βασίλης Λογοθετίδης ενσαρκώνει τον φανταστικό ήρωα στρατηγό Δεκαβάλα, μέσα σε μια «τότε» Ελλάδα που η φτώχεια γινόταν πιο έντονη από την ηθική παρακμή της πολιτικής εξουσίας.
Σας θυμίζει τίποτε αυτό δίπλα στην ευχή Καλή Χρονιά;
Πάντα έχω εμπιστοσύνη στις επιθυμίες της καρδιάς μου και έτσι εμπιστεύτηκα την διάθεση να βρω αυτή την ταινία που δεν θυμόμουν καλά την πλοκή της και να την παρακολουθήσω τις ημέρες των διακοπών της Πρωτοχρονιάς.
Την απόλαυσα και «μου είπε» ξανά αρκετές αλήθειες που δείχνουν την διαχρονία συμπτωμάτων ενός άρρωστου πολιτισμού, που όποιος νομίζει ότι η χρήση κινητών τηλεφώνων ή του internet κάνει την διαφορά των εποχών … είναι πλανημένος.
Σκέφτηκα λοιπόν να αναρτήσω την ταινία (που βρίσκεται στο διαδίκτυο) θεωρώντας ότι έχει ένα πολυσήμαντο μήνυμα για τον αποδέκτη, αρκεί να αντιληφθεί ότι τον αφορά στο σήμερα και δεν είναι μια ηθογραφία εποχής.
Δεν χρειάζεται καμία απογοήτευση για τον φιλοσοφικό (άρα ηθικό) εκπεσμό που διαπιστώνουμε καθημερινά στην (τοπική και παγκόσμια) πολιτική σκέψη τόσο στους άρχοντες όσο και στους αρχομένους.
Για να είμαστε πραγματιστές στην οπτική της εποχής μας, δεν χρειάζεται να χωριζόμαστε σε κατηγορίες ανθρώπων που θεωρούν το ποτήρι «μισογεμάτο» σε αντίθεση με άλλους που το βλέπουν «μισοάδειο».
Η «Ελληνική Σκέψη» θέλει να το βλέπει ως «Μισό» στο περιεχόμενο.
Η επιλογή αν θέλουμε να γεμίσει ή να αδειάσει είναι μια άλλη υπόθεση που δεν αφορά την διαπίστωση, αλλά τη δράση με σταθερότητα και συνέπεια για το πώς ορίζει ο καθένας τη ζωή του τόσο σε συλλογικό όσο και σε ατομικό επίπεδο.
Άλλωστε για τους Έλληνες -όπως λέγεται- δεν είναι σημαντικά αυτά που είπαν, αλλά αυτά που έζησαν.
Θα έλεγα ότι το «Ήθος» δεν υφίσταται ως έννοια, αν δεν μας είναι ξεκάθαρο σε ποια «Φιλοσοφία» στάσης ζωής το εντάσσουμε.
Ίσως είναι καιρός να αρχίσουμε το προσωπικό μας σχολείο για την επόμενη τάξη… αυτή που βρισκόμαστε ήδη έχει βρομίσει από τα περιττώματα της σκέψης μας…
Αν δεν μας κάνουν οι "Δάσκαλοι φιλοσοφίας" από τα αποτελέσματα της διδαχής τους, απλώς μην μπούμε ξανά στην αίθουσα ώσπου να φύγουν από τη φιλοσοφία τους.
Αυτό δεν είναι προγραμματισμένη απεργία … αλλά «Έξοδος προς ένα γνωστικό Κενό» που απαραίτητο είναι να το "βαστά" η καρδιά του Μαθητή σε ατομικό επίπεδο… δηλαδή να μην είναι γλείφτης.
Άλλωστε στην ταινία κάτω από τις λέξεις του σεναρίου ο στρατηγός Δεκαβάλας μας εύχεται
- Καλή «Σχολική» Χρονιά
Πατήστε την εικόνα
http://video.google.com/videoplay?docid=8500067361592211893#
Αγαπητέ μου Κώστα για μια ακόμη φορά υποκλείνομαι στον λόγο και την σκέψη σου. Τα γραπτά σου είναι μικρά σεμινάρια. Την ταινία θα την ξαναδώ για να φρεσκάρω νοητικά, πράγματα που μου λείπουν πολύ και φοβάμαι ότι δεν θα ζήσω να τα δω να ξανά υπάρξουν. Τουλάχιστον στον μικρόκοσμο το καθενός μας ας αναβιώσουμε κάποιες από τις πολλές "βλακείες" και "αναχρονισμούς" όπως τα ονομάζουν οι εκσυγχρονιστές του τίποτα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνα γράμμα στον Άγιο Βασίλη
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητέ Άγιε Βασίλη, από τότε που ήμουν μικρός ήθελα να σου γράψω ένα γράμμα αλλά ποτέ δεν βρήκα το θάρρος που χρειαζόταν. Τώρα που βρήκα το θάρρος και τον καιρό δεν είμαι πια μικρός έτσι ίσως σε απογοητεύσω που δεν θα σου ζητήσω ότι συνήθως κουβαλάς στο σάκο σου. Τώρα, λόγω ηλικίας, εκτός των άλλων είμαι αρκετά γενναιόδωρος και δεν θέλω μόνο να μου φέρεις αλλά και να πάρεις.
Αγαπητέ μου Άγιε Βασίλη. Είχα την ατυχία ή την τύχη να καταλάβω από πολύ μικρός ότι τα δώρα που έπαιρνα, όταν έπαιρνα, κάθε τέτοια εποχή δεν τα έφερνες εσύ αλλά ο πατέρας μου. Τώρα γιατί όλοι επέμεναν να με πείσουν ότι αυτό ήταν δικό σου έργο ποτέ δεν το κατάλαβα. Ίσως είναι ένα παιχνίδι των μεγάλων που νομίζουν ότι τα παιδιά ποτέ δεν το κατανόησαν.
Μου άρεσε όμως να τους βλέπω να πιστεύουν ότι είχα πλήρη άγνοια και να το χαίρονται ίσως και περισσότερο από εμένα. Τώρα γιατί τα δώρα έπρεπε να είναι και σε κάλτσα αυτό ήταν το τελείως ακατανόητο νομίζω και για τους δύο.
Αργότερα το έπαιζα και εγώ με τα παιδιά μου που κι’ αυτά γνώριζαν. Βλέπεις όλη αυτή η ζωή είναι βασισμένη σε ένα παιχνίδι που βάση του έχει το ψέμα.
Πριν λίγες μέρες όμως σκέφτηκα ότι αλήθεια ή ψέμα χιλιάδες άνθρωποι περιμένουν αυτές τις ημέρες κάτι να σου ζητήσουν. Ίσως κανείς δεν σκέφτηκε να σου ζητήσει να πάρεις κάτι. Έτσι αποφάσισα να είμαι εγώ αυτός που θα κάνει την πρωτοτυπία. Βέβαια δεν θα σου ζητήσω να πάρεις ένα αλλά πολλά. Να κρατάς μεγάλο σάκο και γερό. Γιατί; Θα καταλάβεις λίγο πιο κάτω από τον μικρό κατάλογο που ακολουθεί.
Βέβαια επειδή πρέπει να τηρήσω και το έθιμο θα σου ζητήσω να φέρεις και κάτι. Μην είσαι περίεργος. Υπομονή. Όλα θα τα διαβάσεις στην συνέχεια.
Πριν από όλα θα ήθελα να πάρεις από τους μοναχικούς ανθρώπους την θλίψη που τους φόρτωσε η ζωή και η μοναξιά τους και να τους φέρεις λίγη χαρά έστω και για τις λίγες αυτές ημέρες.
Να πάρεις την λύπη και την απόγνωση από το βλέμμα των παιδιών που ποτέ δεν κατάλαβαν γιατί έχασαν τον ένα ή και τους δυο γονείς τους. Αυτό το βλέμμα που δεν αφήνει και εμάς τους «αθώους» να χαρούμε αυτές τις μέρες.
Να πάρεις την ατελείωτη νοσταλγία του ξενιτεμένου και του μετανάστη και να φέρεις κοντά τους την πατρίδα που τόσο τους λείπει.
Να πάρεις την απογοήτευση και να ξαναφέρεις την λύτρωση στον προδομένο σύντροφο.
Να φέρεις στον άδικα φυλακισμένο την ελευθερία που του την στέρησαν και τώρα σαν το φυλακισμένο πουλί δεν μπορεί να ανοίξει τα φτερά του να πετάξει.
Να πάρεις την θύμηση για τα παλιά ευχάριστα που πέρασαν και δεν θα ξανά γυρίσουν, αλλά όχι την αξιοπρέπεια από τον ηλικιωμένο που νοιώθει πως γέρασε, που καταλαβαίνει ότι έγινε βάρος και να του φέρεις την λύτρωση που θα τον απαλλάξει από τους πόνους της ψυχής και του σώματος. Ακόμα και το ήσυχο και χωρίς αγωνία τελευταίο ταξίδι, θα είναι κι’ αυτό ένα πολύτιμο δώρο.
Να πάρεις την απόγνωση από την μάννα που βλέπει να φεύγει η ζωή από το παιδί της, γιατί δεν έχει ούτε μια σταγόνα γάλα να του δώσει.
Να πάρεις την απληστία, την σκληρότητα και την αγνωμοσύνη μας που έγιναν ένας “φυσιολογικός” τρόπος ζωής.
Τέλος για να κρατήσουμε και το έθιμο, να φέρεις την ψυχική υγεία σ’ αυτούς που στοιβαγμένοι στα δημόσια ή ιδιωτικά ψυχιατρεία, στις ελάχιστες αναλαμπές του μυαλού τους δεν καταλαβαίνουν που ζουν, γιατί ζουν έτσι και σ’ αυτόν τον χώρο και πως θα απαλλαγούν από αυτή την ζωή που οι ίδιοι σίγουρα δεν την επέλεξαν.
Να φέρεις την γνώση που χάσαμε και τις αξίες που ξεχάσαμε για να δικαιολογήσουμε επί τέλους την ανθρώπινη μας ύπαρξη.
Θα μπορούσα να σου γράψω πολλά να φέρεις και πολύ περισσότερα να πάρεις αλλά δεν θέλω να σε βάλω σε δύσκολη θέση γιατί ξέρω ότι αυτά που σου ζητάω δεν περιλαμβάνονται στους κανόνες του παιχνιδιού που παίζεις με μας τα τόσο ατελή πλάσματα που νομίζουμε μερικές φορές , οι φτωχοί, ότι είμαστε μικροί Θεοί .
Θα σου χρωστώ ευγνωμοσύνη αν φέρεις και πάρεις έστω και ένα από τα παρά πάνω. Ακόμα και με ένα θα δικαιολογήσεις και θα διατηρήσεις την φήμη σου σαν Άγιος.
Σε φιλώ
Ένας από αυτούς που έπαιξαν το παιχνίδι σου.
Σπάνια τα "γράμματα" που στέλνουμε στους άλλους είναι τόσο "ανοιχτά" όσο αυτό που μοιράστηκε μαζί μας ο Επαμεινώνδας... Γραφή ψυχής, σε δύσκολους καιρούς εκλογικευμένης αλήθειας, που φτάνει εύκολα στον φυσικό αποδέκτη της εντός μας...
ΑπάντησηΔιαγραφή+παν