.
Γιατί είσαι στενοχωρημένος ρε Αχμέτ ρώτησα τον γνωστό με επάρκεια στην Ελληνική γλώσσα πρόσφυγα και εργάτη των συναναστροφών της δουλειάς μου.
“Δεν είναι καλά το μικρό του αδερφού μου , είναι πουλί άρρωστο και μικρό μόλις δύο μηνών” μου είπε για να συμπληρώσει ότι θα πάει να πάρει τηλέφωνο με την κάρτα διεθνών κλίσεων να δει πως πάει. Όντως ένα μικρό “πουλί” σαν και αυτά του ουρανού πάλευε να κρατηθεί στη ζωή χωρίς καμία διαφορά από αυτά.
Το μυαλό μου γυρίζοντας στο γραφείο μου πήγε στις κοινωνιολογικές αναλύσεις και στις επεκτατικές πολιτικές στον παγκόσμιο χάρτη. Σκέφτηκα τις αφηρημένες εκφράσεις που χρησιμοποιούν οι ακαδημαϊκοί θεωρητικοί που φαντάζουν ως αρχιτέκτονες της παγκόσμιας δόμησης ενός μορφώματος από υλικά σάρκας. Έφερα στο νου μου λέξεις όπως το “Δόγμα” και πρόσωπα όπως ο επίκαιρος στην αρθογραφία του blog κος Νταβούτογλου, αλλά και οι κατά καιρούς θεωρητικοί που μέσα στο μυαλό τους χωράνε χάρτες ζωής δισεκατομμυρίων ανθρώπινων αναπνοών και το γέλιο τους επιθυμούν να το μετατρέψουν σε ρόγχο του θανάτου. Τα πάντα είναι αριθμοί σκέφτηκα που στέκουν απέναντι μας για να εξυπηρετήσουν την ικανοποίηση της σκέψης μας σχετικά με αυτό που θέλουμε να είναι η ζωή γύρω μας εξυπηρετώντας τον δικό μας μικρό βίο.
Έκανα μια αναζήτηση στο ιντερνέτ για να μελαγχολήσω σαν βρήκα ότι υπάρχει ιστοχώρος που μετρά σε πραγματικό χρόνο παγκόσμια στατιστικά στοιχεία. (http://www.worldometers.info/gr)
Διάβασα για το πόσοι άνθρωποι βρίσκονται εν ζωή αυτή τη στιγμή, πόσοι πέθαναν σε ένα χρόνο και πόσοι ακριβώς σήμερα. Ακόμη στην άρρωστη σκέψη της στατιστικής θεώρησης της ζωής, είχαν μερικά στοιχεία για οικονομία, περιβάλλον , διατροφή , ενέργεια και υγεία. Αριθμοί , πολλοί αριθμοί χωρίς να υπάρχει πουθενά κανένας άνθρωπος. Μέσα από αυτούς τους αριθμούς κάθε ηγέτης πολιτικός ή θρησκευτικός φτιάχνει το χάρτη της επιρροής που έχει ο νους του στις σάρκες απρόσωπων ζωών που να είστε σίγουροι ότι μέσα του σύμφωνα με την θεώρηση αυτή, αλλάζει ένα απλό τόνο και σε μια στιγμή γίνονται οι άνθρωποι απρόσωπα ζώα… κομμάτια δηλαδή στις μηχανές μέτρησης του μάρκετινγκ της πολιτικής σκέψης.
Η διαστροφή της ανθρώπινης σκέψης, βρίσκεται στο γεγονός ότι κατόρθωσε να έχει εποπτεία στις Δαρβινικές τάσεις υπερδιόγκωσης πληθυσμών και σκέψεων των ανθρώπων, όπως ακριβώς συμβαίνει στη φύση, αλλά κράτησε την γνώση αυτή για να εξυπηρετεί τις στοχεύσεις ομάδων με ίδια συμφέροντα δύναμης πάνω στη ζωή.
Εξηγώντας την πάρα πάνω σκέψη, θα φέρω σαν παράδειγμα την πληθυσμιακή διόγκωση των ακριδών όταν οι συνθήκες βιολογικά το επιτρέψουν σημειώνοντας ότι η ισορροπία της φύσης τις καταδικάζει σε θάνατο από πείνα σαν καταστρέψουν το διατροφικό περιβάλλον που βρίσκονται. Η ανθρώπινη διαστρεμμένη σκέψη φρόντισε να αναλύσει τις πληροφορίες στατιστικά και να καταφέρει να κατευθύνει τα φαινόμενα ζωής σε εξυπηρέτηση στοχεύσεων επί χάρτου.
Ακόμη πιο συγκεκριμένα θα πω ως παράδειγμα πως η ένταση της θρησκοληψίας σε πληθυσμούς όπως αυτοί του Ισλάμ, εξυπηρετούν την ταχεία αναπαραγωγή τους, ώστε να είναι σάρκες κινούμενες που τις χρησιμοποιούν κάποιοι ως πίεση στη γηραιά Ευρώπη για πολιτικούς και οικονομικούς σκοπούς. Κανένας δεν ενδιαφέρεται για το άλλο άτομο , εκτός από τους βολεμένους σε καναπέδες αυτογνωσίας σε μια ευμάρεια που τους επιτρέπει αυτή την οπτική σε θεωρητικό επίπεδο. Η πείνα έχει ομαδικές συγκρούσεις και δεν καταλαβαίνει από ατομικές “θεώσεις” των βολεμένων ανθρώπων.
Η ίδια η φιλοσοφία είναι προϊόν της ευμάρειας σε υλικό όσο και σε πνευματικό επίπεδο… θα έλεγα ότι γιορτή Διονυσιασμού με κρασοκατάνυξη χωρίς ειρήνη και πλούτο τροφής δεν γίνεται. Την ώρα που πονάς από την πείνα , δεν νομίζω να είναι προτεραιότητα σου ο προσδιορισμός του "επέκεινα".
Αυτή η χειραγώγηση της ανθρώπινης σάρκας δεν είναι σημερινό φαινόμενο. Θα τη βρούμε σε όλες τις ιστορίες των λαών που με καμάρι ακόμα πιστεύουν σε ένα ένδοξο παρελθόν τους. Τα πάντα που διαβάζουμε ως καταγραφή της ιστορίας μα ακόμη και της συμπυκνωμένης μορφής της στην μυθολογία, έχουν ένα στρατηγικό σχεδιασμό κάποιων με βολική χρήση της ανθρώπινης σάρκας που την μπολιάζουν με “Πιστεύω” και “Αξίες” συνήθως θρησκευτικού χαρακτήρα. Λέτε να κουβαλάμε γενετικά το σύνδρομο της συμπεριφοράς των μελισσών και να έχουμε ανάγκη να βρεθούμε κάτω από κοινές νόρμες σκέψης για να υπάρξουμε; … Μπορεί τα πάντα είναι ανοιχτά σε ότι νομίζουμε ότι είναι ανώτερο ως ανθρώπινη σκέψη.
Σε όλα τα στατιστικά στοιχεία που βρήκα, δεν υπήρχε πουθενά η περίπτωση της αγωνίας του Αχμέτ για το μικρό ανιψάκι του. Μα ούτε το βίωμα υπήρχε του κάθε σχεδιαστή ενός παγκόσμιου πόνου την ώρα που θα αφήνει τη ζωή του στον τελευταίο ρόγχο. Λέμε, ότι ο άνθρωπος έχει συνείδηση του θανάτου του, αλλά θα μου επιτρέψετε να το αμφισβητήσω τούτο για την εξυπηρέτηση της παρούσας σκέψης. Πως λοιπόν μπορούμε να ζούμε συνειδητά σαν δεν μετράμε ότι η αρμονία του παρόντος χρόνου περιλαμβάνει την ατομική μας απώλεια; Πως ακόμη διαχειριζόμαστε τον θάνατο στατιστικά ενώ γνωρίζουμε ότι είμαστε μέρος του φαινομένου χωρίς να το ελέγχουμε; Τέλος πως αναγορεύουμε τον εαυτό μας σε Θεό που παίζει σκάκι με τις ανθρώπινες σάρκες ενώ είμαστε ως σύσταση "μια από τα ίδια"; Θα έλεγα όμως ότι τούτα είναι άστοχα ερωτήματα επάνω στο μυαλό των ακρίδων που κουβαλάμε ως γενετικά συγγενείς οι άνθρωποι.
Ενδεχόμενα ο “πόνος” να είναι το κλειδί να σταματά η σκέψη της λογικής που γέννησε την Τραγωδία και σίγουρα την αγνοούμε ως Ιερό μέτρο της ζωής.
Εμείς μένουμε και επιμένουμε να εκπαιδευόμαστε στην αντίληψη που βολεύει τον φόβο της άγνοιας μας και ξέρουμε πλέον καλά ότι οι αριθμοί δεν πονάνε…
Ίσως η μεγαλύτερη κατάρα να είναι ότι είμαστε θύτες του ίδιου του εαυτού μας... σε μια Σισύφεια νόρμα που θα την κουβαλάμε μέχρι την αποφοίτηση μας από τη λεγόμενη συλλογική συνείδηση... όχι μέσα από "Πιστεύω" , αλλά από "Θεωρώ" που σίγουρα δεν φτιάχνουν αφιονισμένες ομάδες πιστών.
“Δεν είναι καλά το μικρό του αδερφού μου , είναι πουλί άρρωστο και μικρό μόλις δύο μηνών” μου είπε για να συμπληρώσει ότι θα πάει να πάρει τηλέφωνο με την κάρτα διεθνών κλίσεων να δει πως πάει. Όντως ένα μικρό “πουλί” σαν και αυτά του ουρανού πάλευε να κρατηθεί στη ζωή χωρίς καμία διαφορά από αυτά.
Το μυαλό μου γυρίζοντας στο γραφείο μου πήγε στις κοινωνιολογικές αναλύσεις και στις επεκτατικές πολιτικές στον παγκόσμιο χάρτη. Σκέφτηκα τις αφηρημένες εκφράσεις που χρησιμοποιούν οι ακαδημαϊκοί θεωρητικοί που φαντάζουν ως αρχιτέκτονες της παγκόσμιας δόμησης ενός μορφώματος από υλικά σάρκας. Έφερα στο νου μου λέξεις όπως το “Δόγμα” και πρόσωπα όπως ο επίκαιρος στην αρθογραφία του blog κος Νταβούτογλου, αλλά και οι κατά καιρούς θεωρητικοί που μέσα στο μυαλό τους χωράνε χάρτες ζωής δισεκατομμυρίων ανθρώπινων αναπνοών και το γέλιο τους επιθυμούν να το μετατρέψουν σε ρόγχο του θανάτου. Τα πάντα είναι αριθμοί σκέφτηκα που στέκουν απέναντι μας για να εξυπηρετήσουν την ικανοποίηση της σκέψης μας σχετικά με αυτό που θέλουμε να είναι η ζωή γύρω μας εξυπηρετώντας τον δικό μας μικρό βίο.
Έκανα μια αναζήτηση στο ιντερνέτ για να μελαγχολήσω σαν βρήκα ότι υπάρχει ιστοχώρος που μετρά σε πραγματικό χρόνο παγκόσμια στατιστικά στοιχεία. (http://www.worldometers.info/gr)
Διάβασα για το πόσοι άνθρωποι βρίσκονται εν ζωή αυτή τη στιγμή, πόσοι πέθαναν σε ένα χρόνο και πόσοι ακριβώς σήμερα. Ακόμη στην άρρωστη σκέψη της στατιστικής θεώρησης της ζωής, είχαν μερικά στοιχεία για οικονομία, περιβάλλον , διατροφή , ενέργεια και υγεία. Αριθμοί , πολλοί αριθμοί χωρίς να υπάρχει πουθενά κανένας άνθρωπος. Μέσα από αυτούς τους αριθμούς κάθε ηγέτης πολιτικός ή θρησκευτικός φτιάχνει το χάρτη της επιρροής που έχει ο νους του στις σάρκες απρόσωπων ζωών που να είστε σίγουροι ότι μέσα του σύμφωνα με την θεώρηση αυτή, αλλάζει ένα απλό τόνο και σε μια στιγμή γίνονται οι άνθρωποι απρόσωπα ζώα… κομμάτια δηλαδή στις μηχανές μέτρησης του μάρκετινγκ της πολιτικής σκέψης.
Η διαστροφή της ανθρώπινης σκέψης, βρίσκεται στο γεγονός ότι κατόρθωσε να έχει εποπτεία στις Δαρβινικές τάσεις υπερδιόγκωσης πληθυσμών και σκέψεων των ανθρώπων, όπως ακριβώς συμβαίνει στη φύση, αλλά κράτησε την γνώση αυτή για να εξυπηρετεί τις στοχεύσεις ομάδων με ίδια συμφέροντα δύναμης πάνω στη ζωή.
Εξηγώντας την πάρα πάνω σκέψη, θα φέρω σαν παράδειγμα την πληθυσμιακή διόγκωση των ακριδών όταν οι συνθήκες βιολογικά το επιτρέψουν σημειώνοντας ότι η ισορροπία της φύσης τις καταδικάζει σε θάνατο από πείνα σαν καταστρέψουν το διατροφικό περιβάλλον που βρίσκονται. Η ανθρώπινη διαστρεμμένη σκέψη φρόντισε να αναλύσει τις πληροφορίες στατιστικά και να καταφέρει να κατευθύνει τα φαινόμενα ζωής σε εξυπηρέτηση στοχεύσεων επί χάρτου.
Ακόμη πιο συγκεκριμένα θα πω ως παράδειγμα πως η ένταση της θρησκοληψίας σε πληθυσμούς όπως αυτοί του Ισλάμ, εξυπηρετούν την ταχεία αναπαραγωγή τους, ώστε να είναι σάρκες κινούμενες που τις χρησιμοποιούν κάποιοι ως πίεση στη γηραιά Ευρώπη για πολιτικούς και οικονομικούς σκοπούς. Κανένας δεν ενδιαφέρεται για το άλλο άτομο , εκτός από τους βολεμένους σε καναπέδες αυτογνωσίας σε μια ευμάρεια που τους επιτρέπει αυτή την οπτική σε θεωρητικό επίπεδο. Η πείνα έχει ομαδικές συγκρούσεις και δεν καταλαβαίνει από ατομικές “θεώσεις” των βολεμένων ανθρώπων.
Η ίδια η φιλοσοφία είναι προϊόν της ευμάρειας σε υλικό όσο και σε πνευματικό επίπεδο… θα έλεγα ότι γιορτή Διονυσιασμού με κρασοκατάνυξη χωρίς ειρήνη και πλούτο τροφής δεν γίνεται. Την ώρα που πονάς από την πείνα , δεν νομίζω να είναι προτεραιότητα σου ο προσδιορισμός του "επέκεινα".
Αυτή η χειραγώγηση της ανθρώπινης σάρκας δεν είναι σημερινό φαινόμενο. Θα τη βρούμε σε όλες τις ιστορίες των λαών που με καμάρι ακόμα πιστεύουν σε ένα ένδοξο παρελθόν τους. Τα πάντα που διαβάζουμε ως καταγραφή της ιστορίας μα ακόμη και της συμπυκνωμένης μορφής της στην μυθολογία, έχουν ένα στρατηγικό σχεδιασμό κάποιων με βολική χρήση της ανθρώπινης σάρκας που την μπολιάζουν με “Πιστεύω” και “Αξίες” συνήθως θρησκευτικού χαρακτήρα. Λέτε να κουβαλάμε γενετικά το σύνδρομο της συμπεριφοράς των μελισσών και να έχουμε ανάγκη να βρεθούμε κάτω από κοινές νόρμες σκέψης για να υπάρξουμε; … Μπορεί τα πάντα είναι ανοιχτά σε ότι νομίζουμε ότι είναι ανώτερο ως ανθρώπινη σκέψη.
Σε όλα τα στατιστικά στοιχεία που βρήκα, δεν υπήρχε πουθενά η περίπτωση της αγωνίας του Αχμέτ για το μικρό ανιψάκι του. Μα ούτε το βίωμα υπήρχε του κάθε σχεδιαστή ενός παγκόσμιου πόνου την ώρα που θα αφήνει τη ζωή του στον τελευταίο ρόγχο. Λέμε, ότι ο άνθρωπος έχει συνείδηση του θανάτου του, αλλά θα μου επιτρέψετε να το αμφισβητήσω τούτο για την εξυπηρέτηση της παρούσας σκέψης. Πως λοιπόν μπορούμε να ζούμε συνειδητά σαν δεν μετράμε ότι η αρμονία του παρόντος χρόνου περιλαμβάνει την ατομική μας απώλεια; Πως ακόμη διαχειριζόμαστε τον θάνατο στατιστικά ενώ γνωρίζουμε ότι είμαστε μέρος του φαινομένου χωρίς να το ελέγχουμε; Τέλος πως αναγορεύουμε τον εαυτό μας σε Θεό που παίζει σκάκι με τις ανθρώπινες σάρκες ενώ είμαστε ως σύσταση "μια από τα ίδια"; Θα έλεγα όμως ότι τούτα είναι άστοχα ερωτήματα επάνω στο μυαλό των ακρίδων που κουβαλάμε ως γενετικά συγγενείς οι άνθρωποι.
Ενδεχόμενα ο “πόνος” να είναι το κλειδί να σταματά η σκέψη της λογικής που γέννησε την Τραγωδία και σίγουρα την αγνοούμε ως Ιερό μέτρο της ζωής.
Εμείς μένουμε και επιμένουμε να εκπαιδευόμαστε στην αντίληψη που βολεύει τον φόβο της άγνοιας μας και ξέρουμε πλέον καλά ότι οι αριθμοί δεν πονάνε…
Ίσως η μεγαλύτερη κατάρα να είναι ότι είμαστε θύτες του ίδιου του εαυτού μας... σε μια Σισύφεια νόρμα που θα την κουβαλάμε μέχρι την αποφοίτηση μας από τη λεγόμενη συλλογική συνείδηση... όχι μέσα από "Πιστεύω" , αλλά από "Θεωρώ" που σίγουρα δεν φτιάχνουν αφιονισμένες ομάδες πιστών.
Υπάρχει μία στιγμή στη ζωή του καθένα μας που οι άλλοι σταμάτησαν να είναι αριθμοί. Η δική μου στιγμή ήταν όταν γέννησα το παιδί μου - και πριν προλάβω να γίνει «δικό μου». Ήταν η έντονη αίσθηση ότι ο άξονας του κόσμου δεν είμαι εγώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ζωή μας μοιάζει με εκείνες των μελισσών με μία διαφορά, ο καθένας για τον εαυτό του νομίζει ότι είναι η Βασίλισσα. Τα δικά μας αποκτούν αξία – μόνο και μόνο γιατί μας ανήκουν, και όσα δεν είναι δικά μας είναι εν δυνάμει δικά μας. Οι άλλοι αξιολογούνται σύμφωνα με τις ανάγκες μας, μιας και ο άλλος αγαπιέται πάντα σύμφωνα με την αξία χρήσης του. Μπερδεύουμε τους άλλους και μπερδευόμαστε και εμείς δρώντας μέσα από τα αυτιστικά μας εγώ . Τα παιδιά μας είναι η δική μας προέκταση στο μέλλον, η προσωπική μας αιωνιότητα, και γι’ αυτό τα φροντίζουμε με όρους προσωπικής επένδυσης.
Κάποιες στιγμές, αισθανόμαστε μόνοι, και δεν ξέρουμε το γιατί.
Για να ξαναφέρω στην μνήμη μου την αίσθηση του ότι ο κόσμος δεν κινείται γύρω μου και ότι οι άλλοι δεν γεννήθηκαν για να τους χρησιμοποιήσω σε κάτι, για να μπορέσω να σεβαστώ την διαφορετικότητα και να αγαπήσω εμένα την ίδια στο μέγεθος και το μπόι που αληθινά έχω, ανατρέχω συχνά στο ρολόι του κόσμου* όπου μαθαίνεις να ‘’ακούς’’ τους αριθμούς σαν παλμούς της καρδιάς του κόσμου.
Όταν σπάσεις το αυτιστικό σου εγώ ξαφνικά βλέπεις και τους άλλους, οι άλλοι σταματάνε να είναι αριθμοί και εσύ σταματάς να αισθάνεσαι μόνος.
Ευχαριστώ για την φιλοξενία της σκέψης
* http://www.stumbleupon.com/su/5LFyHa/www.breathingearth.net/
Σε ευχαριστώ αγαπητή Σταυρούλα για την κατάθεση της προσωπικής σου αίσθησης. Θα ήθελα με την άδεια σου πέρα από τη συμφωνία μου στα γραφόμενα, να καταγράψω μια σκέψη που μου γεννήθηκε, και αφορά την πραγματικότητα μας που βρίσκεται ενταγμένη μέσα σε μια κουλτούρα πολιτισμού συνοδευόμενη από μια ευμάρεια που δεν τολμούν να φανταστούν κάποιες κοινωνίες ατόμων που αποτελούν “μάζα σάρκας” για τους σχεδιασμούς μιας επικυρίαρχης ελίτ της Δύσης. Η γέννα για κάποιους αποτελεί Δαρβινική ανάγκη συνέχισης των αναγκών εργασίας για τροφή και αναπαραγωγής μιας κοινότητας . Ο όρος “αυτοπραγμάτωση” είναι ανύπαρκτος από το λεξιλόγιο της σκέψης τους και σίγουρα η μοναξιά ως έννοια ωχριά μπροστά στην πείνα. Με αυτή την σκέψη μου , θέλω να σου πω για την προσωπική μου αγωνία να αποδελτιώνω την “ρίζα” της σκέψης μου, σαν μου φαντάζει όμορφη και σίγουρα έντονα ανθρωπιστική. Πίστεψε με ότι είναι ένας προσωπικός αγώνας σε ότι η ευκολία της εσωτερικής τακτοποίησης το κάνει να φαντάζει “μεγάλη” σκέψη. Συνήθως ρωτώ τον εαυτό μου κάτι που απογυμνώνει την εγωκεντρική φιλανθρωπία (προς εμέ ή άλλους) σαν κάνω σκέψεις “αγάπης” βολεμένος στον καναπέ προς τον “άνθρωπο”. Η ερώτηση είναι πολύ απλή με δύσκολες εκδοχές απάντησης και δεν είναι άλλη από “Τώρα γιατί το σκέφτηκα αυτό;”
ΑπάντησηΔιαγραφήΧάρηκα για το σχόλιο και για τις σκέψεις που γεννήθηκαν ως κοινωνία από την δράση σου αυτή.