.
Είναι ευλογία (σε ό
ποιον του έχει προσφέρει η ζωή) να συμμετάσχει μέσα στο χτίσιμο θεατρικής παράστασης που στοχεύει στην “ψυχαγωγία” και όχι στην “διασκέδαση” του θεατή.
Μια τέτοια παράσταση , "χτίζεται" αυτό τον καιρό από δύο ταλαντούχους ηθοποιούς του θεάτρου με θέμα “ Η γυναίκα του Νίκου Καββαδία” που θα ανέβει για συγκεκριμένο αριθμό παραστάσεων το φθινόπωρο στην Αθήνα.
Ο αθέατος στην πραγματικότητα των show biz της Ελλάδας και βραβευμένος ηθοποιός από το κοινό της Αμερικής για την υποκριτική στην μικρού μήκους ταινία “Η κούπα”, ο Γιώργος Καλόξυλος, βρέθηκε μαζί με ένα χαρισματικό ηθοποιό που η σκέψη της ζωή του περνά μέσα από τα φώτα της ράμπας … τον Γιώργο Μουρούτσο.
Αφορμή , ήταν τα κείμενα από το έργο του σπουδαίου αυτού παρατηρητή της ζωής του Νίκου Καββαδία, τη “Βάρδια” που έγραψε σε ηλικία 44 ετών γύρω στο 1954.
Γοητεύτηκα, όταν οι κεραίες της συναισθηματικής νοημοσύνης μου, έπιασαν την σκηνοθετική προσέγγιση που αφορά στο παρόν μας παίζοντας με τη “φωτιά” πλησιάζοντας αρχετυπικά ανθρώπινα ζητήματα που τα νοιώθουμε (άλυτα) μέσα μας.
Έπιασα τα μάτια μου να γίνονται υγρά μέσα στις πρόβες , σαν ένοιωθα ότι με αφορά (και όλους εμάς) η ματιά της μοναξιάς και της σιωπής που βάζει …ο Καββαδίας τη στιγμή που μέσα μας η κραυγή γιγαντώνεται και πλησιάζει τα όρια του ψυχικού μας θανάτου.
Σκέφτομαι ότι η Τέχνη, είναι ο δρόμος που μας οδηγεί στην προσωπική μας αυτογνωσία… ειδικά όμως το θέατρο , έχει μια ιδιαιτερότητα που το καθιστά ταυτόσημο με την μοίρα του ανθρώπου στην γέννηση και το θάνατο.
Το θέατρο ζει μόνο την ώρα που συντελείται η παράσταση και πεθαίνει μόλις αυτή τελειώσει.
Το μόνο που μας μένει , είναι μια αίσθηση που δεν ακουμπά στην λογική μας, αλλά πολύ βαθειά μέσα μας αφήνοντας κάτι το απροσδιόριστο στην προσωπική μας αλλαγή.
Είκοσι σελίδες κείμενο, που με χειρουργική συναισθηματική λεπτομέρεια ανέσυραν οι δύο δημιουργοί από το έργο του Καββαδία, είναι ικανό να φέρει στα μάτια μας την ουσιαστική ζωή μας … τον θάνατο που χρειαζόμαστε για να ξαναγεννηθούμε…
Δεν θα ξαναγεννηθούμε … μα ούτε θα πεθάνουμε … όσο κτυπά η καρδιά μας και οι δόσεις των πιστωτικών καρτών καλύπτονται από την υποτιθέμενη ζωή μας…
Μα… είστε σίγουροι … ότι είναι έτσι;
Η τέχνη βάζει ερωτήματα που δεν έχει ανάγκη να τα απαντήσει η ίδια…
Δεν είναι τυχαίο που η κορυφαία σκηνή του έργου μεταξύ του “άνδρα” και της “Ιουδήθ” (προσώπων του έργου) έχει ως ακόλουθα…
I : Θα προλάβεις να βγεις στη στεριά
Α: φυσάει … είναι κόντρα
Ι: αλαριεύουμε
Α: Βρέχει
Ι : Πιές
Α: Κοιμήσου θα σε φυλάω
Ι: Κοιμάμαι , είναι καιρός που κοιμάμαι
Α: Τι ωραία που είναι τα μαλλιά σου , Άσε με να τα καθαρίσω από το αλάτι..
Ι : Όχι
Α: Γλιστράς από τα χέρια μου .. ;
Α: Κοριτσάκι… Πιάσε με από το χέρι να μου δείξεις τον κόσμο.
Ι : Δεν έχω χέρι Δεν υπάρχει κόσμος
ΣΚΟΤΑΔΙ
Είναι ευλογία (σε ό
ποιον του έχει προσφέρει η ζωή) να συμμετάσχει μέσα στο χτίσιμο θεατρικής παράστασης που στοχεύει στην “ψυχαγωγία” και όχι στην “διασκέδαση” του θεατή.Μια τέτοια παράσταση , "χτίζεται" αυτό τον καιρό από δύο ταλαντούχους ηθοποιούς του θεάτρου με θέμα “ Η γυναίκα του Νίκου Καββαδία” που θα ανέβει για συγκεκριμένο αριθμό παραστάσεων το φθινόπωρο στην Αθήνα.
Ο αθέατος στην πραγματικότητα των show biz της Ελλάδας και βραβευμένος ηθοποιός από το κοινό της Αμερικής για την υποκριτική στην μικρού μήκους ταινία “Η κούπα”, ο Γιώργος Καλόξυλος, βρέθηκε μαζί με ένα χαρισματικό ηθοποιό που η σκέψη της ζωή του περνά μέσα από τα φώτα της ράμπας … τον Γιώργο Μουρούτσο.
Αφορμή , ήταν τα κείμενα από το έργο του σπουδαίου αυτού παρατηρητή της ζωής του Νίκου Καββαδία, τη “Βάρδια” που έγραψε σε ηλικία 44 ετών γύρω στο 1954.
Γοητεύτηκα, όταν οι κεραίες της συναισθηματικής νοημοσύνης μου, έπιασαν την σκηνοθετική προσέγγιση που αφορά στο παρόν μας παίζοντας με τη “φωτιά” πλησιάζοντας αρχετυπικά ανθρώπινα ζητήματα που τα νοιώθουμε (άλυτα) μέσα μας.
Έπιασα τα μάτια μου να γίνονται υγρά μέσα στις πρόβες , σαν ένοιωθα ότι με αφορά (και όλους εμάς) η ματιά της μοναξιάς και της σιωπής που βάζει …ο Καββαδίας τη στιγμή που μέσα μας η κραυγή γιγαντώνεται και πλησιάζει τα όρια του ψυχικού μας θανάτου.
Σκέφτομαι ότι η Τέχνη, είναι ο δρόμος που μας οδηγεί στην προσωπική μας αυτογνωσία… ειδικά όμως το θέατρο , έχει μια ιδιαιτερότητα που το καθιστά ταυτόσημο με την μοίρα του ανθρώπου στην γέννηση και το θάνατο.
Το θέατρο ζει μόνο την ώρα που συντελείται η παράσταση και πεθαίνει μόλις αυτή τελειώσει.
Το μόνο που μας μένει , είναι μια αίσθηση που δεν ακουμπά στην λογική μας, αλλά πολύ βαθειά μέσα μας αφήνοντας κάτι το απροσδιόριστο στην προσωπική μας αλλαγή.
Είκοσι σελίδες κείμενο, που με χειρουργική συναισθηματική λεπτομέρεια ανέσυραν οι δύο δημιουργοί από το έργο του Καββαδία, είναι ικανό να φέρει στα μάτια μας την ουσιαστική ζωή μας … τον θάνατο που χρειαζόμαστε για να ξαναγεννηθούμε…
Δεν θα ξαναγεννηθούμε … μα ούτε θα πεθάνουμε … όσο κτυπά η καρδιά μας και οι δόσεις των πιστωτικών καρτών καλύπτονται από την υποτιθέμενη ζωή μας…
Μα… είστε σίγουροι … ότι είναι έτσι;
Η τέχνη βάζει ερωτήματα που δεν έχει ανάγκη να τα απαντήσει η ίδια…
Δεν είναι τυχαίο που η κορυφαία σκηνή του έργου μεταξύ του “άνδρα” και της “Ιουδήθ” (προσώπων του έργου) έχει ως ακόλουθα…
I : Θα προλάβεις να βγεις στη στεριά
Α: φυσάει … είναι κόντρα
Ι: αλαριεύουμε
Α: Βρέχει
Ι : Πιές
Α: Κοιμήσου θα σε φυλάω
Ι: Κοιμάμαι , είναι καιρός που κοιμάμαι
Α: Τι ωραία που είναι τα μαλλιά σου , Άσε με να τα καθαρίσω από το αλάτι..
Ι : Όχι
Α: Γλιστράς από τα χέρια μου .. ;
Α: Κοριτσάκι… Πιάσε με από το χέρι να μου δείξεις τον κόσμο.
Ι : Δεν έχω χέρι Δεν υπάρχει κόσμος
ΣΚΟΤΑΔΙ
..εύχομαι η παραπάνω εργασία να είναι τόσο ελκυστική όσο τη περιγράφεις ..
ΑπάντησηΔιαγραφήΦίλε Πολίτη Γιώργο, έχεις δίκιο όταν αναφέρεις την θεατρική δημιουργία “εργασία”.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣκέφτηκα ότι είναι πολύ εύστοχη η παρατήρηση σου… μια και δεν είναι χαρά και καλοπέραση όπως ακούμε συχνά από τα παράθυρα των μεσημεριάτικων εκπομπών της TV .
Είναι σκληρή εργασία, μόνο που μέσα της έχει αυτοπειθαρχία , αγάπη και σεβασμό για την ευαίσθητη ψυχή του κάθε συνεργάτη που δουλεύει για το έργο…
Τέλος , κάθε έργο είναι ελκυστικό στους ανθρώπους που μπορούν να διαβάσουν τα δρώμενα μέσα από το επίπεδο της συναισθηματικής νοημοσύνης που διαθέτουν.