ΟΛΑ ΜΟΥ ΠΑΝΕ ΣΤΡΑΒΑ …. « Ε ΚΑΙ ;»

.

Τελευταία, συναντώ γύρω μου ανθρώπους που η κοινωνική οικονομική ανισορροπία στην Ελληνική πραγματικότητα, τους συμπαρασύρει σε μια καταθλιπτική συμπεριφορά , δημιουργώντας όλο και περισσότερα προβλήματα στο προσωπικό και ευρύτερο περιβάλλον της ζωής τους.
Αυτή η πυραμίδα που είχε περιγράψει ο Μάσλοου είναι κοινωνικά ,περισσότερο εμφανής σε περιόδους κρίσης.

Ο Κικέρων θα έλεγε για την ηθική της αυτοκαταστροφής που αναπτύσσεται σε οριακές κοινωνικές συνθήκες … « O tempora o mores» (Ω καιροί ω ήθη)

Η ζωή όμως έχει την αξία της μέσα από την βίωση όλων των συνθηκών, ακόμη και αυτών που κινούνται σε οριακά σημεία που αγγίζουν τα όρια της απειλής του «Εγώ» μας.

Η λαϊκή σοφία έχει ένα γνωμικό που αναφέρει ότι «Αυτό που δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό», όμως το βαθύ μας υποσυνείδητο δεν το καταλαβαίνει … γιατί δεν υπάρχει βαθειά μέσα μας το μέλλον , παρά μόνο το παρόν μας και τα βιώματα που νοιώθει .
Γι αυτό το λόγο θλίβεται ο άνθρωπος στην όποια απώλεια ( κοινωνική, οικονομική, συναισθηματική κλπ)
Το αστείο είναι να πλησιάσεις κάποιον που νοιώθει τον πόνο από την όποια απώλεια και να του πεις την παροιμιώδη έκφραση «Δεν πειράζει θα περάσει»…

Τα όρια που εμφανίζουν τη φιλοσοφική συγκρότηση του ατόμου , είναι όταν εμφανιστεί η απώλεια της υγείας.
Τότε υπάρχει ο ηθικός εκπεσμός και η τιποτένια συμπεριφορά που παρατηρείται στους ανώριμους γέρους, ή αντίστοιχα η στωική και φιλοσοφημένη στάση που βρίσκεται στους υπέροχους ανθρώπους που έχω γνωρίζει από τον πολιτισμό της επαρχίας.

Η επιζητούμενη ισορροπία, έρχεται μόνο μέσα από την προσωπική επιλογή κάθε ανθρώπου , στο να συνεχίσει την αυτοκαταστροφική του σκέψη , ή να εκδηλώσει ένα δημιουργικό «θυμό» που τον σπρώχνει στην επαναδιαπραγμάτευση των ήδη υπαρχόντων δεδομένων μέσα στις ιδεοληψίες του.

Τα πάντα που ζούμε … είναι απόρροια της σκέψης μας και του ορισμού που δίνουμε για αυτά μέσα από την ιδεοληψία μας.
Το χρήμα, η αξία, το συναίσθημα, οι ρόλοι … είναι στάσεις ζωής που προέρχονται από την ιδέα που έχουμε καθορίσει ως κυρίαρχη και αναγκαία στη ζωή για αυτά.

Σαν αντίποδας της θυμικής εκτόνωσης , σε ότι καταδυναστεύει τη σκέψη και φυσικά σωματοποιείται στην ζωή μας, μπορεί να είναι και το δημιουργικό ερώτημα «Ε .. και;»

Σκέφτεται ο απειλούμενος άνθρωπος : « Όλα μου πάνε στραβά , έχασα αυτό , έχασα εκείνο , έχασα το άλλο …» στο τέλος του μικρού ή του μεγάλου καταλόγου των απωλειών , αν κάνει την θαυματουργή ερώτηση « Ε… και;» αρχίζουν όλα να παίρνουν μια διαφορετική εικόνα παρουσιάζοντας του την επόμενη εκδοχή στα βαρίδια της σκέψης του.

Ελεύθερος είναι ο άνθρωπος , όταν έχει κατά νου όλες τις εκδοχές που μπορεί να επιλέξει για τον εαυτό του.
Έτσι ακόμη και την αυτοκαταστροφή του , οφείλει να την έχει τακτοποιημένη και σωστά αναλυμένη ώστε μέσα από την παρατήρηση των εκδοχών να επιλέγει την δράση του.

Ένα ενδιαφέρον άρθρο είναι του κου Στέφανου Σταυρινού που αναπτύσσει το θέμα «Αυτοκτονία».
Σε αυτό παρατηρούμε ότι σε χώρες που κυριαρχούν οι θρησκευτικές ή κοινωνικές αντιλήψεις (όπως στην περιοχή της Ασίας) το ποσοστό των αυτοχείρων είναι τραγικά τεράστιο, αν και δεν παρουσιάζεται (λόγω κοινωνικών συνθηκών) σαν αυτοκτονίες αλλά σαν ατυχήματα.
Το ενδιαφέρον ως επισήμανση στο άρθρο είναι ότι στο «ασθενές» φύλο, (οι ευαίσθητες γυναίκες) αν και επιχειρούν συχνότερα την αυτοκτονία , οι άντρες αυτοκτονούν τελικά σε πολύ μεγαλύτερα ποσοστά στο δυτικό κόσμο.

Πάντως η ουσία βρίσκεται στην άλλη θέαση των περιορισμών μέσα στη σκέψη μας και καλό θα είναι να λέμε το θαυματουργό «Ε … και;» περισσότερες φορές στη ζωή μας καθώς και το Πειραιώτικο … «Δεν πάει στο διάολο…» για ότι νοιώθουμε ότι μας φέρνει στα όρια απειλής της ίδιας της ζωής μας…

Ας αναφωνήσουμε λοιπόν και για ότι νομίζουμε ότι καθορίζει την αξία μας και το έχουν μαζέψει οι τράπεζες στα ψυχολογικά θησαυροφυλάκια της εξουσίας τους… μαζί με τους πολιτικούς εντολείς που διαχειρίζονται τον φόβο μας…

«Δεν πάει στο Διάολο …» και τότε θα έχουμε ένα κάρο από ΝΕΕΣ επιλογές που είναι περισσότερο ήρεμες και κερδοφόρες για το «Ευ ζειν» της σκέψης μας.