ΙΔΙΕΣ ΛΕΞΕΙΣ… ΑΛΛΕΣ ΖΩΕΣ

.

Η δασκάλα ζήτησε να κλίνουν τα παιδιά της τάξης της την πρόταση «Εγώ θα πεθάνω»

Πρώτος ο μικρός Αριστείδης , γιος συνταγματάρχη σηκώθηκε από το θρανίο του και με ισότονο λόγο και στόμφο, άρχισε να κλίνει τις λέξεις.
Μια ηρωική ατμόσφαιρα σκέπασε την αίθουσα μετά τις ευχαριστίες της δασκάλας.

Στη συνέχεια ζήτησε και ο Δάμων, ο γιος του ποιητή να κλίνει τις λέξεις.
Έβαλε την μελαγχολία στο λόγο του, και άρχισε να απαγγέλλει φέρνοντας την αίσθηση του τραγικού για την ζωή του ανθρώπου…όλοι καταλάβαιναν ότι είχαν κοινή μοίρα μέσα από το θάνατο.

«Να το πω και εγώ Κυρία;» ήταν η ερώτηση του Πέτρου.
Σηκώθηκε από το θρανίο του, και άρχισε να απαγγέλλει βάζοντας ερωτήματα και καταφάσεις στην κλίση των λέξεων, τονίζοντας τον ρήμα που αφορούσε τον παθόντα ως υποκείμενο…

Εγώ θα πεθάνω;
Εσύ θα πεθάνεις!
Αυτός θα πεθάνει!
Εμείς θα πεθάνουμε;
Εσείς θα πεθάνετε!
Αυτοί θα πεθάνουν !

Στην τάξη άρχισαν τα παιδιά σαστισμένα να κοιτούν το ένα το άλλο … νοιώθοντας την δόνηση της ιδιοτέλειας των λόγων του Πέτρου.
Το μάτι του γυάλιζε μέσα από την απαγγελία … και μια ευφορία απλής επιβίωσης ήταν όλη η σκέψη του.
Η δασκάλα … τον ευχαρίστησε … και του είπε με ένα αμφιθυμικό χαμόγελο:
«Τι δουλειά είπαμε κάνει ο μπαμπάς σου Πετράκη;»

«Τραπεζίτης» απάντησε με καμάρι το όμορφο παιδάκι.

Να μας ζήσουν και να τα χαιρόμαστε ! …