.
Αδειάσαν οι χαρές μας,
Αδειάσαν τα όνειρα …
Τα κουφάρια του θ
ανάτου της ζωής μας, σταμάτησαν να γιομώνουν με παιδικές φωνές που κρατούν τον κύκλο της ζωής σε χορό.
Δεν βλέπουμε τη γέννηση , γιατί δεν θέλουμε να βλέπουμε και τον θάνατο.
Κρύψαμε και τα παιδιά … λες και δεν θα γίνουν και αυτά με τη σειρά τους κουφάρια στο ποτάμι του χρόνου.
Κρύψαμε την αλλαγή μας,(δηλαδή το θάνατο) από τα μάτια μας , φοβούμενοι την σκέψη της απώλειας...
Ο δρόμος που ενώνει τα άδεια πλέον σπίτια με την ιερή πλαγιά που κοιμούνται οι πρόγονοι, υπάρχει ακόμη σαν αχνάρι που περιμένει να χαθεί με τη σειρά του όπως όλα.
Αυτό το στενό μονοπάτι γεμάτο λουλούδια και , μηλιές που στου άπλωναν τα κλαδιά τους σαν προσφορά και ήχους από αθέατη ζωή … φαντάζει τώρα πιο άδειο και εκτεθειμένο στην φανερή φθορά.
Η ζωή , αγαπά τη σκιά του μυστηρίου , η αποσύνθεση παραδίδεται στο φως.
Όταν ακόμη μύριζε η ζωή με τη σβουνιά (ξερή κοπριά ζώου) στο διάβα μου προς το πραγματικό μας σπίτι στο γραφικό χωριό, άκουγα τα νερά που χαιρόντουσαν ορμητικά τον παφλασμό τους πάνω στην πετρώδη ρεματιά .
Αυτό το δρασκέλισμα του μικρού γιοφυριού για να μπεις στην ησυχία της ιερής πλαγιάς, μου φάνταζε κάποτε, σαν να είχαν ενωθεί ο Πυριφλεγέθων , ο Κωκυτός και ο Αχέρωντας μέσα σε αυτό το μικρό κύλισμα της ζωής κάτω από τα πόδια μου.
Τώρα πια είμαστε (εμείς) κάτω από τα πόδια μας… και ζούμε την ανάμνηση του στόχου της πορείας…
Δεν περπατάμε με τα πόδια του έρωτα, αλλά με το βλέμμα ενός ζόμπι … μιας ανάμνησης βαθειάς προσταγής σαν ορμέμφυτη λειτουργία …
Σαν νοιώσεις … σκοτάδι μες το φως , έχεις «φύγει» και απλά δεν το ξέρεις….
Η ζωή , είναι έρωτας και αναίτιες επιθυμίες… όταν γίνει λελογισμένη ανάσα … είσαι στο μηχάνημα διατήρησης των χτύπων της καρδιάς σου και απλά χειρίζονται τα οφέλη από την κατανάλωση σου … κάποιοι άλλοι …
Άλλο «κρέας» … και άλλο ζωή !
Δεν είναι δικό μου αυτό το μικρό χωριουδάκι…
Δεν είναι δικό μου τίποτα … μα ούτε (με την οικουμενική έννοια) …και δικό μας …
Δικό μας γίνεται κάτι , όταν μπορέσουμε να κάνουμε την ανάσα μας φαντασία.
Δικό μας γίνεται κάτι , όταν μπορέσουμε να κάνουμε την βεβαιότητα …ανατροπή.
Δικό μας γίνεται κάτι, όταν μπορέσουμε να δούμε τον εαυτό μας νεκρό, χωρίς να έχει την παραμικρή κτήση έξω από αυτόν.
Δικό μας γίνεται κάτι , όταν μπορέσουμε να νοιώσουμε την αγάπη χωρίς να κρίνουμε αυτό που βλέπουμε … απλά να το δεχτούμε.
Ίσως δικό μας είναι κάτι ... όταν καταλάβουμε ότι δεν το είχαμε ποτέ... ας πούμε ότι μιλάμε για την ίδια τη ζωή μας...
Αδειάσαν οι χαρές μας,
Αδειάσαν τα όνειρα …
Τα κουφάρια του θ
ανάτου της ζωής μας, σταμάτησαν να γιομώνουν με παιδικές φωνές που κρατούν τον κύκλο της ζωής σε χορό.Δεν βλέπουμε τη γέννηση , γιατί δεν θέλουμε να βλέπουμε και τον θάνατο.
Κρύψαμε και τα παιδιά … λες και δεν θα γίνουν και αυτά με τη σειρά τους κουφάρια στο ποτάμι του χρόνου.
Κρύψαμε την αλλαγή μας,(δηλαδή το θάνατο) από τα μάτια μας , φοβούμενοι την σκέψη της απώλειας...
Ο δρόμος που ενώνει τα άδεια πλέον σπίτια με την ιερή πλαγιά που κοιμούνται οι πρόγονοι, υπάρχει ακόμη σαν αχνάρι που περιμένει να χαθεί με τη σειρά του όπως όλα.
Αυτό το στενό μονοπάτι γεμάτο λουλούδια και , μηλιές που στου άπλωναν τα κλαδιά τους σαν προσφορά και ήχους από αθέατη ζωή … φαντάζει τώρα πιο άδειο και εκτεθειμένο στην φανερή φθορά.
Η ζωή , αγαπά τη σκιά του μυστηρίου , η αποσύνθεση παραδίδεται στο φως.
Όταν ακόμη μύριζε η ζωή με τη σβουνιά (ξερή κοπριά ζώου) στο διάβα μου προς το πραγματικό μας σπίτι στο γραφικό χωριό, άκουγα τα νερά που χαιρόντουσαν ορμητικά τον παφλασμό τους πάνω στην πετρώδη ρεματιά .
Αυτό το δρασκέλισμα του μικρού γιοφυριού για να μπεις στην ησυχία της ιερής πλαγιάς, μου φάνταζε κάποτε, σαν να είχαν ενωθεί ο Πυριφλεγέθων , ο Κωκυτός και ο Αχέρωντας μέσα σε αυτό το μικρό κύλισμα της ζωής κάτω από τα πόδια μου.
Τώρα πια είμαστε (εμείς) κάτω από τα πόδια μας… και ζούμε την ανάμνηση του στόχου της πορείας…
Δεν περπατάμε με τα πόδια του έρωτα, αλλά με το βλέμμα ενός ζόμπι … μιας ανάμνησης βαθειάς προσταγής σαν ορμέμφυτη λειτουργία …
Σαν νοιώσεις … σκοτάδι μες το φως , έχεις «φύγει» και απλά δεν το ξέρεις….
Η ζωή , είναι έρωτας και αναίτιες επιθυμίες… όταν γίνει λελογισμένη ανάσα … είσαι στο μηχάνημα διατήρησης των χτύπων της καρδιάς σου και απλά χειρίζονται τα οφέλη από την κατανάλωση σου … κάποιοι άλλοι …
Άλλο «κρέας» … και άλλο ζωή !
Δεν είναι δικό μου αυτό το μικρό χωριουδάκι…
Δεν είναι δικό μου τίποτα … μα ούτε (με την οικουμενική έννοια) …και δικό μας …
Δικό μας γίνεται κάτι , όταν μπορέσουμε να κάνουμε την ανάσα μας φαντασία.
Δικό μας γίνεται κάτι , όταν μπορέσουμε να κάνουμε την βεβαιότητα …ανατροπή.
Δικό μας γίνεται κάτι, όταν μπορέσουμε να δούμε τον εαυτό μας νεκρό, χωρίς να έχει την παραμικρή κτήση έξω από αυτόν.
Δικό μας γίνεται κάτι , όταν μπορέσουμε να νοιώσουμε την αγάπη χωρίς να κρίνουμε αυτό που βλέπουμε … απλά να το δεχτούμε.
Ίσως δικό μας είναι κάτι ... όταν καταλάβουμε ότι δεν το είχαμε ποτέ... ας πούμε ότι μιλάμε για την ίδια τη ζωή μας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δεν επιτρέπονται νέα σχόλια.