Ο ΣΩΤΗΡΗΣ ΓΛΥΚΟΦΡΥΔΗΣ ΜΑΣ ΓΡΑΦΕΙ…

.

Μετά από ένα όμορφο μεταμεσονύχτιο κουβεντολόι στην ηρεμία της φύσης στην Ακαδημία του Πλάτωνα, παρέα με την Αύρα του Παρμενίδη στην Σκέψη του Λόγου μας… μαζί με το μοίρασμα του λιγοστού καπνού μας με τον ξενύχτη μετανάστη … και το παιχνιδιάρικο τριγύρισμα των σκύλων που καθρεφτίζουν τη μνήμη της επικοινωνίας με το άρρητο μέσα μας… φυσικό ήταν να δεχτώ σε e-mail τις σκέψεις του συνομιλητή και ενδιαφέροντα σκεπτόμενου ανθρώπου Σωτήρη Γλυκοφρύδη.

Με χαρά παραθέτω τις σκέψεις του αγαπητού Σωτήρη… σημειώνοντας ένα μικρό στίχο που λέει: «Των Ελλήνων οι κοινότητες φτιάχνουν άλλο γαλαξία» , από το τραγούδι του Σαββόπουλου «Ας κρατήσουν οι Χοροί».




Η μοναχικότητα της πρωτοπορίας

(αφιερώνεται προς εκείνους που πρωτοπορούν κρατώντας τις αξίες)


του Σωτήρη Γλυκοφρύδη



Καταρχάς, πρέπει να ορίσουμε τη διαφορά της μοναχικότητας απο τη μοναξιά. Και οι δυο λέξεις είναι δυνατές, η πρώτη σταμπάρεται από το «χ» που συμβολίζει την απόρριψη, η δεύτερη από το «ξ» που παραπέμπει στο οξύ, στο καυστικό. Σύμφωνα με το πρώτο συνθετικό και την κατάληξη, η μοναχικότητα παραπέμπει σε μια μοναδική απορριπτική πορεία εvώ η μοναξιά σε μια απραγή καυστική κατάσταση. Η διαφορά έγκειται στο ότι η μοναχικότητα δεν είναι τόσο αισθητά δυσάρεστη καθόσον επενεργεί η ζωτική ανησυχία, ήτοι η ένταση της παραγωγικής διαδικασίας. Η μοναχικότητα, στην ουσία παιδί του μοναδικού με τη μοναξιά, αισθάνεται λόγω της παραγωγικής διαδικασίας ηπιότερα τα κάρβουνα που πατά ή τον πυρσό της ζωής που μεταφέρει, ενώ η μοναξιά, η οποία παραπέμπει σε κάτι στατικό, νοιώθει πιο έντονα το καύσος να την καίει. Η μοναχικότητα της πρωτοπορίας καταλήγει συχνά στο κάψιμο εκ της πρωτοπορίας, δηλαδή στη μάνα μοναξιά, εάν στο δρόμο της, κοιτώντας ζερβά, κοιτώντας δεξά, δεν βλέπει άλλους να παραβρίσκονται στης ζωής το μετερίζι, οπότε, στη σκυταλοδρομία των θερμών πυλών, στέκεται, και σκέφτεται, και φλέγεται. Το θέμα είναι αν δεν πεθάνει, πόσο θα μείνουν οι ουλές και πόσο θα παραμορφώσουν.

Θεωρώ ότι το ιξώδες της ψυχής που καίει σαν οξύ και μοιάζει με ρετσίνι, σε μικρές δόσεις ωφελεί διότι σε κάνει πιο σκληρόπετσο, ενώ σε μεγάλες βλάπτει, από το δέρμα μέχρι το μεδούλι. Η κατάθλιψη αποτελεί το ακραίο κόστος της σκληράδας, της έννοιας αυτής που κατά τον άνθρωπο εκτιμάται ως η αντίθετη πλευρά της μαλθακότητας. Παραταύτα, η σκληρότητα υποκρύπτει μια σπάνια ευαισθησία.

Ιστορικά και φιλοσοφικά, οδηγούμενοι από τη γλώσσα, η έννοια του ιξώδους παραπέμπει στη βελανιδιά, που λεγόταν συχνά οξιά, ιξός ή δρυς. Το πλέγμα των ανθεκτικών αυτών υπερχιλιετών σε ζωή φυτών θεοποιήθηκε από τους ανθρώπους στην αρχή της ιστορίας τους, πιστεύω όχι τυχαία. Τα δέντρα αυτά, που με διάφορες παραλλαγές τα βλέπουμε συχνότερα σε ομάδες, με θάμνους που έχουν αιμάτινα σφαιρίδια ως γκυ κοντά τους, έχουν τον πιο σκληρό κορμό και στη φλούδα τους ρέει ένα καυστικό υγρό, το ακετυλο-σαλυκιλικό οξύ, η βάση της γνωστής μας ασπιρίνης. Για τους λόγους αυτούς, τους θεραπευτικούς, της παραμονής στη ζωή και της σκληρότητας του κορμού τους λατρεύτηκαν από όλους τους λαούς, εκεί φυσικά που συνυπήρχαν.
Οι Δρυίδες, οι σαμάνοι αυτοί μάγοι ιερείς στα δάση της Ευρώπης, κατασκεύαζαν με το βρασμό του φλοιού και των καρπών των δρύινων αυτών δέντρων, από το οποίο πήραν το όνομά τους, ένα καυστικό ποτό ζωής - αποσοβητή θανάτου, παυσίπονο και αντιφλεγμονώδες, που πίστευαν ότι έδινε δύναμη, μαζί με κάποιες πρόσθετες προσμίξεις (πιθανόν το γνωστό κόκκινο με άσπρες βούλες παραισθησιογόνο δηλητηριώδες μανιτάρι amanita mouscaria και αιμάτινα κομμάτια κρέατος). Το βασικό αυτό δέντρο της ζωής, που με το πέρασμα των χρόνων κατέληξε να γίνει σύμβολο, εκδηλώθηκε από την εξουσιαστική ράβδο της ιατρικής έως το στέφανο στο μέτωπο των βασιλέων. Το μπαστούνι του Ασκληπιού ήταν από οξιά - βελανιδιά και δεν είναι τυχαίο που χρυσά βελανιδοφόρα στεφάνια ανακαλύπτονται στους τάφους των παλαιότερων βασιλέων. Η βελανιδιά υπήρξε ίσως το πρώτο ιερό δέντρο. Το να τη δει κάποιος να στέκει μόνη της, αισθάνεται ακόμη από σεβασμό έως δέος, καθόσον η μοναξιά της αυτή παραπέμπει στο ισχυρό βασίλειο της σκληρής μοναδικότητας.
«Νοιώθω σαν την μοναδική οξιά» σημαίνει «έχω μοναξιά», «έχω μια ανάλογη τάση» σημαίνει η «μοναχικότητα» που παραπέμπει σε μια σχετική πρωτοπορία.

Το έχουμε πει ότι η συμβολική γλώσσα του ανθρώπου είναι η ιστορία του, μέσα από την οποία αναδύονται στοιχεία μιας ευρύτερης παραβολικής αλήθειας. Νοιώθω μοναξιά σημαίνει ότι αισθάνομαι σαν τη μοναχική βελανιδιά, νοιώθω μοναχικότητα σημαίνει ότι παράγω μόνος σαν τη βελανιδιά τον καρπό μου στο χώρο και στο χρόνο. Η μοναχικότητα της πρωτοπορίας δείχνει ότι τα πάω καλά με τον εαυτό μου, η μοναξιά εκ της πρωτοπορίας σημαίνει ότι καθώς βρίσκομαι και παραμένω μόνος, κέκτημαι τη θέση μου και βιώνω το ιξώδες.

-«Το ιξώδες δεν πονά αλλά καίει το κορμί, αυτό όμως σε κάνει πιο δυνατό», μοιάζει να λέει μια βελανιδιά σ’ έναν αετό που κάθεται σε απόμακρο κλαρί της.
- «Το ξέρω κι εγώ αυτό, όταν πετώ ψηλά και βλέπω να τιτιβίζουνε συχνά χαζοχαρούμενα τα σπουργίτια μες στην πόλη. Η μοναχικότητα της πρωτοπορίας καταλήγει στη μοναξιά εκ της πρωτοπορίας, που αποτελεί τη μοίρα των όποιων δυνατών βλέπουνε τα πράγματα από ψηλά ενώ φαίνονται μικροί σε αυτούς που δεν μπορούνε να τους φτάσουν. Ό,τι είναι δυνατό κατέληξε πια στο περιθώριο…» κουνώντας τα φτερά αυτός της απαντάει.
-«Εσένα, πάλι καλά, σε έκαναν σύμβολο, εμένα απο σύμβολο με τρώνε τα γουρούνια…» με ένα ιξώδες δάκρυ σαν ρετσίνι να κυλά, θροΐζοντας τα φύλα στα κλαριά, του ανταπαντάει.
- «Ναι αλλά εσύ θα ζεις όταν εγώ θάχω πεθάνει» και δίνοντας μια ο αετός πετά και χάνεται, στων Σπαρτιατών τα μέρη.
Και η βελανιδιά, μένει πάλι μόνη της μπροστά σε μια σπηλιά, όπου απο μέσα ακούγεται ψιθυριστά ένα ποίημα ΄ του Γρυπάρη, του Καβάφη ή του Σολωμού, δεν μπορώ να ξεχωρίσω… Πάντως, μιλάει για τον άνθρωπο, που έχει δίπλα στο σπαθί και στις πραμάτειες του, τις προγονικές αξίες.


5 σχόλια:

  1. Μετά από (τηλεφωνική) ερώτηση δύο φίλων για το νόημα της τελευταίας παραγράφου του αγαπητού Σωτήρη Γλυκοφρύδη, θα ήθελα να σημειώσω ότι ο συγγραφέας μιλά για τον Δάσκαλο και μέγα φιλόσοφο της εποχής μας Δημήτρη Λιαντίνη.
    Ο Δάσκαλος Λιαντίνης, επέλεξε να έχει μαζί του στην σπηλιά που απομονώθηκε για να εγκαταλείψει τον κόσμο τούτο Αυτοθέλητα, το ηχογραφημένο από τον ίδιο ποίημα του Γιάννη Γρυπάρη «Ο Πραματευτής».
    Επίσης θεωρούσε τεραστίου όγκου ποιητές της Ελλάδας, τον Σολωμό και τον Καβάφη.

    Πληροφορίες για το έργο και την φιλοσοφία του μεγάλου Δάσκαλου μπορείτε να έχετε από το δικτυακό τόπο που έχουν δημιουργήσει αξιόλογοι συμπολίτες μας και μελετούν το έργο του σήμερα.

    http://www.liantinis.org/index.php

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος7/8/10

    Πραγματική εικόνα του Λιαντίνη μόνο στη δική του ιστοσελίδα www.liantinis.gr με χειρόγραφα και επιστολές του ίδιου, και όχι στη σελίδα του παραποιημένου Λιαντίνη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αγαπητέ ανώνυμε,
    Λυπούμαι που αναφερόμενος σε αυτό τον υπέροχο Δάσκαλο, επιλέγεις να κοινωνείς την όποια υποκειμενική αλήθεια σου… ανωνύμως.
    Την σελίδα που αναφέρεις αγαπητέ μου Ανώνυμε, την επισκέφτηκα και όντως καλό είναι να υπάρχουν περισσότερες πηγές από μια που “φωτίζουν” την υπέροχη ταύτιση ζωής με τη φιλοσοφία αυτού του ανθρώπου.

    Δεν το γνώριζα το χώρο αυτό , αλλά μου φάνηκε κάπως περιορισμένος στα στοιχεία που παραθέτει για την προσωπικότητα του δασκάλου.

    Κάτι ακόμα που δεν με ικανοποίησε , είναι η αναφορά σε ιδιοκτησία ιδεών … σε ένα φιλοσοφικό έργο που κληροδότησε ο Δάσκαλος στις επερχόμενες γενιές.

    Συνδυάζοντας, την ανώνυμη και απόλυτη έκφραση … οσμίζομαι ένα μένος ψυχικής έκπτωσης … έναντι στο ήδη υπάρχοντα χώρο που τον γνώρισα και μέσα από αυτόν βρέθηκα κοντά στις φιλοσοφικές σκέψεις αυτού του ανθρώπου.

    Θα καταχωρήσω όμως και την προτροπή σου αγαπητέ Άγνωστε , για ενημέρωση (προσωπική μου) επάνω στην μελέτη αυτού του Φιλοσόφου.
    Ο άνθρωπος που στοχεύει στην πληρότητα και την προσωπική του ισορροπία, δεν έχει αποκλεισμούς στη σκέψη του, αλλά επιλέγει τη σύνθεση όλων των πληροφοριών που με αγάπη του διακονούν τους στοχασμούς του.

    Σε κόντρα της απορριπτικής αρχικής σκέψης που έκανα για την ποιότητα του σχολίου , σκέφτηκα ότι η πρόκριση της αξίας των ανθρώπων έχει πολλαπλές ευκαιρίες …
    Έτσι αποφάσισα ότι δεν αξίζει να είμαστε αφοριστικοί σε τίποτε που παρατηρούμε αν δεν δώσουμε την ευκαιρία να βγει στο φως ένα ολόκληρο σκεπτικό κατά την προσωκρατική φιλοσοφία που την λάτρευε και ο εν λόγω Δάσκαλος.

    Θα χαρώ λοιπόν , να φιλοξενήσω ολόκληρη την τοποθέτηση σου , μέσα από το φερώνυμο φως της σκέψης σου… και να σου δώσω την ευκαιρία να κοινωνήσεις την αξία και τις αντιλήψεις σου…
    Η ανωνυμία αγαπητέ μου φίλε, κατά την προσωπική μου εκτίμηση είναι ο Φασισμός των Αδυνάτων…
    Προσωπικά είμαι λάτρης και εραστής της σκέψης, πράγμα που σημαίνει ότι αποφεύγω να βάζω τελείες … αλλά κυρίως να κυκλοφορώ απαλλαγμένος από κουκούλες στον χώρο που επιλέγω να έχω ευθύνη στη γραφή μου.

    Θα έλεγα ότι εδώ ταιριάζει το Ιδού η Ρόδος , ιδού και το πήδημα.

    Υ.Γ
    Φερωνυμία σημαίνει η δυνατότητα να υποστηρίζεις με συνέπειες τις ιδέες σου και την κοινωνική τους έκφραση… ( ποιος … και που τον βρίσκω)
    Χωρίς το κώνειο, αγαπητέ μου φίλε … ο Σωκράτης θα ήταν απλά ο άντρας της Ξανθίππης…
    Αυτό που λέμε συνέπεια …Λόγου και Έργων… αλήθεια σου θυμίζει κανένα Άντρα τεράστιου βεληνεκούς στην εποχή μας;
    Μήπως το όνομα αυτού του άντρα, είναι μεγαλύτερο από την αναζήτηση του αληθινού χώρου που τον ερμηνεύει… και είναι σαφώς μεγαλύτερος από την ανάγκη ιδιοκτησίας των ιδεών του;

    Κώστας Ζωγραφόπουλος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανώνυμος26/6/11

    Φερωνυμία, αλήθεια σε τι διαφέρει από την παρρησία?
    http://parmenidis.wordpress.com/παιδικές-ερωτήσεις/
    συγνώμη για την ανωνυμία, δεν θέλω η ιστοσελίδα μου να θεωρηθεί διαφημιστική, λόγω του ότι εξειδικεύεται στην οδοντιατρική, άλλωστε το mail μου υπάρχει και μπορεί όποιος θέλει να επικοινωνήσει μαζύ μου.
    Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ο δρόμος του "μη όντως" είναι αδιέξοδος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Μη σε απασχολεί τι τι θα θεωρήσουν οι άλλοι αγαπητέ σχολιαστή. Περισσότερο να σε ενδιαφέρει τη δική σου αλήθεια που είναι όμορφο να εκτίθεται κάθε φορά (αυτό που επιλέγεις από εκείνη) χωρίς σκιά.
    Συγνώμη που δεν ξέρω αν οφείλω να απαντήσω με θέση μια και δεν έχω αναλυτικά το σκεπτικό σου, αν βέβαια αυτό που διατύπωσες είναι ερώτηση.
    Πάντα ευπρόσδεκτη σε τούτο το χώρο η κάθε τοποθέτηση που έχει να προσθέσει διαφορετικές θεάσεις στην θεματική του κάθε άρθρου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή