.
7 Ιουνίου 2010
Στον Βαγγέλη Βλαχόπουλο
«Μόλις φτιάχνω κάτι κάθ
ομαι και το καμαρώνω… και αυτό που κάναμε είναι πολύ ωραίο» ...
μου είπες όταν τελείωσες με τους άξιους συνεργάτες σου, το περίπτερο στην έκθεση της Θεσσαλονίκης.
Βαγγέλη μου, σε θυμάμαι δραστήριο , γεροδεμένο και με ένα βλέμμα γεμάτο οράματα για το χωριό που σε γέννησε.
Θυμάμαι το χαμόγελο σου, όταν σου είπα ότι θα φτιάξω ένα blog που θα μιλά για το χωριό μας αγκαλιάζοντας όλα τα χωριά στις ψυχές των ανθρώπων…
Ήσουν τότε , (πριν από λίγο καιρό…) ο Πρόεδρος του Συλλόγου στο χωριό μας, με όνειρα που μου έλεγες όλο ενθουσιασμό ...για τον τόπο μας.
Θυμάμαι στην Θεσσαλονίκη που μου ζήτησες να βγάλουμε μια αναμνηστική φωτογραφία με όσους εργαζόμενους ήσαν κοντά μας…όταν καμάρωνες το όμορφο περίπτερο που φτιάξαμε, γεμάτος ενέργεια και χαρά για τη ζωή…
Θυμάμαι σε αγκάλιασα με το δεξί μου χέρι και σε κράτησα με την αμηχανία που νοιώθω στην φωτογραφική αποτύπωση της στιγμής … ήσουν ιδρωμένος και ζεστός γεμάτος χυμούς δράσης…
Σήμερα θα πιω μια κούπα από κρασί και θα γυρίσω τη μισή να στάξει στο χώμα για να μοιραστούμε για ακόμη μια φορά την αγκαλιά που πάντα έχω στην ψυχή μου για σένα.
Θα σταθώ σύντομα (αν το θελήσει η ζωή)…και θα περιφέρω τα μάτια μου στα προαιώνια θαλασσοδαρμένα βράχια του χωριού μας … και θα ξέρω ότι σέρνω το δικό μου βλέμμα μαζί με το δικό σου σε μια σιωπηλή συνύπαρξη μας μέσα στο άπειρο Παν.
Βαγγέλη μου, ένα μικρό δάκρυ έφτασε στα μάτια μου τούτη την ώρα.
Σκαρφάλωσε από μέσα στα μάτια μου, γιατί και εγώ «δεν ξέρω» και φοβάμαι … ενώ εσύ τώρα έχεις μάθει…μέσα από το βίωμα.
Ίσως το κρασί που θα χύσω σήμερα … να θέλει να μου πει ότι ο φόβος δεν πρέπει να υπάρχει, αλλά να γίνει γιορτή η δική σου επιθυμία να ταξιδέψεις…
Ας χαιρετηθούμε από αυτή τη διάσταση Αντρίκια … Δωρικά… χωρίς πολλά λόγια με μια διάθεση ξανά- ανταμώματος …. « Καλό Δρόμο !»
Ο Φίλος Δραγασιώτης
Κώστας Ζωγραφόπουλος του Αχιλλέα.
7 Ιουνίου 2010
Στον Βαγγέλη Βλαχόπουλο
«Μόλις φτιάχνω κάτι κάθ
ομαι και το καμαρώνω… και αυτό που κάναμε είναι πολύ ωραίο» ...μου είπες όταν τελείωσες με τους άξιους συνεργάτες σου, το περίπτερο στην έκθεση της Θεσσαλονίκης.
Βαγγέλη μου, σε θυμάμαι δραστήριο , γεροδεμένο και με ένα βλέμμα γεμάτο οράματα για το χωριό που σε γέννησε.
Θυμάμαι το χαμόγελο σου, όταν σου είπα ότι θα φτιάξω ένα blog που θα μιλά για το χωριό μας αγκαλιάζοντας όλα τα χωριά στις ψυχές των ανθρώπων…
Ήσουν τότε , (πριν από λίγο καιρό…) ο Πρόεδρος του Συλλόγου στο χωριό μας, με όνειρα που μου έλεγες όλο ενθουσιασμό ...για τον τόπο μας.
Θυμάμαι στην Θεσσαλονίκη που μου ζήτησες να βγάλουμε μια αναμνηστική φωτογραφία με όσους εργαζόμενους ήσαν κοντά μας…όταν καμάρωνες το όμορφο περίπτερο που φτιάξαμε, γεμάτος ενέργεια και χαρά για τη ζωή…
Θυμάμαι σε αγκάλιασα με το δεξί μου χέρι και σε κράτησα με την αμηχανία που νοιώθω στην φωτογραφική αποτύπωση της στιγμής … ήσουν ιδρωμένος και ζεστός γεμάτος χυμούς δράσης…
Σήμερα θα πιω μια κούπα από κρασί και θα γυρίσω τη μισή να στάξει στο χώμα για να μοιραστούμε για ακόμη μια φορά την αγκαλιά που πάντα έχω στην ψυχή μου για σένα.
Θα σταθώ σύντομα (αν το θελήσει η ζωή)…και θα περιφέρω τα μάτια μου στα προαιώνια θαλασσοδαρμένα βράχια του χωριού μας … και θα ξέρω ότι σέρνω το δικό μου βλέμμα μαζί με το δικό σου σε μια σιωπηλή συνύπαρξη μας μέσα στο άπειρο Παν.
Βαγγέλη μου, ένα μικρό δάκρυ έφτασε στα μάτια μου τούτη την ώρα.
Σκαρφάλωσε από μέσα στα μάτια μου, γιατί και εγώ «δεν ξέρω» και φοβάμαι … ενώ εσύ τώρα έχεις μάθει…μέσα από το βίωμα.
Ίσως το κρασί που θα χύσω σήμερα … να θέλει να μου πει ότι ο φόβος δεν πρέπει να υπάρχει, αλλά να γίνει γιορτή η δική σου επιθυμία να ταξιδέψεις…
Ας χαιρετηθούμε από αυτή τη διάσταση Αντρίκια … Δωρικά… χωρίς πολλά λόγια με μια διάθεση ξανά- ανταμώματος …. « Καλό Δρόμο !»
Ο Φίλος Δραγασιώτης
Κώστας Ζωγραφόπουλος του Αχιλλέα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δεν επιτρέπονται νέα σχόλια.