.
Οδηγούσα κουρασμένος από σκέψεις , όταν άφησα ελεύθερο το τιμόνι από τα «πρέπει» μου και έκανα μια στροφή στο Ποτάμι της Εθνικής προς την Ακαδημία Πλάτωνος.
Αφορμή ήταν ένα μήνυμα υπενθύμισης για την προβολή του βραβευμένου ντοκιμαντέρ «Γάζα ερχόμαστε» από την φίλη μου κοινωνικά ευαισθητοποιημένη Αναστασία .
Όφειλα να καθαρίσω το μυαλό μου αν ήθελα να δω ανθρώπους γύρω μου, μια και ποτέ δεν ακούμε τίποτα γύρω μας αν έχουμε αντάρα στο κεφάλι μας.
Ο ήλιος πλάγιαζε μέσα στο πάρκο παρέα με τα τιτιβίσματα των πουλιών και μια συστάδα από φοίνικες κρατούσε ελεύθερα κάτι παγκάκια σε μια αγκαλιά σκιερής δροσιάς για μένα.
Έβγαλα το σημειωματάριο μου και οδήγησα τις λέξεις έξω από το κεφάλι μου να τις υποτάξω στην θέαση του βλέμματος μου.
Σε πολύ λίγο χρόνο, οι δύο πυκνογραμμένες σελίδες σαν δεμένο λιοντάρι είχαν κουρνιάσει στα χέρια μου για να μου αφήσουν χώρο στο μυαλό να γεμίσει με ότι δεν ήξερα ότι θα συναντούσα.
Τα βήματα με οδήγησαν σε ένα αυτοσχέδιο χώρο προβολής με λίγες καρέκλες μπροστά από το άγαλμα του Πλάτωνα στη μικρή πλατεία.
Μίλησαν πριν από την προβολή , μίλησαν , ο αρχικός εμπνευστής και συντελεστής παραγωγής της ταινίας ο Νασίμ Αλάτρας και η Κατερίνα Θεοχαροπούλου , που ήταν μέλος της αιματοβαμμένης από τον Ισραηλινό στρατό τελευταίας αποστολής πλοίων με εφόδια για τους Παλαιστίνιους που χαμογελούν ακόμα…
Όσο ανέπτυσσαν τις βιωματικές τους εμπειρίες οι ομιλητές, έμεινα όρθιος να τους ακούω σαν μικρή προσφορά και τιμή σε ότι η ράθυμη ζωή μας θέλει να είμαστε ξαπλωμένη στον καναπέ του μυαλού μας.
Το μικρό πανί που προβάλλονταν επάνω του η ταινία, έγινε μια πύλη άχρονη που συνέδεσε όλα μαζί μέσα στο μυαλό μου.
Η αισιόδοξη διάθεση με κατάθεση ψυχής των συντελεστών του επιτυχημένου εγχειρήματος να φτάσουν τα δύο καΐκια στο λιμάνι της Γάζας, μου έδωσε ένα οδοιπορικό της Οδύσσειας που ως μυσταγωγία επαναλαμβάνεται κάθε φορά στις ζωές μας.
Τώρα ήξερα, ότι η απότομη στροφή του τιμονιού στην Εθνική, μαζί με το δεμένο λιοντάρι στο χαρτί κάτω από τους φοίνικες, είχαν βρει το επόμενο κομμάτι που «έδενε» με μια «αρμονική» αντίθεση στις σκέψεις μου.
Παλιά νόμιζα ότι στη ζωή μου υπάρχουν ετερόκλητα και διαφορετικά πράγματα που μου συμβαίνουν… αλλά στην ουσία έλλειπε ο Παρατηρητής που μπορεί να καταλάβει πως οι ανεξάρτητες νότες … συνθέτουν μια συμφωνία….
Το σκοτάδι είχε πέσει στην Ακαδημία , και στα τραπεζάκια της γνωστής «Κυρα Ντίνας» περίμεναν δίπλα από την προβολή τη διάθεση να βγει σε μια κουβέντα ψυχής μέσα από ένα συμπόσιο με τους υπέροχους ομιλητές και τους αξιόλογους ακροατές...
Το χαμόγελο της κόρης μου πού είχε έρθει εν τω μεταξύ, μαζί με τα φωτεινά πρόσωπα των συνδαιτυμόνων αφήσανε τις σκέψεις να δίνουν την ευλογία της συν-κοινωνίας.
Ότι το μυαλό μας θεωρεί στη ζωή …μονόδρομο και αδύνατο… κάποια στιγμή μπορούμε να δούμε ότι είναι ολότελα δική μας η μονοδρόμηση και η αλυσίδα στο μυαλό …που το κάνει αδύνατο.
Η Γάζα και η βοήθεια προς αυτήν , πέρα από τη δράση των Ακτιβιστών υπάρχει σε κάθε γωνιά της σκέψης και της δράσης μας …
Η ανάγκη να διατηρούν εμπόλεμους θύλακες και άπειρο πόνο σε Παλαιστίνιους και σε φοβισμένους Ισραηλινούς , έχει λόγο.
Ο λόγος μέσα από την κρίση μου … είναι για να μπορούν να μας οδηγούν το μυαλό μας να φυλακίζεται σε κάθε τι που μας κρατά τη σκέψη να λέει… «είναι μονόδρομος και αδύνατον…»
Δεν μπορούν να μας ελέγξουν τη ζωή … και οι Επικυρίαρχοι το φοβούνται πολύ!
Ο μόνος τρόπος τους είναι να λειτουργούν την «παλιά συνταγή» και να ελέγχουν το νου μας μέσα από την δική μας θεωρητικά ελεύθερη επιλογή.
Πόσο δίκιο είχε ο Πλάτωνας όταν διατύπωνε τον μύθο της σπηλιάς… και πόσο ύπουλη λέξη για τον έλεγχο του νου είναι το «Πιστεύω»…ως ιδεοληψία, έναντι του "θεωρώ" ως βίωμα ζωής...
Ακολουθεί σε τμήματα το βραβευμένο ντοκιμαντέρ «Γάζα ερχόμαστε» με παραπομπή στο
You Tube.
Πρώτο μέρος http://www.youtube.com/watch?v=RZvdZSo_mg0&feature=fvwrel
Δεύτερο μέρος http://www.youtube.com/watch?v=J1R7ayng4hw&feature=fvwrel
Τρίτο μέρος http://www.youtube.com/watch?v=CfXo3MrvKfg&feature=fvwrel
Τέταρτο μέρος http://www.youtube.com/watch?v=8gRscVeNbDo&feature=fvwrel
Οδηγούσα κουρασμένος από σκέψεις , όταν άφησα ελεύθερο το τιμόνι από τα «πρέπει» μου και έκανα μια στροφή στο Ποτάμι της Εθνικής προς την Ακαδημία Πλάτωνος.
Αφορμή ήταν ένα μήνυμα υπενθύμισης για την προβολή του βραβευμένου ντοκιμαντέρ «Γάζα ερχόμαστε» από την φίλη μου κοινωνικά ευαισθητοποιημένη Αναστασία .
Όφειλα να καθαρίσω το μυαλό μου αν ήθελα να δω ανθρώπους γύρω μου, μια και ποτέ δεν ακούμε τίποτα γύρω μας αν έχουμε αντάρα στο κεφάλι μας.
Ο ήλιος πλάγιαζε μέσα στο πάρκο παρέα με τα τιτιβίσματα των πουλιών και μια συστάδα από φοίνικες κρατούσε ελεύθερα κάτι παγκάκια σε μια αγκαλιά σκιερής δροσιάς για μένα.
Έβγαλα το σημειωματάριο μου και οδήγησα τις λέξεις έξω από το κεφάλι μου να τις υποτάξω στην θέαση του βλέμματος μου.
Σε πολύ λίγο χρόνο, οι δύο πυκνογραμμένες σελίδες σαν δεμένο λιοντάρι είχαν κουρνιάσει στα χέρια μου για να μου αφήσουν χώρο στο μυαλό να γεμίσει με ότι δεν ήξερα ότι θα συναντούσα.
Τα βήματα με οδήγησαν σε ένα αυτοσχέδιο χώρο προβολής με λίγες καρέκλες μπροστά από το άγαλμα του Πλάτωνα στη μικρή πλατεία.
Μίλησαν πριν από την προβολή , μίλησαν , ο αρχικός εμπνευστής και συντελεστής παραγωγής της ταινίας ο Νασίμ Αλάτρας και η Κατερίνα Θεοχαροπούλου , που ήταν μέλος της αιματοβαμμένης από τον Ισραηλινό στρατό τελευταίας αποστολής πλοίων με εφόδια για τους Παλαιστίνιους που χαμογελούν ακόμα…
Όσο ανέπτυσσαν τις βιωματικές τους εμπειρίες οι ομιλητές, έμεινα όρθιος να τους ακούω σαν μικρή προσφορά και τιμή σε ότι η ράθυμη ζωή μας θέλει να είμαστε ξαπλωμένη στον καναπέ του μυαλού μας.
Το μικρό πανί που προβάλλονταν επάνω του η ταινία, έγινε μια πύλη άχρονη που συνέδεσε όλα μαζί μέσα στο μυαλό μου.
Η αισιόδοξη διάθεση με κατάθεση ψυχής των συντελεστών του επιτυχημένου εγχειρήματος να φτάσουν τα δύο καΐκια στο λιμάνι της Γάζας, μου έδωσε ένα οδοιπορικό της Οδύσσειας που ως μυσταγωγία επαναλαμβάνεται κάθε φορά στις ζωές μας.
Τώρα ήξερα, ότι η απότομη στροφή του τιμονιού στην Εθνική, μαζί με το δεμένο λιοντάρι στο χαρτί κάτω από τους φοίνικες, είχαν βρει το επόμενο κομμάτι που «έδενε» με μια «αρμονική» αντίθεση στις σκέψεις μου.
Παλιά νόμιζα ότι στη ζωή μου υπάρχουν ετερόκλητα και διαφορετικά πράγματα που μου συμβαίνουν… αλλά στην ουσία έλλειπε ο Παρατηρητής που μπορεί να καταλάβει πως οι ανεξάρτητες νότες … συνθέτουν μια συμφωνία….
Το σκοτάδι είχε πέσει στην Ακαδημία , και στα τραπεζάκια της γνωστής «Κυρα Ντίνας» περίμεναν δίπλα από την προβολή τη διάθεση να βγει σε μια κουβέντα ψυχής μέσα από ένα συμπόσιο με τους υπέροχους ομιλητές και τους αξιόλογους ακροατές...
Το χαμόγελο της κόρης μου πού είχε έρθει εν τω μεταξύ, μαζί με τα φωτεινά πρόσωπα των συνδαιτυμόνων αφήσανε τις σκέψεις να δίνουν την ευλογία της συν-κοινωνίας.
Ότι το μυαλό μας θεωρεί στη ζωή …μονόδρομο και αδύνατο… κάποια στιγμή μπορούμε να δούμε ότι είναι ολότελα δική μας η μονοδρόμηση και η αλυσίδα στο μυαλό …που το κάνει αδύνατο.
Η Γάζα και η βοήθεια προς αυτήν , πέρα από τη δράση των Ακτιβιστών υπάρχει σε κάθε γωνιά της σκέψης και της δράσης μας …
Η ανάγκη να διατηρούν εμπόλεμους θύλακες και άπειρο πόνο σε Παλαιστίνιους και σε φοβισμένους Ισραηλινούς , έχει λόγο.
Ο λόγος μέσα από την κρίση μου … είναι για να μπορούν να μας οδηγούν το μυαλό μας να φυλακίζεται σε κάθε τι που μας κρατά τη σκέψη να λέει… «είναι μονόδρομος και αδύνατον…»
Δεν μπορούν να μας ελέγξουν τη ζωή … και οι Επικυρίαρχοι το φοβούνται πολύ!
Ο μόνος τρόπος τους είναι να λειτουργούν την «παλιά συνταγή» και να ελέγχουν το νου μας μέσα από την δική μας θεωρητικά ελεύθερη επιλογή.
Πόσο δίκιο είχε ο Πλάτωνας όταν διατύπωνε τον μύθο της σπηλιάς… και πόσο ύπουλη λέξη για τον έλεγχο του νου είναι το «Πιστεύω»…ως ιδεοληψία, έναντι του "θεωρώ" ως βίωμα ζωής...
Ακολουθεί σε τμήματα το βραβευμένο ντοκιμαντέρ «Γάζα ερχόμαστε» με παραπομπή στο
You Tube.
Πρώτο μέρος http://www.youtube.com/watch?v=RZvdZSo_mg0&feature=fvwrel
Δεύτερο μέρος http://www.youtube.com/watch?v=J1R7ayng4hw&feature=fvwrel
Τρίτο μέρος http://www.youtube.com/watch?v=CfXo3MrvKfg&feature=fvwrel
Τέταρτο μέρος http://www.youtube.com/watch?v=8gRscVeNbDo&feature=fvwrel
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δεν επιτρέπονται νέα σχόλια.