.
Αν η Ακρόπολη των Αθηνών, είναι ένα Μαυσωλείο και αναφέρεται σε ένα πολιτισμό που άνθισε για λίγο... και από τότε σκυλεύουμε επάνω του την αθέατη ανάγκη της Ιδιοτέλειας μας … η Πομπηία είναι ένα άλλο Μαυσωλείο της ανθρώπινης ματαιότητας και του τραγικού της αναπάντεχης απώλειας.
Το 1981 , τα βήμα
τα μου τριγύριζαν μια ολόκληρη ημέρα, μέσα στα δρομάκια της Πομπηίας του 79 μΧ
Πέρα από την χαρά και την ζωή που έδειχναν όλα τα αρχιτεκτονήματα τριγύρω, το σημαντικότερο ήταν ο αναπάντεχος πόνος που έβγαζαν την ώρα του θανάτου τα πρόσωπα ανθρώπων και οι στάσεις των ζώων.
Την ώρα της καταστροφής, άνθρωποι και ζώα, καλύφθηκαν από τη στάχτη και τη λάβα αφήνοντας λεπτομερείς κοιλότητες στην τέφρα , γεγονός που βοήθησε στην ανακάλυψη των μορφών με εκμαγεία.
Θυμήθηκα σήμερα τις εικόνες από τα τραγικά πρόσωπα, σκεπτόμενος την αλαζονεία της "Αθάνατης Επιθυμίας" που έχει η εποχή μας.
Η μεγαλύτερη νομοτέλεια που ισορροπεί την αταξία του Δυϊσμού της σκέψης μας, είναι ο Θάνατος.
Ο Δυϊσμός είναι αυτή η ανάγκη κατανόησης, που δημιούργησε το ανόητο μυαλό μας και τη λειτουργεί καθημερινά ως γέννημα του.
Καλός - κακός, μικρός -μεγάλος , ζωή –θάνατος, όμορφος – άσχημος, Εγώ – αυτοί , καταπιεστές – καταπιεζόμενοι… και ο κατάλογος είναι όση και η άμμος στη θάλασσα.
Μήπως μας χρειάζεται ένας Βεζούβιος … για να μας απαλλάξει από τα δάνεια των πιστωτικών καρτών και από την γκόμενα που βάλαμε μαράζι γιατί δεν την πηδήξαμε;
Μήπως μας χρειάζεται ένας Βεζούβιος για να ακουμπήσουμε για λίγο τον συνάνθρωπο χωρίς το Εγώ μας;
Μήπως μας χρειάζεται ένας Βεζούβιος για να πάψουμε να γελάμε υποτιμητικά κρίνοντας με την ανεπάρκεια μας… ή να συμφωνούμε υποκριτικά για ενίσχυση του Εγώ μας;
Μήπως μας χρειάζεται ένας Βεζούβιος για να θάψει μέσα στη στάχτη του την «Άποψη» που με περίσσευμα εκφέρουμε όλοι μας … σαν τον κώλο μας με τα γεννήματα του;
Μήπως μας χρειάζεται ένας Βεζούβιος , για να διατηρήσει (για μελέτη στο μέλλον) τις φιγούρες μας , ανόητα ανδρείκελα μιας εποχής που δεν λέει να πάρει τέλος ;
Θα έγραφε μπροστά
στα εκμαγεία του μελλοντικού μουσείου ενός άλλου πολιτισμού:
«Φοβισμένος, θνήσκων άνθρωπος , της εποχής που πίστευαν στην Περιουσία, μπέρδευαν την Ελευθερία με την Ασυδοσία, κατανάλωναν περισσότερο από όσο δικαιούνταν … και άφηναν τη ζωή τους έρμαιο σε ανύπαρκτα θαύματα της άγνοιας τους»
Σοβαροί ή ηλίθιοι, γκόμενες ή κακομούτσουνες… θα κάναμε ωραιότατα εκμαγεία ενός (ευτυχούς) τέλους , του εκτρωματικού μας πολιτισμού …
Αν η Ακρόπολη των Αθηνών, είναι ένα Μαυσωλείο και αναφέρεται σε ένα πολιτισμό που άνθισε για λίγο... και από τότε σκυλεύουμε επάνω του την αθέατη ανάγκη της Ιδιοτέλειας μας … η Πομπηία είναι ένα άλλο Μαυσωλείο της ανθρώπινης ματαιότητας και του τραγικού της αναπάντεχης απώλειας.
Το 1981 , τα βήμα
τα μου τριγύριζαν μια ολόκληρη ημέρα, μέσα στα δρομάκια της Πομπηίας του 79 μΧΠέρα από την χαρά και την ζωή που έδειχναν όλα τα αρχιτεκτονήματα τριγύρω, το σημαντικότερο ήταν ο αναπάντεχος πόνος που έβγαζαν την ώρα του θανάτου τα πρόσωπα ανθρώπων και οι στάσεις των ζώων.
Την ώρα της καταστροφής, άνθρωποι και ζώα, καλύφθηκαν από τη στάχτη και τη λάβα αφήνοντας λεπτομερείς κοιλότητες στην τέφρα , γεγονός που βοήθησε στην ανακάλυψη των μορφών με εκμαγεία.
Θυμήθηκα σήμερα τις εικόνες από τα τραγικά πρόσωπα, σκεπτόμενος την αλαζονεία της "Αθάνατης Επιθυμίας" που έχει η εποχή μας.
Η μεγαλύτερη νομοτέλεια που ισορροπεί την αταξία του Δυϊσμού της σκέψης μας, είναι ο Θάνατος.
Ο Δυϊσμός είναι αυτή η ανάγκη κατανόησης, που δημιούργησε το ανόητο μυαλό μας και τη λειτουργεί καθημερινά ως γέννημα του.
Καλός - κακός, μικρός -μεγάλος , ζωή –θάνατος, όμορφος – άσχημος, Εγώ – αυτοί , καταπιεστές – καταπιεζόμενοι… και ο κατάλογος είναι όση και η άμμος στη θάλασσα.
Μήπως μας χρειάζεται ένας Βεζούβιος … για να μας απαλλάξει από τα δάνεια των πιστωτικών καρτών και από την γκόμενα που βάλαμε μαράζι γιατί δεν την πηδήξαμε;
Μήπως μας χρειάζεται ένας Βεζούβιος για να ακουμπήσουμε για λίγο τον συνάνθρωπο χωρίς το Εγώ μας;
Μήπως μας χρειάζεται ένας Βεζούβιος για να πάψουμε να γελάμε υποτιμητικά κρίνοντας με την ανεπάρκεια μας… ή να συμφωνούμε υποκριτικά για ενίσχυση του Εγώ μας;
Μήπως μας χρειάζεται ένας Βεζούβιος για να θάψει μέσα στη στάχτη του την «Άποψη» που με περίσσευμα εκφέρουμε όλοι μας … σαν τον κώλο μας με τα γεννήματα του;
Μήπως μας χρειάζεται ένας Βεζούβιος , για να διατηρήσει (για μελέτη στο μέλλον) τις φιγούρες μας , ανόητα ανδρείκελα μιας εποχής που δεν λέει να πάρει τέλος ;
Θα έγραφε μπροστά
στα εκμαγεία του μελλοντικού μουσείου ενός άλλου πολιτισμού:«Φοβισμένος, θνήσκων άνθρωπος , της εποχής που πίστευαν στην Περιουσία, μπέρδευαν την Ελευθερία με την Ασυδοσία, κατανάλωναν περισσότερο από όσο δικαιούνταν … και άφηναν τη ζωή τους έρμαιο σε ανύπαρκτα θαύματα της άγνοιας τους»
Σοβαροί ή ηλίθιοι, γκόμενες ή κακομούτσουνες… θα κάναμε ωραιότατα εκμαγεία ενός (ευτυχούς) τέλους , του εκτρωματικού μας πολιτισμού …
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δεν επιτρέπονται νέα σχόλια.