ΔΙΑΚΡΙΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΞΙΑ… ΣΤΑ ΕΡΕΙΠΙΑ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ

.

Είμαστε προσωπικά υπεύθυνοι , για το που θα στρέψουμε τα φώτα της ράμπας του "θεάτρου" της ζωής μας.
Πιο απλά είμαστε υπεύθυνοι στο «τι» θα προσέξουμε στην ζωή μας.

Δεν υπάρχει «καλό» ή «κακό» παρά μονάχα η δική μας ζωή και ο τρόπος που διαχειριζόμαστε σαν μικροί «θεοί» την επιλογή της στιγμής στη σκέψη του μυαλού μας.

Μετά από αυτό τον μικρό «ανόητο» ή «ουσιαστικό» πρόλογο ανάλογα με την πραγματικότητα του κάθε αναγνώστη, θα ήθελα να στρέψω τα φώτα της ράμπας μου, σε ένα ενδιαφέροντα άνθρωπο που έτυχε να συναντήσω δια ζώσεις, αλλά και μέσα από ορισμένα κείμενα του… τον Σωτήρη Γλυκοφρύδη.
Εύκολα δεν ξεκολλάμε από τις συνήθειες της σκέψης μας… και πολύ περισσότερο από την άνεση που νοιώθουμε λειτουργώντας το «τίποτα» στη ζωή μας.

«Μα … καλά είμαι μέσα από την απαξίωση που δίνω σε κάθε τι δίπλα μου… νοιώθω δυνατός και γαμάτος , θα πει ένα κομμάτι στο αριστερό μας ημισφαίριο που κάνει το υπερτροφικά ανάπηρο «Εγώ» μας να φαντάζει σαν την κορυφή του Έβερεστ.

Αφήνω λοιπόν στο πλατύσκαλο της διαδικτυακής συνάντησης, μερικούς συνδέσμους με σκέψεις από ένα ενδιαφέροντα άνθρωπο (τον Σωτήρη Γλυκοφρύδη) και το μόνο που μένει είναι να μπορέσει ο καθένας από εμάς, να επιβιβαστεί στο μικρό καράβι της προσωπικής του θέασης…

Δεν είναι εύκολο να αφήσουμε την ραθυμία της ζωής μας… και να ταξιδέψουμε σε νοήματα που ΔΕΝ μας είναι οικεία… ο «θάνατος» (ως φόβος) κυριαρχεί στο μυαλό μας και μας ορίζει την συμπεριφορά με το ρήμα «κινδυνεύω»…

Προς επίρρωση του συλλογισμού, σημειώνω μια σκέψη που συνήθως κάνει το μυαλό μας... "Τι τα θέλουμε τώρα εμείς αυτά... αλλού είναι η ζωή... έχω χρόνο για τέτοια;"

Το σίγουρο είναι ότι όλοι δεν γίνονται ναυτικοί … όπως και το ακόμη πιο σίγουρο είναι ότι δεν δικαιούνται να μιλούν για χαμένες ευκαιρίες όσοι δεν έχωσαν το κεφάλι τους σε πόρτες που δεν γνώριζαν εξ αρχής το τοπίο μέσα τους…

Επισυνάπτω άρθρα που μπορούμε να συναντήσουμε τη σκέψη του Σωτήρη Γλυκοφρύδη.

Πίσω από τη γλώσσα βρίσκεται μια άλλη γλώσσα.


Το φως του Παρμενίδη

Αφιέρωμα για τα 12 χρόνια θανάτου του φιλοσόφου Δημήτρη Λιαντίνη

Δεν υπάρχουν σχόλια: