Η ΠΑΓΙΔΑ ΤΗΣ ΑΥΤΟ-ΕΙΚΟΝΑΣ

.

Κάποτε μια κυρία του αστικού χώρου σκέψης, είχε κάνει μια φιλοφρόνηση στον Δημήτρη τον Χορν λέγοντας το ακόλουθο νόημα από ότι θυμάμαι : «… τι φυσικά που παίζεται τους ψεύτικους ρόλους …»
Ο Χορν της απάντησε « Μα κυρία μου το θέατρο είναι αλήθεια … το ψέμα είναι στη ζωή…»

Αυτή τη μεγάλη κουβέντα από ένα θεατράνθρωπο θα ιχνηλατήσουμε σύντομα σε αυτή την ανάρτηση…

Όταν καθόμαστε στον καθρέφτη της φαντασίας μας και βλέπουμε τον εαυτό μας, κατά κανόνα ορίζουμε μορφές που έχουν ένα κύρος και μια αξία.
Στις περιπτώσεις που η ζωή μας τα φέρνει δύσκολα και χάνουμε την αυτοεκτίμηση μας , νοιώθουμε μια διαταραχή που μπορεί να ψέξουμε τον εαυτό μας, όμως γρήγορα δίνουμε το άδικο στην μοίρα ή στους άλλους ανθρώπους και έτσι μέσα από την αυτοκάθαρση της εικόνας μας, νοιώθουμε πάλι την αξία μας που θέλει να δικαιωθεί.

Αυτή είναι μια αιώνια πρακτική και το «σπάσιμο» της δεν είναι καθόλου εύκολο , όσο ψηλά και να νομίζουμε ότι είμαστε στο γνωστικό επίπεδο...
Μιλώ ακόμα και για άτομα που διατυμπανίζουν ότι γνωρίζουν τον εαυτό τους μέσα από εσωτερικές σπουδές σε αυτογνωσία.

Το «ξεκατίνιασμα» είναι το ίδιο στην πιάτσα με τις πόρνες όσο και στα σαλόνια με τους διανοούμενους… το μόνο που αλλάζει είναι το φραστικό ντύσιμο της έκρηξης του υποσυνείδητου.

Συντριπτικό ποσοστό της αυτοαποκαλούμενης διανόησης , αποφεύγει τα κατώτερα ένστικτα , ντύνοντας την αυτό-εικόνα του με επιχειρήματα και με συνδυαστικές προτάσεις ισορροπίας στην κοινωνία.

Είναι αυτοί που συντηρούν ένα ολόκληρο σύστημα και του δίνουν το άλλοθι της ύπαρξης του…

Στο παλαιότερο έργο Safe Sex των Μιχάλη Ρέππα και Θανάση Παπαθανασίου, υπήρχε ένας χαρακτήρας που ήταν προβεβλημένος καθηγητής κοινωνιολογίας (αν θυμάμαι καλά) …και είχε εκπομπές στην τηλεόραση διδάσκοντας τις θεωρίες του για κατανόηση των ενστίκτων του ανθρώπου… στο τέλος αυτοκτόνησε αφού σκότωσε τη γυναίκα του για λόγους ζηλοτυπίας …


Είτε μας αρέσει είτε όχι, όσο και να τρίβουμε τον καθρέφτη της αυτό-εικόνας μας, έχουμε μια φύση που είναι το δομικό μας στοιχείο… το χώμα από όπου προερχόμαστε.

Η μόνη γιατρειά είναι η αποδοχή του εαυτού μας και η απενεργοποίηση των υπέροχων κατ’ εμέ «κατώτερων» ενστίκτων.

Όλοι έχουμε ένα Τοτό μέσα μας με τα γνωστά ανέκδοτα.

«Τοτέ»… λέει ο πατέρας στο γιό του.

«Αν δεν βρίσεις στο τραπέζι που έχουμε καλεσμένο τον διευθυντή μου, θα σου πάρω ένα ποδήλατο»

Καλό το δέλεαρ και φρόνιμη η συμπεριφορά του Τοτού στο τραπέζι, μέχρι που δύο μύγες σε ερωτική κατάσταση η μία κολλημένη επάνω στην άλλη επισκέπτονται το χέρι του.
Έκανε την πρώτη κίνηση να τις διώξει , όπως και την δεύτερη και την τρίτη… ενώ αυτές επέστρεφαν να συνεχίσουν την ερωτική τους διάθεση επάνω στο χέρι του.

Τότε ο Τοτός , λέει «Αει στο διάολο γαμημένες» ενώ κοιτά τον πατέρα του με θυμό και του λέει «Ε όχι ρε μπαμπά να κάνω το χέρι μου μπουρδέλο για ένα ποδήλατο»

Μήπως ο Χορν είχε δίκιο και μέσα μας έχουμε όλοι ένα καταπιεσμένο Τοτό;

Το χειρότερο είναι ότι και αυτούς τους ρόλους … κυρίες και κύριοι, στην καθημερινότητα μας τους παίζουμε άχαρα … ( κομπάρσοι με ρολόι στο χέρι σε ταινία ρωμαϊκής εποχής)

Το Safe Sex για όσους δεν το είχαν δει...(πατήστε στην εικόνα)

6 σχόλια:

  1. Πολύ ενδιαφέρον θέμα Κώστα μου και άλλο τόσο ενδιαφέρουσα η ανάλυση που ήταν εύστοχη σα σφαίρα. Όμως σύμφωνα με αυτά που παραθέτεις, δεν υπάρχει εξέλιξη του ανθρώπου ή δεν χρειάζεται; Ή υπάρχει αλλά "όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν;"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αγαπητέ μου Φαίδωνα , αν και γύρισα μετά τα μεσάνυχτα στο σπίτι μου μετά από ένα στήσιμο εκθεσιακού περιπτέρου , με γοητεύει η ιδέα να απαντήσω στο πολύ βαθύ ερώτημα που έβαλες σχετικά με την εξέλιξη του ανθρώπου.

    Άλλωστε με τιμά η προσοχή σου στον λόγο που εκθέτω δημόσια και το θεωρώ τιμή να σου απαντήσω με το μέτρο που έχω στην γνώση που θέλω να πιστεύω ότι αυτή τη στιγμή κατέχω.

    Πριν σου απαντήσω στην αντίληψη που έχω για την εξέλιξη του ανθρώπου, θα ήθελα να σου πω ότι στην αρθογραφία μου απλά θέλω να δείχνω και όχι να αναλύω τους τρόπους που εγώ πιστεύω ότι ενδεχομένως μπορεί να αντιμετωπιστεί ένα ζήτημα.

    Αυτό το «κουσούρι» μου έχει μείνει από την τέχνη , που οι δάσκαλοι μου έμαθαν ότι η επικοινωνία (η τέχνη) σκοπό έχει να δείχνει και να δημιουργεί τις προϋποθέσεις που μέσα από αυτές θα ενεργοποιήσουν οι αποδέκτες την δική τους μάθηση.

    Έτσι λοιπόν με τον δικό μου τρόπο προσπαθώ να ενεργοποιώ τυχόν ερωτήματα που μπορούν να βάλουν οι αναγνώστες στον εαυτό τους…

    Στο ερώτημα σου τώρα.

    Είναι πολύ καίριο και σίγουρα δεν έχω το βάθος γνώσης να στο αναλύσω αλλά θα προσπαθήσω να σου δώσω μια εικόνα από την πολυμέρεια της σκέψης μου επάνω σε αυτό το ζήτημα.

    Διαβάζοντας τα έργα της Ελληνικής γραμματείας , διαπίστωσα ορισμένες διαφορές που είχαν τα έργα τους , από την εποχή του Αισχύλου (γέννηση 525), μέχρι την εποχή του Αριστοφάνη (γέννηση 450) και του σύγχρονου του Ευριπίδη (γέννηση 480).
    Ο Αισχύλος υμνεί την Ανδρεία και τις αξίες… ενώ οι άλλοι βάζουν την αμφισβήτηση της εποχής τους.
    Την εποχή που γεννήθηκε ο Ευριπίδης ήταν η Τρίτη εκστρατεία των περσών με τις Θερμοπύλες και τους ηρωικούς Σπαρτιάτες και Θεσπιείς καθώς στη συνέχεια με την «μυστηριακή» στο κλέος ναυμαχία της Σαλαμίνας απέναντι από την Ελευσίνα.
    Μετά από εκείνη την εποχή τέλειωσε το ηρωικό μέρος και άρχισε η ξεφτύλα.

    Αμέσως μετά την ηρωική περίοδο το 458 άρχισαν να τρώγονται οι Έλληνες και να δημιουργούν τον τότε εμφύλιο.

    Αυτά τα λίγα χρόνια η σκέψη και της έκφραση του Αισχύλου, μετατράπηκε σε μια καθολική αμφισβήτηση θεσμών και αξιών μέσα από τη ρευστότητα της εποχής και την πολιτική απαξία.

    (συνέχεια στο επόμενο γιατί δεν το δέχτηκε)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Το ίδιο θα παρατηρήσουμε αν μελετήσουμε σήμερα την ιστορία πρόσφατα από την ηρωική αντίσταση των Ελλήνων κατά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και στη συνέχεια την φαγωμάρα που υιοθέτησαν κατά τον εμφύλιο με αποτέλεσμα σήμερα μόλις τα ίδια περίπου χρόνια απόσταση από τότε να έχουμε μια κοινωνία με σχεδόν ανήθικη συμπεριφορά.
    Αν πεις σε ένα νέο σήμερα ότι στάθηκαν αγωνιστές απέναντι από αποσπάσματα και φώναζαν ζήτω η Ελλάδα την ώρα που τους γάζωναν οι σφαίρες…θα σου κάνουν την ερώτηση πίνοντας φραπέ οι νεολαίοι… «καλά μαλάκες ήτανε; Πεθάνανε για τα καργιόλια τους πολιτικούς;»
    Σήμερα υπάρχει η φιλοσοφία : «Ότι φάμε , ότι πιούμε κι ότι αρπάξει ο κώλος μας»
    Έτσι σκέφτονται οι άνθρωποι της πλέμπας, έτσι αρκετοί άνθρωποι των γραμμάτων και των πανεπιστημίων, έτσι αρκετοί άνθρωποι της πολιτικής…
    Η μούχλα πάει σε όλο το «γλυκό» … και ότι αντιστέκεται … απλά λερώνεται αδύναμο να αντισταθεί.
    Πάντως και η «μούχλα» ως ζώσα (αντίληψη) έχει κύκλους και πεθαίνει …
    Μετά από τον πάτο… πάντα η ζωή λειτουργεί προς τα επάνω…

    Βλέπω «κύκλους» Φαίδωνα.
    Βλέπω συνέχεια τον μύθο του Σίσυφου να επαναλαμβάνεται στις ιστορικές περιόδους.
    Οι εσωτεριστές μιλούν για σταδιακή ανάπτυξη της συλλογικής συνειδητότητας και πιστεύουν σε μια εξέλιξη της παγκόσμιας συνειδητότητας.
    Όμως το ότι «πιστεύουν» και όχι «θεωρούν» είναι το ευαίσθητο κομμάτι που εγώ λίγο τους έχω στην «καραμούζα» χωρίς να θεωρώ ότι δεν υπάρχουν αλήθειες σε ότι διαβάζω ή ακούω από αυτούς.
    Απλά τους θεωρώ κράμα από ιδεοληψίες και αληθινή γνώση… αχταρμάς δηλαδή.
    Γενικά άμα ακούω «πιστεύω» γυρίζει το μάτι μου γιατί μυρίζομαι φασισμό …

    Σήμερα που έχουμε υπερβολικό άγχος στον κόσμο (άγχος= αδιόρατος φόβος) ο κόσμος στρέφεται προς ηδονές γρήγορες και χωρίς κόπο.
    Δεν είναι τυχαίο που αυξάνει η ομοφυλοφιλία στις σχέσεις…
    Σε περιόδους αστάθειας ψυχικής αυτά ανθούν… ως τελευταίες χαρές σε ότι μπορεί να νοιώσει το Εγώ του ανθρώπου.
    Προβλέπω μεγάλο πατατράκ και στην ανερχόμενη Κίνα με αντίστοιχα φαινόμενα λόγω αυτής της πληθυσμιακής στρατηγικής να μειώσουν τον πληθυσμό και έχουν ως αποτέλεσμα να γεννιούνται αρσενικοί … χωρίς να έχουν την αρμονία στην ζωή τους.

    Πήρα φόρα όμως και γράφω…

    Να το κλείσω γιατί και ο ύπνος είναι χρήσιμος….
    Νοιώθω λοιπόν αγαπητέ Φαίδωνα , ότι κύκλους κάνουμε και η τεχνολογική μας απλά εξέλιξη δίνει μια διαφορά στη ζωή μας που νομίζουμε ότι έχουμε καλύτερο πολιτισμό.
    Το καλόν και το αγαθόν… μακράν απέχει από τη ζωή μας.
    Άλλωστε θεωρώ ότι υπάρχει σκοπιμότητα να μην εξελίσσεται ο άνθρωπος εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια μέσα από την στρατηγική της πίστης που εκπορεύουν όσοι γνωρίζουν τον έλεγχο των μαζών.

    (Άντε άλλη λίγη συνέχεια μπας και το πάρει όλο)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Πάντα οι γνώστες υπήρχαν … απλά εμείς δεν τους διαβάζουμε στα βιβλία που έγραφαν πάντα οι Νικητές !

    Το ζήτημα είναι ολιστικό … και θεωρώ ότι για να αποφασίσουμε αν ο άνθρωπος αλλάζει … πρέπει πρώτα να ορίσουμε τι θεωρούμε ως αλλαγή .. και για ποιο σύστημα αναφοράς θέλουμε να σκεφτούμε.

    Αν σκεφτούμε για το σύστημα της δύναμης (επικυρίαρχοι) είναι άλλο από το ζήτημα της αρμονίας και συνύπαρξης στη φύση.
    Σήμερα … ο καπιταλισμός είναι η έκφραση της αναίδειας επάνω στη ζωή … με την υπερκατανάλωση και την ύβρη στην εκμετάλλευση της φύσης.
    Αυτό το σύστημα δεν μπορεί παρά να αυτοκαταστρέφεται και ότι να σκεφτούμε για εξέλιξη των ανθρώπων (μέσα σε αυτό) είναι απλά ένα άλλοθι στην κατιούσα πορεία του συστήματος.
    (Καπιταλισμό θεωρώ και τον υπαρκτό σοσιαλισμό που εφαρμόστηκε…)

    Ο συμψηφισμός ανήκει στις μετριότητες που ονομάζονται πολιτικοί και νομίζουν ότι η ζωή είναι η τέχνη του εφικτού…
    Η εξέλιξη του ανθρώπου είναι επιλογή ίασης της εγκεφαλικής αρρώστιας…
    Με ένα άρρωστο μυαλό … δεν υπάρχει περίπτωση να αλλάξει ο κόσμος.

    Με λάθος εξίσωση … όσες φορές και να κάνουμε επίλυση του προβλήματος … το ίδιο λάθος αποτέλεσμα θα βγάζουμε…

    Α και να σου πω το βασικό που ταυτίζει την εποχή εκείνη της Ελλάδας με σήμερα .
    Τότε πάλευε η Ιωνική (νοοτροπία) με την Δωρική (αξία)
    Οι Ιωνική σκέψη , φλύαρη με δικηγόρους και σάλια απέναντι σε μια «ινδιάνικη» φιλοσοφία των Σπαρτιατών…
    Σου θυμίζει αυτό τίποτα από το σήμερα;
    Τι θα γίνουμε χωρίς τόσους δικηγόρους και δημόσιους υπαλλήλους;
    Τι θα γίνουμε χωρίς τόσους συγγραφείς και σεναριογράφους που αναπαράγουν τα κουσούρια τους πνευματικά και σεξουαλικά;
    Τι θα γίνουμε χωρίς τους πολιτικούς που βολεύουν τους τραπεζίτες και τους εργολάβους του πολέμου;
    Τι θα γίνουμε χωρίς τους νανουριστές του πνεύματος τόσο στα μαγαζιά των μεταθανάτιων υποσχέσεων όσο και στους διασκεδαστές της τηλεόρασης;

    Τι θα γίνουμε … χωρίς αυτό τον ανάπηρο εαυτό μας … που κουραστήκαμε να τον φτιάξουμε και περιφέρουμε την κοινωνική μας ένδεια ονομάζοντας την «άποψη»;
    Τι θα γίνω «ο μαλάκας» χωρίς εμένα …. (σκέφτομαι)

    Καλό μας βράδυ
    Κώστας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Κώστα μου
    Λες:

    "ότι στην αρθογραφία μου απλά θέλω να δείχνω και όχι να αναλύω τους τρόπους που εγώ πιστεύω ότι ενδεχομένως μπορεί να αντιμετωπιστεί ένα ζήτημα.

    Αυτό το «κουσούρι» μου έχει μείνει από την τέχνη , που οι δάσκαλοι μου έμαθαν ότι η επικοινωνία (η τέχνη) σκοπό έχει να δείχνει και να δημιουργεί τις προϋποθέσεις που μέσα από αυτές θα ενεργοποιήσουν οι αποδέκτες την δική τους μάθηση.''

    Αυτό που κάνεις (που σου έμαθε η τέχνη) είναι ανάλυση και μάλιστα η δραστικότερη μορφή ανάλυσης. Συνεπώς επιμένω ότι αναλύεις αν και όχι με τον γνωστό τρόπο.

    Τώρα ας έρθουμε στο θέμα μας: Εξέλιξη θα θεωρούσα να κατορθώσουν οι άνθρωποι να υλοποιήσουν τις μεγάλες αξίες που οι ίδιοι έχουν παράξει, σε καθημερινή πραγματικότητα...
    Πράγμα που δεν έχει γίνει ακόμα, τουλάχιστον ως καθημερινή πραγματικότητα. Οι μεγάλες αξίες μοιάζουν υπέροχες όταν τις συζητάμε αλλά απόμακρες σαν αστέρια στην προσέγγισή τους, ακόμα.
    Φυσικά η όποια εξέλιξη του ανθρώπου διαγράφει κύκλους, επαναλαμβάνοντας πολλά από τα λάθη του, έτσι δεν μπορούμε να την χαρακτηρίσουμε απόλυτα σαν εξέλιξη αλλά περισσότερο ως διαδρομή.

    Στα σαλόνια που αναφέρεσαι κ.λ.π. πρέπει να σου πω ότι εδώ και κάποιες δεκαετίες, τα σαλόνια δεν με απασχολούν ούτε ως ύπαρξη. Δεν αξίζει τον κόπο. Εστιάζω την ενέργειά μου στον ορθό (κατά τη δική μου άποψη και παιδεία) Λόγο. Επειδή Ο Λόγος, βιάζεται καθημερινά από κομματικούς φορείς και όχι μόνο, προκειμένου να αποπλανηθούν οι πολίτες και να αποσπασθούν από την αλήθεια της πραγματικότητας, για να συναινέσουν σε κομματικά και κοντόφθαλμα σχέδια, επειδή ο Λόγος βιάζεται τροφοδοτούμενος από μισή αλήθεια και από ωραίο ψέμα, ώστε να πεισθεί ο πολίτης με τη μισή αλήθεια και να χάψει το ωραίο ψέμα, έχω εστιαστεί στον ορθό Λόγο, τον άμεσο, τον απέριττο, που έχει ευθεία σχέση με την πραγματικότητα και για τούτο μπορεί να είναι πειστικός ώστε να λειτουργήσει σαν αντισώμα στη καθημερινή διαστροφή και το βιασμό του.
    Κι όταν λέω "εστιάζω" δεν εννοώ μόνο το Λόγο που νομίζω πως παράγω εγώ, αλλά τον ορθό Λόγο όπου τον βρίσκω.
    Για τα υπόλοιπα που αναφέρεις, επίτρεψέ μου να τα γνωρίζω καλά, αφού είμαι μεγαλύτερος από σένα και έχω τουλάχιστον τις ίδιες εμπειρίες που έχεις κι εσύ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Συμφωνώ αγαπητέ και σεβαστέ στην κρίση Φαίδωνα.

    Η στάση ζωής να συλλέγεις και να μεταδίδεις άξιο Λόγο είναι αυτή που με έχει φέρει σε θετική αντιμετώπιση της νοητικής σου παρουσίας σε ότι διαβάζω στα θέματα που ανεβάζεις.
    Η προσωπική μου όμως «μάχη» σε ότι διαπιστώνω με την κοινωνική μου «όραση» είναι σε κόπωση.
    Έχω διαπιστώσει ότι ο Λόγος είναι αδύναμος να παράγει βίωμα και κατά συνέπεια στάση ζωής…
    Είναι σαν και αυτό που λένε οι άνθρωποι:
    «Καλά μας τα είπανε για τις βλαβερές συνέπειες του τσιγάρου … ας ανάψω ένα τώρα» και για να χρυσώσουν την παρουσία του Εγώ τους, λένε και ένα αστείο που κρύβει την ψευδό-κυριαρχία της πεποίθησης τους…
    «Το τσιγάρο είναι αργός θάνατος… ποιος όμως σου είπε ότι βιάζομαι να πεθάνω…»
    Διαβάζω κβαντική και προσπαθώ να συνθέσω με το θολωμένο μου μυαλό την πολιτική μέσα από ένα κάρο άλλα ανθρώπινα ζητήματα σε επίπεδο αντιληπτικότητας.
    Δεν είναι δυνατόν να φταίνε οι ηγέτες για το χάλι που έχουμε σήμερα χωρίς να υπάρχει μερίδιο στην συλλογική μας λειτουργία.
    Θεωρώ ότι αν γυρίσουμε και κοιτάξουμε πως λειτουργεί η σκέψη μας, έχουμε περιθώρια να ανατρέψουμε ένα ολόκληρο οικοδόμημα που μέσα του απλά περιφερόμαστε σε ένα λαβύρινθο με χαρές (όταν νοιώθουμε θύτες) και λύπες (όταν νοιώθουμε θύματα).

    Η αλήθεια είναι ότι είναι πολύ δύσκολο να βγούμε από το συναίσθημα χρησιμοποιώντας την λογική …
    Δεν έχω απαντήσεις αγαπητέ μου Φαίδωνα …
    Το ερώτημα που βάζω στον εαυτό μου για να διαπιστώσω αν μπορώ να ελέγχω κάποιες στιγμές τα ζωτικά μου ψεύδη είναι :
    «Μπορείς να υπάρξεις χωρίς προσδιορισμούς τίτλων μέσα σε μια συν-κοινωνία με ανθρώπους;»
    Το παλεύω … και αυτό που θέλω να πετύχω είναι να μπαίνω και να βγαίνω από το matrix χωρίς να έχω καμία διαφοροποίηση του συναισθήματος μου … που τότε ξέρω ότι θα με σέρνει από τα όρια του θύτη στην αντίπερα όχθη του θύματος…
    Αυτά θέλω να ισχύουν από την προσωπική μου ζωή μέχρι την επαγγελματική μου δράση και ακόμη στην διαχείριση της παραγωγής σκέψης…

    Να είσαι καλά και σε ευχαριστώ για την προαγωγική σκέψη που προκαλεί ο λόγος σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή