.
Δεν είχα φανταστεί ποτέ ένα άνθρωπο που έχει βγάλει τις λίγες τάξεις του δημοτικού σχολείου και ενώ βρίσκεται γύρω στα ογδόντα χρόνια της ζωής του , ότι θα μπορούσε να βοηθήσει ένα μικρό παιδί να μάθει ορθογραφία της Αγγλικής γλώσσας.
Κάτι τέτοια μαθαίνω και νοιώθω ότι υπολείπομαι ακόμη στην ευρηματικότητα του αξίως ζειν…
Η γιαγιά Σταυρούλα λοιπόν, πλήρης εμπειριών ζωής, με αγάπη και τρυφερότητα στα δισέγγονα της , βρήκε τον τρόπο να τα βοηθήσει στην εκμάθηση της Αγγλικής γλώσσας.
«Πες μου να γράψω τις λέξεις ορθογραφίας σε ένα χαρτί» έλεγε στα δισέγγονα .
Με τα λίγα γράμματα που ξέρει έκανε την ιδιόμορφη φωνητική καταγραφή.
Όλα τα υπόλοιπα ήσαν απλά… διάβαζε ότι είχε γράψει και το μικρό παιδί προσπαθούσε να μάθει την σωστή ορθογραφία γράφοντας στα αγγλικά ότι άκουγε στο δικό του τετράδιο.
Δεν είχε σημασία να ελέγξει η γιαγιά … την αγάπη της ήθελε να δώσει και την βοήθεια να μπορέσει να στηρίξει την εμπιστοσύνη στον εαυτό του το παιδί.
Μήπως η γιαγιά Σταυρούλα με τα λίγα γράμματα είναι πολύ μπροστά από το ήδη υπάρχον σύστημα εκπαίδευσης που δεν προάγει την εμπιστοσύνη στον εαυτό των παιδιών, αλλά τον φόβο της επικείμενης κρίσης από τον δάσκαλο ;
Το χαμόγελο της γιαγιάς Σταυρούλας , είναι σκαμμένο από τις εμπειρίες, που σήμερα αν τις ακούσουμε ,τις νοιώθουμε η πλειονότητα ως ανεπανόρθωτα θανατερές…
Μήπως η Σοφία της ζωής είναι να μετατρέπουμε τις δοκιμασίες των εμπειριών μας σε αγάπη για την ίδια τη ζωή ;
Αν ζητήσω να μου απαντήσει σε αυτό μου το ερώτημα, η γιαγιά Σταυρούλα, σίγουρα θα μου πει … «Δεν ξέρω πιδίμ τι να σου πω γι αυτά…»
Είναι φυσικό να μην "ξέρει" να απαντήσει … γιατί υπάρχει απόσταση από το «νομίζω» μέχρι το «Είμαι» και σίγουρα το δεύτερο αντί για άποψη έχει στάση ζωής…
Δεν είχα φανταστεί ποτέ ένα άνθρωπο που έχει βγάλει τις λίγες τάξεις του δημοτικού σχολείου και ενώ βρίσκεται γύρω στα ογδόντα χρόνια της ζωής του , ότι θα μπορούσε να βοηθήσει ένα μικρό παιδί να μάθει ορθογραφία της Αγγλικής γλώσσας.
Κάτι τέτοια μαθαίνω και νοιώθω ότι υπολείπομαι ακόμη στην ευρηματικότητα του αξίως ζειν…Η γιαγιά Σταυρούλα λοιπόν, πλήρης εμπειριών ζωής, με αγάπη και τρυφερότητα στα δισέγγονα της , βρήκε τον τρόπο να τα βοηθήσει στην εκμάθηση της Αγγλικής γλώσσας.
«Πες μου να γράψω τις λέξεις ορθογραφίας σε ένα χαρτί» έλεγε στα δισέγγονα .
Με τα λίγα γράμματα που ξέρει έκανε την ιδιόμορφη φωνητική καταγραφή.
Όλα τα υπόλοιπα ήσαν απλά… διάβαζε ότι είχε γράψει και το μικρό παιδί προσπαθούσε να μάθει την σωστή ορθογραφία γράφοντας στα αγγλικά ότι άκουγε στο δικό του τετράδιο.
Δεν είχε σημασία να ελέγξει η γιαγιά … την αγάπη της ήθελε να δώσει και την βοήθεια να μπορέσει να στηρίξει την εμπιστοσύνη στον εαυτό του το παιδί.
Μήπως η γιαγιά Σταυρούλα με τα λίγα γράμματα είναι πολύ μπροστά από το ήδη υπάρχον σύστημα εκπαίδευσης που δεν προάγει την εμπιστοσύνη στον εαυτό των παιδιών, αλλά τον φόβο της επικείμενης κρίσης από τον δάσκαλο ;
Το χαμόγελο της γιαγιάς Σταυρούλας , είναι σκαμμένο από τις εμπειρίες, που σήμερα αν τις ακούσουμε ,τις νοιώθουμε η πλειονότητα ως ανεπανόρθωτα θανατερές…
Μήπως η Σοφία της ζωής είναι να μετατρέπουμε τις δοκιμασίες των εμπειριών μας σε αγάπη για την ίδια τη ζωή ;
Αν ζητήσω να μου απαντήσει σε αυτό μου το ερώτημα, η γιαγιά Σταυρούλα, σίγουρα θα μου πει … «Δεν ξέρω πιδίμ τι να σου πω γι αυτά…»
Είναι φυσικό να μην "ξέρει" να απαντήσει … γιατί υπάρχει απόσταση από το «νομίζω» μέχρι το «Είμαι» και σίγουρα το δεύτερο αντί για άποψη έχει στάση ζωής…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δεν επιτρέπονται νέα σχόλια.