.
Εδώ και τέσσ
ερις ημέρες διαβάζω και σκέφτομαι το μέτρο της έκφρασης που μπορεί να έχει η ανάρτηση ενός θέματος που είχα επιλέξει με την κρίση μου ως ενδιαφέρουσα.
Ήθελα να σας μιλήσω για τον Κορνήλιο Καστοριάδη και την σκέψη του γύρω από πράγματα που τα ζούμε και "ζορίζουν" την καθημερινότητα μας.
Όμως διάβασα στην επικαιρότητα σήμερα (4/2/2010) , μια είδηση που αφορά στο χαμό ενός σύγχρονου φιλοσόφου που έζησε τους ίδιους καιρούς με τον Κορνήλιο Καστοριάδη και έκλεισε και αυτός τον κύκλο ζωής του στο Παρίσι.
Πρόκειται για τον Κώστα Αξελό.
Τα επίθετα θαυμασμού και για αυτό τον διανοητή, καλό είναι να τα δημιουργήσει ο καθένας μας μόνος του, εμβαθύνοντας σε ότι μας άφησε ως κληρονομιά.
Θα σας παραπέμψω στην θεματολογία του όμορφου blog «Ο Θεός στο καφενείο… και οι λέξεις στο τραπέζι» που αναφέρεται εμπεριστατωμένα με ένα αφιέρωμα στο πρόσωπο του θανόντα φιλοσόφου.
Όσο για τον επίσης μεγάλο Κορνήλιο Καστοριάδη, θα επανέλθω σε άρθρο, όταν βρω μέσα μου το μέτρο που θα παντεύει (ότι αντιλαμβάνομαι) από την σκέψη του με ότι κρίνω από την ζωή μας , ως κοινή ανάγκη ερωτημάτων των απλών σκεπτομένων ανθρώπων.
Τα πιο μεγάλα διανοήματα … αν δεν έχουν εφαρμογή (απάντηση) στα ερωτήματα που μας προκύπτουν… παραμένουν για πάντα νεκρά και αθέατα…
Το δε ΕΡΩΤΗΜΑ ορίζει πάντα την συνειδητότητα του "οργανισμού" που το φέρει...
(Συμπληρωματική πηγή)
Εδώ και τέσσ
ερις ημέρες διαβάζω και σκέφτομαι το μέτρο της έκφρασης που μπορεί να έχει η ανάρτηση ενός θέματος που είχα επιλέξει με την κρίση μου ως ενδιαφέρουσα.Ήθελα να σας μιλήσω για τον Κορνήλιο Καστοριάδη και την σκέψη του γύρω από πράγματα που τα ζούμε και "ζορίζουν" την καθημερινότητα μας.
Όμως διάβασα στην επικαιρότητα σήμερα (4/2/2010) , μια είδηση που αφορά στο χαμό ενός σύγχρονου φιλοσόφου που έζησε τους ίδιους καιρούς με τον Κορνήλιο Καστοριάδη και έκλεισε και αυτός τον κύκλο ζωής του στο Παρίσι.
Πρόκειται για τον Κώστα Αξελό.
Τα επίθετα θαυμασμού και για αυτό τον διανοητή, καλό είναι να τα δημιουργήσει ο καθένας μας μόνος του, εμβαθύνοντας σε ότι μας άφησε ως κληρονομιά.
Θα σας παραπέμψω στην θεματολογία του όμορφου blog «Ο Θεός στο καφενείο… και οι λέξεις στο τραπέζι» που αναφέρεται εμπεριστατωμένα με ένα αφιέρωμα στο πρόσωπο του θανόντα φιλοσόφου.
Όσο για τον επίσης μεγάλο Κορνήλιο Καστοριάδη, θα επανέλθω σε άρθρο, όταν βρω μέσα μου το μέτρο που θα παντεύει (ότι αντιλαμβάνομαι) από την σκέψη του με ότι κρίνω από την ζωή μας , ως κοινή ανάγκη ερωτημάτων των απλών σκεπτομένων ανθρώπων.
Τα πιο μεγάλα διανοήματα … αν δεν έχουν εφαρμογή (απάντηση) στα ερωτήματα που μας προκύπτουν… παραμένουν για πάντα νεκρά και αθέατα…
Το δε ΕΡΩΤΗΜΑ ορίζει πάντα την συνειδητότητα του "οργανισμού" που το φέρει...
(Συμπληρωματική πηγή)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δεν επιτρέπονται νέα σχόλια.