Η ΠΑΓΙΔΑ ΤΗΣ ΑΥΤΟ-ΕΙΚΟΝΑΣ

.

Κάποτε μια κυρία του αστικού χώρου σκέψης, είχε κάνει μια φιλοφρόνηση στον Δημήτρη τον Χορν λέγοντας το ακόλουθο νόημα από ότι θυμάμαι : «… τι φυσικά που παίζεται τους ψεύτικους ρόλους …»
Ο Χορν της απάντησε « Μα κυρία μου το θέατρο είναι αλήθεια … το ψέμα είναι στη ζωή…»

Αυτή τη μεγάλη κουβέντα από ένα θεατράνθρωπο θα ιχνηλατήσουμε σύντομα σε αυτή την ανάρτηση…

Όταν καθόμαστε στον καθρέφτη της φαντασίας μας και βλέπουμε τον εαυτό μας, κατά κανόνα ορίζουμε μορφές που έχουν ένα κύρος και μια αξία.
Στις περιπτώσεις που η ζωή μας τα φέρνει δύσκολα και χάνουμε την αυτοεκτίμηση μας , νοιώθουμε μια διαταραχή που μπορεί να ψέξουμε τον εαυτό μας, όμως γρήγορα δίνουμε το άδικο στην μοίρα ή στους άλλους ανθρώπους και έτσι μέσα από την αυτοκάθαρση της εικόνας μας, νοιώθουμε πάλι την αξία μας που θέλει να δικαιωθεί.

Αυτή είναι μια αιώνια πρακτική και το «σπάσιμο» της δεν είναι καθόλου εύκολο , όσο ψηλά και να νομίζουμε ότι είμαστε στο γνωστικό επίπεδο...
Μιλώ ακόμα και για άτομα που διατυμπανίζουν ότι γνωρίζουν τον εαυτό τους μέσα από εσωτερικές σπουδές σε αυτογνωσία.

Το «ξεκατίνιασμα» είναι το ίδιο στην πιάτσα με τις πόρνες όσο και στα σαλόνια με τους διανοούμενους… το μόνο που αλλάζει είναι το φραστικό ντύσιμο της έκρηξης του υποσυνείδητου.

Συντριπτικό ποσοστό της αυτοαποκαλούμενης διανόησης , αποφεύγει τα κατώτερα ένστικτα , ντύνοντας την αυτό-εικόνα του με επιχειρήματα και με συνδυαστικές προτάσεις ισορροπίας στην κοινωνία.

Είναι αυτοί που συντηρούν ένα ολόκληρο σύστημα και του δίνουν το άλλοθι της ύπαρξης του…

Στο παλαιότερο έργο Safe Sex των Μιχάλη Ρέππα και Θανάση Παπαθανασίου, υπήρχε ένας χαρακτήρας που ήταν προβεβλημένος καθηγητής κοινωνιολογίας (αν θυμάμαι καλά) …και είχε εκπομπές στην τηλεόραση διδάσκοντας τις θεωρίες του για κατανόηση των ενστίκτων του ανθρώπου… στο τέλος αυτοκτόνησε αφού σκότωσε τη γυναίκα του για λόγους ζηλοτυπίας …


Είτε μας αρέσει είτε όχι, όσο και να τρίβουμε τον καθρέφτη της αυτό-εικόνας μας, έχουμε μια φύση που είναι το δομικό μας στοιχείο… το χώμα από όπου προερχόμαστε.

Η μόνη γιατρειά είναι η αποδοχή του εαυτού μας και η απενεργοποίηση των υπέροχων κατ’ εμέ «κατώτερων» ενστίκτων.

Όλοι έχουμε ένα Τοτό μέσα μας με τα γνωστά ανέκδοτα.

«Τοτέ»… λέει ο πατέρας στο γιό του.

«Αν δεν βρίσεις στο τραπέζι που έχουμε καλεσμένο τον διευθυντή μου, θα σου πάρω ένα ποδήλατο»

Καλό το δέλεαρ και φρόνιμη η συμπεριφορά του Τοτού στο τραπέζι, μέχρι που δύο μύγες σε ερωτική κατάσταση η μία κολλημένη επάνω στην άλλη επισκέπτονται το χέρι του.
Έκανε την πρώτη κίνηση να τις διώξει , όπως και την δεύτερη και την τρίτη… ενώ αυτές επέστρεφαν να συνεχίσουν την ερωτική τους διάθεση επάνω στο χέρι του.

Τότε ο Τοτός , λέει «Αει στο διάολο γαμημένες» ενώ κοιτά τον πατέρα του με θυμό και του λέει «Ε όχι ρε μπαμπά να κάνω το χέρι μου μπουρδέλο για ένα ποδήλατο»

Μήπως ο Χορν είχε δίκιο και μέσα μας έχουμε όλοι ένα καταπιεσμένο Τοτό;

Το χειρότερο είναι ότι και αυτούς τους ρόλους … κυρίες και κύριοι, στην καθημερινότητα μας τους παίζουμε άχαρα … ( κομπάρσοι με ρολόι στο χέρι σε ταινία ρωμαϊκής εποχής)

Το Safe Sex για όσους δεν το είχαν δει...(πατήστε στην εικόνα)