.
Παλιά ως παιδί, νόμιζα ότι οι διανοητές του πνεύματος ήσαν κάτι διαφορετικό από την ζωή που έβλεπα γύρω μου. Οι καθημερινοί άνθρωποι έστεκαν αδιάφοροι σε αυτούς, επιβεβαιώνοντας μου αυτή την εντύπωση, θεωρώντας ότι μιλούσαν για πράγματα έξω από την ανάγκη και συνεπώς ήσαν ανεδαφικά τα όσα έλεγαν για τους ατομικούς στόχους της ζωής του κάθε ενός…
Τα προβλήματα βέβαια των ανθρώπων που κουβαλάμε μέσα μας, σίγουρα είναι εστιασμένα σε ένα χορό γύρω από την ικανοποίηση του Εγώ…
«Έφυγε η Σούλα η αχάριστη… ή δεν καταλαβαίνουν την αξία μου οι μαλάκες… ή στο επί της κοινωνικής αδικίας του παλιού κινηματογράφου, … μάνα δεν μου κολάν τα ένσημα…»
Οι διανοητές βλέπουν περισσότερο το Εμείς … και αυτό δεν είναι εύκολο.
Βέβαια υπάρχουν κατά κόρον και οι διανοητές «νούμερα», που νομίζουν ότι η διαφοροποίηση του λόγου απλά και η αοριστία της έκφρασης συνιστά υψηλή σκέψη.
Τέτοιοι κυρίως βρίσκονται σε χώρους εκπαίδευσης και σίγουρα στις καθοδηγήσεις σκέψης των ατόμων που είναι πολιτικές ή θρησκευτικές.
«Τιμημένα γηρατειά.. και Χριστεπώνυμο πλήθος..»
Οι διανοητές δεν έχουν λόγο που θα μπορούσε να δώσει τροφή έτοιμη στην κάθε ικανοποίηση αυτού του «Εγώ» … αυτό το κάνουν τα αφεντικά που σίγουρα δίνουν φαγητό στα πεινασμένα υπάκουα σκυλιά τους…
Νοιώθω ότι θίξαμε λίγο την πολιτική συναισθηματική γεωγραφία του χάρτη των ανθρώπων.. αλλά είναι επώδυνη η βλακεία (που κουβαλάμε) και γι αυτό ας την αφήσουμε προς το παρόν …
Θα πάμε από άλλο δρόμο πιο βαθειά που βρίσκεται στην αποδελτίωση της πληροφορίας από τον ενδιαφερόμενο… δηλαδή με άλλα λόγια , ότι και να μας πούνε δεν έχει αξία αν δεν αποφασίσουμε εμείς οι ίδιοι να παρατηρήσουμε…
Τα εφόδια για την ικανότητα να παρατηρούμε είναι η διάθεση μίμησης άλλων, που διαπιστώνουμε αυτή τους την ασχολία… και νοιώθουμε ότι κάνουν κάτι ενδιαφέρον.
Τώρα μόλις μιλήσαμε για την παιδεία από μια τελείως διαφορετική σκοπιά.
Διαβάζοντας χρόνια τώρα, μια λέξη ήταν κάπου κοντά στις σκέψεις μου και χωρίς να έχω καμία συμπάθεια με αυτήν, προσπαθούσα να την πλησιάσω και να αναλύσω την ουσία της ..
Όποιος μιλούσε έχοντας ένα κύρος μέσα από αυτή τη λέξη … διαπίστωσα με την παρατήρηση ότι τελικά ήταν αναποτελεσματικός ή αν θέλετε επικίνδυνος για τους άλλους.
Η λέξη φυσικά είναι ο Θεσμός.
Αυτός ο «Θεσμός» κάθε φορά είχε την αφετηρία του από το άγνωστο αλλά σπουδαίο παρελθόν… που οφείλουμε να το τιμούμε χωρίς να έχουμε την παραμικρή κρίση για την ωφελιμότητα του στο παρόν μας.
Έτσι , για να το κάνουμε πιο λιανό, άλλο είναι ο Θεσμός της Δικαιοσύνης και άλλο οι υπηρετούντες αυτήν.
Ακόμη άλλο είναι ο Θεσμός της Δημοκρατίας και άλλο είναι οι λειτουργοί της…
Αυτό έχει χαρακτηριστική εφαρμογή και πολύ γέλιο στην θρησκευτική εφαρμογή του, που λέγεται ότι άλλο οι παπάδες και άλλο ο θεσμός της Εκκλησίας.
Το αστείο είναι ότι στο σωρό των θεσμών που έχουμε επιτρέψει να παραλογιζόμαστε οι άνθρωποι, έχουμε φτιάξει την φυλακή της ατομικής μας τρέλας.
Σκέφτηκα να
σας καταγράψω μια προβληματική που τριγύριζε στο μυαλό μου, ως τον καλύτερο πρόλογο να παρακολουθήσετε μια σειρά από μικρά βίντεο που αφορούν σε μια συνέντευξη του Κορνήλιου Καστοριάδη στην εκπομπή ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ της ΕΤ1.
Η ιστορία του και τα στάδια αμφισβήτησης δικών του ορίων γίνονται με απλό τρόπο εμφανή στον παρακολουθούντα.
Δικός μας άνθρωπος .. απλός και με ορμή να εκφράσει τη φουρτούνα που έχουν τα διανοήματα μέσα του.
Έστω και αν κάποια νοήματα (συνηθίζω να λέω στον εαυτό μου) δεν τα καταλαβαίνεις και σου φαίνονται άγνωστες μερικές προτάσεις … μην βιαστείς να βγάλεις την ετυμηγορία του ανάπηρου Εγώ σου… περίμενε … σιγά – σιγά εστιάζει η σκέψη σε ότι φαντάζει ακαταλαβίστικο…
Καλή παρακολούθηση της εκπομπής.
Κάθε αριθμός και ένα ολιγόλεπτο βίντεο της συνέντευξης.
1 2 3 4 5 6
Παλιά ως παιδί, νόμιζα ότι οι διανοητές του πνεύματος ήσαν κάτι διαφορετικό από την ζωή που έβλεπα γύρω μου. Οι καθημερινοί άνθρωποι έστεκαν αδιάφοροι σε αυτούς, επιβεβαιώνοντας μου αυτή την εντύπωση, θεωρώντας ότι μιλούσαν για πράγματα έξω από την ανάγκη και συνεπώς ήσαν ανεδαφικά τα όσα έλεγαν για τους ατομικούς στόχους της ζωής του κάθε ενός…
Τα προβλήματα βέβαια των ανθρώπων που κουβαλάμε μέσα μας, σίγουρα είναι εστιασμένα σε ένα χορό γύρω από την ικανοποίηση του Εγώ…
«Έφυγε η Σούλα η αχάριστη… ή δεν καταλαβαίνουν την αξία μου οι μαλάκες… ή στο επί της κοινωνικής αδικίας του παλιού κινηματογράφου, … μάνα δεν μου κολάν τα ένσημα…»
Οι διανοητές βλέπουν περισσότερο το Εμείς … και αυτό δεν είναι εύκολο.
Βέβαια υπάρχουν κατά κόρον και οι διανοητές «νούμερα», που νομίζουν ότι η διαφοροποίηση του λόγου απλά και η αοριστία της έκφρασης συνιστά υψηλή σκέψη.
Τέτοιοι κυρίως βρίσκονται σε χώρους εκπαίδευσης και σίγουρα στις καθοδηγήσεις σκέψης των ατόμων που είναι πολιτικές ή θρησκευτικές.
«Τιμημένα γηρατειά.. και Χριστεπώνυμο πλήθος..»
Οι διανοητές δεν έχουν λόγο που θα μπορούσε να δώσει τροφή έτοιμη στην κάθε ικανοποίηση αυτού του «Εγώ» … αυτό το κάνουν τα αφεντικά που σίγουρα δίνουν φαγητό στα πεινασμένα υπάκουα σκυλιά τους…
Νοιώθω ότι θίξαμε λίγο την πολιτική συναισθηματική γεωγραφία του χάρτη των ανθρώπων.. αλλά είναι επώδυνη η βλακεία (που κουβαλάμε) και γι αυτό ας την αφήσουμε προς το παρόν …
Θα πάμε από άλλο δρόμο πιο βαθειά που βρίσκεται στην αποδελτίωση της πληροφορίας από τον ενδιαφερόμενο… δηλαδή με άλλα λόγια , ότι και να μας πούνε δεν έχει αξία αν δεν αποφασίσουμε εμείς οι ίδιοι να παρατηρήσουμε…
Τα εφόδια για την ικανότητα να παρατηρούμε είναι η διάθεση μίμησης άλλων, που διαπιστώνουμε αυτή τους την ασχολία… και νοιώθουμε ότι κάνουν κάτι ενδιαφέρον.
Τώρα μόλις μιλήσαμε για την παιδεία από μια τελείως διαφορετική σκοπιά.
Διαβάζοντας χρόνια τώρα, μια λέξη ήταν κάπου κοντά στις σκέψεις μου και χωρίς να έχω καμία συμπάθεια με αυτήν, προσπαθούσα να την πλησιάσω και να αναλύσω την ουσία της ..
Όποιος μιλούσε έχοντας ένα κύρος μέσα από αυτή τη λέξη … διαπίστωσα με την παρατήρηση ότι τελικά ήταν αναποτελεσματικός ή αν θέλετε επικίνδυνος για τους άλλους.
Η λέξη φυσικά είναι ο Θεσμός.
Αυτός ο «Θεσμός» κάθε φορά είχε την αφετηρία του από το άγνωστο αλλά σπουδαίο παρελθόν… που οφείλουμε να το τιμούμε χωρίς να έχουμε την παραμικρή κρίση για την ωφελιμότητα του στο παρόν μας.
Έτσι , για να το κάνουμε πιο λιανό, άλλο είναι ο Θεσμός της Δικαιοσύνης και άλλο οι υπηρετούντες αυτήν.
Ακόμη άλλο είναι ο Θεσμός της Δημοκρατίας και άλλο είναι οι λειτουργοί της…
Αυτό έχει χαρακτηριστική εφαρμογή και πολύ γέλιο στην θρησκευτική εφαρμογή του, που λέγεται ότι άλλο οι παπάδες και άλλο ο θεσμός της Εκκλησίας.
Το αστείο είναι ότι στο σωρό των θεσμών που έχουμε επιτρέψει να παραλογιζόμαστε οι άνθρωποι, έχουμε φτιάξει την φυλακή της ατομικής μας τρέλας.
Σκέφτηκα να
σας καταγράψω μια προβληματική που τριγύριζε στο μυαλό μου, ως τον καλύτερο πρόλογο να παρακολουθήσετε μια σειρά από μικρά βίντεο που αφορούν σε μια συνέντευξη του Κορνήλιου Καστοριάδη στην εκπομπή ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ της ΕΤ1.Η ιστορία του και τα στάδια αμφισβήτησης δικών του ορίων γίνονται με απλό τρόπο εμφανή στον παρακολουθούντα.
Δικός μας άνθρωπος .. απλός και με ορμή να εκφράσει τη φουρτούνα που έχουν τα διανοήματα μέσα του.
Έστω και αν κάποια νοήματα (συνηθίζω να λέω στον εαυτό μου) δεν τα καταλαβαίνεις και σου φαίνονται άγνωστες μερικές προτάσεις … μην βιαστείς να βγάλεις την ετυμηγορία του ανάπηρου Εγώ σου… περίμενε … σιγά – σιγά εστιάζει η σκέψη σε ότι φαντάζει ακαταλαβίστικο…
Καλή παρακολούθηση της εκπομπής.
Κάθε αριθμός και ένα ολιγόλεπτο βίντεο της συνέντευξης.
1 2 3 4 5 6
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δεν επιτρέπονται νέα σχόλια.