ΟΤΑΝ ΑΓΑΠΑΣ … ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΑΦΗΝΕΙΣ

.

Πριν από πολλά χρόνια, όταν ακόμη ξόδευα την απραξία μου δηλώνοντας ότι κάνω το στρατιωτικό μου, είχε εκδηλώσει ενδιαφέρον ένας κρητικός στην καταγωγή να φτιάξει ένα περιοδικό που θα μιλούσε για το χωριό του.  Η δική μου συμβολή, όπως την είχε φανταστεί, ήταν επάνω στην αρθογραφία για γεωτεχνικά θέματα που ήταν τότε φρέσκα λόγω του αντικειμένου που είχα σπουδάσει και σίγουρα είχα την ικανότητα να λέω ψέματα για την πρωτογενή παραγωγή στην Ελλάδα.
Όταν μιλούν συνήθως οι «ειδικοί» για το αντικείμενο τους, σίγουρα λένε ψέματα (έστω και ασυνείδητα) γιατί απλά βλέπουν ένα μικρό κομμάτι του Όλου, καθήμενοι στο δικό τους σκαμνάκι (που το αισθάνονται ως θρόνο της γνώσης) και μέσα από αυτή τη χαραμάδα μιλούν για τα πάντα λες και έχουν την κυριαρχία στην κατανόηση του κόσμου.
Τότε λοιπόν, χωρίς να μπορώ να δώσω πλήρη εξήγηση στον εαυτό μου, είχε δημιουργηθεί μέσα μου μια δυσφορία, σχετικά με τον υπερβολικό εκθειασμό που είχε ο επίδοξος εκδότης, για το χωριό του.
Φράσεις όπως «από το χωριό μου ξεκίνησε η απαρχή του Μινωικού πολιτισμού» και κάτι άλλα τέτοια … φαντάζομαι ότι βοήθησαν το δημιουργικό ταλέντο του παλαιού αλλά άξιου καλλιτέχνη Χάρυ Κλυν να βγάλει την παροιμιώδη φράση «Δε μας χέζεις ρε Νταλάρα»
(Αν και ο Νταλάρας έχει έργο στην τέχνη, που είναι σημαντικό απέναντι στην αστεία φράση)
Το περιοδικό δεν έγινε φυσικά γιατί ποτέ η βλακεία δεν παράγει απογόνους από ερωτική σχέση μέσω σκέψης… παραδόξως όμως λειτουργεί τον αυτό -πολλαπλασιασμό της ,μέσα από την μίτωση στο μυαλό του κάθε ανθρώπου, και κατορθώνει να βρίσκεται παρούσα σε κάθε γωνιά του πλανήτη και κάθε εποχή.  Ο τότε λόγος του παλικαριού με το χαμένο βλέμμα, βρέθηκε μπροστά μου αρκετές φορές σε διάφορα χωριά και καταγώγια της πόλης, στα χείλη ανθρώπων που είχαν την ανάγκη από κάπου να κρατηθούν και να το αφήσουν «αμόλυντο» (από τη γνώση) μέσα στο ζωτικό τους ψεύδος.
Τεράστια ανάγκη μέσα μας … να δηλώσουμε την ξεχωριστότητα μας μεταξύ του Εμείς και Εσείς … ή μεταξύ του Εγώ και Αυτός…
Ποιος είναι αυτός (μέσα μας) που μας κάνει να εκθειάζουμε και να αναγορεύουμε σε μοναδικά χωριά, τοποθεσίες , ιδεολογίες και κοινωνίες ενώ κάποια άλλη στιγμή λέμε την μαγική λέξη «απογοητεύτηκα»;

Ποιος άλλος μπορεί να είναι (μέσα μας) που δεν βλέπει καμία διαφορά στο Εγώ και Αυτός (Αυτός= άνθρωπος θήλυ ή άρρεν), όταν οι ανάσες γίνονται περισσότερο αισθαντικές κατά την ώρα μιας πετυχημένης ερωτικής συνεύρεσης που έχει από επάνω της την ομπρέλα της «καψούρας» ;
Φυσικά ως συνεπής στις πεποιθήσεις μου, δεν θα δώσω καμία εξήγηση σε τέτοια ερωτήματα που ακουμπούν ευαίσθητα δεδομένα της αναπνοής όλων μας…
Αν βάλουμε το (κάθε) ερώτημα ο κάθε ένας στον εαυτό του, έχουμε ήδη βρει την μισή απάντηση… διαφορετικά ότι και να μας πουν , αν δεν ρωτήσουμε εμείς τον εαυτό μας, θα βιώσουμε τη δόξα του Μαλάκα που σίγουρα έχει άποψη…
Μου είχε πει ένας «γάτος» νέος κάποτε αναλύοντας την σκέψη του επάνω στο ζήτημα της άποψης : « Η άποψη είναι σαν τον κώλο… όλοι έχουμε»
Απέναντι από την άποψη όμως βρίσκεται η γνώση του βιώματος… και αυτή είναι πάντα σεβαστή.
Όλα αυτά τα έγραψα γιατί μπαίνουν μερικές σκέψεις στο μυαλό μου μια και σε λίγους μήνες θα συμπληρωθεί ένας χρόνος που λειτουργεί αυτός ο χώρος.
Υπάρχει μέσα μου μια προβληματική, που θέλει να κλείσω την ιστορία που λέγεται
«Το χωριό μας είναι η Δραγασιά Βοίου Κοζάνης»
Ο γράφων σίγουρα μαζί με αυτό το χωριό "είναι" και ένα σωρό άλλα πράγματα  που νοιώθει ότι ασφυκτιούν μέσα του, κάτω από την ομπρέλα της εντοπιότητας.
Ας πούμε ότι αναγνώρισα μέσα μου, κομμάτια από τον ανόητο που σας εξιστόρησα στην αρχή του άρθρου.  Πάντως αυτό μπορώ να το πω με βιωματική σιγουριά, είναι ότι αν μπορούμε να αναγνωρίσουμε τα κομμάτια του Μαλάκα που κουβαλάμε , έχουμε πετύχει τουλάχιστον να τα αδρανοποιήσουμε …
Μη βιαστείτε όμως να γίνετε άλλοι άνθρωποι αμέσως , γιατί όλα τα κομμάτια μας αποκλείεται να τα δούμε … σιγά – σιγά τα βλέπουμε… είναι σχολείο μιας ολόκληρης ζωής και μάλιστα χωρίς πτυχίο αποφοίτησης.
Θα γράψω μια φράση που σίγουρα αφορά στην προβληματική που προανέφερα, όμως (σκέφτομαι) σαν να μου κάνει και για μια σειρά άλλα ζητήματα που αφορούν στην βαθειά μας συναισθηματική προσκόλληση…

ΟΤΑΝ ΑΓΑΠΑΣ … ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΑΦΗΝΕΙΣ

Υ.Γ
Το παγόβουνο της φωτογραφίας δεν αναρτήθηκε -έτσι- τυχαία, μια και ως εικόνα (εμένα τουλάχιστον) μου κάνει εμφανή τη διαφορά του "Νομίζω" από το "Είναι"... πάντα μέσα μου.