Τα κατά συνθήκη και τα κατ’ ουσία ψεύδη

 .

Ο Σωτήρης Γλυκοφρύδης διαθέτει μια ιδιαίτερη «ματιά», του οποίου οι αναλύσεις του έχουν το ένα σκέλος στην φιλοσοφία της χαμένης γνώσης ενώ το άλλο εδράζει στην ήρεμη παρατήρηση του παρόντος χωρίς να κρατά τις σκέψεις του δέσμιες των πολιτικών σκοπιμοτήτων που παρατηρούμε συνήθως από την στρατευμένη αρθρογραφία. Δύσκολη ακροβασία η οποία όμως εμπλουτίζει την πολυμέρεια της γνώσης που οφείλουμε να έχουμε για την πολιτική που συμβαίνει τώρα.

Φιλοξενώ ένα άρθρο του, που εστιάζεται στην παρούσα πολιτική κατάσταση της χώρας και έχει διασυνδεδεμένα στην ανάπτυξη του αρκετά links παλαιότερης αρθρογραφίας του, τα οποία συνδέονται με το θέμα. 

Κάθε "ματιά" που πλουτίζει την κατανόηση από διαφορετική οπτική του αβέβαιου παρόντος μας είναι ευπρόσδεκτη.

Τα κατά συνθήκη και τα κατ’ ουσία ψεύδη

(δύστυχοι Έλληνες, δύστυχη Ελλάς)

του Σωτήρη Γλυκοφρύδη

Έχουμε ήδη γράψει ότι ο Γ. Α. Παπανδρέου είναι ένας Οιδίποδας ηγέτης. Σκότωσε τον πατέρα του, παντρεύτηκε τη μητέρα του, στον τόπο έπεσε λιμός και είχε 4 παιδιά. Την Αντιγόνη που σημαίνει την αίρεση του γόνου, την αφανή Ισμήνη που σημαίνει ότι βρίσκεται απόκρυφα σε μήνη, τον Ετεοκλή που σημαίνει το έτεον – αληθές κλέος και τον Πολυνείκη (το νείκος με ει) που σημαίνει τη μεγάλη στον τόπο φιλονικία.

            Τώρα προστίθεται και η αποκάλυψη των Επικαίρων ως ο μάντης που ανήκει στα ανάκτορα και φέρνει στον τόπο τα δυσάρεστα αποκαλυπτικά μαντάτα. Ο λοιμός είναι εκδίκηση θεών. Ο Οιδίποδας – ΓΑΠ πλέον διερωτάται αν είναι μιαρός, ο κύριος υπεύθυνος. Στη ζωή του αρχίζουν να αποκαλύπτονται τα ψέματα.

            Οι αποκαλύψεις των Επικαίρων σχετικά με την προγενέστερη κατάσταση που είχε δημιουργηθεί όπως περιγράφεται από τα τηλεγραφήματα των πρεσβευτών μας από την Ουάσιγκτον προς την Αθήνα, δείχνουν πως όντως οι ΗΠΑ από τη στάση του Καραμανλή «έπνεαν τα μένεα», μέχρι που τους προέκυψε ως θείο δώρο ο Οιδιπόδειος Παπανδρέου.

            Οι αγορές, σαν λαγωνικά βαρόμετρα της υπάρχουσας οικονομικής κατάστασης, οσμιζόντουσαν ότι στην Ελλάδα κάτι θα συμβεί, όπως το οσμίστηκαν στη Μαλαισία όταν η κυβέρνησή της μετά από ένα ξέφρενο πλουτισμό της χώρας επένδυσε σε ουρανοξύστες αντί στην υποδομή. Όσο οι ουρανοξύστες της Κουάλα Λουμπούρ ανέβαιναν προς τον ουρανό τόσο το επενδυτικό κοπάδι έφευγε. Το επενδυτικό κοπάδι – αυτό που λέμε «οι αγορές» είναι ο πιο ευαίσθητος δείκτης για την κατάσταση της σοβαρότητας μιας χώρας. Και επιπρόσθετα ούτε μπορείς να παρακαλείς τα κοπάδια των λαγωνικών που φεύγουνε να έλθουνε ούτε να βγάζεις όπλο στο τραπέζι για τα κοράκια που έρχονται κατόπιν.  

            Από τα ευρήματα των WikiLeaks, όπως παρουσιάζονται στο δεύτερο μέρος των αποκαλύψεων των Επικαίρων και πηγάζουν από τα τηλεγραφήματα των πρεσβευτών των ΗΠΑ από την Αθήνα προς την Ουάσιγκτον, αρχίζει να προκύπτει ένα μέρος της αλήθειας, τα ψεύδη ζωής του Γ.Α.Π καθώς και ο σκοπός αυτών των ψεμάτων τα οποία είπε στον Ελληνικό λαό. Τα ψεύδη αυτά διαχωρίζονται σε «κατά συνθήκη» και «κατ’ ουσία» ψεύδη.

            Τα κατά συνθήκη δεν αποκλείεται να πηγάζουν και από ενδεχόμενο πατριωτικό καθήκον του Γ.Α.Π., αυτό δεν μπορεί κάποιος με ελαφριά καρδιά  να το απορρίψει. Διότι η προδοσία καμιά φορά είναι και ιδεολογική τοποθέτηση. Τα ψέματα όμως της ουσίας έγκειται στο προσδοκώμενο προσωπικό συμφέρον. Η μεταξύ τους διαφορά είναι δύσκολο εκ πρώτης όψεως να διαχωριστεί. Οι πολιτικοί λένε συχνά ψέματα και για πολλούς λόγους. Η πολιτική είναι ένα ένδυμα νεράιδας σε κάποιον που δεν του φαίνεται το μούσι. Επίσης πρέπει να έχει και γλυκεία ήπια φωνή εκτός από το να είναι τουλάχιστον ξυρισμένος.                                 

            Έχουμε επίσης γράψει σε παλαιότερα άρθρα μας (βλ. Η τραγωδία επιστρέφει στον κόσμο που γεννήθηκε και Η ΑΟΖ και το Θηρίο με τα 7 κεφάλια) ότι στον τόπο αυτό της τραγωδίας αναμετρώνται τώρα δυο συγγενείς δυνάμεις. Η Νέα Αγία Γερμανορωμαική αυτοκρατορία του Καρλομάγνου και η Νέα Ρώμη της Αμερικανικής αυτοκρατορίας που βρίσκεται επί της εποχής ενός νέου Ηλιογάβαλου. Αναμετρώνται δηλαδή δυο όντα - συνασπισμοί της ίδιας ράτσας που βρήκανε τροφή. Και η τροφή εδώ είναι το πετρέλαιο με το φυσικό αέριο. Επίσης, στο τελευταίο άρθρο μας για το Λεβιάθαν είχαμε γράψει πως το κοίτασμα αυτό ήταν γνωστό στους Ισραηλινούς τουλάχιστον από το 1996, από τότε που παρήγγειλαν τα εξειδικευμένα και για υποθαλάσσιες επιχειρήσεις νέα τους υποβρύχια όπου το ένα εξ αυτών το είπαν Λεβιάθαν και το άλλο Αναβίωση όταν τα παρέλαβαν το 2000. Άρα, το παιχνίδι επί των πετρελαίων έχει από παλιά στηθεί.   

             Κρίνοντας την κυβέρνηση Καραμανλή, και των προ αυτής κυβερνήσεων της αριστεροδεξιάς που συντάχτηκαν με τον Μιλόσεβιτς πηγαίνοντας κόντρα στην κατάβαση της Γερμανίας στη Μεσόγειο και την εδραίωση των ΗΠΑ – ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια, το Veto της Ελλάδας για το θέμα των Σκοπίων ήταν μια σταγόνα που έκαμε το ποτήρι της Δυτικής οργής να ξεχειλίσει. Διότι, αντί να προκύπτει η δεξιά κυβέρνησή μας Δυτική, κατεβάζαμε τη Ρώσικη αρκούδα με τον Αγωγό Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολη στη Μεσόγειο. Με κάθε αγωγό πάει πακέτο και η στρατιωτική εμφάνιση του παροχέα στην περιοχή, όπου ο Ρωσικός στόλος θα την διαμόρφωνε σε δεύτερη φάση (βλ. αγωγό Nord Stream – Security and military aspects‎).                     Μπούκα εξόδου αγωγού σημαίνει και στρατιωτική παρουσία του παροχέα. Eξέδρα άντλησης σημαίνει και εκτεταμένη στρατιωτική του βάση. Μια τέτοια βάση οι Ρώσοι θεωρητικά για τη Μεσόγειο την έχουν στη Συρία, και λέω «θεωρητικά» γιατί η Συρία παραπαίει. Στα πετρέλαια της Κύπρου δεν είναι δυνατόν να μείνουν αμέτοχοι, είτε θα μετάσχουν σε κονσόρτσιουμ είτε μονομερώς. Σε περίπτωση της μονομερούς τους δράσης σε 1-2 Κυπριακά οικόπεδα, θα αναζητήσουν μια δεύτερη στρατιωτική βάση, εκεί κοντά. Πρώτο στρατηγικό σημείο προκύπτει η Ελλάδα. Η νήσος Ρόδος και μετά η Κάρπαθος είναι μια λύση. Μια δεύτερη επιλογή, εφόσον αρνηθεί ως μονόφθαλμα δεμένη στο άρμα της Αμερικής η Ελλάδα, προκύπτουν πλέον τα παράλια της Τουρκίας κοντά στην Ατάλλεια. Τότε, αν αυτό συμβεί, θα ανάψει το φυτίλι. Στη συμπεριφορά μας προς την Ρωσία πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί. Δεν πρέπει να βγει ενισχυμένη η Τουρκία.

            Το επενδυτικό κοπάδι άρχισε να φεύγει από την Κύπρο, οσμιζόμενο ίσως ότι κάτι δυσάρεστο θα συμβεί. Τις οικονομικές απώλειες της Κύπρου είτε προερχόντουσαν από τον Ισραηλινό παράγοντα στον οποίο μερικά οικονομικά λαγωνικά είναι ενταγμένα και κάποια άλλα όχι, το επενδυτικό λόμπυ που δεν έχει πατρίδα διέβλεψε από νωρίς τον κίνδυνο πάλι, και η οικονομική αξιοπιστία της Κύπρου άρχισε να κλονίζεται. Σύντομα το νησί φρόντισε να την ανατάξει κλείνοντας με την φιλική της Ρωσία μια συμφωνία που της απέφερε 2,5 δις, κατεβάζοντας την στη Μεσόγειο. Η Κύπρος είναι δυνατός παίχτης αλλά και επικίνδυνος. Έχουμε ήδη γράψει σε ένα άρθρο μας, πριν, ότι Η έκρηξη στην Κύπρο σχετίζεται με το Λεβιάθαν  διότι η Κύπρος «σήκωσε κεφάλι». Κατ’ αρχάς διότι έδωσε με τόπο μη αποδεκτό για το Ισραήλ το τέρμιναλ γκαζιού του Λεβιάθαν σε Κυπριακή εταιρία. Δεν μας αρέσει να είμαστε συνωμοσιολόγοι, αλλά, υπό συνθήκες αγαστής συνεργασίας μεταξύ Κύπρου - Ισραήλ, μετά τη μεγάλη έκρηξη στο Βασιλικό θα έπρεπε κανονικά να έχει πλακώσει εκεί η μισή Μοσάντ. Και όμως, αυτό μάλλον δεν συνέβη και η αντίδραση του Ισραήλ περιορίστηκε σε μια ανταποδοτική προσφορά  ανάλογη της βοήθειας που δέχτηκε από την Κύπρο στην πυρκαγιά του δάσους της Καραμέλας. Αντίδραση κυριολεκτικά της καραμέλας. Παίζονται μεγάλα γεωπολιτικά παιχνίδια, όπου κατά συνθήκη ψεύδη είναι τα λιγότερα που μπορούν να λεχθούν στο λαό. Ο οποίος, λαός, ειδικά στην περίπτωση της Ελλάδος πρέπει να εξουθενωθεί, να βρεθεί κυριολεκτικά στο καναβάτσο, ώστε να συρθεί μετά ξυπόλυτος στο συμβολαιογραφείο. Ήδη, από  Ένα εδάφιο από το εκτεταμένο άρθρο: "Η ΑΟΖ και το Θηρίο με τα 7 ... Νιγηρία, ένα παράδειγμα που μοιάζει της Ελλάδος, είχαμε γράψει πως σερνόμαστε σε ένα «κούρεμα», το πρώτο ίσως, κατά τρόπο ανάλογο της Νιγηρίας, όπου οι εκδοχές είναι ότι θα ακολουθήσει και ένα δεύτερο, ώστε η Ελλάδα να συνέλθει τουλάχιστον μετά από μια 10 ετία. Σε αυτό το χρονικό διάστημα η Γερμανο-Γαλλία, η Αμερική και η Ρωσία, θα αλωνίζουν  στη Μεσόγειο και θα κάνουν «πάρτυ». Κι εμείς, θα μιλάμε εδώ για προδότες και διεφθαρμένους μη εντοπίζοντας όμως προδοσία και διαφθορείς.                

            Καμιά φορά είναι προτιμότερο τα πράγματα να μην εξετάζονται βαθιά. διότι χάνεται η μαγεία και εντείνεται η τραγωδία. Αν η πολιτική του Καραμανλή συνεχιζόταν, ίσως να είχαμε χάσει το μισό Αιγαίο, τουλάχιστον, για να μην πω και τη μισή Θράκη. Τώρα, στα θαλάσσια και στεριανά σύνορα κυματίζει η Ελληνική σημαία έστω με άφραγκους εμάς, κι αυτό είναι κάτι εν μέσω ανέχειας και της Οιδιπόδειας τραγωδίας που ευχόμαστε να μην πραγματοποιηθεί. Η ιστορία έδειξε ότι όταν η Ελλάδα έκανε του κεφαλιού της υπέστη καταστροφή, όπως τη μικρασιατική, και στάλθηκαν στο Γουδί ως προδότες αυτοί που ήταν πατριώτες αλλά χωρίς μυαλό. Και η ιστορία τους αποκατάστησε στην πραγματική τους βάση μετά από 88 χρόνια. Άλλο πράγμα η προδοσία και άλλο η ανικανότητα.   

            Τα κατά συνθήκη ψεύδη του Παπανδρέου, «λεφτά έχουμε» κ.λπ. ο οποίος οδηγείται προς τον δύσμοιρο προσδιορισμό του, που πάλι γράφουμε πως ευχόμαστε να διαψευστεί, είναι δύσκολο να προσδιοριστούν ως προδοτικά αλλά θα καθοριστούν εκ του αποτελέσματος. Σίγουρα, όμως, είναι προσχεδιασμένα ψεύδη που μπορούν να εκληφθούν ως τέτοια, προδοτικά, από μια μερίδα λαού που δεν έχει μάθει να ζυγίζει το απώτερο του ψέματος αλλά το αντίκτυπο της άμεσης ωφελιμότητάς του. Ενός λαού που επίσης δεν θεωρεί πλέον την Ελλάδα ως πρώτο μέλημά του, όπως προκύπτει από τις διαδηλώσεις για την οικονομική πολιτική και την παιδεία, όπου κυριαρχεί κατά πρώτον το ατομικό συμφέρον.

             Κανείς από τους εξεγερμένους και τους διαμαρτυρόμενους δεν έβαλε στα πανό του ως πρώτο σύνθημα το συμφέρον της Ελλάδας. Βάσει ενός τέτοιου λαού όπου ο κομματισμός παίρνει τη θέση της δημοκρατίας και το ψέμα της κυβέρνησης, πώς είναι δυνατόν κάποιος που θα σκεφτεί ευρύτερα να εκφράσει μια στέρια δομημένη θέση; Θα καταντήσει να κοιτάει από το παράθυρο μια μάνα που λέει ψέματα και κάνει την αγία, να δέρνει κατά τρόπο βάναυσο τα δύστυχα παιδιά της. Δύστυχη μάνα, δύστυχα παιδιά, στην Ελλάδα και τους Έλληνες ορίζεται μια τραγωδία.