Η «ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ» ΤΗΣ «ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΣΚΕΨΗΣ»

.

Είμαι σίγουρος ότι όλοι μας έχουμε δώσει χαρακτηρισμούς προς τα πολιτικά πρόσωπα που κωφεύουν σε διαμαρτυρίες των πολιτών ενώ μένουν ατάραχοι συνεχίζοντας το έργο τους με την περιφρούρηση της προσωπικής τους ασφάλειας από τις υπηρεσίες του κράτους.

Μια κοινή λαϊκή έκφραση πέρα από τον ευγενικό χαρακτηρισμό «ανάλγητοι» είναι η περιγραφή πως τους φτύνουν και νομίζουν ότι ψιχαλίζει.

Είναι όμως άνθρωποι από τον Άρη που έχουν διαφορετική ψυχολογία από αυτή ενός λαού, ή συμβαίνει κάτι διαφορετικό στην αντίληψη τους για τα τεκταινόμενα;

Πόσο εύκολα μπορεί να λειτουργήσει  την αντίληψη αυτή κάθε τυχαίος άνθρωπος σαν βρεθεί μέσα στην ισχύουσα αντίληψη της Πολιτικής; 

Αρχικά θα λέγαμε πως οι περισσότεροι Πολιτικοί εκτός από μερικούς που μεγάλωσαν σε οικογενειακές πολιτικές δυναστείες με αντίληψη που πιστεύει στην κληρονομική ιδιότητα ενός άρχοντα, προέρχονται από λαϊκά στρώματα αναγνωρίσιμα ως μέσος όρος των πολιτών.   Τι είναι αυτό λοιπόν που μετασχηματίζει την στάση ζωής ενός ανθρώπου και αποβάλει την έννοια της «Τσίπας» για ότι εισπράττει κατά την περίοδο της πολιτικής του σταδιοδρομίας;

Το μόρφωμα της ψυχικής τους κατάστασης είναι λίγο πολύπλοκο και δεν ερμηνεύεται με μονοδιάστατους χαρακτηρισμούς όπως «απατεώνες» ή «ανόητοι».
Ένας τρόπος να προσεγγίσουμε την απέναντι από μας συμπεριφορά που βιώνουμε, είναι να φανταστούμε τη θέση τους (αν μας το επιτρέπει η διανοητική και φιλοσοφική μας συγκρότηση) και τότε θα διαπιστώσουμε τις διαδρομές του νου που ακολουθούν και σαφώς όλοι εμείς οι υπόλοιποι βιώνουμε τα αποτελέσματα.

Ίσως οι παλαιότεροι θα θυμούνται την φράση του κυρίου Γιώργου Κατσιφάρα, που είπε πως αν δεν ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν θα μας γνώριζε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας μας.   Αυτό ήταν μια μεγάλη αλήθεια και ταυτόχρονα ολόκληρη εξέλιξη μιας νέας τάξης πολιτικών, με ότι αυτό μπορεί να συνεπάγεται και για την ατομική τους οικονομική διαστρωμάτωση στους καρποφόρους χώρους των λήψεων αποφάσεων μιας πολιτείας.

Έχω εχθρούς

Η πρώτη και βασική νοητική προσέγγιση ενός ανθρώπου που διαγκωνίζει άλλους ενός του υπάρχοντος πολιτικού σκηνικού και ανέρχεται στην εξουσία, είναι η πεποίθηση πως γύρω του υπάρχουν εχθροί και σαφώς κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή από αυτούς.

Αυτοί οι εχθροί βρίσκονται σε υψηλότερη ένταση επικινδυνότητας κυρίως μέσα στον (υποτιθέμενο) ιδεολογικό χώρο της παράταξης τους και κατά δεύτερον στα αντίπαλα πολιτικά κόμματα.
Όταν ένας άνθρωπος κοιμάται και ξυπνά με έντονη την σκέψη πως κινδυνεύει η κεκτημένη θέση που έχει ως εξουσία, αυτό μετατρέπεται γρήγορα σε μια δύσκολη ψυχο-παθολογική κατάσταση που τον βασανίζει, περιορίζοντας ταυτόχρονα και την ικανότητα να παράγει ουσιαστική πολιτική σκέψη.
Μη σας φανεί περίεργο πως οι αποφάσεις των πολιτικών επιλογών σε υψηλά κλιμάκια που παράγουν νομοθετικό έργο, δεν αφορούν καμία φιλοσοφία ανάπτυξης του τόπου και των κατοίκων του, αλλά είναι ενέργειες που στον πυρήνα τους έχουν την ενίσχυση της προσωπικής επιτυχίας που θα συντηρήσει το «άτομο» στην εξουσία ακυρώνοντας τους επίδοξους πολέμιους του.

Φανταστείτε σε τι ψυχικό κλυδωνισμό βρίσκονται τα άτομα του κυβερνώντος κόμματος, που αναγκάζονται (μέσα από την ιδιόμορφη ηθική τους) να εκτελέσουν επιταγές ξένων συμφερόντων και παράλληλα φοβούνται την ατομική τους καταβαράθρωση από το εκλογικό σώμα.
Κάπως έτσι θα πρέπει να ερμηνεύουμε και τις πρωτοβουλίες έκφρασης κάποιων στελεχών προς το λαό με τις δημοσίων σχέσεων εξομολογήσεις τους που στοχεύουν σε προστασία της εικόνας τους.

http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=425522

Η επιθετική στάση προς την εξουσία τόσο εντός της ίδιας ομάδας όσο και εκτός αυτής από άλλους πολιτικούς σχηματισμούς είναι μια ανθρώπινη πρακτική που έχει το βάθος αναφοράς της από τα χρόνια της προϊστορίας.  Θα λέγαμε ότι η ιστορία έχει καταγράψει στη διαδρομή της μερικές συμπεριφορές που οι εξωτερικοί εχθροί πολύ πιο εύκολα δημιουργούν συμβίωση στην εξουσία μέσα από τις συμμαχίες, ενώ οι εσωτερικοί εχθροί ενός ιδεολογικού χώρου είναι ακραία μαχητικοί.

Ο κάθε λαός, (από αυτούς που υπάρχουν στα μορφώματα της σύγχρονης παγκόσμιας παιδείας) βρίσκεται αντιμέτωπος με την υποστήριξη ή την αποκήρυξη προσώπων και κατά συνέπεια των ατομικών συμφερόντων τους.  Ουδεμία σχέση έχει η «πολιτική» σκέψη όπως την γνωρίζουμε σήμερα με την πολιτική φιλοσοφία που  έχει ως στόχο την ανάπτυξη σχέσεων συνολικά σε μια κοινωνία.

Οι σχέσεις δεν είναι μόνο οικονομικές όπως θέλουν να πλανώνται οι πολίτες, αλλά έχουν ένα άγνωστο εύρος, τεράστιας σημασίας στην πολιτική συνύπαρξη. Αυτό το «άγνωστο» εκτός από την φυσική έλλειψη του στην παιδεία των λαών, δυστυχώς απουσιάζει και από την φαντασία  των εξουσιαστών ανά τον κόσμο.

Πιο πρακτικά η σκέψη «ποιος θα μας δώσει» που είναι ριζωμένη στην άγνοια των λαών, λειτουργεί  σε συνδυασμό με την ανύπαρκτη μνήμη και σαφώς την κρίση τους  και φυσικά ως αποτέλεσμα έχει το ανεβοκατέβασμα δικομματικών κυβερνήσεων που δεν χαρακτηρίζονται και αυτές για την ευφυΐα ενός πολιτικού σχεδιασμού με βάθος χρόνου.  

Ως πρώτο στοιχείο λοιπόν ο φόβος της απώλειας των κεκτημένων σε ατομικό επίπεδο διαμορφώνει πολιτικές συμπεριφορές και αυτές με την σειρά τους επιφέρουν τυχαίες αλλαγές στην δομή της πολιτείας με συνέπεια να έχουμε αντιδράσεις στη βάση της.
Απόδειξη είναι τα σύγχρονα φόρο-εισπρακτικά μέτρα που επιβάλει η πνευματικά τελματωμένη κυβέρνηση της Ελλάδας χωρίς στοιχειώδη (μακροπρόθεσμη) προστασία του ίδιου του κεφαλαίου που εξυπηρετεί με την πολιτική της.  Η απροκάλυπτη ενίσχυση του τραπεζικού συστήματος, ενώ παράλληλα αυξάνει η εξαθλίωση στους κατοίκους είναι μια λογική που αγγίζει το πνευματικό όριο της Μαρίας Αντουανέτας που ζούσε περιχαρακωμένη έξω από τη ζωή απορούσα γιατί πεινούν οι Γάλλοι χωρίς ψωμί και δεν επιλέγουν στη διατροφή τους παντεσπάνι.

Απέναντι από αυτή την ψυχο-παθολογική συμπεριφορά βρίσκεται η φιλοσοφική προσέγγιση της Ηρακλείτειας έκφρασης «Τα πάντα ρει» και σαφώς η Πλατωνική φιλοσοφική προσέγγιση της ίδιας της ζωής που δεν είναι τίποτε άλλο από την μελέτη του προσωπικού μας θανάτου.

Μόλις έγραψα μερικές προτάσεις που είναι εντελώς μα ΕΝΤΕΛΩΣ  ακατανόητες για την δομή της σκέψης ενός φοβισμένου μυαλού που ανήκει σε εξουσιαστή ή εξουσιαζόμενο και φυσικά περνούν απαρατήρητες ως μη ερμηνεύσιμες.

Το αστείο είναι (όσο μπορεί να ονομάζεται έτσι), πως αυτές οι προτάσεις έχουν την ικανότητα να περιμένουν για πολύ περισσότερα χρόνια από όσο είναι το προσδόκιμο της ατομικής ματαιοδοξίας και όταν ολοκληρωθεί ο κύκλος της έκπτωσης είναι έτοιμες να λάμψουν για να φωτίσουν μια διαφορετική ζωή γύρω μας.

Είμαι το κέντρο του τώρα

Οι αγαπητοί, μέσα από την τραγικότητα της πνευματικής τους συγκρότησης πολιτικοί μας, έχουν άλλη μία ψευδή αίσθηση που τους ορίζει αυτόκλητα ως το κέντρο της παρούσας στιγμής, άρα το κέντρο του κόσμου που κατανοούν και θεωρούν ότι ελέγχουν.

Όταν αναφερόμαστε σε πολιτικούς νομίζουμε ψευδώς ότι είναι μόνο αυτοί που λειτουργούν μέσα από την θεσμοθετημένη αρμοδιότητα που τους παρέχει το κάθε σύνταγμα παγκοσμίως. Αυτό είναι ένα τεράστιο ψεύδος γιατί η «πολιτική» ανά τους αιώνες είχε πάντα πέρα από την εμφανή εξουσία προς τους λαούς, τα συμφέροντα όσων κατείχαν πληροφορία και δύναμη.

Και για να μη θεωρήσει κάποιος ότι το «κεφάλαιο» όπως συνηθίζουμε να  πιστεύουμε ευθύνεται για τα κακά του παρόντος μας, ξεκινώντας την συγκροτημένη διαδρομή του από την βιομηχανική επανάσταση, να αναφέρουμε ότι δεν υπήρξε καμία εποχή στην ιστορία που απέφυγε την σκιώδη εξουσία, πίσω από ότι ερμήνευαν οι λαοί ως γεγονότα.
Είμαι σίγουρος πως ο μέσος Αθηναίος πολίτης της εποχής του Πελοποννησιακού πολέμου, δεν θα είχε ιδέα για το ρόλο του Μαντείου των Δελφών και την σχέση του για τα δεινά που ένιωθε ο κάθε πολίτης.
Ακόμη στην μακραίωνη παγκόσμια ιστορία των πνευματικά δούλων από την άγνοια πολιτών, δεν υπάρχουν ελεύθερες πληροφορίες για το ρόλο των απανταχού εκκλησιών, σχετικά με την διαπλοκή που εξυπηρετούν μεταξύ οικονομικών και στρατηγικών συμφερόντων τους.

Από την στιγμή που χάθηκε το άγαλμα του κάθε θεού που βρίσκονταν σε ανθρώπινο ύψος και αντικαταστάθηκε με ένα απροσδιόριστο θείο στοιχείο που εποπτεύει τον άνθρωπο (πάντα για καλό του) με τιμωρίες φυσικά στα λάθη του, μπήκε η γνωστή πέτρα που ονομάζεται «κλειδί» και στεριώνει για πάντα τη «φυλακή» του κάθε παραδοσιακού φούρνου.

Εδώ είναι δύσκολη η απάντηση στο ερώτημα αν έχει και θετικές λειτουργίες αυτός ο «φούρνος» που εξυπηρετεί την καθημερινότητα της άγνοιας του πολίτη της παγκόσμιας ιστορίας.

Τέτοια πνευματικά κρεματόρια  χρησιμοποιούν καθημερινά οι άνθρωποι, χωρίς να έχουν επίγνωση του τι συμβαίνει έξω από την «πραγματικότητα» που την θεωρούν αδιαπραγμάτευτα ως βεβαία.

Έτσι λοιπόν οι εμφανείς και αθέατοι πολιτικοί, νομίζουν ότι είναι το κέντρο του κόσμου και μέσα από τις ιδεοληψίες τους προχωρούν σε σχεδιασμούς που υποκαθιστούν τις φυσικές εξελίξεις δημιουργώντας μορφώματα λαών σε πειραματικά μοντέλα. 

Αυτή την αίσθηση του «κέντρου» μέσα από την ερμηνεία της αγωνιστικότητας στο παρόν μας την έχουν και οι απλοί άνθρωποι που ουδεμία σχέση έχουν με τις λογικές των αθέατων σχεδιαστών του μέλλοντος τους.  Αναλογιστείτε την αίσθηση συμμετοχής στο ρου της ιστορίας που νιώθει ένας άνθρωπος που αγωνίζεται για την όποια απροσδιόριστη έκφραση της ανάγκης του σε πολιτικό ή κοινωνικό επίπεδο.

Θα πει κάποιος πως  Πολική είναι η αέναη ταξική πάλη διαφορετικών συμφερόντων μέσα στο στίβο της ιστορίας, έχοντας απόλυτο δίκιο για την ερμηνεία του κόσμου που θέλει να βλέπει ως παρατηρητής με τις αισθήσεις του.  Το δυσάρεστο όμως που ξεπερνά τις βεβαιότητες της περιορισμένης σκέψης του, είναι πως ήδη έχουμε μπει σε ένα διαφορετικό (επίσης αθέατο στους πολλούς) κόσμο της γνώσης που λειτουργεί η επιστήμη και όλα τούτα είναι απλώς μπούρδες που βολεύουν την υπάρχουσα γνώση μέχρι σήμερα.

Κάποτε υπήρχε έντονο συμφέρον να θεωρείται ο κόσμος επίπεδος  στο κέντρο ενός υπέροχου ουρανού που έφτιαξε ένας θεός και όρισε ως εκπρόσωπο του σε αυτό το κεντρικό σημείο την Καθολική εκκλησία των Ιεροεξεταστών του Μεσαίωνα.

Πιστεύετε ότι σήμερα έχουμε απαλλαγεί από αντίστοιχες βεβαιότητες που θεωρούν τους θεσμούς ως το κέντρο ενός διαφορετικού σύμπαντος «αλήθειας» που βολεύουν καταστάσεις εξουσίας με γνώμονα την άγνοια;

Ίσως το μεγαλύτερο πρόβλημα που γεννά τον πόνο και την εκμετάλλευση για πολλούς αιώνες μέχρι σήμερα είναι η αδυναμία φιλοσοφικής προσέγγισης -της σκιώδους και εμφανούς πολιτικής εξουσίας- απέναντι στην ίδια την προσωπική ζωή των εκφραστών της.

Μετά από εμένα το Χάος είχε πει ο δύστυχος Λουδοβίκος ο 14ος, γιατί δεν είχε αποδεχτεί ότι το χάος είναι ο ίδιος και το «Εγώ» είναι ένας τεχνικός όρος που σωστά εφευρέθηκε για να εξυπηρετεί την περιορισμένη δυνατότητα λειτουργίας των αισθήσεων μας μέσα από την ερμηνευτική ξεχωριστότητα των πάντων γύρω μας.

Αποφεύγω να χρησιμοποιήσω ονόματα πολιτικών σαφώς μικρού βεληνεκούς από την Ελληνική πραγματικότητα  ή οικογενειών που διαθέτουν την παγκόσμια ψευδαίσθηση της εξουσίας, γιατί η τιμωρία που δεν βλέπουν είναι πως δεν έχει σημασία το όνομα τους απέναντι σε ένα ρου που ξεπερνά την αδύναμη ιδεοληψία του Άρχειν που διαθέτουν.
Βέβαια αποτέλεσμα της αντίληψης «Είμαι το κέντρο» είναι η βία που την φοβούνται και ως εκ τούτου την αναπαράγουν σε ένα παιχνίδι στρατηγικής, ώστε να τιθασεύσουν τον φόβο τους. Το αστείο (αν μπορεί να το πει κάποιος έτσι) είναι ότι θεωρούν τους λαούς ως αναγκαία και ικανή συνθήκη για την λειτουργία της εξουσίας τους, ενώ παράλληλα τους εξαθλιώνουν κυρίως πνευματικά για να υπηρετούν την μετριότητα της σκέψης τους.  Αυτή η εξαθλίωση γεννά εκ νέου βία και ο κύκλος της ηλίθιας ιστορίας επαναλαμβάνεται.

Συμπερασματικά

Οι σκέψεις «Έχω εχθρούς» και «Είμαι το κέντρο του τώρα» υπάρχουν σε κάθε μορφή εξουσίας που διαμορφώνεται σε μικρές ομάδες ή σε παγκόσμια κλίμακα.

Φυσική εξέλιξη αυτής της πνευματικής κατάστασης είναι η αντίδραση με δράσεις βίας που στόχο έχουν να υπηρετήσουν το ίδιο ακριβώς διανόημα από αντίθετη πλευρά.   

Οι άνθρωποι και κατ΄ επέκταση οι πολιτικοί λειτουργούν τις ίδιες διαδρομές σκέψεις έστω και αν μας φαίνονται αντίθετες ερμηνεύοντας αυτές ως αντίπαλα συμφέροντα.

Το «συμφέρον» είναι η ερμηνεία που δίνουμε στην θεώρηση της ζωής μας και σαφώς βασίζεται στην ικανοποίηση των αισθητηρίων μας μέσα από την επιβίωση. Η ερμηνεία της έννοιας δεν έχει αποκλειστικά  την εκδοχή της αέναης αντιπαλότητας των επιθυμιών μεταξύ ομάδων και ατόμων. Η διαφορετική οπτική χρειάζεται μια εξελιγμένη συγκρότηση του ατόμου που σήμερα η παιδεία της οικογένειας, της θρησκείας και του σχολείου δεν την παρέχει.
Ως εκ τούτου θα συνεχίσει ο Σίσυφος να ανεβοκατεβάζει το λιθάρι της βίας που ξεσπά στο κατρακύλισμα του και τα μεσοδιαστήματα της στάσης του από τον κόπο ή την καταστροφή να τα λέμε περιόδους ειρήνης.

Είμαστε ως άνθρωποι, ότι ακριβώς δυνατότητες δίνουμε στη σκέψη μας (ως συλλογικά όντα) και δυστυχώς αυτή η εποχή όπως και οι προηγούμενες διατηρούν ακόμα μεγάλες ποσότητες κατώτερης νόησης που είναι διαστρωματωμένη σε όλα τα οικονομικά ή κοινωνικά επίπεδα των ανθρώπων.

Άφρονες Πολιτικοί μέσα από ένα ξύλινο λόγο που εξυπηρετεί άλλοτε ιδεοληψίες και αρκετές φορές προσωπικά οφέλη, παρέα σε μια αντιπαλότητα από απλούς ανθρώπους που αντιτίθενται σε ότι δεν γνωρίζουν ως φιλοσοφία για την ίδια τη ζωή τους.  

Όσο υπάρχουν ξύλινα αιτήματα οικονομικής ωφελιμότητας από λαούς που φοβούνται να αλλάξουν τη συνήθεια τους λειτουργώντας μια παιδεία που βρίσκεται πολλούς βαθμούς κάτω του μηδενός, άλλο τόσο θα υπάρχουν και εξάρσεις της βίας από την ανόητη εξουσία που φοβάται την αφιλοσόφητη δράση της μάζας.

Η αλόγιστη ατομική κατανάλωση σκουπιδιών τεχνολογίας από την ανθρώπινη μάζα της δύσης παράλληλα με την φυλετική εξάπλωση της μάζας των άλλων λαών, είναι ένα επικίνδυνο κράμα που αποσταθεροποιεί την αρμονική κατοίκηση του πλανήτη.

Ως αντίβαρο η παγκόσμια ελίτ και τα τοπικά φερέφωνα εκφραστές της, επιλέγουν τον πόλεμο, τον διατροφικό έλεγχο και τον μαζικό ιατρικό έλεγχο ασθενειών μέσω των εμβολιασμών. Αυτό είναι μια διαδικασία Οργουελικού σχεδιασμού που θα μπορούσε να αντικατασταθεί από την παιδεία στην παγκόσμια κοινωνία σε ένα βάθος χρόνου διακοσίων ετών.  Το ατομικό προσδόκιμο  ζωής του κάθε ανθρώπου που λειτουργεί στην Ελίτ του κόσμου, είναι εμπόδιο σε σχεδιασμούς που απαιτούν υπέρβαση της ζωής τους. Το δεύτερο στοιχείο που είναι μια πραγματική έλλειψη είναι πως δεν υπάρχει καμία γνώση για την φιλοσοφική προσέγγιση της ζωής και τούτο σημαίνει πως  η δυστυχία μας δεν βρίσκεται στο ότι υπάρχουν επικυρίαρχοι, αλλά στο ότι δεν διαθέτουν σκέψη διαφορετική των λαών που εξουσιάζουν.

Το συνολικό σύστημα που διαμορφώνεται ως παγκόσμια κοινωνία, είναι αδιέξοδο και με την σειρά της θα αναλάβει η ίδια η φύση μέσα από την χαοτική της λειτουργία να αποκαταστήσει σε ένα κοντινό μέλλον την παρεκτροπή.

Κάθε σχεδιασμός για μετατροπή σε ζόμπι ολόκληρων λαών μέσα από την συνδρομή της ανήθικης στρατευμένης σε συμφέροντα επιστήμης, έχει μέσα της ένα ρίσκο που εδράζει στην χαοτική κβαντική λειτουργία της ζωής και θα είναι οδυνηρές αυτές οι εκδοχές εξέλιξης αν τις βιώσουν οι σχεδιαστές του ζόφου των ανθρώπων.

Το πρόβλημα για τους λεγόμενους αμέτοχους και βολεμένους είναι ότι οι όποιες παρεκτροπές συμβαίνουν στην ισοροπία του κόσμου, αντιμετωπίζονται από τη "φύση" χωρίς «λογικές» που έχουν συναισθηματικές κρίσεις.  Ξεχάστε το ψεύδος της κρίσης μεταξύ καλών και κακών, γιατί η "φύση" δεν γνωρίζει τέτοιες ψευδείς ηθικές συμπεριφορές.
Τώρα αν κάποιος κάνει το ερώτημα τι δουλειά έχει η "Φύση" στην σκέψη των Πολιτικών και των υπηκόων τους, δεν θα απαντήσω μια και ήδη δεν θα έχει καταλάβει τίποτε από ότι γράφεται σε τούτο το κείμενο

Δεν μπορεί αγαπητέ μου αναγνώστη το περιεχόμενο να είναι εποπτεύον στοιχείο του συνόλου που το περιέχει… Αυτό το κουσούρι της δηλούμενης γνώσης από την άγνοια της σκέψης μας έχει φέρει όλα τούτα τα δεινά που βιώνουμε ως άνθρωποι χιλιάδες χρόνια μέχρι σήμερα.

Όσο για την ψυχολογία των Πολιτικών , την προσεγγίσαμε για να κατανοήσουμε την δική μας αντίληψη για το άγνωστο ζήτημα που αναφερόμαστε σε αυτό με βεβαιότητα γνώσης και δεν είναι άλλο από τη ζωή μας.

Οι πολιτικοί  βέβαια έχουν ένα πρόσθετο στοιχείο κατάκρισης στην άγνοια τους, που θέλει να υποστηρίζει πως το να είσαι αδύναμος είναι μια κατάσταση ενδεχομένως όχι ευχάριστη, αλλά ανθρώπινη…να θέλεις όμως να επιβάλεις την αδυναμία σου ως δύναμη αυτό είναι Ύβρις και πάντα έχει τραγική κατάληξη.

Καλούς αγώνες στη σκέψη σας  που είναι και η βασική αρένα όλων των αλλαγών.