ΑΓΑΠΑΤΕ ΗΛΙΘΙΟΥΣ ΕΑΥΤΟΥΣ

.

Είχα ακούσει κάποτε πως το σωστό σε μια προφορική ή γραπτή έκφραση είναι να αναφέρεις αρχικά για το θέμα που θα πεις, στη συνέχεια να το αναπτύξεις και στο τέλος να πεις ξανά τι είπες.

Στην αρχή μου φάνηκε πως ήταν υπερβολή και πως αδικούσε τον αποδέκτη μια και του συμπεριφέρεται τούτος ο τρόπος της δομής μιας έκφρασης ως να είναι ανόητος.

Σε δεύτερο πλάνο όμως διαπίστωσα ότι όντως υπάρχει ένα πρόβλημα στο κεφάλι όλων μας και καταλαβαίνουμε μόνο τις προβολές της ανάγκης μας και σαφώς μόνο ότι εξυπηρετεί τις βεβαιότητες που έχουμε ως πεποιθήσεις.

Θα τολμήσω να πω ότι έξυπνος άνθρωπος δεν υπάρχει και τούτο οφείλεται στον προγραμματισμό του νου που διαθέτουμε όλοι ανεξαιρέτως.

Για να το κάνω πιο σαφές αν προσέξουμε ένα άνθρωπο να σταυροκοπιέται μετά από μια αστραπή, ο παρατηρητής θα κάνει σκέψεις που θα είναι σύμφωνες με το γνωστικό υπόβαθρο του και το χειρότερο είναι πως θα έχει βγάλει μια ολόκληρη ιστορία που θα δίνει ταυτότητα στον άνθρωπο που σταυροκοπιέται.

Ο θρησκόληπτος θα πει «ευσεβής άνθρωπος», ο κοινωνιολόγος θα δει το ζήτημα από την συσχέτιση των θρησκευτικών δοξασιών με την συμπεριφορά των ανθρώπων και δεν έχουν τέλος οι ερμηνείες που μπορούν να δώσουν οι διαφορετικοί άνθρωποι. Ο κάθε ένας ερμηνεύει σύμφωνα με το "ποίημα" που έμαθε να εξηγεί τον κόσμο.

Σε αυτό λοιπόν το κείμενο θα ήθελα να σας μιλήσω για την αγάπη που οφείλουμε να διαθέτουμε προς τον βλάκα συνάνθρωπο μας και μην σας φανεί περίεργος ο συσχετισμός,  αλλά ουσιαστικά θα μιλήσουμε για την αγάπη προς τον ίδιο τον εαυτό μας.

Συνήθως σηκώνουμε το φρύδι καμαρώνοντας για τις επιτυχίες που έχουμε στη ζωή ξεχνώντας αυτόματα τις αποτυχίες μας, ενώ παίρνουμε μια στήριξη στο Εγώ από τους χάρτινους πύργους που κάνουν τα πτυχία μας και κολακευόμαστε στο τέλος από τα καλά λόγια  όσων μας παινεύουν. Αυτό μας δίνει την δυνατότητα να είμαστε εισαγγελείς επί παντός επιστητού περιμένοντας με το φρύδι σηκωμένο το χειροκρότημα για τις απόψεις μας.

Τώρα αν πούμε ότι αυτό το κομμάτι που διαθέτουμε εκτός από τον απλό προσδιορισμό της ανοησίας διεκδικεί και ένα τίτλο που άπτεται της κοινωνικής διαστρωμάτωσης με τον ορισμό «μαλάκας άνθρωπος», θα το δεχόμαστε με ευκολία;

Θα σας γράψω με σιγουριά ένα μεγάλο ΟΧΙ μια και δίκαιο είναι να υπερασπίζεται ο καθένας ωφελιμιστικά τις ελλείψεις του.

Δεν υπάρχει άνθρωπος γύρω μας που δεν έχει έτοιμη την λύση μιας υγιούς διακυβέρνησης της χώρας και σαφώς τεράστιες γνώσεις για την ορμήνια των παγκόσμιων ηγετών κατά που πρέπει να τραβήξει ο πολιτισμός με στόχο την ειρήνη και ευημερία των ανθρώπων παγκοσμίως.

Ας πούμε ότι αυτή η «τσίχλα» της πνευματικής βλάβης είναι σαν την γνωστή παρομοίωση που ξεκινούσαν όλα τα παιδάκια με την πλύση εγκεφάλου από τους προβληματικούς δασκάλους, όταν έγραφαν έκθεση για την Άνοιξη. Θα θυμούνται όλοι που είναι σήμερα μεσήλικες πως η άνοιξη ερχόταν επάνω σε ένα ανθοστόλιστο άρμα, ώσπου για κάποιους άρχισε μετά την Χούντα να έρχεται με τις γροθιές της  πάλης ενάντια στο κεφάλαιο.

Ακούω πολλές φορές ότι ο τάδε μεγάλωσε και τα βάσανα της ζωής τον έκαναν σοφό και έτσι κάπως αυθαίρετα τεκμαίρεται ότι οι μεγάλες γενιές ταυτίζονται με τον σεβασμό. Βέβαια τούτο μου φέρνει στο μυαλό ένα ηλίθιο που περιμένει να γεράσει και τότε είναι σίγουρος πως θα απολαμβάνει τον κοινωνικό σεβασμό για το κατόρθωμα του αυτό.

Η κοινωνία μας είναι πλασμένη πάνω σε βεβαιότητες και ηλίθιες σκέψεις που σαφώς όλες τούτες οδηγούν στην κατάσταση που έχουμε σήμερα ως κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα.

Αν ανέφερα την λέξη «Βασιλεύς» θα ήταν ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο με ετερόκλητες ερμηνείες που θα αντλούσαν την ανάπτυξη τους από το συναισθηματικό, γνωστικό και σαφώς πολιτικό κριτήριο κάθε ανθρώπου. Κανένας δεν θα ήθελε να δει την λέξη τούτη με μια διαφορετική προσέγγιση μια και είναι σίγουρος ότι την γνωρίζει.
Οι πιστοί σήμερα στην έννοια Βασιλιάς,  δηλαδή οι χαρτοπαίκτες και οι Άγγλοι υπήκοοι, θεωρούν οι πρώτοι ότι κανένα άλλο σύμβολο δεν αντικαθιστά την φιγούρα του πάθους τους , ενώ οι δεύτεροι  πιστεύουν στην κληρονομική αναπαραγωγή του Βασιλικού είδους.

Για τους χαρτοπαίκτες δεν θα ασχοληθούμε μια και τους αγαπάμε λόγω του ότι κάθε πάθος χρειάζεται και την κατανόηση του, αλλά για όσους θεωρούν ότι η Βασιλεία είναι κληρονομικό χάρισμα ανήκουν στην κατηγορία του πνευματικού αυνάνα.

Όταν εξ ορισμού αναγορεύεις ανθρώπους σε σημαντικότερους από εσένα χωρίς κριτήρια στη ζωή και αποδέχεσαι ότι είσαι υπήκοος τότε όποιο σχήμα και να σου προσφέρουν (από τα πολλά που έχει το καλαθάκι της η εξουσία) θα είσαι πάντα ο μαλάκας της υπόθεσης και μάλιστα με την άδεια σου.

Φυσικά δεν γνωρίζεις πως ο Βασιλεύς κάποιων άλλων εποχών είχε την αποδοχή ως άριστος μια και ήταν πρώτος μεταξύ των πρώτων σε ταλαιπωρίες και σαφώς στις μάχες.

Σήμερα το σλόγκαν είναι «Πολεμήστε γενναίοι μου να δοξαστούμε» αλλά δεν μπορεί ένα μυαλό να το κατανοήσει μια και είναι καλά προγραμματισμένο σαν παιχνίδι του υπολογιστή.

Θα ήταν υποκριτής όποιος έλεγε στον εαυτό του πως μόλις τον πλησιάσει ένα υψηλό πρόσωπο της πολιτικής σκηνής δεν νιώθει το κάτι τις του. Δεν μιλώ για τις πολιτικές συμπάθειες αλλά και για όποιον την προηγούμενη μέρα τον σταύρωνε με τις βεβαιότητες της άγνοιας του. Όποιον και να του φέρει η τύχη κοντά και ειδικά να του μιλήσει θα έχει μέσα το νου του μια φωτογραφία για να την κρατήσει ως ενθύμιο της συνάντησης. Φαντάζομαι ότι έχετε δει σε αρκετά φαγάδικα τις φωτογραφίες που ενισχύουν το προφίλ της εγκυρότητας των καταστημάτων τούτων από τις επίσημες επισκέψεις.   Κανένας δεν θα κάνει την ερώτηση «τι ελάττωμα έχω στο μυαλό μου;» βλέποντας την συμπεριφορά του αυτή.
Βέβαια τις περισσότερες φορές λόγω της ισχύουσας κληρονομικότητας στην αναρρίχηση της εξουσίας, ένα βλάκας φωτογραφίζεται με ένα άλλο επώνυμο βλάκα αλλά αυτό δεν έχει σημασία μια και οι υπόλοιποι βλάκες καμαρώνουν το γεγονός.

Ίσως θα προσέξατε ότι το θέμα που αναλύεται δεν έχει μια αγωνιστική  φόρτιση σύμφωνη με το πνεύμα των ημερών που διαπιστώνουμε ότι αποσαρθρώνεται ο κοινωνικός ιστός αυτής της μικρής Μπανανίας που λέγεται και Ελλάδα.

Αντί να ενισχύει το φρόνημα των πολιτών να περάσουν πίσω από μια συλλογική διεκδίκηση οργανωμένα, κάθεται ο ανεκδιήγητος ορθογράφος και ούτε λίγο ούτε πολύ μας λέει πως είμαστε ανόητοι μέσα από κάθε σκέψη μας.

Για μια αριστερή σκέψη που κυνηγά την πρόκριση μέσα από την δράση του «Πόσα πανό κρέμασες», εύλογο ερώτημα θα ήταν μήπως  ο γράφων είναι ένα ακόμη λαμόγιο της αστικής θολούρας που μπερδεύει τους ανθρώπους.

Από την άλλη μεριά  η σκέψη που έχει βεβαιότητες για μια νεοφιλελεύθερη ανάπτυξη της κοινωνίας θεωρεί αυτές τις προσεγγίσεις αστείες, μια και έχει τις απαντήσεις για το κοινωνικό πρόβλημα.

Για να το κάνουμε περισσότερο κατανοητό ο κρατικός συνδικαλισμός των απρόθυμων προς εργασία αριστερών σκέψεων βρίσκεται αντιμέτωπος με την μήνη εναντίον της κοινωνικής οργάνωσης μιας νεοφιλελεύθερης τζάμπα ευζωίας.

Αν θα απαντούσε στο πρόβλημα τούτο ένας πραγματικός προλετάριος με κουλτούρα ρεμπέτη θα έλεγε «Γάμησε τα Πολυχρόνη που δεν γίναμε ευζώνοι»

Πόσο μακριά από μας όμως είναι αυτές οι δύο αντίθετες σκέψεις που ζητούν τα περισσότερα με τον λιγότερο κόπο;

Πόσοι από εμάς δεν θα θέλαμε ένα μέλος της οικογένειας στο ράθυμο Δημόσιο με ένα κερδοφόρο μαγαζάκι στην ελεύθερη αγορά;

Γιατί θα πρέπει να είναι διαφορετική από τη δική μας η σκέψη όλων αυτών που υλοποιούν τις επιταγές μιας κακώς εννοούμενης απληστίας του παγκόσμιου κεφαλαίου;  Η μόνη διαφορά στη σκέψη ενός κατακτητή και ενός υποδουλωμένου βρίσκεται στην εξουσία των όπλων μια και οι υποταγμένοι είναι εν δυνάμει εξουσιαστές.

Βέβαια αν φτάσουμε στο σημείο να διαπιστώσουμε ότι σπέρματα όλων των απόψεων φέρουμε στην ατομική μας συμπεριφορά μέσα από αφηρημένες έννοιες που τους δίνουμε περιεχόμενο βάσει των βεβαιοτήτων μας, τα πράγματα θα αλλάξουν αλλά τούτο ακόμη δεν έχει φανεί στον ορίζοντα.

Είτε αριστερός, είτε δεξιός , είτε εκπρόσωπος του κάθε γκρουπούσκουλου που θέλει να νομιμοποιήσει με πολιτική τάση την ατομική του άποψη έχει κάπου βαθιά ως πεποίθηση την κοινή έκφραση «Στον αγώνα μαζί και στη μάσα χώρια»

Φυσικά βρίσκεται κάτω από την κοινή ερμηνεία της λέξης «συμφέρον» και ουδέποτε αμφισβήτησε αυτήν κάνοντας μια μικρή ανάλυση των δύο συνθετικών. Θα ήταν παράδοξο να σκεφτεί κάποιος «συν» και «φέρουμε» μια και τον ίδιο τον σταυρό του Θρησκευτικού μαρτυρίου τον έδωσε να τον κουβαλά κάποιος άλλος στη σκέψη του για να λυτρώσει τον ίδιο χωρίς κόπο.

Το αστείο είναι ότι όλοι ετούτοι κατοικούν μέσα στο δικό μας συναίσθημα και απαρτίζουν την στενότερη αλλά και ευρύτερη οικογένεια μας, ακόμη για ορισμένους και τα ερωτικά τους ποθούμενα.

Θα έλεγα κλείνοντας (χωρίς να νομιμοποιώ την πολιτική φαιδρότητα) ότι χρειαζόμαστε να αγαπήσουμε τον Πάγκαλο μέσα μας και σαφώς να κατανοήσουμε πως εμείς επιτρέπουμε στον κάθε μέτριο να θεωρεί τον εαυτό του ηγέτη.
Πως θα γίνει βρε παιδί μου αυτό;

Θα ρωτήσει καλοπροαίρετα μια γιαγιά που μέσα από την άγνοια διαπιστώνει την επανάληψη των καταστάσεων μια ολόκληρη ζωή…

Η μία λύση είναι να χωθούμε όλοι στις εκκλησίες και να προσευχηθούμε μήπως η θεία φώτιση κάνει τη χάρη της, όμως έχουμε ένα μικρό κίνδυνο να απολέσουμε ότι τιμαλφή έχουμε ως καβάντζα, μια και υπάρχει ένα αόρατο εξουσιοδοτημένο χέρι που για λογαριασμό του Θεού ξεκουράζει τους ανθρώπους από τον μάταιο πλούτο.

Ίσως μια δυσκολότερη ατραπός θα ήταν να ξεκινήσουμε να στήνουμε την παιδεία μας μέσα από ερωτήματα και όχι πάνω σε ψεύδη. Όταν λέω στήνουμε την παιδεία μας δεν εννοώ το Υπουργείο αποχαύνωσης με τους πολιτικούς εκφραστές του, αλλά πρωτοβουλίες πολιτών σε άτυπη παράλληλη επαναστατική δράση γιατί η παιδεία αν δεν το έχουμε καταλάβει είναι ανατροπή. Όμως τούτο αν ξεκινούσε σήμερα θα χρειαζόταν χρόνια για να φέρει καρπούς και σίγουρα δεν θα προλάβει ο σημερινός μεσήλικας ούτε τα παιδιά του να χαρούν την γιορτή μιας διαφορετικής γνώσης.

Θα πρότεινα ο καθένας να φυτέψει ένα δέντρο σκεπτόμενος ότι κάποια στιγμή θα μεγαλώσει και θα είναι σαν να βρίσκεται ο ίδιος σε μια άλλη εποχή ενώ στην πραγματικότητα θα "βλέπει" τα ραδίκια ανάποδα.

Η ζωή είναι όμορφη , αλλά μας την δίδαξαν με κέντρο τον άνθρωπο και την ωφελιμιστική του ματαιοδοξία, οπότε αυτό μας δυσκολεύει στην εφαρμογή της.

Άρα σε αυτό το μικρό (και τζαζ) άρθρο μπορέσαμε να δούμε με περισσότερη ή λιγότερη δυσκολία πως όλες οι σκέψεις που υπάρχουν γύρω μας είναι ριζωμένες μέσα στις δικές μας πεποιθήσεις και η μεγάλη αλλαγή οφείλουμε πέρα από τις μούντζες σε πλατείες να ξεκινήσει από μικρά ερωτήματα προς τον εαυτό μας.

Μια καλή πολιτική πράξη (και ας μην το πιστεύουν κάποιοι) είναι για όσους διαθέτουν σύντροφο να πάνε και να του ζητήσουν συγνώμη.

Μα θα μου πείτε σε τι να ζητήσουν συγνώμη.

Η απάντηση είναι:  Ζήτα ρε ανόητε μια και δεν υπάρχει περίπτωση μέσα από τις πεποιθήσεις σου να μην έχεις κάνει κάτι που πλήγωσε τον άλλο.

Όταν αρχίσουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας, θα αγαπήσουμε και τον βλάκα δίπλα μας. Τότε θα μπορούμε να αντιμαχόμαστε τους τρόπους σκέψης , αλλά ποτέ τον ίδιο τον άνθρωπο.

Αν υπάρχει κάτι που αποτελεί το «όνειρο» ενός μέλλοντος είναι η δυνατότητα της εξέλιξης στη σκέψη και σαφώς των πεποιθήσεων που κάποτε πίστευαν πως η γη είναι επίπεδη και κέντρο του ουρανού. Η ιερά εξέταση ήθελε να πιστεύουν αιώνια οι άνθρωποι τούτο γιατί βόλευε την εξουσία τους. Σήμερα κάποιοι άλλοι θέλουν τις αντίστοιχες πεποιθήσεις να τις κουβαλάμε αιώνια, αλλά τούτο αντίκειται στο νόμο της εξέλιξης και ως εκ τούτου ήδη είναι χαμένοι οι φοβικοί σχεδιαστές επικυριαρχίας του κόσμου.

Δύσκολο παιχνίδι μια και για κάθε ασυμφωνία είναι σίγουρα ο άλλος μαλάκας… ή μήπως εμείς;

Λες για μια φορά αν πιστέψουμε ότι κουβαλάμε το μαλάκα μέσα μας, να μας βγει σε καλό;

Υ.Γ
Το σκίτσο το ανέσυρα από ένα αρχείο παιδικής δημιουργίας μου, σχεδιάζοντας καρτούν.
Είναι παλιά η ενασχόληση με το ερώτημα μήπως είμεθα μαλάκες εν αγνοία μας, κάτω από τη συνειδητή χρήση του πρώτου πληθυντικού.