Ένα τραγούδι για τον Αργύρη

.

 

Ποιος φταίει;

Ας μη βιαστούμε να δώσουμε ταυτότητα στον «εχθρό» που σπέρνει τον όλεθρο.

Θα σας πω για μια ιστορία που έχει γυριστεί σε ντοκιμαντέρ με τίτλο «Ένα τραγούδι για τον Αργύρη» και αποτελεί μια γέφυρα για να περπατήσει η σκέψη της καρδιάς μας σε ερωτήματα που ομορφαίνουν τις εκφράσεις του προσώπου μας, χωρίς να σβήνουν τις συσπάσεις από τον πόνο που βιώνουν οι άνθρωποι στους αιώνες.
Ο Αργύρης μας μιλά για την Σοφία της μνήμης και την ενεργή της δράση στο παρόν που τόσο έχουμε ανάγκη στην εποχή μας.

Ποιος φταίει;

Θα αναρωτηθεί αργότερα ο σημαδεμένος μικρός σε μεγάλο σώμα Αργύρης που μετά τη σφαγή των γονέων και συγγενών του στο Δίστομο, βρέθηκε μέσα από μια δύσκολη περιπέτεια σε ορφανοτροφείο της Ελβετίας…

-Γιατί επέζησα;

γιατί δεν σκοτώθηκα και γω;

μπορεί κανείς ν’ αφήσει πίσω το παρελθόν; – αυτή τη βαριά μαύρη σκιά-

Όλα έγιναν όπως έπρεπε στα σενάρια της δυτικής κουλτούρας που ελεούν υποκριτρικά τα θύματα και έτσι ο Αργύρης μεγάλωσε και με επιτυχία σπούδασε Αστροφυσικός.

Στα τέλη της δεκαετίας του ΄70 ο πρώην δάσκαλος του από το Ελβετικό χωριό που φιλοξένησε την ορφάνεια του, φτιάχνει μια οργάνωση βοήθειας εκ μέρους της Ελβετικής Κυβέρνησης. Το παιδί που αντίκρισε σφαγιασμένους τους γονείς του και ένα ολόκληρο χωριό υπογράφει ένα συμβόλαιο και βρίσκεται για έξι μήνες στη Σομαλία. Επιστρέφει και εξελίσσεται μεταπτυχιακά στη Ζυρίχη για να ακολουθήσουν ταξίδια  στο Νεπάλ και στην Ινδονησία ως επιστημονικός σύμβουλος για την δημιουργία ανώτερων τεχνικών σχολών. Ταξιδεύει πολύ σε όλο τον κόσμο και φωτογραφίζει τα πάντα με μεγάλη ευχαρίστηση, τοπία ανθρώπους και πάνω από όλα τα άστρα στον ουρανό.
Οι απαντήσεις όμως που οφείλει να δώσει στη μνήμη της γενοκτονίας που υπέστη τον βασανίζουν.

Έτσι στην πεντηκοστή επέτειο μνήμης από την σφαγή των κατοίκων του Διστόμου από τους Γερμανούς, οργανώνει ένα συνέδριο ειρήνης το 1994 στους Δελφούς με Έλληνες , Ελβετούς και Γερμανούς  ομιλητές.  Το θέμα που διαπραγματεύτηκαν ήταν ο πόλεμος και οι αιτίες που οδηγούν σε αυτόν, καθώς το μέγα ερώτημα γιατί γίνονται τέτοιες βιαιότητες όπως οι σφαγές, αναζητώντας τρόπο εξόδου από αυτόν τον φαύλο κύκλο της παγκόσμιας ιστορίας.

Φυσικά δεν παρευρέθησαν επισήμως ως πρεσβεία η Γερμανία, αλλά αντιθέτως έστειλαν ανθρώπους τους να καταγράψουν λεπτομερώς τα λεχθέντα στο συνέδριο.

Εδώ σταματά το σχολιασμό της γερμανικής απουσίας το ντοκιμαντέρ καταγράφοντας μόνο τη σκέψη του κατοπινού πρεσβευτή της Γερμανίας στην Ελλάδα (2002-2005) ο οποίος  διαπιστώνει ερωτώμενος πως υπάρχουν διαφορετικές απόψεις μεταξύ θυμάτων και Γερμανικού κράτους.

Το βάρος της προσέγγισης της βαθύτερης ανάγκης που γεννά πολέμους τώρα βρίσκεται στην ευθύνη της δικής μας σκέψης (ως θεατές της ζωής μας) και δεν πρέπει να περιμένουμε την ορμήνια από πουθενά σαν δεν "βουτήξουμε" στην κατανόηση -ανάλυση- του φόβου που κυριαρχεί πάντα τους ισχυρούς ανά τους αιώνες.

Η πτώση του τείχους στο Βερολίνο είναι μια ιστορική στιγμή για τα γερμανικά θύματα (όπως αναφέρει το ντοκιμαντέρ) για να αποδώσουν επιτέλους οι Γερμανοί τις αποζημιώσεις των επτά δισεκατομμυρίων  δολαρίων με τόκους προς την Ελλάδα, ενεργοποιώντας το «πάγωμα» των αποζημιώσεων από την  μεταπολεμική σύνοδο του Λονδίνου.  Η πρεσβεία της Γερμανίας φυσικά χαρακτηρίζει σε απαντητική επιστολή προς το Δήμαρχο του Δίστομου (που ζητά δικαίωση για τα εγκλήματα πολέμου και την σφαγή), το γεγονός αυτό ως «μέτρο εντός του πλαισίου της πολεμικής στρατηγικής».
Ο μικρός σε μεγάλο σώμα επιστήμονα Αργύρης, βλέπει το μπόι της σκιάς από τη  μνήμη του και το εμπιστεύεται, ξεκινώντας  το Σεπτέμβριο του 1995 δίκη στη Βόννη ζητώντας αποζημίωση από το Γερμανικό κράτος για τον εαυτό του και τις τρεις αδελφές του. Πίσω από την ενέργεια αυτή δεν υπήρχε το ιδιωτικό όφελος, αλλά η ανάγκη να αναμοχλευτεί η ιστορία και να προκαλέσει η πίεση να εκφραστεί μια ένοχη σιωπή.
Στη συνέχεια όλες οι αποζημιώσεις που εγείρουν με δικαστικές αποφάσεις τα θύματα του πολέμου στην Ελλάδα πέφτουν στο κενό μια και η γερμανική αδιαλλαξία σε συνδυασμό με μια ραθυμία της Ελληνικής κρατικής μηχανής επιλέγουν την ταλαιπωρία των αιτούντων μέσω της σιγής με στόχο την λήθη.

Ο Αργύρης συνεχίζει τις ομιλίες του προς το γερμανικό κοινό που βρίσκει υποστηρικτές αλλά και αντιδράσεις κάτω από τον τίτλο «Ο πόλεμος δεν πρέπει να συμφέρει» στις ομιλίες του.

Ξάφνου πριν τους Ολυμπιακούς αγώνες στην Αθήνα, ο Γερμανός πρεσβευτής Σπίγκελ ανακοίνωσε πως θα παρευρεθεί στις εκδηλώσεις μνήμης στο Δίστομο στις 10 Ιουνίου του 2004, δέκα χρόνια μετά το συνέδριο στους Δελφούς. Σε σπαστά Ελληνικά δηλώνει για πρώτη φορά επίσημα προς τους απογόνους των θυμάτων πως ζητά την συγνώμη τονίζοντας πως δεν πρέπει η ιστορία να μπαίνει σε λήθη.

Η διεθνής διπλωματία έχει τους τρόπους της να ισορροπεί καταστάσεις και να εξασφαλίζει τις καλύτερες προϋποθέσεις για τα συμφέροντα που υπηρετεί κάθε φορά. Φαντάζομαι τούτο να το έχουν όλοι διαπιστωμένο, μια και τώρα καλείται σε ξεπούλημα μια ολόκληρη χώρα που της έχουν κυριολεκτικά κλέψει το χρυσό ως κατακτητές τότε οι Γερμανοί και σαφώς διέπραξαν πλείστα εγλήματα για τα οποία δεν απεκατέστησαν ποτέ τις συμφορές τους.

Μα τα έκλεψαν οι Γερμανοί πολίτες, ή κάποια κέντρα που διαχειριζονται τον πλούτο πέρα από τους λαούς...

Ποιος φταίει;

Ας μη βιαστούμε να δώσουμε ταυτότητα στον «εχθρό» που σπέρνει τον όλεθρο.

Σήμερα μέσα από άλλες πολεμικές τακτικές δεν αφήνουν το αίμα να κυλήσει κατά τον σφαγιασμό. Τούτη η βία δεν έχει ομοιόμορφες στρατιωτικές φορεσιές, αλλά αόρατες λογιστικές εγγραφές σε δανειακές συμβάσεις.

Όλοι όσοι κόπτονται για την έξοδο των λαών από την κρίση λειτουργώντας μέσα από λογιστικές και φορολογικές πρακτικές ενώ αναγνωρίζουν τις ομηρίες των δεσμεύσεων, είναι στρατηγοί και αξιωματικοί του ίδιου πολέμου κερδίζοντας με την συστράτευση τους αυτή την προσωπική τους ευμάρεια με ασυλία, για τους εκατοντάδες απλούς ανθρώπους που οδηγούν στο θάνατο.

Εκατομμύρια δολάρια δίνονται παγκόσμια σε έρευνες για στρατιωτικούς εξοπλισμούς και ιατρικές έρευνες με πρόφαση την προστασία και βελτίωση αντίστοιχα της υγείας των λαών του πλανήτη. Πίσω από αυτή την δράση τους κρύβεται η διατήρηση του φόβου στη σκέψη των λαών και η επιθυμία για μείωση του παγκόσμιου πληθυσμού κατά 2/3 μέσω του ελέγχου των τροφών και του προγράμματος εμβολιασμών και αντίστοιχων υποτιθέμενων θεραπειών στους ασθενείς. Το άτομο δεν αρκεί να φτάσει στον θάνατο, αλλά επιζητούν οι τεράστιες φαρμακοβιομηχανίες να καρπωθούν το κέρδος από την πώληση φαρμάκων κατά την διάρκεια της ταλαιπωρίας του.   

Απίστευτα ε;  Μα σαν δεν τα έχουν αναφέρει τα κρατικά μέσα, υπάρχει η περίπτωση να είναι μυθεύματα ευφάνταστων ανθρώπων σαφώς χαμηλότερης πνευματικής συγκρότησης. Πάντα υπάρχει και τούτη η εκδοχή αλλά όμως αν δεν είναι έτσι τότε μπαίνει το ερώτημα:
Ποιος φταίει;

Ας μη βιαστούμε να δώσουμε ταυτότητα στον «εχθρό» που σπέρνει τον όλεθρο.

Το παγκόσμιο νομικό σύστημα είναι προσαρτημένο σε δαιδάλους νομολογιών άρρηκτα συνδεδεμένων με τα οικονομικά συμφέροντα του τραπεζικού συστήματος αναγορεύοντας την μεροληψία σε θεσμό. Η ανθρώπινη ζωή έχει κοστολογημένη την ωφελιμότητα της. Η ομηρία των λαών έχει λάβει χαρακτήρα αφιλοσόφητης επιδίωξης της ατομικής ευμάρειας με κάθε τρόπο. Μα γίνονται τούτα τα πράγματα; Αν όμως γίνονται τότε μπαίνει το ερώτημα:
Ποιος φταίει;

Την απάντηση δεν μπορεί να μας την δώσει ο μικρός σε μεγάλο σώμα Αργύρης, μια και ο πόνος του βιώματος δεν έχει βεβαιότητες έκφρασης αλλά παρατηρητική σιωπή. Με άλλα λόγια δεν παίρνουμε απάντηση στις αλήθειες ενώ στα ψεύδη έχουμε πλήρεις αναλύσεις που εξυπηρετούν την ομηρία μας.

Σχεδόν επαναπατρισμένος πλέον σε μια λιτή ζωή αφήνει σε μας τα ερωτήματα μιας ζωής που αγωνίζεται να απαντήσει στο ερώτημα που έθεσε η βία της παγκόσμιας σκέψης.

Θα μπορούσε να είναι διαφορετική η Ανθρωπότητα;

Η απάντηση είναι έντονα προσωπική για τον καθένα μας έστω και αν δεν διανοούμαστε ότι ανήκει στην δικαιοδοσία της ατομικής θέσης και στάσης ζωής. 

Αν αυτό το οικοδόμημα που προσπαθούν μάταια να εξωραΐσουν οι υποταγμένες λογικές μας σε βεβαιότητες του "προφανούς" αμφισβητηθεί, τότε θα συντελεσθεί η ηχηρή πτώση του Οργουελικού οικοδομήματος που στήνεται μεθοδικά για χρόνια πάνω στην ύπνωση των λαών.

Το περίεργο για την περιοριστική λογική είναι πως αυτή η αλλαγή χωράει μέσα της όλους τους Λαούς ως πορεία της Ανθρωπότητας στο αύριο, αλλά μέχρι τότε  σσσς… 

Είναι επικίνδυνη η διαφορετική θέαση για την υπάρχουσα δομή της σκέψης μας στο ερώτημα:

Ποιος φταίει;

Eνα τραγούδι για τον Αργύρη

http://isopedotes.blogspot.com/2011/01/e.html