ΤΙ, ΠΩΣ, ΓΙΑΤΙ και η Τράπεζα απο την Ανατολή

.

Γράφω μια έκφραση

«Το οξύμωρο της συντεταγμένης της Σουπεραλγείας είναι το Τοματοσύρω»

Είμαι σίγουρος ότι δεν καταλαβαίνει ο αναγνώστης τι σημαίνει και τούτο  για την λογική έχει δύο εκδοχές. Η πρώτη είναι πως αποτελεί μια ανόητη έκφραση, ενώ κατά τη δεύτερη εκδοχή ο αποδέκτης της φράσης είναι ανίκανος να την κατανοήσει. Υπάρχει όμως και μια τρίτη εκδοχή η οποία χαρακτηρίζει την ίδια τη ζωή μας που θέλει να μη σημαίνει τίποτε η πρόταση και ο αποδέκτης να την κατανοεί και να την υποστηρίζει μάλιστα ένθερμα.

Τι, πως , γιατί

Πίσω από κάθε πρόταση, υπάρχει μια τριάδα λέξεων που καθορίζουν το βάθος της σκέψης και φυσικά το βαθμό ατομικής εξέλιξης ενός εκάστου.  Αυτές είναι το «τι» , «πως» και «γιατί».

Τι είναι η υπερχρέωση της Ελλάδας θα ρωτήσει ο καλός άνθρωπος για να συνεχίσει την ερώτηση με το «πως» θα την αντιμετωπίσουμε, ενώ η τρίτη λέξη που αφορά το «γιατί» δεν περνά από το μυαλό του ότι υπάρχει.  Συνήθως τα «γιατί» έχουν μια απάντηση κονσέρβα που καθοδηγούν την δράση του «πως» και αφορούν τις ιδεολογικές προσεγγίσεις της ζωής που βιώνουν οι άνθρωποι.

Προφανή «γιατί» ανάλογα με την αναγκαιότητα προσδιορισμού ενός εχθρού, μπορεί να είναι ως παράδειγμα:

-         Έχουμε υπερχρέωση γιατί ευθύνεται ο παγκόσμιος καπιταλισμός (και μετά τελεία).

-         Έχουμε υπερχρέωση γιατί είναι οι Έλληνες λαός τεμπέλης και με λάθος νοοτροπία (και μετά τελεία).

-         Είναι σχέδιο που εξυφαίνεται πολλά χρόνια από διεθνή κέντρα να καταστρέψουν αυτή τη χώρα (και μετά τελεία).

Φυσικά το «πώς» θα ξεπεραστεί αυτή η υπερχρέωση και «τι» ακριβώς πρέπει να γίνει μέσα από κοινωνικές διεργασίες είναι στηριγμένο στο «γιατί» (με τελείες) που θέτει ο κάθε υποτιθέμενα σκεπτόμενος άνθρωπος.

Υποτιθέμενα σκεπτόμενοι βέβαια βρίσκονται και στις τάξεις των  πολιτικών, πανεπιστημιακών και γενικώς προβεβλημένων μέσω του κύρους τους ανθρώπων.

Ο βαθμός μειωμένης αντίληψης κάθε ανθρώπου, βρίσκεται σε αντιστοιχία με τις βεβαιότητες που έχει στην ερμηνεία του κόσμου γύρω του.

Αυτό όπως καταλαβαίνετε οδηγεί σε τραγέλαφο μια και υπάρχουν ηγέτες που η μειωμένη αντίληψη τους όπως την δίνει ο ανωτέρω ορισμός είναι τραγική για την συγκρότηση της σκέψης τους.

Οι βεβαιότητες

Μια σκέψη που λέει πως επιτέλους θα πρέπει τα πάντα να περάσουν στην ελεύθερη αγορά και στον «υγιή» ανταγωνισμό καταργώντας τις νοσηρές παρεμβάσεις της ανάλγητης κρατικής μηχανής που λειτουργεί μέσα από συντεχνίες, είναι πραγματική.

Μια διαφορετική σκέψη που θέλει να υποστηρίζει πως το κεφάλαιο που έχει ως μόνο κίνητρο το κέρδος δεν μπορεί να λειτουργήσει με αρχές, οδηγώντας τις κοινωνίες σε αδιέξοδα που στόχο έχουν την ισχυροποίηση της κυριαρχίας του και τούτο είναι πραγματικό.

Τι από τα δύο συμβαίνει όμως;

Κάθε βεβαιότητα από τις δύο ενδεικτικές που ανέφερα (αν και υπάρχουν κι άλλες) απαντά στο «τι» και το «πως» το «γιατί» όμως κλείνεται σε βεβαιότητες ιδεολογικού προγραμματισμού που είναι ταιριαστό με την αρχική πρόταση του άρθρου.

Απέναντι στο «γιατί» που χρειάζεται πολυμέρεια σκέψης μπορούν να ακολουθήσουν ορισμένες ενδεικτικά διαπιστώσεις που χρήζουν διαφορετικών απαντήσεων :

-         Οι αμυντικές δαπάνες της χώρας μας είχαν πάντα μια εξάρτηση με την αυξανόμενη πρόοδο του δανεισμού από το εξωτερικό σε διαφορετικές χρονικές περιόδους.

-         Διαθέτουμε το χαμηλότερο ποσοστό επί του ΑΕΠ στην παιδεία μόλις λίγο περισσότερο από 3%

-         Η πρωτογενής και δευτερογενής παραγωγή στην Ελλάδα έχει συστηματικά αποθαρρυνθεί από το κράτος μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο από όλες τις κυβερνήσεις.

Φυσικά η ευκολία των βεβαιοτήτων ενός τσιτάτου που εξηγεί το «γιατί» είναι η πραγματικότητα της κοινωνίας μας μέσα από την διαφορετική ιδεολογική ύπνωση των ομάδων της.

Περίπτωση να οργανωθεί ένας κοινωνικός τομέας που θα χαρακτηρίζεται με στοιχεία της ζωντάνιας της δημιουργικής σκέψης ούτε που περνά από το μυαλό κανενός, μια και θεωρούνται τα δεδομένα απαραβίαστα.

Η κατάργηση των συντεχνιών του συνδικαλισμού μέσα από την αρρωστημένη δημόσια διοίκηση σίγουρα βρίσκει ενάντια τα κόμματα που τρέφονται από τον έλεγχο τους, αλλά τούτο δεν σημαίνει πως αν πονά το νύχι κόβουμε το πόδι.

Επίσης η κρατική αυθαιρεσία που υποκριτικά στηρίζεται στην αντιπροσωπευτική εκλογή της δεν σημαίνει πως νομιμοποιεί την εξουσία της.

Όμως όλα τούτα χρειάζονται πίσω τους ένα «γιατί» που δεν στηρίζεται στις ατομικές ανάγκες χωρίς φιλοσοφικό υπόβαθρο των ανθρώπων, αλλά σε μια διαφορετική ηγετική προσέγγιση του Άρχειν.

Βέβαια με συγκεκριμένη τηλεόραση (ως αποτύπωση της κουλτούρας) και τέτοιο λαό στη σκέψη τα πράγματα μοιάζουν να κυλούν φυσιολογικά τις μέρες τούτες, μια και δεν αλλάζουν τα πρόβατα επειδή περνούν οι εποχές από το ένα Πάσχα στο επόμενο.

Στο δια ταύτα της επικαιρότητας

Υπάρχει κανένας σοβαρός άνθρωπος στον κόσμο που πιστεύει πως αν δια μαγείας (πάντα υπάρχουν οι μαγείες) μας χάριζαν όλο το εξωτερικό χρέος και σαφώς το εσωτερικό των πολιτών προς τις τράπεζες, αυτή η χώρα θα μπορούσε να αποκτήσει ανάπτυξη;  Δεν ρωτώ «τι» ανάπτυξη γιατί τούτο θέλει πολύ περισσότερη φαιά ουσία από το πρώτο ερώτημα.

Υπάρχει περίπτωση αυτή η υφιστάμενη κομματική λογική σε όλο το φάσμα των πολιτικών απόψεων να παράγει σύνθεση και απόρριψη των θέσεων που φέρει;
- Άλλο ανέκδοτο με τον Τοτό ξέρουμε;

Υπάρχει περίπτωση η αντίληψη του τραπεζικού κατεστημένου να περάσει στα χέρια του κράτους που θα την λειτουργήσει με επενδυτικό πνεύμα και σαφώς δεν θα περιλαμβάνει μέσα της τα στεγανά των συντεχνιών που ως παράσιτα καταστρέφουν για την μικρή δική τους ωφέλεια;

Η προφανής απάντηση και σε τούτο παρά του ότι είναι συγγενής με τα ανέκδοτα του Τοτού, θα μπορούσε να έχει και διαφορετικές εκδοχές.

Πως θα σκεφτόμαστε αν μας διαβεβαίωναν πως χρήματα υπάρχουν ώστε να ξοφλήσουμε τους εξωτερικούς δανειστές και επιπρόσθετα κάθε χρέος ατομικό προς τις τράπεζες; Πως θα μας φαινόταν αν είχε απόλυτο δίκιο λέγοντας ο σημερινός πρωθυπουργός «λεφτά υπάρχουν»  έστω και αν δεν έχει την πνευματική συγκρότηση αρμονίας λόγου και έργων στη ζωή του;

Αυτό μοιάζει με ανέκδοτο που αφορά τον Τοτό, όμως επειδή και η υπερχρέωση της χώρας υπόκειται σε μια αντίστοιχη αλητεία ανεκδότου από την λογιστική και πολιτικά διαπλεκόμενη μέσω αγορών διόγκωση μιας οικονομικής ομηρίας, τα πράγματα αρχίζουν να έχουν ενδιαφέρον.

Το «πώς» και το «τι» μπορεί κάποιοι να το έχετε πληροφορηθεί και να το έχετε κατατάξει ανάλογα με την αποδελτίωση των πληροφοριών στη σκέψη σας.  Το «γιατί» όμως είναι όλα τα λεφτά και έχει πολύ γέλιο η ίδια η ζωή.

Μιλώ βέβαια για τις μετοχές της Τράπεζας Ανατολής που συγχωνεύτηκε το 1932 με την σημερινή Εθνική και ουδέποτε κατά την διεκδίκηση των μετόχων έγινε εκκαθάριση μετοχικού κεφαλαίου.  Θα μπορούσε να είναι μια φαιδρή υπόθεση όπως το νερό του Καματερού κατά την περίοδο της Χούντας, όμως τα πράγματα έχουν μερικές απορίες μια και η ίδια η Εθνική για μηδενική αξία μετοχών πρόσφερε 1,5δις€  στον επιχειρηματία  Αρτέμη Σώρρα μέσω ενόρκως πιστοποιημένης συνάντησης σε συμβολαιογραφείο με ονόματα υψηλόβαθμων τραπεζικών υπαλλήλων.

Αυτός ο περίεργος επιχειρηματίας κάτοχος μετοχών, δώρισε τέσσερις από αυτές σε μια μη κερδοσκοπική επιχείρηση επειδή δεν έχει (δικαίως) εμπιστοσύνη στο Κράτος. Παρακάμπτοντας έτσι τις κατ’ επίφαση δημοκρατικές δοτές εξουσίες από ξένα συμφέροντα, διεκδικεί για λογαριασμό της Ελλάδας  το εξωφρενικό ποσό των 2,7 τρις, ώστε να αποπληρώσει το εξωτερικό χρέος της και τις υποχρεώσεις των ατομικών δανείων πολιτών προς τις τράπεζες,.

Τα άτομα που πλαισιώνουν την μη κερδοσκοπική επιχείρηση και το όλο εγχείρημα δεν είναι ο Στάθης από τα Πετράλωνα ή η Μαριώ από την Νίκαια, αλλά έγκριτοι επιστήμονες παγκόσμιας ακτινοβολίας που παίζουν ενδεχομένως την αξιοπιστία τους για ότι συνεπικουρούν. 

Εδώ έχουμε μια πρώτη εμπλοκή της πλάγιας σκέψης που θέλει όλη την αλητεία εκμετάλλευσης  του τραπεζικού κατεστημένου και φυσικά των τοπικών ηγεσιών υπαλλήλων τους, να βρίσκονται απέναντι από τα ίδια μέτρα και σταθμά του νομικού τους λαβυρίνθου.

Η αμειβόμενη δημοσιογραφία από την εξουσία συνεχίζει να σιωπά, ενώ οι πολίτες αδυνατούν να φανταστούν πως η δύναμη του συστήματος έχει πίσω της πλαδαρούς και όχι τόσο ευφυής ανθρώπους.

Το ζήτημα λοιπόν έχει ενδιαφέρον και αρκετό γέλιο μια και η κβαντική κάνει πάλι την εμφάνιση της με τους αστάθμητους παράγοντες, που φέρνουν στους σχεδιασμούς των εξουσιαστών το ανακάτεμα στην τράπουλα χωρίς να παίρνουν χαμπάρι οι κλώνοι εξυπνάδας τους που είναι οι εξουσιαζόμενοι.

Ένα μόνο στοιχείο για να ψάξουν όσοι δεν περιμένουν την λύση μέσα από τον ύπνο τους είναι αυτό http://www.ellasneverdie.org/forum

Το ερώτημα όμως στο «γιατί» συμβαίνουν όλα τούτα και σαφώς ένα «πως» μέσα από γνώση παραμένει να υποδείξει το «τι» ως πρακτική εξέλιξης μιας κοινωνίας.

Απλές μεταρρυθμίσεις που διαθέτουν σοφία σε μια κοινωνία μπορούν να την κάνουν να πυροδοτήσει την εξέλιξη της και σαφώς να επιβιώσει άξια.
Η νομοθέτηση ενός οράματος εξέλιξης μιας κοινωνίας δεν μπορεί ποτέ να είναι προϊόν συναλλαγής ομάδων και συντεχνιών, μια που ο λεγόμενος δημοκρατικός διάλογος είναι πάντα τροχοπέδη για κάθε ουσιαστική μεταρρύθμιση.
Άλλωστε στο όνομα της Δημοκρατίας έχουν γίνει τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά την διαχείριση της… δεν υπάρχουν θέσφατα, αλλά ικανά συστήματα που εξυπηρετούν την διανοητική και κοινωνική αντίληψη των αναγκών στις κοινωνίες.

Τέτοιες μικρές μεταρρυθμίσεις υπάρχουν πολλές που δεν έχει νόημα η αναφορά τους αναλυτικά πριν αποφασίσει το σύστημα πως δεν πάει πιο κάτω και φυσικά αποβάλει τις λογικές που το έχουν φέρει σε τούτη την κατάσταση.

Το σημαντικότερο που δεν γνωρίζει η σκέψη του εργάτη ή του επιχειρηματία που καλύπτει μόνο την ανάγκη του, είναι πως οι μεγάλες αλλαγές γίνονται όταν δεν έχει κρίση το μοντέλο που επιβιώνει.  Οι μεταρρυθμίσεις σε περίοδο κρίσης δεν μπορεί να είναι οραματικές αλλά  αποτυχημένα φοβικές.

Η σειρά λοιπόν των τριών λέξεων έχει αρχή το «γιατί» που δεν περιμένει τους φαιδρούς καθοδηγητές της πολιτικής αλητείας να του δώσουν περιεχόμενο, αλλά την ίδια την παιδεία που θα ξέρει να βάζει ερωτήματα απέναντι στις βεβαιότητες της πνευματικής ομηρίας.

Ας αφήσουμε λοιπόν τις εκφράσεις όπως «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» και σαφώς την αδιέξοδη σε παγκόσμια κλίμακα αντίληψη της άκριτης νεοφιλελεύθερης ανάπτυξης.
Υπάρχουν πολλοί δρόμοι και τούτο είναι δύσκολο για πρόβατα που έμαθαν στα ίδια μονοπάτια που οδηγούν σε συγκεντρωτικές υπηρεσίες σφραγίδες που κλείνουν κάθε όνειρο λέγοντας πως η Πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού.

Το εφικτό ή το ανέφικτο το καθορίζει η πνευματική συγκρότηση αυτού που το σκέφτεται… και δυστυχώς για τους ανίκανους της εξουσίας ή των υπηκόων της, υπάρχουν και ικανοί στη σκέψη… λίγη υπομονή και έρχονται.

Υ.Γ
Η φράση της αρχής του άρθρου ανασύρθηκε από την μνήμη τριάντα και πλέον χρόνων που κάποτε ένας Γιώργος φίλος στο στρατό, την εφηύρε.  Έβλεπε την συμπεριφορά των υπολοίπων και την αδυναμία να ρωτήσουν ότι δεν καταλάβαιναν σαν την ανέπτυσσε με σοβαρότητα μεταξύ άλλων, διασκεδάζοντας έτσι την μειωμένη αντίληψη των φαντάρων γύρω του που καμάρωναν με ένα όπλο και μια στολή.
Τους δικούς μας δηλαδή ανθρώπους σήμερα που είναι γύρω στα πενήντα για να μη ξεχνιόμαστε… και έχουν και απόψεις για την πορεία της χώρας.

Προσθετική σκέψη στις 8/10/11
Απέναντι στην άποψη του άρθρου που αναφέρει ως πρόβλημα την αναντιστοιχία λόγου και έργων της εξουσίας μέσα από την έκφραση εκλογικής παραπλάνησης "λεφτά έχουμε", βρίσκεται μια διαφορετική θέαση που αναπτύσσεται στο άρθρο του Σωτήρη Γλυκόφρύδη με κατοπινή δημοσίευση με τίτλο "Τα κατά συνθήκη και τα κατ' ουσία ψεύδη"
Ποτέ δεν πρέπει να είμαστε σίγουροι για τις βεβαιότητες του μυαλού μια και η προσωπική μας γνώση στην διεθνή σκακιέρα οφείλουμε να είναι πάντα έτοιμη να επαναπροσδιορίζεται καθώς ότι μεταβάλλεται, εξελικτικά πάντα επιβιώνει. Αντίθετα σε τούτο έχουμε τις γνωστές απόψεις ανθρώπων και πολιτικών σχηματισμών που οι εμμονές στις ίδιες θέσεις εκτός από γραφικότητα κρατούν μέσα τους και τον εξελικτικό θάνατο της σκέψης.