ΜΙΚΡΗ ΑΝΥΠΑΡΚΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

.

Τα πεζοδρόμια αντέχουν τη λήθη

Μικρή ανύπαρκτη ιστορία

του Κώστα Ζωγραφόπουλου

Η Καίτη ανακάτεψε τα μαλλιά στο κεφαλάκι της Λίζας βγάζοντας ένα μουρμούρισμα απερίγραπτης αγάπης για το όμορφο σκυλάκι της.  Ήταν ο καλύτερος σύντροφος της από τότε που έβγαλε απόφαση πως οι άνθρωποι «πληγώνουν» ενώ τα ζώα έχουν μια παιδική ψυχή.  Πέρασε το λουρί στη Λίζα και έκλεισε την πόρτα του σπιτιού της παίρνοντας την  μαζί για ψώνια.

Ο Νίκος έστρωσε με τα χέρια τα λιγοστά μαλλιά του και μέτρησε τα κέρματα που είχε στην τσέπη. Έφταναν για ψωμί και για τσιγάρα που διασκέδαζαν την ανεργία του.  Άνοιξε την πόρτα του ανήλιου σπιτιού του και βγήκε στην αγορά για ψώνια. Είχε ένα ενδοιασμό αν έπρεπε να πάρει αντί για τσιγάρα μισό κιλό φτηνό κρέας γιατί είχε μέρες να φάει από αυτό και ένιωθε πως το ζητούσαν τα κουράγια του.  

Στο χασάπικο με τις μεγάλες χάρτινες ρεκλάμες στάθηκαν τα βήματα των δυο τους και δίπλα τους τα μικρά πατουσάκια της Λίζας.  Ήθελε η Καίτη να πάρει εκτός από ξηρή τροφή και ένα κόκαλο που είχε ακούσει πως κάνει καλό στη σκυλίτσα, ενώ ο Νίκος προσπαθούσε να δει αν υπάρχει τιμή που να είναι κοντά στην αξία του πακέτου των τσιγάρων.

«Άστο άλλη φορά» σκέφτηκαν και οι δυο τους κάνοντας μια στροφή για να συνεχίσουν το δρόμο τους ενώ πλησίασαν πολύ κοντά μεταξύ τους. Ένα χαμόγελο πρόσφεραν ο ένας στον άλλο μαζί με μία σχεδόν ταυτόχρονη συγνώμη για την σύγκρουση που απέφυγαν.

Τα βήματα τους απομακρύνθηκαν από τις πλάκες του πεζοδρομίου χωρίς να κρατήσουν τούτες καμία σκέψη ή μνήμη της στιγμής από αυτή την συνάντηση των επιθυμιών της ζωής.

Άντεξαν πολλά χρόνια οι πλάκες στο πεζοδρόμιο, μα ο Νίκος κάποια στιγμή δεν ξαναπέρασε από πάνω τους, το ίδιο και η Καίτη με την χαριτωμένη Λίζα.  

Όλα συνέχισαν να γίνονται όπως πρέπει. 
Οι πλάκες στο πεζοδρόμιο πάντα προστάτευαν μέσα από τη λήθη τις ζωές των περαστικών τους, όπως της Καίτης και του Νίκου και αυτό δεν είναι μικρό πράγμα.

Τα πεζοδρόμια είναι "πολιτισμός" και αντέχουν στο χρόνο, όντας διακριτικά με τη ζωή.