Η ΖΩΗ ΤΗΣ ΣΠΙΘΑΣ

.

Κάθισα μια φορά και έβλεπα στις σπίθες που ξεπηδούσαν από τα ξύλα ενώ τα φυσούσα για να φουντώσει η φλόγα. Σκέφτηκα πως αν ήμουν μια σπίθα δεν θα ήξερα ότι η ζωή μου είναι κάτι περισσότερο από αυτή την τροχιά της λάμψης. Δεν θα θυμόμουν ότι ήμουν πριν κομμάτι του ξύλου και δεν θα γνώριζα ότι θα γινόμουν αέρας και στάχτη. Το χειρότερο είναι πως δεν θα ήξερα ότι είμαι μέσα από τη διαδρομή των συστατικών μου αέναος σε άπειρες παραλλαγές, χωρίς να υπάρχει ποτέ η ίδια ακριβώς εμπειρία της τροχιάς. Επειδή νομίζω  ότι την ξέρω την τροχιά μου (σκέφτηκα σαν σπίθα) θέλω να μην τελειώσει και αν συμβεί τούτο να την επαναλάβω. Επιμένοντας να σκέφτομαι σαν σπίθα, είπα:  - Αυτό το θέλω επειδή το άκουσα από τον ήχο που κάνουμε στο τίναγμα της τροχιάς από το ξύλο και τούτο μου είπαν πως λέγεται γνώση από τη γλώσσα του ήχου μας. Για περισσότερη σιγουριά φτιάξαμε εμείς οι σπίθες και τον θεό μας που μοιάζει με φωτιά και κάνει τεράστια μεν, αλλά ίδια με τη δική μας τροχιά. Έτσι είμαστε σίγουρες όλες οι σπίθες ότι τα πάντα έγιναν για να υπηρετήσουν το δικό μας υπέροχο φεγγοβόλο πήδημα από την πυρά.

Πάντα κάθε σπίθα μετράει το χρόνο της γέννησης και του τέλους της σύμφωνα με το μπόι της τροχιάς της, γιατί τόσο της επιτρέπει η αίσθηση του εαυτού της.

Νιώθει, αλλά δεν βλέπει το φύσημα από αγέρα που της δίνει ζωή. Θα πει το αθέατο έρωτα και καταλύτη ζωής και έτσι θα ησυχάσει  πιστεύοντας ότι το γνωρίζει.

Όλα υπηρετούν την ανάγκη για «Βεβαιότητα» και οι σπίθες θέλουν να ξέρουν. Αν δεν ξέρουν υποθέτουν και αν δεν υποθέτουν «πιστεύουν» γιατί μόνο έτσι συνεχίζουν να βρίσκονται αντάμα με την πιο δυνατή σκέψη τους που λέει συνέχεια «Εγώ είμαι»

Έξω από αυτή τη σκέψη υπάρχει ο φόβος και ο τρόμος. Αυτή η σκέψη είναι ένα ζευγάρι εικόνων που σαν διαλυθεί παύει να ζει και η σπίθα. Λένε για άλλες σπίθες, καμαρώνοντας που βρίσκονται ακόμα στην τροχιά … με το φρέσκο τσακ της φεγγοβόλου γλώσσας τους…  «Εκείνη ήταν» για να λάμψουν χαρούμενες προβάλλοντας το «Εγώ είμαι».  Τώρα πως προλαβαίνουν σε τόσο σύντομες τροχιές να κάνουν σχέσεις και να ζουν μια ολόκληρη ζωή το ξέρουν μόνο αυτές. Συνήθως χωρίζουν σε τμήματα την τροχιά τους και μάλιστα έχουν ολόκληρες θεωρίες για την κάθε φάση. Οι σπίθες ξέρουν να φτιάχνουν το μύθο για το παρελθόν το παρόν και το μέλλον μέσα σε μια στιγμή που έτυχε να φυσήξει ο έρωτας στην ανάγκη της φύσης για αλλαγή και τούτο φτιάχνει φλόγες.

Για να ξεφύγω όμως από τις σκέψεις της σπίθας έπρεπε να φέρω πάλι μια σκέψη η οποία μου είπε πως δεν είμαι σπίθα αλλά άνθρωπος.  Έτσι ένιωσα καλύτερα και με περισσότερη εποπτεία σε ότι παρατηρούσα γύρω μου. Οπλισμένος λοιπόν με την βεβαιότητα της κυριαρχικής ανθρώπινης παρατήρησης, τώρα μπορώ να τέμνω να ανατέμνω να εξηγώ και να εικάζω γιατί σαφώς  εμείς είμαστε κάτι περισσότερο από μια σπίθα… ή μήπως δεν είναι έτσι;

Καλή χρονιά αναγνώστη μου με στραμμένο το βλέμμα στα χιλιάδες ρολόγια του  καγκελωτού τοίχου της ζωής μας.  Ευτυχώς που δεν υπάρχει τίποτε κοινό ανάμεσα σε μια σπίθα και ένα άνθρωπο γιατί δεν θα αντέχαμε να υφίσταται κάποιος πανεπίσκοπος Νόμος που λειτουργούν τα πάντα «μέσα», «ανάμεσα» και «πάνω» από όλα… χωρίς έλλειψη, και χαρακτηρισμούς όπως το πολύ και το λίγο.  

Γενικά θα τρελαινόμαστε αν υπήρχε κάτι άλλο που δεν μας μοιάζει!
Έτσι κάθε σκέψη βεβαιότητας που φτιάχνουμε είναι ένας «φονιάς» στο άγνωστο και σίγουρα φίλος που αγαπά την εικόνα με τις ερωτευμένες λέξεις που τραγουδούν  το γνωστό σε όλους «Εγώ είμαι»…

Καλή Χρονιά;
Γιατί όχι;

Άλλωστε ένας νόμος λέει πως δύο αρνήσεις κάνουν μια κατάφαση και ίσως την αξίζουμε!