.
Σηκώθη
κα από το γραφείο μου, και περπάτησα μέχρι την πλατεία στην περιοχής της εργασίας μου, απολαμβάνοντας όπως συνηθίζω το τσιγαράκι μου σε παράδρομους με ιστορία και παρακμή σε κτίρια και ανθρώπους.
Το λαϊκό μαγειρείο που συνηθίζω να κατευθύνομαι όταν έχω χρόνο να διαθέσω στην παρατήρηση της ζωής με ένα παράλληλο χόρτασμα της πείνας μου, ήταν όπως πάντα δροσερό και ήσυχο από τους λιγοστούς θαμώνες και τους επισκέπτες που αγοράζουν φαγητό για «Έξω».
Σε απόμακρες περιοχές του Πειραιά , όπως αυτή, η λαϊκή «μαγκιά» των ανθρώπων, τους κάνει να μη φωνάζουν και να λένε πολλά… ένα βλέμμα αρκεί …και έχουν κοινωνήσει την διάθεση της κοσμοθεωρίας τους , σε ένα αργό ρυθμό στη ζωή τους.
Η τηλεόραση , έπαιζε ειδήσεις και οι αγχωμένοι δημοσιογράφοι κούραζαν την ηρεμία της δροσιάς του χώρου με την φλυαρία τους.
Οι λαχανοντολμάδες , ήσαν πιο πραγματικοί και γευστικοί , από τον γυάλινο μπερντέ της τηλεόρασης που ευτυχώς όπως πάντα, έπαιζε σιγά μειώνοντας την ηχητική ρύπανση.
Στην πόρτα , εμφανίστηκε μια φιγούρα από μια μικρή μάνα , που δεν την έκανα πάνω από δέκα επτά ετών, με ένα κοιμισμένο παιδί στην αγκαλιά της.
Η περιβολή της ήταν ανάμεσα στο όριο να διακρίνεις μια αξιοπρεπή δυστυχούσα που δεν ήξερες αν θα απλώσει το χέρι για επαιτεία.
Την παρατήρηση μου την ώρα της απόλαυσης του φαγητού, ήρθε να διακόψει η φωνή του εστιάτορα , που της είπε από το βάθος «Τώρα έρχομαι»
Το λυγερόκορμο παράστημα αυτού του παιδιού- μητέρα, έκατσε ανάλαφρα σε μια καρέκλα του μοναδικού έξω τραπεζιού, κοιτώντας το πρόσωπο του κοιμισμένου μωρού, με μια ηρεμία που την έκανε όμορφη.
Πριν επεξεργαστώ καλά τις σκέψεις μου, μια δεμένη σακούλα με φαγητό, κρεμόταν στο προτεταμένο χέρι του εστιάτορα που βάδιζε προς το μέρος της.
Το χαμόγελο με την ήρεμη παιδική ματιά της μητέρας, φώτισε το «Ευχαριστώ» που διάβασα με το διακριτικό μου βλέμμα στα χείλη της.
Η τηλεόραση με τις πολιτικές ειδήσεις, ήταν μια παραφωνία στην ατμόσφαιρα την ώρα που το χαρούμενο βάδισμα της κοπέλας χανόταν από την τζαμαρία του μαγέρικου.
Σε αυτά τα λαϊκά μέρη, αν μπορείς να βλέπεις πίσω από την επιφάνεια… δεν χρειάζονται πολλές αναλύσεις και «σάλια» της φοβικής λογικής …με ηθικές εκφράσεις των χορτάτων …
Τι να φοβηθεί ο βρεμένος (σκέφτηκα) από τα μέτρα που του κουνάνε απειλητικά οι βολεμένοι…
Για μια στιγμή μου φάνηκε ότι είδα παράλληλα με τον γυάλινο μπερντέ της τηλεόρασης τη νίκη του «Εμείς», απέναντι στο «Εγώ» την ώρα που πάσχιζαν οι ταλαίπωροι υπάλληλοι - δημοσιογράφοι να μοιράσουν τον «φόβο» που τους εμπιστεύθηκαν.
Άφησα τη δροσιά παίρνοντας μαζί μου την ευτυχία του χορτασμένου … και περπάτησα … σε ότι χορεύει χωρίς εγγύηση για το μέλλον γύρω μου.
Σηκώθη
κα από το γραφείο μου, και περπάτησα μέχρι την πλατεία στην περιοχής της εργασίας μου, απολαμβάνοντας όπως συνηθίζω το τσιγαράκι μου σε παράδρομους με ιστορία και παρακμή σε κτίρια και ανθρώπους.Το λαϊκό μαγειρείο που συνηθίζω να κατευθύνομαι όταν έχω χρόνο να διαθέσω στην παρατήρηση της ζωής με ένα παράλληλο χόρτασμα της πείνας μου, ήταν όπως πάντα δροσερό και ήσυχο από τους λιγοστούς θαμώνες και τους επισκέπτες που αγοράζουν φαγητό για «Έξω».
Σε απόμακρες περιοχές του Πειραιά , όπως αυτή, η λαϊκή «μαγκιά» των ανθρώπων, τους κάνει να μη φωνάζουν και να λένε πολλά… ένα βλέμμα αρκεί …και έχουν κοινωνήσει την διάθεση της κοσμοθεωρίας τους , σε ένα αργό ρυθμό στη ζωή τους.
Η τηλεόραση , έπαιζε ειδήσεις και οι αγχωμένοι δημοσιογράφοι κούραζαν την ηρεμία της δροσιάς του χώρου με την φλυαρία τους.
Οι λαχανοντολμάδες , ήσαν πιο πραγματικοί και γευστικοί , από τον γυάλινο μπερντέ της τηλεόρασης που ευτυχώς όπως πάντα, έπαιζε σιγά μειώνοντας την ηχητική ρύπανση.
Στην πόρτα , εμφανίστηκε μια φιγούρα από μια μικρή μάνα , που δεν την έκανα πάνω από δέκα επτά ετών, με ένα κοιμισμένο παιδί στην αγκαλιά της.
Η περιβολή της ήταν ανάμεσα στο όριο να διακρίνεις μια αξιοπρεπή δυστυχούσα που δεν ήξερες αν θα απλώσει το χέρι για επαιτεία.
Την παρατήρηση μου την ώρα της απόλαυσης του φαγητού, ήρθε να διακόψει η φωνή του εστιάτορα , που της είπε από το βάθος «Τώρα έρχομαι»
Το λυγερόκορμο παράστημα αυτού του παιδιού- μητέρα, έκατσε ανάλαφρα σε μια καρέκλα του μοναδικού έξω τραπεζιού, κοιτώντας το πρόσωπο του κοιμισμένου μωρού, με μια ηρεμία που την έκανε όμορφη.
Πριν επεξεργαστώ καλά τις σκέψεις μου, μια δεμένη σακούλα με φαγητό, κρεμόταν στο προτεταμένο χέρι του εστιάτορα που βάδιζε προς το μέρος της.
Το χαμόγελο με την ήρεμη παιδική ματιά της μητέρας, φώτισε το «Ευχαριστώ» που διάβασα με το διακριτικό μου βλέμμα στα χείλη της.
Η τηλεόραση με τις πολιτικές ειδήσεις, ήταν μια παραφωνία στην ατμόσφαιρα την ώρα που το χαρούμενο βάδισμα της κοπέλας χανόταν από την τζαμαρία του μαγέρικου.
Σε αυτά τα λαϊκά μέρη, αν μπορείς να βλέπεις πίσω από την επιφάνεια… δεν χρειάζονται πολλές αναλύσεις και «σάλια» της φοβικής λογικής …με ηθικές εκφράσεις των χορτάτων …
Τι να φοβηθεί ο βρεμένος (σκέφτηκα) από τα μέτρα που του κουνάνε απειλητικά οι βολεμένοι…
Για μια στιγμή μου φάνηκε ότι είδα παράλληλα με τον γυάλινο μπερντέ της τηλεόρασης τη νίκη του «Εμείς», απέναντι στο «Εγώ» την ώρα που πάσχιζαν οι ταλαίπωροι υπάλληλοι - δημοσιογράφοι να μοιράσουν τον «φόβο» που τους εμπιστεύθηκαν.
Άφησα τη δροσιά παίρνοντας μαζί μου την ευτυχία του χορτασμένου … και περπάτησα … σε ότι χορεύει χωρίς εγγύηση για το μέλλον γύρω μου.
kαλημερα....ειπες παρα πολλα με αυτο το κειμενο....καλη συνεχεια!
ΑπάντησηΔιαγραφή