.
Παρακολουθώ τις δικές μου συμπεριφορές, παράλληλα με τις διαδρομές σκέψης και δράσης του περιβάλλοντος που αντιλαμβάνομαι.
Μια φωνή μέσα μου ζητά να δείχνει, να εξηγεί , να προσδιορίζει … και όλα αυτά τα παρατηρώ και στους γύρω μου.
Είμαστε μια κοινωνία, που έχουμε όλοι το δάκτυλο προτεταμένο (πάντα με καλή πρόθεση κατά την αντίληψη μας) και επισημαίνουμε το πώς θα θέλαμε να είναι ο κόσμος γύρω μας.
Δείχνουμε … και περιμένουμε από τους άλλους να κάνουν την αλλαγή.
Το χειρότερο είναι ότι αναπτύσσουμε και ένα εσωτερικό θυμό, μια και διαπιστώνουμε ότι αυτά τα «ωραία» που σκεφτόμαστε, είναι ανίκανοι οι γύρω μας να τα εφαρμόσουν.
Ρώτησα τον εαυτό μου, αν αυτή η δράση μας μπορεί να φέρει αλλαγή στην κοινωνική συνείδηση…
Συγχωρέστε με, αλλά δεν βρήκα καμία αλλαγή αιώνες τώρα , στους κύκλους που κάνουμε οι άνθρωποι απέναντι στο ερώτημα «Γιατί ζούμε»
Στο μυαλό μου τριγυρίζει τελευταία η ομηρική φράση «άμ΄ έπος τε και έργον εμήδετο» που σημαίνει μαζί με το λόγο και το έργο…
Γράφουμε, μιλάμε, δηλώνουμε… και όλα αυτά δεν έχουν μια πραγματική βιωματική πράξη ζωής.
Θα έλεγα ότι μας ταιριάζει η παροιμία «Δάσκαλε που δίδασκες και νόμους δεν εκράτεις»
Στο μυαλό μου είναι ατάκτως σχηματισμένα … κάτι σαν πίνακας κυβιστών αυτά τα κομμάτια από τη σκέψη μου και επιλέγω χωρίς αγωνία ότι θέλω να τα κατανοήσω μέσα από τη ζωή.
Στο μυαλό μου έχω έντονη την σκέψη , για ένα μοντέλο διαφορετικής δράσης των ήδη υφισταμένων ανθρώπων σε μια μικρή κοινότητα… όπως το χωριό μας.
Στο μυαλό μου έχω την «κρίση» ως αναγκαία και ευεργετική κατάσταση για να γεννηθεί μια νέα παιδεία δράσης…
(Σκόπιμα χρησιμοποιώ τη φράση «στο μυαλό μου» στις παραγράφους, γιατί δεν ξέρω αν είναι ζωτικό ψεύδος ή μια πληροφορία Αλήθειας…)
Δεν ξέρω αν και αυτά είναι στείρα λόγια ή μπορούν να φυτρώσουν μέσα μας…
Έχω μια αμφιβολία , αν με τα ίδια υλικά μπορείς να φτιάξεις διαφορετικό έδεσμα… όμως πάντα κρατώ στη σκέψη μου την φυσική λειτουργία της χημικής αντίδρασης , που παράγει νέο προϊόν .. όπως λέει και η παροιμία … «Αγάλι - αγάλι γίνεται η αγουρίδα μέλι»
Σήμερα το βράδυ θα παραστώ σε μια ενδιαφέρουσα παρέα σημαντικών ανθρώπων που έχει οργανώσει ο φιλοσοφικός χώρος σκέψης των ανθρώπων που εκτιμούν το έργο και την στάση ζωής του Δασκάλου Λιαντίνη.
Πέρα από τα γνωστά τετριμμένα μονοπάτια του Εγώ μέσα μας… που ορίζουν τις κοινωνικές μας συμπεριφορές, ψάχνω να βρω το λόγο του «γιατί».
Έχει άμεση σχέση με την ενεργοποίηση της ατομικής μας δράσης… αλλά ακόμη δεν έχει αναγνώριση αυτός ο όμορφος κυβιστικός πίνακας…
Είπαμε … χωρίς αγωνία … μια και ο «χρόνος» είναι αδελφός του «Φόβου».
Μπορεί να τα ξαναπούμε …
Λέω «μπορεί» μια και η βεβαιότητα είναι μια συνήθεια του ανόητου εαυτού μας…
Παρακολουθώ τις δικές μου συμπεριφορές, παράλληλα με τις διαδρομές σκέψης και δράσης του περιβάλλοντος που αντιλαμβάνομαι.Μια φωνή μέσα μου ζητά να δείχνει, να εξηγεί , να προσδιορίζει … και όλα αυτά τα παρατηρώ και στους γύρω μου.
Είμαστε μια κοινωνία, που έχουμε όλοι το δάκτυλο προτεταμένο (πάντα με καλή πρόθεση κατά την αντίληψη μας) και επισημαίνουμε το πώς θα θέλαμε να είναι ο κόσμος γύρω μας.
Δείχνουμε … και περιμένουμε από τους άλλους να κάνουν την αλλαγή.
Το χειρότερο είναι ότι αναπτύσσουμε και ένα εσωτερικό θυμό, μια και διαπιστώνουμε ότι αυτά τα «ωραία» που σκεφτόμαστε, είναι ανίκανοι οι γύρω μας να τα εφαρμόσουν.
Ρώτησα τον εαυτό μου, αν αυτή η δράση μας μπορεί να φέρει αλλαγή στην κοινωνική συνείδηση…
Συγχωρέστε με, αλλά δεν βρήκα καμία αλλαγή αιώνες τώρα , στους κύκλους που κάνουμε οι άνθρωποι απέναντι στο ερώτημα «Γιατί ζούμε»
Στο μυαλό μου τριγυρίζει τελευταία η ομηρική φράση «άμ΄ έπος τε και έργον εμήδετο» που σημαίνει μαζί με το λόγο και το έργο…
Γράφουμε, μιλάμε, δηλώνουμε… και όλα αυτά δεν έχουν μια πραγματική βιωματική πράξη ζωής.
Θα έλεγα ότι μας ταιριάζει η παροιμία «Δάσκαλε που δίδασκες και νόμους δεν εκράτεις»
Στο μυαλό μου είναι ατάκτως σχηματισμένα … κάτι σαν πίνακας κυβιστών αυτά τα κομμάτια από τη σκέψη μου και επιλέγω χωρίς αγωνία ότι θέλω να τα κατανοήσω μέσα από τη ζωή.
Στο μυαλό μου έχω έντονη την σκέψη , για ένα μοντέλο διαφορετικής δράσης των ήδη υφισταμένων ανθρώπων σε μια μικρή κοινότητα… όπως το χωριό μας.
Στο μυαλό μου έχω την «κρίση» ως αναγκαία και ευεργετική κατάσταση για να γεννηθεί μια νέα παιδεία δράσης…
(Σκόπιμα χρησιμοποιώ τη φράση «στο μυαλό μου» στις παραγράφους, γιατί δεν ξέρω αν είναι ζωτικό ψεύδος ή μια πληροφορία Αλήθειας…)
Δεν ξέρω αν και αυτά είναι στείρα λόγια ή μπορούν να φυτρώσουν μέσα μας…
Έχω μια αμφιβολία , αν με τα ίδια υλικά μπορείς να φτιάξεις διαφορετικό έδεσμα… όμως πάντα κρατώ στη σκέψη μου την φυσική λειτουργία της χημικής αντίδρασης , που παράγει νέο προϊόν .. όπως λέει και η παροιμία … «Αγάλι - αγάλι γίνεται η αγουρίδα μέλι»
Σήμερα το βράδυ θα παραστώ σε μια ενδιαφέρουσα παρέα σημαντικών ανθρώπων που έχει οργανώσει ο φιλοσοφικός χώρος σκέψης των ανθρώπων που εκτιμούν το έργο και την στάση ζωής του Δασκάλου Λιαντίνη.
Πέρα από τα γνωστά τετριμμένα μονοπάτια του Εγώ μέσα μας… που ορίζουν τις κοινωνικές μας συμπεριφορές, ψάχνω να βρω το λόγο του «γιατί».
Έχει άμεση σχέση με την ενεργοποίηση της ατομικής μας δράσης… αλλά ακόμη δεν έχει αναγνώριση αυτός ο όμορφος κυβιστικός πίνακας…
Είπαμε … χωρίς αγωνία … μια και ο «χρόνος» είναι αδελφός του «Φόβου».
Μπορεί να τα ξαναπούμε …
Λέω «μπορεί» μια και η βεβαιότητα είναι μια συνήθεια του ανόητου εαυτού μας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δεν επιτρέπονται νέα σχόλια.