.
Είχα καιρό να ακούσω την αγαπημένη μου μουσική από την κινηματογραφική ταινία «Ο τελευταίος των Μοϊκανών».
Πάτησα το χθεσινό βράδυ το κουμπί και άφησα τον δίσκο , να με ταξιδέψει σε μια μουσική που έρχεται με μια νοσταλγία από τα Χάϊλαντ της Σκωτίας , σε μια Νέα Γη της Αμερικής που συγκρούστηκαν οι επιθυμίες των δυτικών με την φιλοσοφία των Ινδιάνων.
Προφητικό για την "νικηφόρα" ήτα των επικυρίαρχων το φιλμ , μου άφηνε μια αίσθηση στον ύπνο που πάλευα να οργανώσω για κάτι που έρχεται … ενώ κάτι πεθαίνει…
Πριν μια μέρα , ο γιος μου σε μια κουβέντα μας, ανέφερε για την μουσική , ότι «άλλο πατέρα είναι τα τραγούδια με λόγια ... και άλλο η μουσική … δεν έχουν καμία σχέση … η μουσική είναι από μόνη της λόγος»
Όντως είχε δίκιο η Δασκάλα του που του εμφύσησε αυτή την άποψη , μια και το έργο που απολάμβανα και πορευόταν μαζί με την πραγματικότητα του ύπνου μου , με έκανε να βλέπω τον αετό που αποφάσισε να ξεκινήσει το πέταγμα του μέσα από την βία και την επανάληψη των κατώτερων ενστίκτων που έδιναν οι αρχικές νότες…ζωγραφίζοντας μια αγωνία της υποταγμένης ζωής…
Σκέφτηκα, ότι δεν αξίζει η κατανάλωση μιας ζωής σε αντιθέσεις και μιζέριες που απλά καταγγέλλουν και δηλώνουν την αντίθεση…σε άλλους που φοβάται να δει τον εχθρό μέσα μας...
Βαρέθηκα τον εαυτό μου να είναι καμπούρης και ανήμπορος ενώ μέμφεται τους άλλους για τα ίδια κουσούρια...
Εννοείται ότι σιχάθηκα τους "καθρέφτες" μου που αντί για πρόταση έχουν μια αρρωστημένη εγωκεντρική θέαση που καταγγέλλουν στο όνομα των άλλων την δική τους (αθέατη) ανεπάρκεια...
Μορφωμένοι , αμόρφωτοι, κουλτουριάρηδες, λαϊκοί , με εμπειρίες ζωής ή ανέραστοι ... όλοι μέσα μου σε ένα τσουβάλι ... τους αποδέχομαι, τους κατανοώ , αλλά τους στέλνω εξ ονόματος μου (δηλαδή με πρώτο εμένα) στο διάβολο της ανεπάρκειας τους...
Είμαστε καραγκιόζηδες που καταναλώνουμε την επαιτεία μας μέσα από αξιοπρεπείς εκφράσεις...
Την ώρα που ξεστομίζουμε ότι φταίει ο άλλος ... έχουμε πάρει το πρώτο παράσημο της ανεπάρκειας του Ηλίθιου, που απλά καθρεφτίζει το φως στους άλλους μια και εμείς δεν το βλέπουμε...
Νοιώθω τον Βίλχελμ Ράιχ να μου κουνά το χέρι και να μου λέει "Άκου Ανθρωπάκο" ... απλά την ώρα που νοιώθω αυτή την προσβολή ... θέλω να πω ότι αγαπητοί μου κρεατοφάγοι ... συνδαιτυμόνες... δεν αρκεί να δεχτεί ένας ότι είναι ηλίθιος ... πρέπει ταυτόχρονα να το δεχτούμε πολλοί ... τότε μόνο μπορεί να αλλάξει η ενέργεια μας...
Τέλος θα έλεγα ως αφυπνισμένος Ηλίθιος:
Η ζωή , είναι τόλμη και πρόταση για ότι κρίνουμε σημαντικό στην συνείδηση μας.
Σε προσωπικό ή ακόμη και συλλογικό επίπεδο.
Σκέφτηκα το χωριό μου , με την απόσταση του ξένου και του οικείου μέσα μου…
Σκέφτηκα τις ανάγκες των ανθρώπων πέρα από τις επιθυμίες τους…
Σκέφτηκα την ζωή μου , έξω από το σύνηθες και το προβλέψιμο…
Είπα να ταξινομήσω ότι η αίσθηση του ύπνου μου έφερε ως πληροφορίες στο μυαλό…
Αυτές οι πληροφορίες εγκυμονούν… δεν ξέρω τι … αλλά τις εμπιστεύομαι …
Προς το παρόν (προϊούσας της εγκυμοσύνης) ας χαρούμε ένα μικρό απόσπασμα από την όμορφη μουσική … και ας αφήσουμε χωρίς στοχεύσεις το μυαλό μας να δώσει την δική του εκδοχή …
Τα αποτελέσματα έξω από την γραμμική σκέψη .. πάντα είναι υπέροχα ερωτικά … δηλαδή έντονα ανατρεπτικά … μια και ο έρωτας στη ζωή μας είναι μια στιγμιαία επανάσταση στην κυριαρχία του Εγώ και του φόβου που μας έχουν εκπαιδεύσει…
Καλή ακρόαση … χωρίς άγχος …
Είχα καιρό να ακούσω την αγαπημένη μου μουσική από την κινηματογραφική ταινία «Ο τελευταίος των Μοϊκανών».
Πάτησα το χθεσινό βράδυ το κουμπί και άφησα τον δίσκο , να με ταξιδέψει σε μια μουσική που έρχεται με μια νοσταλγία από τα Χάϊλαντ της Σκωτίας , σε μια Νέα Γη της Αμερικής που συγκρούστηκαν οι επιθυμίες των δυτικών με την φιλοσοφία των Ινδιάνων.
Προφητικό για την "νικηφόρα" ήτα των επικυρίαρχων το φιλμ , μου άφηνε μια αίσθηση στον ύπνο που πάλευα να οργανώσω για κάτι που έρχεται … ενώ κάτι πεθαίνει…
Πριν μια μέρα , ο γιος μου σε μια κουβέντα μας, ανέφερε για την μουσική , ότι «άλλο πατέρα είναι τα τραγούδια με λόγια ... και άλλο η μουσική … δεν έχουν καμία σχέση … η μουσική είναι από μόνη της λόγος»
Όντως είχε δίκιο η Δασκάλα του που του εμφύσησε αυτή την άποψη , μια και το έργο που απολάμβανα και πορευόταν μαζί με την πραγματικότητα του ύπνου μου , με έκανε να βλέπω τον αετό που αποφάσισε να ξεκινήσει το πέταγμα του μέσα από την βία και την επανάληψη των κατώτερων ενστίκτων που έδιναν οι αρχικές νότες…ζωγραφίζοντας μια αγωνία της υποταγμένης ζωής…
Σκέφτηκα, ότι δεν αξίζει η κατανάλωση μιας ζωής σε αντιθέσεις και μιζέριες που απλά καταγγέλλουν και δηλώνουν την αντίθεση…σε άλλους που φοβάται να δει τον εχθρό μέσα μας...
Βαρέθηκα τον εαυτό μου να είναι καμπούρης και ανήμπορος ενώ μέμφεται τους άλλους για τα ίδια κουσούρια...
Εννοείται ότι σιχάθηκα τους "καθρέφτες" μου που αντί για πρόταση έχουν μια αρρωστημένη εγωκεντρική θέαση που καταγγέλλουν στο όνομα των άλλων την δική τους (αθέατη) ανεπάρκεια...
Μορφωμένοι , αμόρφωτοι, κουλτουριάρηδες, λαϊκοί , με εμπειρίες ζωής ή ανέραστοι ... όλοι μέσα μου σε ένα τσουβάλι ... τους αποδέχομαι, τους κατανοώ , αλλά τους στέλνω εξ ονόματος μου (δηλαδή με πρώτο εμένα) στο διάβολο της ανεπάρκειας τους...
Είμαστε καραγκιόζηδες που καταναλώνουμε την επαιτεία μας μέσα από αξιοπρεπείς εκφράσεις...
Την ώρα που ξεστομίζουμε ότι φταίει ο άλλος ... έχουμε πάρει το πρώτο παράσημο της ανεπάρκειας του Ηλίθιου, που απλά καθρεφτίζει το φως στους άλλους μια και εμείς δεν το βλέπουμε...
Νοιώθω τον Βίλχελμ Ράιχ να μου κουνά το χέρι και να μου λέει "Άκου Ανθρωπάκο" ... απλά την ώρα που νοιώθω αυτή την προσβολή ... θέλω να πω ότι αγαπητοί μου κρεατοφάγοι ... συνδαιτυμόνες... δεν αρκεί να δεχτεί ένας ότι είναι ηλίθιος ... πρέπει ταυτόχρονα να το δεχτούμε πολλοί ... τότε μόνο μπορεί να αλλάξει η ενέργεια μας...
Τέλος θα έλεγα ως αφυπνισμένος Ηλίθιος:
Η ζωή , είναι τόλμη και πρόταση για ότι κρίνουμε σημαντικό στην συνείδηση μας.
Σε προσωπικό ή ακόμη και συλλογικό επίπεδο.
Σκέφτηκα το χωριό μου , με την απόσταση του ξένου και του οικείου μέσα μου…
Σκέφτηκα τις ανάγκες των ανθρώπων πέρα από τις επιθυμίες τους…
Σκέφτηκα την ζωή μου , έξω από το σύνηθες και το προβλέψιμο…
Είπα να ταξινομήσω ότι η αίσθηση του ύπνου μου έφερε ως πληροφορίες στο μυαλό…
Αυτές οι πληροφορίες εγκυμονούν… δεν ξέρω τι … αλλά τις εμπιστεύομαι …
Προς το παρόν (προϊούσας της εγκυμοσύνης) ας χαρούμε ένα μικρό απόσπασμα από την όμορφη μουσική … και ας αφήσουμε χωρίς στοχεύσεις το μυαλό μας να δώσει την δική του εκδοχή …
Τα αποτελέσματα έξω από την γραμμική σκέψη .. πάντα είναι υπέροχα ερωτικά … δηλαδή έντονα ανατρεπτικά … μια και ο έρωτας στη ζωή μας είναι μια στιγμιαία επανάσταση στην κυριαρχία του Εγώ και του φόβου που μας έχουν εκπαιδεύσει…
Καλή ακρόαση … χωρίς άγχος …
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δεν επιτρέπονται νέα σχόλια.