ΔΕΝ "ΛΕΜΕ" ΠΑΝΤΑ...ΜΕΡΙΚΕΣ ΦΟΡΕΣ "ΣΗΜΑΙΝΟΥΜΕ"

.

Η χαρμολύπη, είναι μια κατάσταση που χρειάζεται τεράστια δύναμη ισορροπίας μέσα από μια αφοσιωμένη συγκρότηση στη ζωή μας…

Η χαρμολύπη δεν είναι τσιφτετέλι χαράς … μα ούτε και αλαλαγμός θρήνου.
Είναι τα λόγια που ισορροπούν στις αλήθειες που αποκαλύπτονται και βλέπεις τον εαυτό σου αδύναμο αλλά παράλληλα άφοβο στον κύκλο της ζωής.

Μαζί με λίγα λόγια του Δασκάλου Λιαντίνη, από το έργο του Γκέμμα … διάλεξα να προσ- φέρω την διάθεση μου με τον Αύγουστο του Ρασούλη σε ερμηνεία του Παπάζογλου.

Αυτό το κείμενο, με πλήρη επίγνωση είναι μια ανάρτηση «τζαζ» που δεν έχει στόχο να πει… αλλά να αφήσει μια μικρή τροφή στα λευκά διαδικτυακά σκαλοπάτια της ζωής μας…

Όταν κάτι νόμιζα στη ζωή μου ότι δεν ήταν σαφές ... άρα και Σοφόν ... βρήκα στη συνέχεια ότι δεν έφταιγε (πάντα) αυτό , αλλά ενίοτε η τύφλα μου και μαϊμουδίσια σκέψη μου...

Τώρα πια χαϊδεύω τη μαϊμού μέσα μου και την αγαπώ που πάντα έχει απορίες ... απλά της έμαθα να εκφράζει την άγνοια της και να την κάνει ερώτηση ... σε αντίθεση με την απαίδευτη μαϊμού που αντί για ερώτηση εκφέρει πάντα "θέση" και "άποψη" με στόμφο και πόζα καρδιναλίου της συμφοράς...

Δεν «λέμε» πάντα… απλά μερικές φορές «σημαίνουμε» … πάντως δεν σιωπούμε… και αυτό είναι κάτι…

Ο αποδέκτης είναι πάντα ο εαυτός μας … έξω από τα όρια του «Εγώ» … δηλαδή κοντά στο «Εμείς»…


Γκέμμα



' Μ α τι είναι αντές οι εκκλησιές των ανθρώπων, αν δεν είναι οι σπηλιές και
τα μνήματα τον θεού;'»

.... Η αιτία είναι ότι η ελίτ των κοινωνιών, επιστήμονες πολιτικοί καλλιτέχνες, δεν έχουν ήθος……

... Η αιτία είναι ότι τα παιδιά μας γεννιούνται λευκά σαν το νωπό χιόνι, και οι ενήλικοι εμείς τα βουτάμε στην κολυμπήθρα της παιδείας γιομάτη κατράμι και πίσσα. Κιόλας με τα έξι του χρόνια το γέννημα κατάντησε έκτρωμα.


... Η αιτία είναι ότι κατεβάσαμε από το θρόνο του τον ευγενικό νου, το alto ingegno του Δάντη, και στη θέση του στυλώσαμε το παχύ μας άντερο. ínter urinas et faeces.


... Η αιτία είναι ότι τις αναρίθμητες σειρές των ετών, τις innumerabiles annorum series των ευγενών στη γλώσσα του Οράτιου, τις εκάμαμε αναρίθμητα σήριαλ τελεβίζιου από σκηνοθέτες ηλίθιους για ηλίθιους θεατές. Κλεφταποδόχοι και κλέφτες η ίδια σειρά. "Δυναστεία" ρινόκερων λοιπόν στα σόγια της Αμέρικας, και "Λάμψη" από φως κώλου.



Δεν υπάρχουν σχόλια: