.
Είχε περάσει το ρ
ολόι την δεκάτη ώρα και όλα τα μαγαζιά είχαν κλείσει στέλνοντας τους αγχωμένους επαγγελματίες για ξεκούραση.
Μπήκα στο πατρικό μου σπίτι και ο γιός μου ήταν χωμένος μέσα σε κάτι μακέτες με την γνωστή ακαταστασία που λειτουργεί σε υπερβολικό βαθμό όταν δημιουργεί.
Την καλησπέρα μου, την ακολούθησε ένα μουρμουρητό που τον ξυπνούσε από την κατάσταση αφοσίωσης στις χάρτινες ιδέες του, εκφράζοντας ταυτόχρονα μια χαμηλόφωνη επιθυμία.
«Να φάμε;»
Οι μπριλολίτσες στην συσκευασία του σούπερ μάρκετ ήταν εύκολη υπόθεση και το ψήσιμο στα χόρτα εκτός από την μικρή ταλαιπωρία να τα καθαρίσεις ήταν ότι έπρεπε να συνοδέψει το τραπέζι.
Σε αυτό το σπίτι (που μοιραζόμαστε περιόδους της ζωής μας) το φαγητό γίνεται και όρθρος εκκλησιαστικός ορισμένες φορές, μια και η οργανωμένη ζωή απέχει πολύ από την κουλτούρα του.
Τακτοποιήθηκαν όλα τα υλικά και μοιράσαμε τις δουλειές να προετοιμάσουμε γρήγορα το μικρό μας δείπνο που πάντα καταλήγει σε ένα συμπόσιο μέσα σε χαρτιά και εργαλεία σχεδιασμού.
Όλα καλά στην πρόχειρη εποπτεία των συγκεντρωμένων υλικών… αλλά το λεμονάκι μας έλλειπε.
Γίνεται χορταράκια χωρίς λεμόνι;
Αφού είπα ένα «φτού γαμώ την ατυχία μου» , έβαλα το μυαλό μου να καλύψει την ανάγκη.
Δεν χρειάστηκε πολύ να θυμηθώ την λεμονιά που έχουμε έξω από το πατρικό σπίτι και την κέντρισε με περισσό ζήλο ο πατέρας μου επάνω σε μια υφιστάμενη νεραντζιά.
Πήρα ένα μακρύ ξύλο και κατέβηκα στο πεζοδρόμιο της νύχτας, ψάχνοντας τα λίγα λεμόνια που είχαν μείνει στα απρόσιτα σημεία της κορυφής της.
Αφού έκανα τον ισορροπιστή σε ένα παρακείμενο παγκάκι , κατόρθωσα να ρίξω ένα που μας ήταν απαραίτητο.
Όταν το έπιασα στα χέρια μου , ήταν ευωδιαστό και γεμάτο ζωή.
Οι περαστικοί και οι φίλοι καταστηματάρχες, έχουν μια συστολή να επιδοθούν στο μάζεμα των καρπών της λεμονιάς.
Λίγο η συνήθεια να αγοράζουν την τροφή τους , λίγο η αίσθηση του τι θα σκεφτούν οι άλλοι… αφήνει για περιόδους φορτωμένο το δέντρο με τους καρπούς του.
Όταν βρεθώ στην παρέα τους καμία φορά, τεντώνω το σώμα μου και πιάνω όσα μπορώ και τους τα δίνω, λέγοντας τους «είναι κέρασμα από τον κυρ Αχιλλέα».
Η ευωδία του λεμονιού , συνόδεψε το ωραίο δείπνο μας , βάζοντας στην παρέα και τον παππού μέσα από μια σχέση μετάληψης του περάσματος του από τη ζωή.
Τώρα μπορούσε να αρχίσει η συζήτηση… άλλωστε φιλοσοφούμε κυρίως χορτάτοι…
Είχε περάσει το ρ
ολόι την δεκάτη ώρα και όλα τα μαγαζιά είχαν κλείσει στέλνοντας τους αγχωμένους επαγγελματίες για ξεκούραση.Μπήκα στο πατρικό μου σπίτι και ο γιός μου ήταν χωμένος μέσα σε κάτι μακέτες με την γνωστή ακαταστασία που λειτουργεί σε υπερβολικό βαθμό όταν δημιουργεί.
Την καλησπέρα μου, την ακολούθησε ένα μουρμουρητό που τον ξυπνούσε από την κατάσταση αφοσίωσης στις χάρτινες ιδέες του, εκφράζοντας ταυτόχρονα μια χαμηλόφωνη επιθυμία.
«Να φάμε;»
Οι μπριλολίτσες στην συσκευασία του σούπερ μάρκετ ήταν εύκολη υπόθεση και το ψήσιμο στα χόρτα εκτός από την μικρή ταλαιπωρία να τα καθαρίσεις ήταν ότι έπρεπε να συνοδέψει το τραπέζι.
Σε αυτό το σπίτι (που μοιραζόμαστε περιόδους της ζωής μας) το φαγητό γίνεται και όρθρος εκκλησιαστικός ορισμένες φορές, μια και η οργανωμένη ζωή απέχει πολύ από την κουλτούρα του.
Τακτοποιήθηκαν όλα τα υλικά και μοιράσαμε τις δουλειές να προετοιμάσουμε γρήγορα το μικρό μας δείπνο που πάντα καταλήγει σε ένα συμπόσιο μέσα σε χαρτιά και εργαλεία σχεδιασμού.
Όλα καλά στην πρόχειρη εποπτεία των συγκεντρωμένων υλικών… αλλά το λεμονάκι μας έλλειπε.
Γίνεται χορταράκια χωρίς λεμόνι;
Αφού είπα ένα «φτού γαμώ την ατυχία μου» , έβαλα το μυαλό μου να καλύψει την ανάγκη.
Δεν χρειάστηκε πολύ να θυμηθώ την λεμονιά που έχουμε έξω από το πατρικό σπίτι και την κέντρισε με περισσό ζήλο ο πατέρας μου επάνω σε μια υφιστάμενη νεραντζιά.
Πήρα ένα μακρύ ξύλο και κατέβηκα στο πεζοδρόμιο της νύχτας, ψάχνοντας τα λίγα λεμόνια που είχαν μείνει στα απρόσιτα σημεία της κορυφής της.
Αφού έκανα τον ισορροπιστή σε ένα παρακείμενο παγκάκι , κατόρθωσα να ρίξω ένα που μας ήταν απαραίτητο.
Όταν το έπιασα στα χέρια μου , ήταν ευωδιαστό και γεμάτο ζωή.
Οι περαστικοί και οι φίλοι καταστηματάρχες, έχουν μια συστολή να επιδοθούν στο μάζεμα των καρπών της λεμονιάς.
Λίγο η συνήθεια να αγοράζουν την τροφή τους , λίγο η αίσθηση του τι θα σκεφτούν οι άλλοι… αφήνει για περιόδους φορτωμένο το δέντρο με τους καρπούς του.
Όταν βρεθώ στην παρέα τους καμία φορά, τεντώνω το σώμα μου και πιάνω όσα μπορώ και τους τα δίνω, λέγοντας τους «είναι κέρασμα από τον κυρ Αχιλλέα».
Η ευωδία του λεμονιού , συνόδεψε το ωραίο δείπνο μας , βάζοντας στην παρέα και τον παππού μέσα από μια σχέση μετάληψης του περάσματος του από τη ζωή.
Τώρα μπορούσε να αρχίσει η συζήτηση… άλλωστε φιλοσοφούμε κυρίως χορτάτοι…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δεν επιτρέπονται νέα σχόλια.