.
Είναι φορές, που εσφαλμένα λέμε «Αυτό δεν αφορά εμένα»
Ο εαυτός μας, περιλαμβάνει σε ελάχιστο ή μεγαλύτερο βαθμό τις ζωές των άλλων…
Αφορμή για την ταξινόμηση και συν-κοινωνία της σκέψης αυτής θα υπάρξει ο Νίκος Κοεμτζής σε αυτή την ανάρτηση.
Την ζωή του Νίκου, έχει στιχουργήσει και ερμηνεύσει σε τραγούδι υπό τον τίτλο «Μακρύ ζεϊμπέκικο για το Νίκο» ο Διονύσης Σαββόπουλος .
Μια κοινωνία ολόκληρη, όταν φτάνει σε αδιέξοδα μυαλού και επιθυμιών, είναι ένα μικρό ή μεγάλο αντίγραφο του Νίκου.
Κάθε φορά που το μυαλό θολώνει και μέσα μια φωνή ουρλιάζει την αδικία που αισθάνεται το Εγώ μας, είμαστε έτοιμοι να χορέψουμε τις στροφές θανάτου που έκανε ο Κοεμτζής με το μαχαίρι στραμμένο στους ασφαλίτες που τον ενοχλούσαν.
Αν δεν συμβαίνει αυτό, είναι γιατί υπάρχει μια άλλη φωνή που βολεύεται στην κτήση και στην αντίληψη του «έχω».
Οι «τσοπάνηδες» της ζωής μας, ξέρουν ότι αν κάνεις κάποιον λούμπεν και τελείως απελπισμένο… κινδυνεύει το σύστημα.
Βάζουν τα πρόβατα λοιπόν συμμέτοχα με μετοχές και δάνεια στο «οικοσύστημα» της στάνης, για να λειτουργεί εύρυθμα το εμπόριο της προβάτινης ζωής.
Ο Κοεμτζής και η αντίδραση του, ήταν ένα γεγονός που σίγουρα θα διδάσκεται σε κλειστά μαθήματα των σχολών χειραγώγησης των μαζών.
Θες λίγο το απαίδευτο της εποχής … λίγο ο ζήλος της επικυριαρχίας ενός συστήματος… έφυγαν από τον έλεγχο… και αυτό είναι ένα παράδειγμα προς αποφυγή στον έλεγχο καταστολής σε μαζικούς «Κοεμτζήδες»…
Τον έχω δει τον Κοεμτζή κάμποσες φορές στο Μοναστηράκι να πουλά το βιβλίο με την βιογραφία του με μια εικόνα ήρεμη και υποταγμένη, σαν τον Ηριδανό που κυλά ακριβώς κάτω από τη θέση που στέκεται απαρατήρητος και αυτός στα μάτια του πλήθους…
Παραθέτω μια συνέντευξη του Κοεμτζή που έδωσε στα μέσα, για να δείτε την περιορισμένη ανάλυση που δίνει η δημοσιογραφική οπτική.
Για τους δημοσιογράφους, αυτό το περιστατικό είναι μια παράξενη και γαργαλιστική καταγραφή μιας πράξης του παρελθόντος.
Ας πούμε … πως έγινε η έκρηξη του Βεζούβιου ..ή πως αναπαράγεται η Σαλαμάνδρα.
Ο τηλεθεατής, θα νοιώσει μετά το ρεπορτάζ, ότι τώρα έμαθε περισσότερα … και αφού διαχωρίσει τον εαυτό του από αυτό που βλέπει… θα συνεχίσει να αναπνέει ευχαριστημένος για τα λίγα που έχει τουλάχιστον στην κατοχή του…
Υποσυνείδητα θα πει : «Μια χαρά είμαστε»
Δεν είναι τυχαίο καθόλου που ως μουσική υπόκρουση, ακούγεται ένα τραγούδι από λαϊκό τραγουδιστή που ενσαρκώνει την «θεωρία» στο τίποτα του σκυλάδικου τρόπου σκέψης της εποχής μας… δεν υπήρχε περίπτωση να υπάρχει σε μουσικό χαλί ο Σαββόπουλος, μια και θα είχε άλλο περιεχόμενο η συνέντευξη… δηλαδή άλλο στόχο προς τον τηλεθεατή.
Κάθε φορά που ΔΕΝ βλέπουμε σε τι μας αφορά στη δική μας ζωή μια πληροφορία… το μόνο σίγουρο είναι ότι έχουμε ακόμη μια ήττα στο ενεργητικό της λεγόμενης ζωής μας.
Παρακολουθήστε τους δύο κόσμους …
Αυτόν που θέλει τον «οίκτο» ως μηχανισμό καταστολής της σκέψης… και στην συνέχεια την ανάπτυξη της Δύναμης που λέγεται «Συναισθηματική νοημοσύνη»
Η επιλογή … είναι πάντα δική μας … και η Μαγκιά με εισαγωγικά ή χωρίς θα ακολουθεί την ζωή μας ως παράλληλη αξία του «Είναι» μας.
Η Αλήθεια είναι ότι πάντα Εμείς διαλέγουμε τη ζωή μας … και ας αρεσκόμαστε να λέμε ότι για τα χάλια μας φταίνε οι άλλοι…
Είναι φορές, που εσφαλμένα λέμε «Αυτό δεν αφορά εμένα»
Ο εαυτός μας, περιλαμβάνει σε ελάχιστο ή μεγαλύτερο βαθμό τις ζωές των άλλων…
Αφορμή για την ταξινόμηση και συν-κοινωνία της σκέψης αυτής θα υπάρξει ο Νίκος Κοεμτζής σε αυτή την ανάρτηση.
Την ζωή του Νίκου, έχει στιχουργήσει και ερμηνεύσει σε τραγούδι υπό τον τίτλο «Μακρύ ζεϊμπέκικο για το Νίκο» ο Διονύσης Σαββόπουλος .
Μια κοινωνία ολόκληρη, όταν φτάνει σε αδιέξοδα μυαλού και επιθυμιών, είναι ένα μικρό ή μεγάλο αντίγραφο του Νίκου.
Κάθε φορά που το μυαλό θολώνει και μέσα μια φωνή ουρλιάζει την αδικία που αισθάνεται το Εγώ μας, είμαστε έτοιμοι να χορέψουμε τις στροφές θανάτου που έκανε ο Κοεμτζής με το μαχαίρι στραμμένο στους ασφαλίτες που τον ενοχλούσαν.
Αν δεν συμβαίνει αυτό, είναι γιατί υπάρχει μια άλλη φωνή που βολεύεται στην κτήση και στην αντίληψη του «έχω».
Οι «τσοπάνηδες» της ζωής μας, ξέρουν ότι αν κάνεις κάποιον λούμπεν και τελείως απελπισμένο… κινδυνεύει το σύστημα.
Βάζουν τα πρόβατα λοιπόν συμμέτοχα με μετοχές και δάνεια στο «οικοσύστημα» της στάνης, για να λειτουργεί εύρυθμα το εμπόριο της προβάτινης ζωής.
Ο Κοεμτζής και η αντίδραση του, ήταν ένα γεγονός που σίγουρα θα διδάσκεται σε κλειστά μαθήματα των σχολών χειραγώγησης των μαζών.
Θες λίγο το απαίδευτο της εποχής … λίγο ο ζήλος της επικυριαρχίας ενός συστήματος… έφυγαν από τον έλεγχο… και αυτό είναι ένα παράδειγμα προς αποφυγή στον έλεγχο καταστολής σε μαζικούς «Κοεμτζήδες»…
Τον έχω δει τον Κοεμτζή κάμποσες φορές στο Μοναστηράκι να πουλά το βιβλίο με την βιογραφία του με μια εικόνα ήρεμη και υποταγμένη, σαν τον Ηριδανό που κυλά ακριβώς κάτω από τη θέση που στέκεται απαρατήρητος και αυτός στα μάτια του πλήθους…
Παραθέτω μια συνέντευξη του Κοεμτζή που έδωσε στα μέσα, για να δείτε την περιορισμένη ανάλυση που δίνει η δημοσιογραφική οπτική.
Για τους δημοσιογράφους, αυτό το περιστατικό είναι μια παράξενη και γαργαλιστική καταγραφή μιας πράξης του παρελθόντος.
Ας πούμε … πως έγινε η έκρηξη του Βεζούβιου ..ή πως αναπαράγεται η Σαλαμάνδρα.
Ο τηλεθεατής, θα νοιώσει μετά το ρεπορτάζ, ότι τώρα έμαθε περισσότερα … και αφού διαχωρίσει τον εαυτό του από αυτό που βλέπει… θα συνεχίσει να αναπνέει ευχαριστημένος για τα λίγα που έχει τουλάχιστον στην κατοχή του…
Υποσυνείδητα θα πει : «Μια χαρά είμαστε»
Δεν είναι τυχαίο καθόλου που ως μουσική υπόκρουση, ακούγεται ένα τραγούδι από λαϊκό τραγουδιστή που ενσαρκώνει την «θεωρία» στο τίποτα του σκυλάδικου τρόπου σκέψης της εποχής μας… δεν υπήρχε περίπτωση να υπάρχει σε μουσικό χαλί ο Σαββόπουλος, μια και θα είχε άλλο περιεχόμενο η συνέντευξη… δηλαδή άλλο στόχο προς τον τηλεθεατή.
Κάθε φορά που ΔΕΝ βλέπουμε σε τι μας αφορά στη δική μας ζωή μια πληροφορία… το μόνο σίγουρο είναι ότι έχουμε ακόμη μια ήττα στο ενεργητικό της λεγόμενης ζωής μας.
Παρακολουθήστε τους δύο κόσμους …
Αυτόν που θέλει τον «οίκτο» ως μηχανισμό καταστολής της σκέψης… και στην συνέχεια την ανάπτυξη της Δύναμης που λέγεται «Συναισθηματική νοημοσύνη»
Η επιλογή … είναι πάντα δική μας … και η Μαγκιά με εισαγωγικά ή χωρίς θα ακολουθεί την ζωή μας ως παράλληλη αξία του «Είναι» μας.
Η Αλήθεια είναι ότι πάντα Εμείς διαλέγουμε τη ζωή μας … και ας αρεσκόμαστε να λέμε ότι για τα χάλια μας φταίνε οι άλλοι…
Η πρόκληση είναι να βλέπουμε την άλλη θέαση εκεί που πιστεύουμε ότι υπάρχει μόνο μία. Γιατί η φράση, «Αυτό δεν αφορά εμένα», μπορεί να έχει και άλλη ερμηνεία και να προσφέρει μια διαφορετική οπτική (αν μη τι άλλο πιο διευρυμένη), χωρίς να κατατάσσεται αναγκαστικά στις βολικές αντιθέσεις του νου "σωστό - λάθος".
ΑπάντησηΔιαγραφήΌμως η πρόκληση είναι να βρούμε αυτήν την άλλη θέαση μόνοι μας και όχι ως μασημένη τροφή άλλων.
Αγαπητή Χριστιάνα,
ΑπάντησηΔιαγραφήθα χαιρόμουν αν ανέλυες λίγο περισσότερο τον λόγο σου.
Ξέρω ότι η ανάλυση ενός συμπυκνωμένου λόγου μπορεί να λάβει την μορφή άρθρου και κατανοώ την δυσκολία του χρόνου που λειτουργούμε στην διαδικτυακή γραφή.
Η φράση «Αυτό δεν αφορά εμένα» που χρησιμοποιούμε αβίαστα για να δηλώσουμε την εγωκεντρική ξεχωριστότητα μας ήταν το νόημα που χρησιμοποίησα στην ανάρτηση.
Θα παρακολουθήσω με ενδιαφέρον την διαφορετική ανάλυση σου αν επιθυμείς να την κάνεις, για να μου αποσαφηνιστεί, πως γίνεται να λέω «Αυτό δεν αφορά εμένα» και να είμαι μακριά από ένα «Εγώ» και μακριά από μια «Συν – χώρεση» της κατανόησης μέσα και έξω από εμένα.
Ακόμη η βασική σκέψη και πεποίθηση μου, είναι ότι όλα τα φαινόμενα του σύμπαντος καθώς και όλες οι συμπεριφορές του κόσμου , βρίσκονται σε ένα κράμα μέσα στο μυαλό μας.
Κλέφτης - τίμιος, μέρα – νύχτα, νικητής – ηττημένος , δυνατός – αδύναμος, άντρας – γυναίκα , ελεύθερος – δούλος… και δεν έχουν τέλος …
Αυτή η πεποίθηση που προανέφερα , έχει αντίλογο;
Ή μήπως η στόχευση της παρέμβασης σου, έχει άλλη ανάλυση.
Μπορεί να το αποσαφηνίσω κάποια στιγμή … όμως η καταγραφή των σκέψεων σου (ως σχολιασμός) στο διαδίκτυο δίνει ενδεχομένως πολύτιμες πληροφορίες σε όσους έχουν την γυμναστική ετοιμότητα να «ασκούν» τη σκέψη τους με αντίστοιχα ερωτήματα…