.
Πόσες φορές δεν διαβάζουμε την εφημερίδα μας ή ενημερωνόμαστε από τον ηλεκτρονικό τύπο.
Μπορούμε όμως να διακρίνουμε την στηλίτευση της αρθρογραφίας, ώστε να μη λειτουργήσει ως υποσυνείδητη εντολή (σε εμάς) τον αναγνώστη;
Συνήθως στον πολύ κόσμο δεν περνά καν από το μυαλό του ότι είναι οργανωμένη η πληροφορία ώστε να τον κάνει να συμπεριφερθεί κατά τις επιταγές των εξουσιαστών του.
Ένα μικρό παράδειγμα για την σκέψη που μόλις κατέγραψα, γίνεται φανερό από ένα πρόσφατο άρθρο που διάβασα , των διαδικτυακών Νέων.
(Το πρωτότυπο εδώ)
Ο συντάκτης , έχει την οδηγία ότι τα "Νέα" στηρίζουν την κυβέρνηση του Κου Παπανδρέου, και οφείλει να αφήσει θετική εικόνα για το πρόσωπο του Κου Παπανδρέου στον αναγνώστη.
Ξεκινά λοιπόν το άρθρο βάζοντας ένα τίτλο που αναστατώνει τον ανυποψίαστο αναγνώστη και του ενσπείρει την κινδυνολογία :
«Βλέπουν» κοινωνική αναταραχή λόγω των μέτρων
Συνήθως για να στοιχειοθετηθεί μια κινδυνολογία χρειάζεται το άλλοθι των δημοσκοπήσεων.
Έτσι ο συντάκτης, χρησιμοποιεί μια αυθαίρετη πρόσθεση δύο απαντήσεων που αφορούν σε «πολύ πιθανό» και «αρκετά πιθανό» ότι προβλέπουν οι ερωτηθέντες πως θα γίνει κοινωνική αναταραχή.
Δίνει ένα ποσοστό 86,9 % , και ο απλός αναγνώστης , έχει ήδη κάνει τις εικόνες στο μυαλό του , για τις συνέπειες των κοινωνικών αναταραχών στην απειλούμενη ζωή του.
Για να εμπεδώσει τον φόβο (ο αναγνώστης) , του βάζουν και μια φωτογραφία από αναταραχές με νέους, που θα του φέρουν στη μνήμη τα σπασμένα μαγαζιά και την καταστροφή της "περιουσίας του πολίτη" … που επί μακρόν την έχουν χρησιμοποιήσει ως πληροφορία φόβου.
Στην συνέχεια , παρατίθενται στοιχεία για το 69,1% των ερωτηθέντων, που μας πληροφορεί, ότι απάντησαν πως θέλουν τα μέτρα να είναι προσωρινά.
Ο αναγνώστης , θα συμφωνήσει υποσυνείδητα (μαστίγιο – καρότο) , ότι έτσι πρέπει να είναι και πως δεν είναι δυνατόν να γίνει κόλαση η ζωή του για πάντα.
Το μήνυμα που θέλει να βγάλει αυτή η πληροφορία στο υποσυνείδητο του αναγνώστη, είναι ότι τα μέτρα, θέλει ή δεν θέλει … θα εφαρμοστούν…
Δεν του επιτρέπει την ελάχιστη σκέψη ότι με την δική του θέληση θα μπορούσαν τα πράγματα να γίνουν και διαφορετικά …
Αυτό είναι μια καθαρή χειραγώγηση της ατομικής του βούλησης και κατά της σκέψης που οφείλει να έχει ως ελεύθερος πολίτης.
Ο πολίτης (στον σύγχρονο κόσμο) δεν προτείνει , αλλά εκτελεί (καλύτερα ή χειρότερα) τις επιταγές του συστήματος.
Το ζουμί του άρθρου, βρίσκεται στην ουσία στην τρίτη παράγραφο , που το σώμα των ερωτηθέντων , απαντά ότι το 51,9 ΕΜΠΙΣΤΕΥΕΤΑΙ τον Γιώργο Παπανδρέου, ενώ ένα άλλο μικρότερο ποσοστό 38,5% , καταλογίζει την ευθύνη στις κυβερνήσεις του Καραμανλή.
Δηλαδή το συντριπτικό σύνολο των δύο ποσοστών , δίνει στο υποσυνείδητο την καθολική αποδοχή στον μονόδρομο της εξουσίας.
Δεν μπαίνω στην ανάλυση, για τον ύποπτο ρόλο των δημοσκοπήσεων και τις λαμβάνω ως πραγματικές και με σαφή επιστημονικά δεδομένα κατά την εκτέλεση τους.
Όμως μπαίνω στην χαλκευμένη παρουσίαση τους στο κείμενο του άρθρου, ώστε να εξυπηρετήσουν την πρόθεση του γράφοντος για την παροχή συνέχειας στον «ύπνο» του αναγνώστη.
Τώρα ποιος "εντέλει" τους δημοσιογράφους να υπηρετούν τους σκοπούς τους, είναι ένα ζήτημα που είναι φαεινότερο του Ηλίου, και του «νιάου – νιάου στα κεραμίδια».
Θα μπορούσε να έχει διαφορετική ανάλυση σχετικά με την στόχευση του το άρθρο;
Προσωπικά επειδή κάποτε δούλεψα για τις Δημόσιες Σχέσεις του κατεστημένου της πληροφόρησης, δεν μπορώ (επειδή θέλω να είμαι ειλικρινής) να δώσω άλλη εξήγηση.
Εδώ που φτάσαμε … πρέπει να γίνουμε όλοι «υποψιασμένοι» μήπως και φοβηθεί με τη σειρά του το «Σύστημα».
Αυτός είναι ο "άλλος δρόμος" … και όχι ο μονόδρομος του "εκτελείν", που προτείνουν οι υπηρέτες των «Γιαλαντζί» Ηγετών.
Ας πούμε … ότι ο σκεπτόμενος πολίτης, μπορεί να προτείνει την άμεση κατάργηση της άρσης της ασυλίας των πολιτικών με αναδρομική ισχύ, που θα εφαρμοστεί με σύντομες δίκες και δημεύσεις των περιουσιών μέχρι και πρώτου βαθμού συγγένειας για ότι απέκτησαν παράνομα.
Ακόμη μπορεί να απαιτήσει ο πολίτης, τον χωρισμό Εκκλησίας και κράτους, με δήμευση όλων των μη λατρευτικών περιουσιακών στοιχείων του κλήρου, για ενίσχυση της εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους που έχει την υποχρέωση να αποπληρώσει η χώρα μας.
Ο κατάλογος του ενεργού πολίτη με προτάσεις … μπορεί να είναι ατέλειωτος … ενώ ο μη ενεργός και φοβισμένος υπήκοος, απλά θα δεχθεί ένα ΦΠΑ να αυξάνει και τα παιδιά των εργαζομένων να ξεκινούν και να μένουν σε πεντακόσια ευρώ εισόδημα το μήνα…
Αυτή είναι η αλητεία των ΜΜΕ και αν την καταλάβουμε θα μπορέσουμε να επιστρέψουμε σε μια παιδεία που θα υπηρετεί την δημιουργία ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΣΚΕΠΤΟΜΕΝΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ … σε αντίθεση με τους καταναλωτές της υποτέλειας τους…
Ή διαφορετικά ... αυτή είναι η προσωπική ευθύνη του καθενός μας για ότι μας συμβαίνει συλλογικά...
Πόσες φορές δεν διαβάζουμε την εφημερίδα μας ή ενημερωνόμαστε από τον ηλεκτρονικό τύπο.
Μπορούμε όμως να διακρίνουμε την στηλίτευση της αρθρογραφίας, ώστε να μη λειτουργήσει ως υποσυνείδητη εντολή (σε εμάς) τον αναγνώστη;
Συνήθως στον πολύ κόσμο δεν περνά καν από το μυαλό του ότι είναι οργανωμένη η πληροφορία ώστε να τον κάνει να συμπεριφερθεί κατά τις επιταγές των εξουσιαστών του.
Ένα μικρό παράδειγμα για την σκέψη που μόλις κατέγραψα, γίνεται φανερό από ένα πρόσφατο άρθρο που διάβασα , των διαδικτυακών Νέων.
(Το πρωτότυπο εδώ)
Ο συντάκτης , έχει την οδηγία ότι τα "Νέα" στηρίζουν την κυβέρνηση του Κου Παπανδρέου, και οφείλει να αφήσει θετική εικόνα για το πρόσωπο του Κου Παπανδρέου στον αναγνώστη.
Ξεκινά λοιπόν το άρθρο βάζοντας ένα τίτλο που αναστατώνει τον ανυποψίαστο αναγνώστη και του ενσπείρει την κινδυνολογία :
«Βλέπουν» κοινωνική αναταραχή λόγω των μέτρων
Συνήθως για να στοιχειοθετηθεί μια κινδυνολογία χρειάζεται το άλλοθι των δημοσκοπήσεων.
Έτσι ο συντάκτης, χρησιμοποιεί μια αυθαίρετη πρόσθεση δύο απαντήσεων που αφορούν σε «πολύ πιθανό» και «αρκετά πιθανό» ότι προβλέπουν οι ερωτηθέντες πως θα γίνει κοινωνική αναταραχή.
Δίνει ένα ποσοστό 86,9 % , και ο απλός αναγνώστης , έχει ήδη κάνει τις εικόνες στο μυαλό του , για τις συνέπειες των κοινωνικών αναταραχών στην απειλούμενη ζωή του.
Για να εμπεδώσει τον φόβο (ο αναγνώστης) , του βάζουν και μια φωτογραφία από αναταραχές με νέους, που θα του φέρουν στη μνήμη τα σπασμένα μαγαζιά και την καταστροφή της "περιουσίας του πολίτη" … που επί μακρόν την έχουν χρησιμοποιήσει ως πληροφορία φόβου.
Στην συνέχεια , παρατίθενται στοιχεία για το 69,1% των ερωτηθέντων, που μας πληροφορεί, ότι απάντησαν πως θέλουν τα μέτρα να είναι προσωρινά.
Ο αναγνώστης , θα συμφωνήσει υποσυνείδητα (μαστίγιο – καρότο) , ότι έτσι πρέπει να είναι και πως δεν είναι δυνατόν να γίνει κόλαση η ζωή του για πάντα.
Το μήνυμα που θέλει να βγάλει αυτή η πληροφορία στο υποσυνείδητο του αναγνώστη, είναι ότι τα μέτρα, θέλει ή δεν θέλει … θα εφαρμοστούν…
Δεν του επιτρέπει την ελάχιστη σκέψη ότι με την δική του θέληση θα μπορούσαν τα πράγματα να γίνουν και διαφορετικά …
Αυτό είναι μια καθαρή χειραγώγηση της ατομικής του βούλησης και κατά της σκέψης που οφείλει να έχει ως ελεύθερος πολίτης.
Ο πολίτης (στον σύγχρονο κόσμο) δεν προτείνει , αλλά εκτελεί (καλύτερα ή χειρότερα) τις επιταγές του συστήματος.
Το ζουμί του άρθρου, βρίσκεται στην ουσία στην τρίτη παράγραφο , που το σώμα των ερωτηθέντων , απαντά ότι το 51,9 ΕΜΠΙΣΤΕΥΕΤΑΙ τον Γιώργο Παπανδρέου, ενώ ένα άλλο μικρότερο ποσοστό 38,5% , καταλογίζει την ευθύνη στις κυβερνήσεις του Καραμανλή.
Δηλαδή το συντριπτικό σύνολο των δύο ποσοστών , δίνει στο υποσυνείδητο την καθολική αποδοχή στον μονόδρομο της εξουσίας.
Δεν μπαίνω στην ανάλυση, για τον ύποπτο ρόλο των δημοσκοπήσεων και τις λαμβάνω ως πραγματικές και με σαφή επιστημονικά δεδομένα κατά την εκτέλεση τους.
Όμως μπαίνω στην χαλκευμένη παρουσίαση τους στο κείμενο του άρθρου, ώστε να εξυπηρετήσουν την πρόθεση του γράφοντος για την παροχή συνέχειας στον «ύπνο» του αναγνώστη.
Τώρα ποιος "εντέλει" τους δημοσιογράφους να υπηρετούν τους σκοπούς τους, είναι ένα ζήτημα που είναι φαεινότερο του Ηλίου, και του «νιάου – νιάου στα κεραμίδια».
Θα μπορούσε να έχει διαφορετική ανάλυση σχετικά με την στόχευση του το άρθρο;
Προσωπικά επειδή κάποτε δούλεψα για τις Δημόσιες Σχέσεις του κατεστημένου της πληροφόρησης, δεν μπορώ (επειδή θέλω να είμαι ειλικρινής) να δώσω άλλη εξήγηση.
Εδώ που φτάσαμε … πρέπει να γίνουμε όλοι «υποψιασμένοι» μήπως και φοβηθεί με τη σειρά του το «Σύστημα».
Αυτός είναι ο "άλλος δρόμος" … και όχι ο μονόδρομος του "εκτελείν", που προτείνουν οι υπηρέτες των «Γιαλαντζί» Ηγετών.
Ας πούμε … ότι ο σκεπτόμενος πολίτης, μπορεί να προτείνει την άμεση κατάργηση της άρσης της ασυλίας των πολιτικών με αναδρομική ισχύ, που θα εφαρμοστεί με σύντομες δίκες και δημεύσεις των περιουσιών μέχρι και πρώτου βαθμού συγγένειας για ότι απέκτησαν παράνομα.
Ακόμη μπορεί να απαιτήσει ο πολίτης, τον χωρισμό Εκκλησίας και κράτους, με δήμευση όλων των μη λατρευτικών περιουσιακών στοιχείων του κλήρου, για ενίσχυση της εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους που έχει την υποχρέωση να αποπληρώσει η χώρα μας.
Ο κατάλογος του ενεργού πολίτη με προτάσεις … μπορεί να είναι ατέλειωτος … ενώ ο μη ενεργός και φοβισμένος υπήκοος, απλά θα δεχθεί ένα ΦΠΑ να αυξάνει και τα παιδιά των εργαζομένων να ξεκινούν και να μένουν σε πεντακόσια ευρώ εισόδημα το μήνα…
Αυτή είναι η αλητεία των ΜΜΕ και αν την καταλάβουμε θα μπορέσουμε να επιστρέψουμε σε μια παιδεία που θα υπηρετεί την δημιουργία ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΣΚΕΠΤΟΜΕΝΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ … σε αντίθεση με τους καταναλωτές της υποτέλειας τους…
Ή διαφορετικά ... αυτή είναι η προσωπική ευθύνη του καθενός μας για ότι μας συμβαίνει συλλογικά...
Πλάκα κάνεις...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠοιος πολίτης θα προτείνει "την άμεση κατάργηση της άρσης της ασυλίας των πολιτικών" όταν ο ίδιος θεωρεί ότι έχει "ασυλία" στα δικά του ψέματα, τις δικές του απάτες και τη δική του κατάχρηση της ενέργειας που του αναλογεί;
Ποιος πολίτης θα απαιτήσει " τον χωρισμό Εκκλησίας και κράτους, με δήμευση όλων των μη λατρευτικών περιουσιακών στοιχείων του κλήρου" όταν αυτό θα σήμαινε (στο υποσυνείδητο του) ανοιχτό πόλεμο με τη μόνη δίοδο που βλέπει για τη σωτηρία της ψυχής του (την οποία έχει απαρνηθεί προ πολλού αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα);
Ενεργός πολίτης αγαπητέ μου δεν μπορεί να υπάρξει αν είναι φοβισμένος πολίτης. Ο φοβισμένος απλά αντιδρά, φέρεται σαν τρομαγμένο ζώο και μπορεί να γίνει πολύ επικίνδυνος.
Σε ποιους απευθύνεσαι; Σε ποιον μιλάς; Είναι δυνατόν να θέλει να αλλάξει κανείς όλο το σύστημα της σκέψης του όταν πιστεύει ότι είναι σωστό και οι άλλοι είναι λάθος;
Διαβάζοντας το άρθρο σου, με πέτυχε σε φάση θυμού για όλα όσα ζω και βλέπω γύρω μου. Κάποιες φορές με κουράζει ο οίκτος που είναι δήθεν ενδιαφέρον και συμπόνια αλλά στην ουσία είναι καλυμμένος φόβος.
Θα ξυπνήσουμε άραγε; Ο καθένας για τον εαυτό του πρώτα. Η κοινωνία πάντα ακολουθεί τα άτομα που την απαρτίζουν. Πολλοί πολιτισμοί χάθηκαν στην αφάνεια... άλλος ένας δεν θα αλλάξει τίποτα στο σύμπαν, το οποίο θα συνεχίσει να υπάρχει.
Εμείς όμως τι κάνουμε;
Ο θυμός, είναι αναπόσπαστο μέρος του είναι μας… και μη σε ανησυχεί η εκδήλωση του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌντως Χριστιάνα, η πλάκα (την ονόμασε κοροϊδία) όπως έγραψε ο Βάρναλης , είναι η γελούμενη όψη της αλήθειας…
Ο «λόγος» αν έχει μέσα του τον συμψηφισμό της ικανότητας πρόσληψης από τον μέσο όρο των αναγνωστών, γίνεται στοχευμένος και δεν θα ήθελα να έχω τέτοιον.
Η εκκλησία ή το πολιτικό βόλεμα , σίγουρα βρίσκεται μέσα στο μυαλό μας και είναι συστήματα φόβου που δεν μπορούμε να τα δούμε αν δεν αποκτήσουμε θέαση στη σκέψη μας… η όπως θα λέγαμε καλύτερα (όπως γνωρίζεις από το αντικείμενο σου) «Αυτογνωσία».
Λυπάμαι, αλλά σου έχω κακά μαντάτα ….
Δεν θα ξυπνήσουμε … και δεν πρόκειται να γίνει απολύτως τίποτα στο ορατό μέλλον πάνω στο ζήτημα της ανάπτυξης της συλλογικής συνειδητότητας.
Αυτό ξέρω ότι είναι θλιβερό και προσφέρει μια μελαγχολία στους στοχασμούς…
Είναι όμως η «αλήθεια» της γνώσης της ανθρώπινης «λήθης» για την εξέλιξη της ζωής του…
Είναι η μελαγχολία που την σχίζει ο λόγος του Καζαντζάκη στα όρια που ανακαλύπτει ο νους κάθε φορά , για να μη σταματήσει να βρίσκει εμπόδια ο άνθρωπος κάθε φορά μεγαλύτερα…
Είναι ο επίλογος της Ασκητικής που δηλώνει : « Αποτρόπαιο μυστικό …και το Ένα τούτο δεν υπάρχει…»
Όμως ποτέ δεν είναι χαμένη η σκέψη που βγαίνει καθαρή και μοιράζεται με ότι σωστό η λάθος κουβαλά σε αυτή τη διαδρομή της.
Η Αγάπη, δεν μπορεί να είναι στοχευμένη … και τα όνειρα δεν μπορούν να έχουν παραμέτρους συμψηφισμού…
Μακάρι να ήμουν ικανός να απαντήσω στο «Εμείς τι κάνουμε…»
Εγώ απλά λειτουργώ την επιβίωση μου με αξία, μιλώ σε όσους αγαπώ με την αλήθεια μου και από το περίσσευμα μου το δίνω με τις σκέψεις μου στο αχανές διαδίκτυο, για να βρουν τις άξιες σκέψεις άλλων και να μπολιάσουν κάτι διαφορετικό που λέγεται συν- κοινωνία…χωρίς αγωνία αυτό-επιβεβαίωσης και χειροκροτημάτων …
Απλά … κάνουμε κουπί και το χαιρόμαστε… ως προσταγή βέβαια πέρα από το «χάρου το» θα πρότεινα και το υπέροχο «σκάσε και κολύμπα» χε χε
Το "εμείς τι κάνουμε", είχε την έννοια που του έχεις δώσει και συμφωνώ μαζί σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό που κάνεις και ονομάζεις "απλό" είναι και το "μυστικό" που εύχομαι οι άνθρωποι να καταλάβουμε κάποια στιγμή. Γιατί το πολύπλοκο το έχουμε λειτουργήσει και δεν μπορεί να μας δώσει κάτι διαφορετικό απ' όσα έχουμε ήδη δει.
Όσο έχω φωνή, θα τραγουδάω... λέει και το τραγούδι... γιατί αυτή είναι η αγάπη...