ΟΤΑΝ ΑΓΑΠΑΣ … ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΑΦΗΝΕΙΣ

.

Πριν από πολλά χρόνια, όταν ακόμη ξόδευα την απραξία μου δηλώνοντας ότι κάνω το στρατιωτικό μου, είχε εκδηλώσει ενδιαφέρον ένας κρητικός στην καταγωγή να φτιάξει ένα περιοδικό που θα μιλούσε για το χωριό του.  Η δική μου συμβολή, όπως την είχε φανταστεί, ήταν επάνω στην αρθογραφία για γεωτεχνικά θέματα που ήταν τότε φρέσκα λόγω του αντικειμένου που είχα σπουδάσει και σίγουρα είχα την ικανότητα να λέω ψέματα για την πρωτογενή παραγωγή στην Ελλάδα.
Όταν μιλούν συνήθως οι «ειδικοί» για το αντικείμενο τους, σίγουρα λένε ψέματα (έστω και ασυνείδητα) γιατί απλά βλέπουν ένα μικρό κομμάτι του Όλου, καθήμενοι στο δικό τους σκαμνάκι (που το αισθάνονται ως θρόνο της γνώσης) και μέσα από αυτή τη χαραμάδα μιλούν για τα πάντα λες και έχουν την κυριαρχία στην κατανόηση του κόσμου.
Τότε λοιπόν, χωρίς να μπορώ να δώσω πλήρη εξήγηση στον εαυτό μου, είχε δημιουργηθεί μέσα μου μια δυσφορία, σχετικά με τον υπερβολικό εκθειασμό που είχε ο επίδοξος εκδότης, για το χωριό του.
Φράσεις όπως «από το χωριό μου ξεκίνησε η απαρχή του Μινωικού πολιτισμού» και κάτι άλλα τέτοια … φαντάζομαι ότι βοήθησαν το δημιουργικό ταλέντο του παλαιού αλλά άξιου καλλιτέχνη Χάρυ Κλυν να βγάλει την παροιμιώδη φράση «Δε μας χέζεις ρε Νταλάρα»
(Αν και ο Νταλάρας έχει έργο στην τέχνη, που είναι σημαντικό απέναντι στην αστεία φράση)
Το περιοδικό δεν έγινε φυσικά γιατί ποτέ η βλακεία δεν παράγει απογόνους από ερωτική σχέση μέσω σκέψης… παραδόξως όμως λειτουργεί τον αυτό -πολλαπλασιασμό της ,μέσα από την μίτωση στο μυαλό του κάθε ανθρώπου, και κατορθώνει να βρίσκεται παρούσα σε κάθε γωνιά του πλανήτη και κάθε εποχή.  Ο τότε λόγος του παλικαριού με το χαμένο βλέμμα, βρέθηκε μπροστά μου αρκετές φορές σε διάφορα χωριά και καταγώγια της πόλης, στα χείλη ανθρώπων που είχαν την ανάγκη από κάπου να κρατηθούν και να το αφήσουν «αμόλυντο» (από τη γνώση) μέσα στο ζωτικό τους ψεύδος.
Τεράστια ανάγκη μέσα μας … να δηλώσουμε την ξεχωριστότητα μας μεταξύ του Εμείς και Εσείς … ή μεταξύ του Εγώ και Αυτός…
Ποιος είναι αυτός (μέσα μας) που μας κάνει να εκθειάζουμε και να αναγορεύουμε σε μοναδικά χωριά, τοποθεσίες , ιδεολογίες και κοινωνίες ενώ κάποια άλλη στιγμή λέμε την μαγική λέξη «απογοητεύτηκα»;

Ποιος άλλος μπορεί να είναι (μέσα μας) που δεν βλέπει καμία διαφορά στο Εγώ και Αυτός (Αυτός= άνθρωπος θήλυ ή άρρεν), όταν οι ανάσες γίνονται περισσότερο αισθαντικές κατά την ώρα μιας πετυχημένης ερωτικής συνεύρεσης που έχει από επάνω της την ομπρέλα της «καψούρας» ;
Φυσικά ως συνεπής στις πεποιθήσεις μου, δεν θα δώσω καμία εξήγηση σε τέτοια ερωτήματα που ακουμπούν ευαίσθητα δεδομένα της αναπνοής όλων μας…
Αν βάλουμε το (κάθε) ερώτημα ο κάθε ένας στον εαυτό του, έχουμε ήδη βρει την μισή απάντηση… διαφορετικά ότι και να μας πουν , αν δεν ρωτήσουμε εμείς τον εαυτό μας, θα βιώσουμε τη δόξα του Μαλάκα που σίγουρα έχει άποψη…
Μου είχε πει ένας «γάτος» νέος κάποτε αναλύοντας την σκέψη του επάνω στο ζήτημα της άποψης : « Η άποψη είναι σαν τον κώλο… όλοι έχουμε»
Απέναντι από την άποψη όμως βρίσκεται η γνώση του βιώματος… και αυτή είναι πάντα σεβαστή.
Όλα αυτά τα έγραψα γιατί μπαίνουν μερικές σκέψεις στο μυαλό μου μια και σε λίγους μήνες θα συμπληρωθεί ένας χρόνος που λειτουργεί αυτός ο χώρος.
Υπάρχει μέσα μου μια προβληματική, που θέλει να κλείσω την ιστορία που λέγεται
«Το χωριό μας είναι η Δραγασιά Βοίου Κοζάνης»
Ο γράφων σίγουρα μαζί με αυτό το χωριό "είναι" και ένα σωρό άλλα πράγματα  που νοιώθει ότι ασφυκτιούν μέσα του, κάτω από την ομπρέλα της εντοπιότητας.
Ας πούμε ότι αναγνώρισα μέσα μου, κομμάτια από τον ανόητο που σας εξιστόρησα στην αρχή του άρθρου.  Πάντως αυτό μπορώ να το πω με βιωματική σιγουριά, είναι ότι αν μπορούμε να αναγνωρίσουμε τα κομμάτια του Μαλάκα που κουβαλάμε , έχουμε πετύχει τουλάχιστον να τα αδρανοποιήσουμε …
Μη βιαστείτε όμως να γίνετε άλλοι άνθρωποι αμέσως , γιατί όλα τα κομμάτια μας αποκλείεται να τα δούμε … σιγά – σιγά τα βλέπουμε… είναι σχολείο μιας ολόκληρης ζωής και μάλιστα χωρίς πτυχίο αποφοίτησης.
Θα γράψω μια φράση που σίγουρα αφορά στην προβληματική που προανέφερα, όμως (σκέφτομαι) σαν να μου κάνει και για μια σειρά άλλα ζητήματα που αφορούν στην βαθειά μας συναισθηματική προσκόλληση…

ΟΤΑΝ ΑΓΑΠΑΣ … ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΑΦΗΝΕΙΣ

Υ.Γ
Το παγόβουνο της φωτογραφίας δεν αναρτήθηκε -έτσι- τυχαία, μια και ως εικόνα (εμένα τουλάχιστον) μου κάνει εμφανή τη διαφορά του "Νομίζω" από το "Είναι"... πάντα μέσα μου.

8 σχόλια:

  1. Ανώνυμος13/2/10

    Δεν μπορουμε να γινουμε κατι αλλο από αυτο που είμαστε κωστη μου, οσο κι αν η γελοια αγωνία μας θελει να νομιζουμε οτι δειχνουμε αυτο που θα θέλαμε να είμαστε!!!! Σου χαριζωω κι εγω με αγάπη αυτο το υπέροχο τραγουδι!!!!

    Αναστασια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλημέρα Αναστασία μου
    Αυτό που με πληγώνει περισσότερο είναι που τρέχει περισσότερο μέσα μου η «όραση» της νόησης από την υλοποίηση της «σύμβασης» του ζειν …

    Αυτό σημαίνει ότι υπάρχουν συνεχείς αναιρέσεις αυτού που νομίζω ότι είμαι κάθε φορά που πάω να πιαστώ επάνω του και να δομήσω την ασφάλεια του «Είμαι».
    Καλά τα λέμε ως αντίληψη… αλλά πως δομείς σε Λόγο συνειδητό, την απροσδιόριστη μεταβολή των πάντων μέσα και γύρω σου και παράλληλα να κρατήσεις ένα σακούλι από μάζα κρέατος συγκροτημένη στην αγορά του ανθρώπινου «Εδώ και τώρα» ;

    Πόσες φορές έχω νοσταλγήσει αγαπητή μου Αναστασία τον μαλάκα μέσα μου που προβάλει την έλλειψη του ως γνώση και θέση της ατομικής του «βολής» ως ζωή…

    Μεγάλη αρρώστια είναι να βάζεις ερωτηματικά στον εαυτό σου!
    Του λέω φορές του εαυτού μου: «Αφού ρε μαλάκα δεν σε ρωτά κανείς … εσύ γιατί τα βάζεις;»
    Τι ωραία που είναι να είμαστε ότι δηλώσουμε….
    Ιδιοκτήτες, σύζυγοι, βουλευτές, δικαστές, συνδικαλιστές, ευαίσθητοι , ερωτευμένοι …
    Μήπως τελικά χάσαμε το δρόμο μέσα από τη σκέψη και ο προορισμός του ανθρώπου είναι να δημιουργήσει το επί αιώνες επιζητούμενο μοντέλο σταθερής άγνοιας που θα δικαιώνει το σοφό ρητό : ΕΝ ΟΙΔΑ ΟΤΙ ΟΥΔΕΝ ΟΙΔΑ;

    Μιλώ για το μοντέλο του υπέρτατου ΣΚΑΜ

    Αυτή την συντομογραφία των αρκτικόλεξων , την έχω γεννήσει ως γνήσιος ερασιτέχνης «επιστήμων» παρατηρητής του εαυτού μου, με διάθεση να εξηγήσω τον κόσμο που «νομίζω» ότι βλέπω…
    Άλλοι σπουδαίοι σκεπτόμενοι, γεννήσανε άξια αρκτικόλεξα για άλλες σημαντικές κοινωνικές δράσεις ομάδων αλλά και θεσμών όπως: ΙΚΑ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΕΣΥΕΑ και πολλά άλλα…
    Εγώ προς το παρόν το μόνο που έκανα και διεκδικώ (χωρίς οικονομικές απαιτήσεις πνευματικών δικαιωμάτων) είναι να αναπτύξω την θεωρία αγάπης που έχω για κομμάτι που αφορά στον εαυτό μου και ίσως στους όμορφους ανθρώπους δίπλα μου.

    Μιλώ για την συμπεριφορά του υπέρτατου ΣΚΑΜ
    (Σταθερού Κοινωνικά Άξιου Μαλάκα)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος13/2/10

    να εισσαι καλα Κωστη μου, γελασα με τη ψυχή μου, ο τροπος που τοποθετεις τα πραγματα ειναι υπεροχος αν και υπερβολικος. Το ρημα "Αφηνομαι" το ξερεις? Αφεσου λιγο στη ροή... Οσο για τον επιστημωνικο ορο ΣΚΑΜ συμφωνω γιατι σε αυτη την ομαδα νομιζω πως ειμαι κι εγω και πολλοι άλλοι.
    Για όλα τα υπόλοιπα προτιμω να μιλησουμε από κοντα, εχω ενστάνσεις....φιλια

    Αναστασια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Το κείμενό σου είναι πολύ ενδιαφέρον και ενεργοποιεί τη σκέψη σε όσους εί ναι δεκτικοί της σκέψης γενικά.
    Νομίζω πως είναι σημαντική η βιωματική γνώση και το συναίσθημα που ζυμώνονται στη Σιωπή.
    Όταν έρθει μετά η ώρα για να μιλήσεις, ο Λόγος θα έχει βάρος. Αλλά η Σιωπή που μέσα της ολοκληρώνονται τόσα σπουδαία πράγματα, θεωρείται από μας τους Έλληνες εχθρική, αφού μόνο όταν παράγουμε θόρυβο νομίζουμε πως υπάρχουμε!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Συμφωνώ αγαπητέ Φαίδωνα με τη σκέψη σου που αφορά στην σιωπή όταν λαμβάνεις τις βιωματικές πληροφορίες στο στάδιο που λέγεται μάθηση.
    Έρχεται όμως αγαπητέ μου Φαίδωνα μια στιγμή, που οι κύκλοι που κάνουμε γύρω από τον εαυτό μας σε ένα Δερβίσικο χορό αρχίζουν να γίνονται πιο γρήγοροι.
    Στην αρχή έχουν μια γοητεία από την καλύτερη εποπτεία της θέασης από το κέντρο μας.
    Όσο κλείνουμε όμως τα μάτια, τόσο οι στροφές γίνονται πιο γρήγορες και στο τέλος νοιώθουμε τον στροβιλισμό στο κέντρο μας να είναι αγωνιώδης.
    Τότε αγαπητέ μου φίλε αρχίζει η βία της του εσωτερικού μας κέντρου.
    Ο λόγος γίνεται περίεργος και κάτι ουρλιάζει μέσα μας.
    Είναι η πιο κρίσιμη στιγμή γιατί δεν ξέρουμε αν θα γίνει βίαιη κραυγή αυτή η περιστροφή , ή θα μεταμορφωθεί σε ένα τραγούδι.
    Το τραγούδι έχει πάντα αποδέκτες … και είναι η τέχνη αυτών που μοιράζονται το γδαρμένο εαυτό τους με τους άλλους.
    Η κραυγή είναι η απόγνωση όταν νοιώθουν ότι δεν τους ακούει κανείς.

    Ο ήρεμος και κατασταλαγμένος άνθρωπος που δεν εκδηλώνει εκεί που νοιώθει ασφάλεια αυτή την εσωτερική του πυρκαγιά είναι απλά υποκριτής που δεν βλέπει την εικόνα του χρησιμοποιώντας την γνώση ως τσίμπλα, σε ότι τον βολεύει…

    Το έχω σπουδάσει το ζήτημα… και κόστισε πολλά !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. @Κώστας
    Κώστα μου σωστό και ενδιαφέρον, δεν είναι μόνο ό,τι μοιάζει στην εικόνα μας!!! Ούτε είναι υποκριτικό ό,τι είναι διαφορετικό από μας... Η ζωή έχει ξεχωριστή αξία για την διαφορετικότητα και την ποικιλία των ανθρώπινων χαρακτήρων. Έτσι δεν υπάρχει μόνο αυτός που γδέρνεται εσωτερικά όπως λες και κραυγάζει, ούτε αμέσως μετά από αυτόν που προανέφερα, υπάρχει το μοντέλο του υποκριτή κατασταλαγμένου που αναφέρεις... Υπάρχουν πάρα πολλοί διαφορετικοί χαρακτήρες ανθρώπων, ο καθένας με τα δικά του χαρακτηριστικά και τη συμβολή του στη διαφορετικότητα και στην ποικιλία της ζωής.
    Εγώ στο σχόλιό μου, δεν εννοούσα "τον κατασταλαγμένο υποκριτή που η τσίμπλα της γνώσης δεν τον αφήνει να δει την εικόνα του" , αλλά τον αυτάρκη στην μοναξιά και στην σιωπή που πληρώνει το τίμημα της αξιοπρέπειας και της μοναχικής του οδύνης μόνος του, χωρίς να απασχολεί κανέναν γι αυτό. Οι "βεβαιότητες" στη ζωή Κώστα μου είναι άκρως επικίνδυνες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Συμφωνώ Φαίδωνα, ότι αν η φύση είχε μόνο ένα είδος φυτών θα ήταν ψεύτικη και ανούσια.
    Αυτό που ψάχνω μέσα μου και δύσκολα οι λέξεις το περιγράφουν και το εμφανίζουν σαν απόλυτο, είναι οι βαθύτεροι νόμοι που ενοποιούν όλα τα διαφορετικά.
    Με απασχολεί αγαπητέ Φαίδωνα η ουσία του κοινού που έχουμε οι άνθρωποι.

    Ο κατασταλαγμένος που ανέφερα με την μετατροπή του γνωστικού του υπόβαθρου σε ναρκωτικό (τσίμπλα) σε ότι τον βολεύει , είναι ο κανόνας που συνήθως μετατρέπει τους προπομπούς της σκέψης σε συμβιβασμένους κάποια στιγμή … μέσα στην επαναστατική απάτη της σκέψης τους…

    Αυτό το κομμάτι το έχω ζήσει πρώτα σε απέναντι μου ανθρώπους (γιατί έτσι νοιώθω ότι γίνεται νομοτελειακά – οι λεγόμενοι καθρέφτες) και σκοπός ήταν να το αναγνωρίσω μέσα μου.
    Αυτή η γνωριμία του κάθε κομματιού μας στον απέναντι, μου έχει κοστίσει πολύ σε προσωπικό επίπεδο.

    Όντως αγαπητέ Φαίδωνα θέματα τέτοιου είδους μέσα σε λίγες γραμμές είναι πάντα δύσκολο να αναλυθούν γιατί περιέχουν πολλές «άγνωστες λέξεις» που ως άγνωστες λέξεις περιγράφω τις έννοιες που δίνει ο κάθε γράφων από την βιωματική ερμηνεία σε κάθε σκέψη του.

    Θα συμφωνήσω ότι οι βεβαιότητες στη ζωή μας είναι άκρως επικίνδυνες και ενίοτε φέρνουν τον κοινωνικό φασισμό υπό την έννοια ότι έχουν πίσω τους το ρήμα «πιστεύω».
    Αν όμως το πιστεύω το αντικαταστήσουμε από το «νοιώθω» ή «αντιλαμβάνομαι» υπάρχουν περιθώρια να φωνάξω το βίωμα μου, γιατί τότε θα είναι η έκφραση του ζωντανού κυττάρου.

    Η φωνή του «νοιώθω» , δεν είναι ποτέ απόλυτη γιατί περιμένει πάντα τον αντίλογο…
    Το «πιστεύω» όμως δεν έχει αποδέκτη … έχει μόνο τον εαυτό μας που επιβεβαιώνει με την ιδεοληψία του την δική μας στάση.
    Τότε γίνεται «καθρέφτης» της όρασης ο εαυτός μας …με τις ιδεοληψίες του.
    Πχ
    Η γη είναι Επίπεδη…. Ποιος βρίσκεται απέναντι στο πιστεύω μας;

    Σκέφτομαι δηλαδή κάποια πράγματα που τα θεωρούμε μέσα μας σαν θετικά μήπως είναι απλά καλά κρυμμένες παγίδες…
    Θα μπορούσαμε να υπονομεύσουμε κάθε τι που το θεωρούμε «θέσφατο»;
    Η ερώτηση που βάζω στον εαυτό μου είναι : «Αντέχω την υπονόμευση;»

    Μιλώ να υπονομεύσει κάποιος ακόμη και τις αυτογνωστικές του κατακτήσεις …
    Να δει την Μπεζαντάκου που έχει μέσα του ισότιμα και απέναντι στον Ελύτη της σκέψης του…
    Εδώ υπάρχει ο φόβος όμως αποδόμησης της εικόνας του.

    Άρα διαπραγματεύομαι την τράπουλα με τα ζωτικά μου ψεύδη ;

    Φανταστική Φαίδωνα η ενέργεια που δίνεις για την παραγωγή του Λόγου της σκέψης και απλά το καταγράφω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. """Ο Καθείς με τα όπλα του" είπε ο Ποιητής ....

    ΑπάντησηΔιαγραφή