.
Ο μεγαλύτερος “ιδιώτης” επαναστάτης , με αναρχικές ιδέες απέναντι σε ένα δομημένο μοντέλο της τότε Αθήνας της “πτώσης”, είναι σίγουρα ο ήρωας του Αριστοφάνη Δικαιόπολις.
Είχε γεμίσει (τότε) η Αθήνα από λόγια φανφαρονισμού που έβγαζαν πολεμικές ιαχές για τους Δωριείς Σπαρτιάτες, και συμφέροντα ατομικά που είχαν εξάρτηση από τη βία.
Σε όλο αυτό το πολιτικό σκηνικό, ο Δικαιόπολις τους γράφει όλους στα παλιά του τα παπούτσια και κάνει την ανατροπή των θεσμών και της συλλογικότητας λέγοντας το περίφημο “Εγώ κάνω ειρήνη με τους Σπαρτιάτες, για τον εαυτό μου και την οικογένεια μου αποκλειστικά”.
Ένα ολόκληρο σύστημα καταρρέει από τη σκέψη του, και ο όχλος των καρβουνιάρηδων κάπου στις παρυφές της Πάρνηθας που ήταν το σπίτι του, τρέχουν να τον λιντσάρουν.
Μα οι άνθρωποι που τρέφονται από λόγια της ομαδοποίησης, εύκολα μπορεί να χειριστεί τα συναισθήματα τους ένας που γνωρίζει ότι είναι πρόβατα.
Ο Δικαιόπολις γνωρίζει την τέχνη της πλάνης και βάζει σχέδιο να τους πείσει παίζοντας κορώνα γράμματα το ίδιο το κεφάλι του.
Στο τέλος βγαίνει θριαμβευτής από την πειθώ των λόγων του προς το πόπολο και απολαμβάνει τον Διονυσιασμό της ζωής του μέσα από γιορτές και όχι πολέμους.
Κορυφαία στιγμή είναι αυτή της αντιπαράθεσης του με τον στρατηγό Λάμαχο, που όλη του η ζωή είναι στοιχημένη πίσω από τα ΠΡΕΠΕΙ ιδεών που έχουν ως αφετηρία την βία και τον πόλεμο… περιμένοντας την δικαίωση για τα έργα του.
Ο Δικαιόπολις απαρνείται τα ΠΡΕΠΕΙ και δίνεται όλος μέσα στα ΘΕΛΩ του.
Η έξοδος του έργου που αποδίδεται από την έμπνευση του Διονύση Σαββόπουλου στο ομώνυμο μουσικό του έργο Αχαρνής, προσδιορίζει την πάλη αυτή που γίνεται μέσα μας μεταξύ σκέψεων και αντιλήψεων στα “πρέπει” και τα “θέλω” μας …
Το ερώτημα που τίθεται ως ερέθισμα ύπαρξης αυτής της ανάρτησης, είναι αν αυτό το έργο αφορά μια φιλολογική προσέγγιση της αρχαίας κουλτούρας, ή μήπως έχει άμεση πρόταση στην πραγματικότητα που έχουμε σήμερα στη ζωή μας…
Η απάντηση πάντα είναι προσωπική για τον καθένα …όπως και η σκέψη του αν η ζωή του είναι κακή ή καλή …,άσχημη ή όμορφη… ,ανέραστη ή ερωτική…, φοβισμένη ή ελεύθερη …
Αλλά το λόγο ΤΏΡΑ έχει η Έξοδος του έργου, με την Διονυσιακή χειμαρρώδη γλώσσα που μας άφησε ο Παππούς Αριστοφάνης.
Ο μεγαλύτερος “ιδιώτης” επαναστάτης , με αναρχικές ιδέες απέναντι σε ένα δομημένο μοντέλο της τότε Αθήνας της “πτώσης”, είναι σίγουρα ο ήρωας του Αριστοφάνη Δικαιόπολις.
Είχε γεμίσει (τότε) η Αθήνα από λόγια φανφαρονισμού που έβγαζαν πολεμικές ιαχές για τους Δωριείς Σπαρτιάτες, και συμφέροντα ατομικά που είχαν εξάρτηση από τη βία.
Σε όλο αυτό το πολιτικό σκηνικό, ο Δικαιόπολις τους γράφει όλους στα παλιά του τα παπούτσια και κάνει την ανατροπή των θεσμών και της συλλογικότητας λέγοντας το περίφημο “Εγώ κάνω ειρήνη με τους Σπαρτιάτες, για τον εαυτό μου και την οικογένεια μου αποκλειστικά”.
Ένα ολόκληρο σύστημα καταρρέει από τη σκέψη του, και ο όχλος των καρβουνιάρηδων κάπου στις παρυφές της Πάρνηθας που ήταν το σπίτι του, τρέχουν να τον λιντσάρουν.
Μα οι άνθρωποι που τρέφονται από λόγια της ομαδοποίησης, εύκολα μπορεί να χειριστεί τα συναισθήματα τους ένας που γνωρίζει ότι είναι πρόβατα.
Ο Δικαιόπολις γνωρίζει την τέχνη της πλάνης και βάζει σχέδιο να τους πείσει παίζοντας κορώνα γράμματα το ίδιο το κεφάλι του.
Στο τέλος βγαίνει θριαμβευτής από την πειθώ των λόγων του προς το πόπολο και απολαμβάνει τον Διονυσιασμό της ζωής του μέσα από γιορτές και όχι πολέμους.
Κορυφαία στιγμή είναι αυτή της αντιπαράθεσης του με τον στρατηγό Λάμαχο, που όλη του η ζωή είναι στοιχημένη πίσω από τα ΠΡΕΠΕΙ ιδεών που έχουν ως αφετηρία την βία και τον πόλεμο… περιμένοντας την δικαίωση για τα έργα του.
Ο Δικαιόπολις απαρνείται τα ΠΡΕΠΕΙ και δίνεται όλος μέσα στα ΘΕΛΩ του.
Η έξοδος του έργου που αποδίδεται από την έμπνευση του Διονύση Σαββόπουλου στο ομώνυμο μουσικό του έργο Αχαρνής, προσδιορίζει την πάλη αυτή που γίνεται μέσα μας μεταξύ σκέψεων και αντιλήψεων στα “πρέπει” και τα “θέλω” μας …
Το ερώτημα που τίθεται ως ερέθισμα ύπαρξης αυτής της ανάρτησης, είναι αν αυτό το έργο αφορά μια φιλολογική προσέγγιση της αρχαίας κουλτούρας, ή μήπως έχει άμεση πρόταση στην πραγματικότητα που έχουμε σήμερα στη ζωή μας…
Η απάντηση πάντα είναι προσωπική για τον καθένα …όπως και η σκέψη του αν η ζωή του είναι κακή ή καλή …,άσχημη ή όμορφη… ,ανέραστη ή ερωτική…, φοβισμένη ή ελεύθερη …
Αλλά το λόγο ΤΏΡΑ έχει η Έξοδος του έργου, με την Διονυσιακή χειμαρρώδη γλώσσα που μας άφησε ο Παππούς Αριστοφάνης.
Καλημέρα Κωστή μου!!!! πολυ επίκαιρη εγραφή!!!τι αλήθεια εχεί αλλάξει?
ΑπάντησηΔιαγραφήΑναστασία
Το μόνο Αναστασία μου που άλλαξε και εύχομαι να κάνω λάθος, είναι ότι έπαψαν να υπάρχουν ποιητές που να δημιουργούν «χώρο» με τις σκέψεις τους…
ΑπάντησηΔιαγραφή