.
Η γνώση μας εμπλουτίζεται μέσα από αποσπασματικές εικόνες που αποκτούμε , εστιάζοντας σε πρόσωπα και γεγονότα που αντιλαμβανόμαστε στο παρόν μας ή ακόμα μέσα από την παιδεία, ως αναφορές σε παρελθοντικούς χρόνους.
Αυτή η γνώση, αν δεν αποκτήσει ένα λόγο έμπρακτο στην καθημερινότητα μας, παραμένει ως ένα οπλοστάσιο που τονώνει το Εγώ μας, αλλά μας αφήνει ως ζόμπι να λειτουργούμε μια ασυνείδητη ζωή.
Θα έλεγα, ότι δεν «είμαστε» ότι ξέρουμε, αλλά «είμαστε» ότι αξιοποιούμε βιωματικά από τις γνώσεις μας.
Διάλεξα, να στρέψω τα
φώτα της πληροφορίας για την δική μου γνώση, σε ένα Γερμανό ιστορικό και φιλόσοφο, τον Όσβαλντ Σπένγκλερ.
Πλησιάζοντας (γνωστικά) τα πρόσωπα που έδρασαν και δημιούργησαν χώρο με τη σκέψη τους, πάντα γινόμαστε πλουσιότεροι… μια και διευρύνεται η κατανόηση των ζητημάτων που αντιμετωπίζουμε στη ζωή μας σε παρόντα χρόνο.
Ο Σπένγκλερ λοιπόν , θεωρείται ο Προφήτης της παρακμής της Δύσης.
Διετύπωσε μια συλλογιστική μελέτη των πολιτισμών και τους θεώρησε ως βιολογικά όντα που γεννούνται , ακμάζουν , παρακμάζουν και τελικά πεθαίνουν.
Γεννήθηκε τον Μάιο του 1880, από οικογένεια ανθρακωρύχων την εποχή που έγραφε μουσική ο Τσαϊκόσφσκι , και παρουσίαζε το έργο «Αδελφοί Καραμαζώφ» ο Ντοστογιέφσκι.
Στα πέντε χρόνια της ζωής του Σπένγκλερ, γράφει ο άγνωστος τότε σε αυτόν Νίτσε, το έργο του «Τάδε έφη Ζαρατούστρα» που θα τον επηρεάσει σημαντικά αργότερα ως φιλόσοφος στην σκέψη.
Σπούδασε μαθηματικά, φιλολογία, ιστορία, και φυσικές επιστήμες στα πανεπιστήμια της Γερμανίας. Μελέτησε την διδασκαλία του Ηράκλειτου και τον αναγόρευσαν σε διδάκτορα φιλοσοφίας το 1904, θέση την οποία εγκατέλειψε μετά από περίπου επτά χρόνια για να συγγράψει το βιβλίο του που εξεδόθη το 1918 υπό τον τίτλο «Η παρακμή της Δύσης».
Ήδη από το 1917 ο κόσμος της τότε εποχής βρίσκεται σε ένα αναβρασμό με ανατροπές σε φιλοσοφικό και κοινωνικό- πολιτικό επίπεδο, όπως αυτό της επανάστασης των εργατών της Ρωσίας υπό την καθοδήγηση των Μπολσεβίκων.
Εκείνη την εποχή ακούγονται για πρώτη φορά οι έννοιες όπως υπερρεαλισμός στην τέχνη και αναπτύσσονται αλλαγές στον τρόπο αντίληψης του κόσμου μέσα στα μάτια των καλλιτεχνών.
Ιστορικά την εποχή που κατέγραφε τους προβληματισμούς του, η Γερμανία εξερχόταν ηττημένη από τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο με ότι σήμαινε αυτό σε μια συλλογική αίσθηση.
Όλα τα επόμενα χρόνια μέχρι τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, η Ευρώπη λειτουργεί μια παραγωγή πολιτισμού με κυρίαρχο στοιχείο την ένταση και την όξυνση των διαφορών στις ομάδες της…γεγονός που οδήγησε και την άνοδο της Ναζιστικής σκέψης.
Σπένγκλερ , πέθανε το 1936 μέσα στο περιβάλλον της Ναζιστικής Γερμανίας που τον είχε στο περιθώριο για τις απόψεις τους που δεν συνέβαλλαν στην ιδεοληψία της προπαγανδιστικής τους θεώρησης για τον κόσμο.
Στην συγγραφική του ανάλυση για τον Δυτικό πολιτισμό, διέβλεψε ότι όπως και οι προηγούμενοι πολιτισμοί που πέρασαν βρίσκεται στην παρακμή του. Επεσήμανε ως σημάδια κατάρρευσης ορισμένες παρατηρήσεις του στην δομή του πολιτισμού, όπως την επικρατούσα δύναμη του χρήματος σε όλα τα επίπεδα. Ακόμη μια πολύ εύστοχη επισήμανση που προδικάζει την κατάρρευση κατά τον Σπένγκλερ είναι η κυριαρχία των μέσων μαζικής ενημέρωσης στην κατεύθυνση χειραγώγησης της σκέψης των ανθρώπων , σε συνδυασμό με την έλλειψη προπομπών στους διανοούμενους και τους εκπαιδευτές της πολιτισμικής πραγματικότητας.
Η σκέψη λοιπόν του Σπένγκλερ , φαντάζει έντονα σύγχρονη … και ένας λόγος που διάλεξα να στρέψω τα φώτα της «ράμπας» γης ζωής… στην σκέψη του, είναι ότι μέσα από την κατανόηση των λόγων του (για όποιον επιλέξει να εντρυφήσει) θα είναι ευανάγνωστες οι πληροφορίες που περνούν μπροστά του, σε αντίθεση με αυτή τη στιγμή δεν είναι ικανός να τις δει….
Όσον αφορά στην ερώτηση «Και τι με νοιάζει εμένα;» πάντα βρίσκεται ως απάντηση το σφύριγμα του Τσοπάνη απέναντί της … και σίγουρα η δευτερολογία στην πρώτη ερώτηση του γλυκύτατου καταναλωτή… είναι το «Μπέεε !»
Πηγές για πληροφορίες
Το Πρόσωπο: Οσβαλντ Σπένγκλερ
Σπένγκλερ, ο αντιναζιστής
Ένα μνημείο της παρακμής
Η γνώση μας εμπλουτίζεται μέσα από αποσπασματικές εικόνες που αποκτούμε , εστιάζοντας σε πρόσωπα και γεγονότα που αντιλαμβανόμαστε στο παρόν μας ή ακόμα μέσα από την παιδεία, ως αναφορές σε παρελθοντικούς χρόνους.
Αυτή η γνώση, αν δεν αποκτήσει ένα λόγο έμπρακτο στην καθημερινότητα μας, παραμένει ως ένα οπλοστάσιο που τονώνει το Εγώ μας, αλλά μας αφήνει ως ζόμπι να λειτουργούμε μια ασυνείδητη ζωή.
Θα έλεγα, ότι δεν «είμαστε» ότι ξέρουμε, αλλά «είμαστε» ότι αξιοποιούμε βιωματικά από τις γνώσεις μας.
Διάλεξα, να στρέψω τα
φώτα της πληροφορίας για την δική μου γνώση, σε ένα Γερμανό ιστορικό και φιλόσοφο, τον Όσβαλντ Σπένγκλερ.Πλησιάζοντας (γνωστικά) τα πρόσωπα που έδρασαν και δημιούργησαν χώρο με τη σκέψη τους, πάντα γινόμαστε πλουσιότεροι… μια και διευρύνεται η κατανόηση των ζητημάτων που αντιμετωπίζουμε στη ζωή μας σε παρόντα χρόνο.
Ο Σπένγκλερ λοιπόν , θεωρείται ο Προφήτης της παρακμής της Δύσης.
Διετύπωσε μια συλλογιστική μελέτη των πολιτισμών και τους θεώρησε ως βιολογικά όντα που γεννούνται , ακμάζουν , παρακμάζουν και τελικά πεθαίνουν.
Γεννήθηκε τον Μάιο του 1880, από οικογένεια ανθρακωρύχων την εποχή που έγραφε μουσική ο Τσαϊκόσφσκι , και παρουσίαζε το έργο «Αδελφοί Καραμαζώφ» ο Ντοστογιέφσκι.
Στα πέντε χρόνια της ζωής του Σπένγκλερ, γράφει ο άγνωστος τότε σε αυτόν Νίτσε, το έργο του «Τάδε έφη Ζαρατούστρα» που θα τον επηρεάσει σημαντικά αργότερα ως φιλόσοφος στην σκέψη.
Σπούδασε μαθηματικά, φιλολογία, ιστορία, και φυσικές επιστήμες στα πανεπιστήμια της Γερμανίας. Μελέτησε την διδασκαλία του Ηράκλειτου και τον αναγόρευσαν σε διδάκτορα φιλοσοφίας το 1904, θέση την οποία εγκατέλειψε μετά από περίπου επτά χρόνια για να συγγράψει το βιβλίο του που εξεδόθη το 1918 υπό τον τίτλο «Η παρακμή της Δύσης».
Ήδη από το 1917 ο κόσμος της τότε εποχής βρίσκεται σε ένα αναβρασμό με ανατροπές σε φιλοσοφικό και κοινωνικό- πολιτικό επίπεδο, όπως αυτό της επανάστασης των εργατών της Ρωσίας υπό την καθοδήγηση των Μπολσεβίκων.
Εκείνη την εποχή ακούγονται για πρώτη φορά οι έννοιες όπως υπερρεαλισμός στην τέχνη και αναπτύσσονται αλλαγές στον τρόπο αντίληψης του κόσμου μέσα στα μάτια των καλλιτεχνών.
Ιστορικά την εποχή που κατέγραφε τους προβληματισμούς του, η Γερμανία εξερχόταν ηττημένη από τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο με ότι σήμαινε αυτό σε μια συλλογική αίσθηση.
Όλα τα επόμενα χρόνια μέχρι τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, η Ευρώπη λειτουργεί μια παραγωγή πολιτισμού με κυρίαρχο στοιχείο την ένταση και την όξυνση των διαφορών στις ομάδες της…γεγονός που οδήγησε και την άνοδο της Ναζιστικής σκέψης.
Σπένγκλερ , πέθανε το 1936 μέσα στο περιβάλλον της Ναζιστικής Γερμανίας που τον είχε στο περιθώριο για τις απόψεις τους που δεν συνέβαλλαν στην ιδεοληψία της προπαγανδιστικής τους θεώρησης για τον κόσμο.
Στην συγγραφική του ανάλυση για τον Δυτικό πολιτισμό, διέβλεψε ότι όπως και οι προηγούμενοι πολιτισμοί που πέρασαν βρίσκεται στην παρακμή του. Επεσήμανε ως σημάδια κατάρρευσης ορισμένες παρατηρήσεις του στην δομή του πολιτισμού, όπως την επικρατούσα δύναμη του χρήματος σε όλα τα επίπεδα. Ακόμη μια πολύ εύστοχη επισήμανση που προδικάζει την κατάρρευση κατά τον Σπένγκλερ είναι η κυριαρχία των μέσων μαζικής ενημέρωσης στην κατεύθυνση χειραγώγησης της σκέψης των ανθρώπων , σε συνδυασμό με την έλλειψη προπομπών στους διανοούμενους και τους εκπαιδευτές της πολιτισμικής πραγματικότητας.
Η σκέψη λοιπόν του Σπένγκλερ , φαντάζει έντονα σύγχρονη … και ένας λόγος που διάλεξα να στρέψω τα φώτα της «ράμπας» γης ζωής… στην σκέψη του, είναι ότι μέσα από την κατανόηση των λόγων του (για όποιον επιλέξει να εντρυφήσει) θα είναι ευανάγνωστες οι πληροφορίες που περνούν μπροστά του, σε αντίθεση με αυτή τη στιγμή δεν είναι ικανός να τις δει….
Όσον αφορά στην ερώτηση «Και τι με νοιάζει εμένα;» πάντα βρίσκεται ως απάντηση το σφύριγμα του Τσοπάνη απέναντί της … και σίγουρα η δευτερολογία στην πρώτη ερώτηση του γλυκύτατου καταναλωτή… είναι το «Μπέεε !»
Πηγές για πληροφορίες
Το Πρόσωπο: Οσβαλντ Σπένγκλερ
Σπένγκλερ, ο αντιναζιστής
Ένα μνημείο της παρακμής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δεν επιτρέπονται νέα σχόλια.