ΘΕΡΙΝΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

.

Κάπου δίπλα μας, υπάρχουν αθέατοι αυτό-φλεγόμενοι άνθρωποι, που χορεύουν ως Δερβίσηδες τον προσωπικό τους Πυρρίχιο.
Όταν ένας χορός «γίνεται»… χωρίς να φαίνονται τα βήματα του… τότε «γίνεται» η μεγαλύτερη γενεσιουργός αυτοκαταστροφική πράξη του επιρρήματος «ζειν».
Είναι η μεγαλύτερη αντίθεση…έκφρασης στη ψυχή μας.
Είναι η αποσύνθεση του φλεγόμενου Φοίνικα … με ένα χαμόγελο ηρεμίας που εκφέρει ο ίδιος, για ότι αποδέχεται άφοβα την ώρα που συμβαίνει.
Όλα … είναι ρόλοι … που έχουν παιχτεί χιλιάδες φορές στα θέατρα της ιστορίας του κόσμου…
Κάθε φορά (στο ίδιο έργο) νοιώθουν τα ίδια συναισθήματα του δίπολου χαράς και πόνου, όσοι δεν ανέβηκαν τα διαζώματα των θεατών, για να δουν από ψηλά και έξω από το θέατρο την ορχήστρα.

Αυτός ήταν ένας πρόλογος για να αναρτήσω ένα τραγούδι που έγραψε τους στίχους ο Σταμάτης Κραουνάκης στη μουσική που διάλεξε η καρδιά της συνθετικής του δημιουργίας.
Ας μεταφέρουμε (λόγω θέρους) τον πόλεμο των «θέλω» μας πιο εσωτερικά … αγαπητοί αναγνώστες… ίσως είναι η αρχή των πάντων … και ίσως ο δυσκολότερος.

Πέλαγο να ζήσω δε θα βρω
σε ψυχή ψαριού κορμί γατίσιο
κάθε βράδυ βγαίνω να πνιγώ
πότε άστρα πότε άκρη της αβύσσου
κάτι κυνηγώ σαν τον ναυαγό
τα χρόνια μου σεντόνια μου τσιγάρα να τα σβήσω

Αυτή η νύχτα μένει
αιώνες παγωμένη
που 2 ψυχές δεν βρήκαν καταφύγιο
κι ήρθαν στον κόσμο ξένοι και καταδικασμένοι
να ζήσουν έναν έρωτα επίγειο

Χάθηκα και γω κάποια βραδιά
πέλαγο η φωνή του Καζαντζίδη
πέφταν τ'άστρα μες στην λασπουργιά
μαύρος μάγκας ο καιρός και μαύρο φίδι
μου'γνεφε η καρδιά πάρε μυρωδιά
το λάδι εδώ πως καίγεται και ζήσε το ταξίδι

Αυτή η νύχτα μένει
αιώνες παγωμένη
που 2 ψυχές δεν βρήκαν καταφύγιο
κι ήρθαν στον κόσμο ξένοι και καταδικασμένοι
να ζήσουν έναν έρωτα επίγειο