ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΤΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΕΩΣ…

.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

του Κώστα Ζωγραφόπουλου

Για την δική μου αντίληψη, το blog είναι το κομμάτι ζωής (δηλαδή σκέψης) … που επιλέγω να δημοσιοποιηθεί και όχι η ζωή που φαντάζομαι ότι ζω…

Έτσι λοιπόν σε μια ωραία ζωντανή κουβέντα με σκεπτόμενους ανθρώπους, κάτω από τα δέντρα με τα ακούραστα τιτιβίσματα των πουλιών του απόβραδου, «έπεσε» η ιδέα να βάλουμε ένα θέμα στο blog … και μέσα από τον τρόπο ζωής που το συζητάμε έξω από τις ηλεκτρονικές σελίδες να γίνει μια διαλεκτική προσέγγιση που θα μοιάζει με τη ζωή που γνωρίζουμε.

Αυτή την κουβέντα θα την μεταφέρουμε και σε άλλες προσωπικές «πύλες» των φίλων που συμμετέχουν στη ζωή πραγματικά… και επιλέγουν να μην αναπαράγουν ξύλινα και ασχολίαστα (αλλά με φερώνυμη προσωπική ευθύνη) το λόγο και τις σκέψεις που προκύπτουν από τη ζωή.

Συνήθως οι άνθρωποι φορούν την (αποκριάτικη) στολή του Μέγα Ναπολέοντα … και με το γνωστό πλέον ύφος του επαΐοντα, δηλώνουν τις απόλυτες αλήθειες που κουβαλούν στο τρύπιο καλαθάκι της γνώσης τους.
Έτσι .. έχουμε επαναστάτες του καναπέ, ποιητές των δημοσίων σχέσεων, γητευτές και γητεύτρες του έρωτα και του πόνου μέσα από το καθολικό εξομολογητήριο…

Γενικά η ασφάλεια της μαλακίας …είναι το διαβατήριο μιας μοναχικής δόξας …

Είπαμε λοιπόν να διαλέξουμε ένα θέμα … που σίγουρα θα έχει απεριόριστες θεάσεις και χωρίς να περιμένουμε να δώσουμε το απόσταγμα του ζωτικού μας ψεύδους.
Η γνώση … κατά πως την επεδίωκαν στις αγορές και στα κουρεία οι (υποτιθέμενοι) πρόγονοι μας… δεν είχε καμία δόμηση ως αυτή που εξέπεσε σήμερα και θεωρείται ότι λαμβάνεται από άμβωνος…
Αστειάκια, σκέψεις , προσεγγίσεις , ερωτήματα.. αυτοσαρκασμοί … και ότι άλλο συνθέτει τη ζωή .. είναι αυτό που ορίζει και τη φιλοσοφία…
Η παρέα … είναι ανοικτή … σε ανθρώπους που απαντούν με θετικότητα στο μέγα ερώτημα «τις βούλεται αγορεύειν» … με την προϋπόθεση να είναι ορατός ως ύπαρξη και σίγουρα να μην ανήκει στην κατηγορία αυτή των ανθρώπων που πετούν την πέτρα της ανοησίας τους και κρύβονται να δουν τι κάνανε…

Βέβαια η ομορφότερη εκδοχή πραγματοποίησης της αρχαίας ερώτησης, είναι στις μικρές καρεκλίτσες της παρέας στο στέκι των καλλιτεχνών της Ακαδημίας του Πλάτωνα … μέσα στα δέντρα και την πλήρη έκθεση του μικρού μας καλαθιού .. σε μάτια που μπορούν να αποδέχονται την διαφορετικότητα της σκέψης… αλλά δεν την κολακεύουν υποκριτικά μπροστά και την απαξιώνουν έπειτα στην απουσία της.

Η βασική σκέψη που βρίσκεται πίσω από αυτό το εγχείρημα της διαδικτυακής συζήτησης, είναι ότι αυτό το μέσον … μπορεί να δημιουργήσει επιθυμίες για τρόπους ζωής και σε άλλους ανθρώπους που θα επιλέξουν να κάνουν τα δικά τους «πηγαδάκια» μέσα από αρχές ήθους και γνώση με σεμνότητα … στις δικές τους πατρίδες … με τους δικούς τους υπέροχους συνομιλητές … κάνοντας το «Εμείς» κυρίαρχο στο «Εγώ» της απομόνωσης της σκέψης.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΘΕΜΑΤΟΣ
Αγαπητοί μου φίλοι,Υπάρχει ένα τραγούδι του Σαββόπουλου … που λέει «Ο άντρας και η γυναίκα δεν είναι ίσοι .. γιατί απλούστατα η γυναίκα είναι ανώτερη» (εδώ οι στίχοι)
Παίρνοντας αφορμή αυτό … θα ήθελα να βάλω ένα θέμα αλλάζοντας το στίχο του δημιουργού :

Ο ΑΝΤΡΑΣ ΚΑΙ Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΟΙ …
ΓΙΑΤΙ ΑΠΛΟΥΣΤΑΤΑ Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΕΙΝΑΙ …ΤΟ ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ

Η σκέψη του θέματος , έχει προεκτάσεις αρχετυπικές, πολιτικές, ψυχολογικές, συναισθηματικές… ακόμη και κωμικές ... σαν και αυτή την περίπτωση που η Ξανθίππη (ξανθό άλογο) που σημαίνει το όνομα της ,αφού είχε στείλει το Σωκράτη για ψώνια και τον συνέλαβε αργοπορούντα να αγορεύει στην αγορά… μόλις τον στόλισε με τους κεραυνούς της φραστικά του έριξε και ένα μπουγέλο νερό…. Για να πει στη συνέχεια στους παρευρισκόμενους ακροατές του ο Μέγας Απλός Αθηναίος … «Τι γελάτε , δεν ξέρετε ότι μετά από τις βροντές και τις αστραπές , έρχεται η μπόρα;»

Τι είναι αυτό που κάνει τον άνδρα να διαλέγει το ετερόκλητο (όπως ο Σωκράτης την δεσποτική μικρή Ξανθίππη) και ... και ….Αλλά μου φαίνεται ότι το χαμόγελο του Σωτήρη που φέρνω στο νου μου , βοηθά τη σιωπή μου να γίνει πράξη και να απολαύσω τα λόγια που θα χορέψουν σε αυτή την διαδικτυακή παρέα.

Σκέψεις και (κόντρα στην συνήθεια του σκοτεινού "διαδικτάκια") το χαμόγελο σας ... στο info@nativita.gr για να τις αναρτήσω κάτω από εδώ.



Αναστασία Παπαγεωργίου
Μεγάλο θέμα και αρκετά δύσκολο έβαλες Κωστή μου και μάλιστα με τέτοιο τρόπο που να αφήνει στους σχολιαστές την ελευθερία να γράψουν τις απόψεις τους χωρίς περιορισμούς.
Θα ήθελα να σχολιάσω σαν γυναίκα και να προσθέσω εδω τη δική μου άποψη μακριά από θρησκευτικές δοξασίες ή παρακμασμένος θεωρίες που θέλουν την γυναίκα σύμβολο του πειρασμού και της εξαπάτησης μακριά από τις θεωρίες του αναγκαστικού κοινωνικού συμβιβασμού που καταλήγει πάντα ή σχεδόν πάντα σε δύο όψεις ενός νομίσματος
Η αρσενική όψη να είναι η απιστία και η θηλυκή το ψέμα.

Αν παρακολουθήσουμε τη φύση θα δούμε ότι έχει διαφορετικές απαιτήσεις από το Θηλυκό και το αρσενικό

ΑΝΤΡΑΣ & ΓΥΝΑΙΚΑ δυο υπέροχοι ρόλοι, μαγικοί θα έλεγα ,
εμείς με ποια λογική όμως εξομοιώνουμε αυτούς τους Ρόλους;
Και γιατί σχεδόν πάντοτε καταλήγουμε σε προβληματικές σχέσεις ;
Μήπως επειδή δεν κατανοήσαμε τους ρόλους;
Η αδυναμία του άντρα να παίξει το ρόλο τουδημιούργησε την ανάγκη της γυναικάς να καλύψει την αδυναμία του
.
Μήπως πήραμε λάθος δρόμο θέλοντας την εξομοίωση των δυο φύλων;
Ποιος διεστραμμένος εγκέφαλος αυτοαποκαλείται εφευρέτης του ΓΑΜΟΥ , ως αμυντικού μηχανισμού για την αυτοδιατήρηση της κοινωνίας.
Και ο άντρας και η γυναίκα έχουν βασικές συναισθηματικές ανάγκες. Για τον άνδρα είναι σημαντικό να τον αγαπούν, να τον εκτιμούν, να τον δέχονται και να τον εμπιστεύονται. Η γυναίκα έχει ανάγκη να την αγαπούν, να τη φροντίζουν, να τη σέβονται και να την καταλαβαίνουν...
Θα επανέλθω (χιχιχι)



Κώστας Ζωγραφόπουλος

Καλώς την πέρδικα με τα γρήγορα αντανακλαστικά … χε χε

Οι περιορισμοί Αναστασία μου στη ζωή αν δεν ορίζονται από την δική μας συγκρότηση … και μας επιβάλλονται …γίνονται πάντα αλυσίδες στην ελεύθερη σκέψη μας.
Σεμνύνομαι μπροστά στο αναπάντεχο της ερμηνείας ενός τέτοιου θέματος που ενδεχομένως θα προκύψει και δεν το έχω προσδιορίσει μέσα στη σκέψη μου.
Το κέρδος δεν είναι η αυτό - επιβεβαίωση … αλλά νέα οπτική …

Δεν έβαλα το εισηγητικό θέμα με την διάθεση εκτόνωσης των ήδη υπαρχόντων αντιλήψεων σε προσωπικό μας επίπεδο … αλλά με την φιλοσοφική θεώρηση που θα οδηγήσει τη σκέψη μας επί ξηρού ακμής .. για να δώσουμε διαστάσεις που δεν εμπίπτουν στο προφανές.

Φιλοσοφούμε … όταν μπορούμε να διαλύουμε τις ισχύουσες «σταθερές» … και να πλησιάζουμε αρχετυπικά τις κοινές μας ρίζες.
Ας ξεχάσουμε τις προσεγγίσεις που αφορούν σε ταυτότητες των δύο φύλων … που έχουν αναλύσει κυρίως οι διαχειριστές της μαζικής ψυχολογίας στα βιβλία τους … μια και ότι μιλά για πρακτικότητα των σχέσεων οδηγεί σίγουρα σε εμετικές συνέπειες…
Μου φαίνονται πολύ φαιδρές οι «αμερικανιές» που εκδίδονται και αρχίζουν συνήθως με το ... «πώς να κάνετε την ζωή σας καλύτερη …» μάλλον εννοούν πώς να κάνουν καλύτερη την εκδοτική κερδοφορία … και όλους εμάς … τελείως μαλάκες που περιμένουμε ως «μάνα» εξ ουρανού …την έτοιμη τροφή στην άγνοια μας.

Την γυναίκα …βγάλε την από τον ρόλο διαχείρισης της εικόνας της που την θέλει η κοινωνία… και ας πάμε στις βασικές της αρχετυπικές λειτουργίες που θα μας δώσουν την καθαρή οπτική …
Με τη φιλοσοφία …αν θέλουμε να προσεγγίσουμε την μερική θέαση της γνώσης, οφείλουμε να μην έχουμε καμία σταθερά ως αντίληψη…
Όταν φιλοσοφούμε γίνεται μια κβαντική έκρηξη από ερωτήματα… που το όμορφο είναι ότι δεν οδηγούν πάντα σε απαντήσεις.

Λες να γράφω μαλακίες;
Έχει ουσία η σκέψη που σου καταγράφω;
Μέσα στη σκέψη μου, επιθυμώ να φύγω από την πρακτική της καταγραφής μιας υπάρχουσας κοινωνικής γνώσης και να μπω στην καταγραφή των ερωτημάτων … της άγνοιας…


Κώστας Ζωγραφόπουλος (συμπλήρωμα)

Αναστασία μου,
Σκεφτόμουν … κάτι περίεργο σαν τα λόγια που ξανάρχονται από τη μνήμη κοντά στα μάτια μας…από μέσα μας που τα αφήσαμε σαν στοιβαγμένα μπαούλα από την γυρολόγικη συλλογή της γνώσης.

Η σκέψη μου είναι ερώτηση που έχει ως ξεκίνημα το «μήπως»
Λοιπόν… μήπως Αναστασία και υπόλοιποι της παρέας , ζούμε κάτι που «δεν είναι έτσι;»
Εξηγώ το ερώτημα.
Μήπως δεν υπάρχει στη φύση αρσενικό… και είναι η προβολή της ανάγκης να υπάρξει μέσα από τον νοητικό ορισμό του αντιθέτου η «terra»;
Άκουγα χτες τον Σωτήρη που έλεγε ότι δεν υπάρχει αρσενικό όνομα καταγεγραμμένο στην προσωκρατική φιλοσοφία του Παρμενίδη.
Δεν μιλώ για την Σούλα , την Βούλα , τον Παπαρίδη, την Τηλεβιζιόνα με τα βυζιά που κρέμονται, τον γλυκανάλατο συγγραφέα που προσπαθεί να γοητεύσει τις ανάπηρες σκέψεις…
Είπα ... «μήπως» είναι μια αρχή να παρατηρήσουμε την αρχική στρέβλωση ή την αρχική νομοτελειακή ανάγκη .. και να φτάσουμε με νοητικά δρασκελίσματα στην σημερινή βίωση της ονομαζόμενης πραγματικότητας;

Σωτήρης Γλυκοφρύδης

Απάντηση ενός κατά συνθήκη φιλοσόφου

Αδελφέ, μπράβο για το θέμα που διάλεξες, πληρώνεις όπως φαίνεται σαν πούστης τις εκσπερματώσεις. Το πόσο πληρώνει ο πούστης ποτέ μου δεν κατάλαβα, όπως και πόσο τρώει, πόσο πηδάει, αλλά εν πάσει περιπτώσει. Στο προκείμενο θέμα μας τώρα, στη διαφορά του ανθρώπου απο τη γυναίκα, θα προσπαθήσω να εντρυφήσω. Η γυναίκα είναι το ανώτερο πλάσμα, για αυτό ο Θεός είναι άντρας, ή μάλλον δυο άντρες με ένα πουλί. Εν πάσει περιπτώσει πάλι, η γυναίκα είναι το ανώτερο της φύσης γέννημα, για αυτό και οι πατεράδες μας οι ποιητές εξύμνησηαν το έρωτα, που δεν ήταν με γυναίκα. Δεν υπάρχει στην πολυπληθή ελληνική γραμματεία ούτε ένα έργο που να αναφέρεται στον ετερόφυλλο έρωτα, δεν συμφωνείς; Τυχαίο; Γιατί αυτό; Διότι στον ετερόφυλλο έρωτα αναδύεται για τον άνδρα ο μέγιστος ο Έρωτας, αυτόν που ο Ησίοδος τον είπε Ταρταρώδη. Το αρσενικό στη φύση είναι αναλώσιμο, άσε που της εγωκεντρικής ρεύσης ο τελεύτητος θεός (ερώ ως γνωστό σημαίνει εγώ- ρεω-τέλος) απο ταύρο σε κάνει βόδι. Δες τους φίλους σου που ευτυχήσανε, που μπορεί και να σημαίνει ευτυχώς εχύσανε, υπάρχουν; Κοίταξε κάτι, θίγεις ένα θέμα που μπορεί να σημαίνει ότι βρίσκεσαι σε μεταίχμιο, ξύπνα απο μέσα σου τον κρεοφάγο άντρα, και χλιμίντρησε, και κλώτσισε, η τίγρης επήδηξε στην πλάτη σου και σε νυχιάζει. Ω ευτυχή συνοδοιπόρε της λήθης και της προσμονής, το άλογο πλέον χλιμίντρησε και δεν είναι για καρότα. Αλλά απο την άλλη, αποθανέτω η ψυχή μου μετα τον αλλοφύλλων. Γι' αυτό και η γυναίκα φωνάζει "μα δεν τελείωσα ακόμα". Τι να τελειώσεις μωρή, αδειάζει το πηγάδι; Αλλά, βλέπεις, ο αντρικός μεγαλοιδεατισμός... Πάντα ο άντρας, μα τον φαουστικό Οιδίποδα, στη γυναίκα θα δίνει εξετάσεις. Γιαυτο δεν υπάρχει τίποτε πιο αρσενικό απο το να πεθαίνει ο άντρας για να δίνει ζωή σε μια γυναίκα.
Φιλικά, ως ιερεύς ενός θεού που οι πατεράδες μας τον είπαν Ευριπίδιο Αριστοφανιασμένο. Καλή αρχή, συνέχισε ...

Κώστας Ζωγραφόπουλος

Σωτήρη … είμαι «σκύλος» στην επιμονή και στην παρατήρηση του εαυτού μου.

Ήξερα , ότι το κείμενο σου που ήρθε μετά της Αναστασίας, είχε πολλά να πει… και έσπαγα το κεφάλι μου να τα συνδέσω μέσα μου.Τελείως ασυναίσθητα, έπιασα το βιβλίο σου «Το Φως του Παρμενίδη» και είπα .. στον εαυτό μου.
Ρε μαλάκα δεν θα το διαβάσεις ξανά μέσα από την εγωκεντρική σου δυνατότητα να τεκμαίρεις και να πηδάς σειρές διαβάζοντας σιωπηλά…
Ξεκίνησα με τον τρόπο που ξέρω να διαβάζω τα θεατρικά κείμενα και το ξέσκισα μέσα σε μια ενότητα ασταμάτητα.
Συμμετείχαν περισσότερες από μια αισθήσεις … και όλα άρχισαν να αλλάζουν μια και με αυστηρό τρόπο δεν είπα (εδώ ξέρω … πάω πάρα κάτω) και έτσι έγινε η αποκάλυψη.

Ναι ! καλά έκανα και έβαλα αυτό το θέμα … είναι το θεμελιώδες της ύπαρξης μας.

Δεν θέλω να μιλήσω περισσότερο για τα συναισθήματα και τις λεπτομέρειες από την ήδη φορτισμένη σκέψη μου αυτή τη στιγμή … λόγω του βιώματος της ανάγνωσης… αλλά θα ήθελα να πάρεις τη σκυτάλη και να δώσεις (αν θέλεις) την Αλήθεια της Βιβλικής γραφής του Παρμενίδη.

…. Λίγα πράγματα … μέσα από το ψεύδισμα του Δαιμονίου σου … μια και όποιου η ψυχή κατευθύνθηκε σε αυτό το χώρο … σημαίνει διψά να μάθει ….

Με μεγάλη χαρά … μπορώ να πιω την μπύρα μου τώρα … στο διαδικτυακό μας τραπέζι και να σου πω … «παίξε μπάλα» θα χαρώ να μεταφέρεις λίγα σημεία από τον χειμαρρώδη τρόπο που πετάς τα καρφιά της αγάπης σου στον άνθρωπο….

Κάπου διαβάζοντας … ένοιωσα ότι μαζί μου ήταν και ο Βίλχεμ Ράιχ ακούγοντας με ευλάβεια τον Παρμενίδη... κρατώντας το βιβλίο του «Άκου Ανθρωπάκο»

Αναστασία Παπαγεωργίου

Κωστή μου νομίζω ότι αλλιώς ξεκίνησε και αλλιώς προχωράει το θέμα σου, άλλα αυτή είναι και η μαγεία του απρόβλεπτου.
Σε τόσο μεγάλα ερωτήματα νομίζω ότι έχουν δοθεί πολλές απαντήσεις άλλα συγχρόνως και καμία απάντηση.

Η αλήθεια είναι γυναίκα, που συνεχώς αυτοαναιρείται γιατί η άλλη γυναίκα ή περιπλάνηση είναι αυτή που δίνει μορφή στην αλήθεια

Η σχέση με τη γυναίκα είναι η σχέση των ανθρώπων μεταξύ τους
«Ψάχνω τη γυναίκα» είναι η κινητήρια δύναμη συνάντησης και απομάκρυνσης

Γιατί νομίζω πως είναι ουτοπία η απόλυτη συνάντηση με τη γυναίκα;

Θέλει πολλά κότσια η συνάντηση με τη «Γυναίκα» γιατί σε κάνει να ξεφεύγεις από όλα τα όρια και να συντρίβεσαι.

Ακούω πολλούς να λένε ότι κάνουν έρωτα με τη γυναίκα….τους θεωρώ ηλίθιους γιατί το κάνω σημαίνει ότι κατασκευάζω κάτι λες και είναι ένα κομμάτι μάρμαρο

Νομίζω αγαπητέ μου Σωτήρη ότι βλέπεις το θέμα μονόπλευρα και κατανοώ το πόσο δύσκολο είναι να ξεπεράσουμε τα βιώματα μας από τα οποία αντλούμε γνώσεις που τις «πληρώνουμε» με διαφορετικό κόστος και νόμισμα ο καθένας μας κάθε φορά.

Θα ήθελα να σας βάλω ένα ερώτημα.

Γιατί στη γυναίκα δεν υπάρχει σχέση οργασμού και αναπαραγωγής;

Ο δικός της οργασμός είναι μόνο για δική της ευχαρίστηση γιατί;

Ακόμα δεν έχει ανακαλυφθεί γιατί ο γυναικείος οργασμός δεν γίνεται εμφανής και αδιαμφισβήτητος όπως ο αντρικός,
το πηγάδι πράγματι δεν στερεύει Σωτήρη μου γιατί όμως;

Προσωπικά νομίζω ότι η γυναίκα μπορεί να χρησιμοποιεί τον οργασμό της για να αξιολογεί την ποιότητα του αρσενικού.

Αν θέλετε φίλοι μου και λίγο χιούμορ αν ένας άντρας θέλει 10 λεπτά να φτάσει σε οργασμό και η γυναίκα 20 λεπτά, τότε σίγουρα χρειάζεται δύο άντρες και όχι οι άντρες δύο γυναίκες όπως τους αρέσει να καυχώνται (χαχαχαχα)


Κώστας Ζωγραφόπουλος

Αγαπητέ Σωτήρη, ώσπου να τελειώσεις το άλλο άρθρο …μας πρόλαβε η Αναστασία… και έκανε τούμπα το παιχνίδι της κουβέντας.

Πάντα είναι απρόβλεπτη η βασίλισσα στο σκάκι με τις κινήσεις της.
Απαντώντας μέσα από αυτά που είπες, Αναστασία… το «κάνω έρωτα» αν ήθελα να σου απαντήσω με όρους δημοσίων σχέσεων … και αποδοχής … θα σου έλεγα ότι είναι ανόητο και κατακριτέο.
Όμως ακόμα και αυτό … οφείλουμε να το αμφισβητήσουμε .. χωρίς να σημαίνει ότι ταυτίζω την συνειδητότητα του ανθρώπου που το λειτουργεί … με αυτήν του καυλομάχου των 100 λέξεων και της χρυσής διακόσμησης στο σώμα του.

Εκεί που η φύση μας δίνει μια συμπεριφορά ανεξέλεγκτη … εκεί οφείλουμε να σκάψουμε για την αλήθεια μας.

Το δεύτερο που βάζεις και είναι όμορφο ως καταστάλαγμα σκέψης σου … είναι αυτό που ορίζει τον οργασμό της γυναίκας ως διαδικασία αξιολόγησης της αντρικής αξίας.

Μα την πίστη μου δεν το είχα σκεφτεί αυτό !
Όμως ξέρω να σου πω … για τον κυνηγό άντρα, που συνήθως σαν τον κηφήνα κάνει τη ζωή του κόλαση να πηδήξει τη βασίλισσα.

Εμείς τα αρσενικά … έχουμε μια τέλεια μηχανή μέσα μας να προσηλωνόμαστε στο ποθούμενο. Έτσι το αρσενικό δεν έχει την ευρύτητα να επιλέγει ποιοτικά χαρακτηριστικά μέσα από την ερωτική του αναζήτηση… αλλά επιλέγει ως κυνηγός , την μυρωδιά , την εμφάνιση , τις κινήσεις , την φωνή … και ότι άλλο χαρακτηρίζει το ερωτικό του ποθούμενο.
Αυτό τον καθιστά τραγικό μαλάκα στην ιστορία της ερωτικής λογοτεχνίας … και μας έδωσε Ερωτόκριτους στην Αρετούσα, Τριστάνους στην Ιζόλδη, Τάσους στην Γκόλφω , Μιμίκους στη Μαίρη και ο κατάλογος είναι ασταμάτητος.

Ω !!! ελλειπή μας φύση … τι σου έμελε να βιώσεις ανά τους αιώνες και πως θα ξεκολλήσεις από αυτή την εκπαίδευση του κυνηγού;
Λες όμως πάλι …η μεγαλύτερη επαναστατική πράξη που θέλουν να την αλλοιώσουν μέσα μας να είναι αυτή της ερωτικής αναζήτησης του αυτοκαταστροφικού κυνηγιού … σε αντίθεση με την ράθυμη συμμετοχή μας σε ταχυφαγεία; Χε χε

Μια σταθερά γαμώ την ατυχία μας δεν μπορούμε να βρούμε… αυτές οι ερωτήσεις θα μας φάνε….
Γι αυτό λατρεύω τους πιστούς στις ιδεοληψίες τους.. είναι η τέλεια μορφή της διαστροφής ως διαδικασία του βιώνειν σταθερώς …με σύνθημα «ζω χωρίς εμένα» …. χε χε

Συμπλήρωμα (λίγο αργότερα)

Και για να συνδέσω λίγο την εξέλιξη του θέματος με τον εισηγητικό τίτλο… να πω ότι αυτός ο Σαββόπουλος έχει πάρει στο λαιμό του ένα μέρος μιας γενιάς (χε χε )

Μιλώ για τους τελευταίους στίχους στο τραγούδι του … που λέει
«γι'αυτό και η κυρά-Άσπα του Διονύση
πάντα υποχωρώντας τον καθοδηγεί.»

Μπορεί ο Νιόνιος .. ως εξαίρεση του κανόνα να πέτυχε την Άσπα του που κρατά την δομή της οικογένειας… αλλά ρώτησε αν την λέξη υποχώρηση την γνωρίζει η κουλτούρα του γυναικείου ψυχογραφήματος στην εποχή της φεμινο-λαγνείας;

Δεν είναι (μόνο) η κυνηγητική αντιπαλότητα του άντρα που λειτουργεί στον έξω στίβο… αλλά φυλάει τα αχαμνά του επιστρέφοντας στην Εστία του μυαλού του … μια και τον περιμένει (στην Εστία) μια μεταλλαγμένη σε κυνηγό σύντροφος να του τα ξεριζώσει με ένα βάρβαρο ευνουχισμό… χε χε

Ρε μήπως είναι ώρα να τα κόψουν οι άντρες μόνοι τους;…. να μην έχουν τουλάχιστον την αγωνία χε χε


Σωτήρης Γλυκοφρύδης

Ω γαμώ το, το παρασοβαρέψατε το θέμα,
Αυτή η πέρδικα η τσαπερδόνα, τι θέλει και λαλεί, τι θέλει στη φιλοσοφία; Δεν ξέρει ότι η φιλοσοφία είναι για τσαλαπετεινούς που σκούζουν και φουσκώνουνε στη Νεφελοκοκυγία;
Θα σε μαδήσω, πέρδικά μου πλουμιστή, και θα ντύσω το κρεβάτι μου με τα φτερά τς ουράς σου. Αλήθεια, έχεις ποτέ σκεφτεί, πόσα εκατομμύρια ψυχές πεθαίνουνε μέσα στο αίμα την τρώτη νύχτα του υμέναιου στης νυφικής παστράδας το κρεβάτι; Πόσοι Πλάτωνες, Αριστοτέληδες, Σωκράτες και Επίκουροι πριν γεννηθούν απο σένα προς εσένα ξεψυχήσανε ή και μαζεμένοι πεταχτήκανε σε νάυλον μέσα σ΄ένα κουβαδάκι;
Μάνα σε είπαν, άλλοι γυναίκα και παιδί, μα εγώ σε λέω Νεύμα.
Και ο φτωχός, εγώ, που τα μάτια μου αντέχουνε στο φως, σε προσκυνώ, όταν έρθει το σκοτάδι, ενω στο φως, τσίμπι τσίμπι θα σου βγάλω τα φτερά, βρίσκεσαι στο χώρο μου, στη Νεφελοκοκυγία.
Όποτε, αναγκάζομαι, μα τη Περσεφόνη, τη Δήμητρα και Αθηνά, να ανοίξω τα χαρτιά μου.

Εισαγωγή

Στη φύση δεν υπάρχουν νόμοι. Όλα που υπάρχουν γύρω μας ακολουθούν τις αρχές μια γειτονίας. Οι νόμοι είναι «γειτονιάς». Η φύση φτιάχνει νόμους, αλλά η φύση δεν υπόκειται σε νόμους. Η φύση είναι ο νόμος.
Ό,τι γνωρίζουμε σήμερα το χρωστάμε στην Αλήθεια. Η Αλήθεια αποκαλύπτεται κατά διαστήματα βγάζοντας τα πέπλα της. Εσύ μην κοιτάς τα πέπλα, κοίτα την Αλήθεια.

Πάμε την αρχή. Πόσες φορές το έχουμε πει αυτό…

Από το ένα κύτταρο στον άνθρωπο

Ας ξεκινήσουμε από την έρευνα της συμπεριφοράς, εξετάζοντας ένα κύτταρο χωρίς πυρήνα και εμφανές γενετικό υλικό, την αμοιβάδα ή πρωτέα. Το πρωτοκύτταρο αυτό θεωρείται η απλούστατη μορφή ζωής και ότι είναι ίδια και απαράλλακτη με αυτή που εμφανίστηκε στη γη πριν 3,5 περίπου δισεκατομμύρια χρόνια. Μπορούμε να τη χαρακτηρίσουμε και σαν «ζωντανό απολίθωμα» ζωής ή «βιολογία υπόβαθρου» ή «υπέδαφος αθανασίας».

Η αμοιβάδα είναι μια ζελοειδής μορφή ζωής με ενεργούσα μέσα της κολλώδη μάζα και επεκτείνεται με κροσσωτές προεκβολές σαν ψευδοπόδια προς τα εκεί που τη συμφέρει. Ο τρόπος του πολλαπλασιασμού της είναι η απόσχιση, διχάζεται, δηλαδή, όταν έρθει ο καιρός σε δυο σχεδόν όμοιες ΄ μια λίγο μεγαλύτερη, τη μητρική, και μια ελαφρώς μικρότερη, τη θεωρούμενη θυγατρική της. Επομένως, εφόσον αυτοαναπαράγεται πρέπει να θεωρείται γένους θηλυκού.
Όταν η αμοιβάδα «γεράσει», χάσει δηλαδή την ικανότητα της αναπαραγωγής της, πλησιάζει τότε μια «φρέσκια» θυγατρική κι ενώνεται μαζί της, ανταλλάσσοντας με αυτήν υγρά. Και αναζωογονείται και αναπαράγεται πάλι, ενώ η θυγατρική έχει πρακτικά «ωριμάσει», αλλά το ισοζύγιο της ζωής είναι θετικό, δηλαδή, επιτυγχάνεται αμφοτεροπλέυρως η εξέλιξη και η συνέχιση της ζωής. Το φαινόμενο αυτό, του φρεσκαρίσματος και της αναπαραγωγής, που θυμίζει προοίμιο σεξουαλικής πράξης με αιμομιξία και «βαμπυρισμό», είναι βασικό στοιχείο της ζωής, που το βλέπουμε να υφίσταται ακόμα στον άνθρωπο, ειδικότερα στις συνήθειες των βασιλέων. Δεν είναι τυχαίο που «βασιλεύς» σημαίνει αυτός που έλκει την έλευση της βάσης της ζωής.
Οι αμοιβάδες όταν πολλαπλασιαστούν δημιουργούν μεταξύ τους «οικογενείς ομάδες», έχοντας μια σχέση συγγενή, ομόφυλη και συνεργατική δημιουργώντας μια κλειστή κοινωνία που μπορεί να λεχθεί «η πρώτη μητριαρχική». Όταν όμως αυτές καταλάβουν ένα χώρο πέραν ενός βιοτικού ορίου, του αποκαλούμενου ζωτικού χώρου, οι πιο απόμακρες συγγενικά και νεότερες μεταναστεύουν, εποικίζοντας έναν άλλο χώρο όπου ζουν «ξενιστικά». Όταν όμως οι συνθήκες γίνουν δυσμενείς, μαζεύονται κατά ομάδες με επίκεντρο τις μητρικές τους. Η ίδια διαδικασία, τηρουμένων των αναλογιών, συμβαίνει και στον άνθρωπο. Τα παιδιά απεμπολούν τους μητρικούς δεσμούς τείνοντας προς μια ανεξάρτητη ζωή, αλλά όταν οι συνθήκες γίνουν δυσμενείς, επιστρέφουν, ειδικά τα θηλυκά, πίσω στη μητρική κοιτίδα. Οι αρχές της συμπεριφοράς σε κύτταρο και του άνθρωπο είναι βασικά οι ίδιες. Το κοινωνικό κύτταρο είναι μια αφανής πραγματικότητα και η ανθρώπινη κοινωνικότητα μια εμφανής ιδιαιτερότητα που ακολουθεί τις αυτές αρχές και νόμους.
Κατά την εξέλιξη, η οποία είναι συνυφασμένη με την πολυπλοκότητα, διάφορες λιγότερο ή περισσότερο συγγενείς ομάδες μπορούν να ενωθούν με άλλες πιο απόμακρες με διαφορετικά βιώματα, συνήθειες και δυνατότητα προσαρμογής. Τα στοιχεία αυτά της προσαρμοστικότητας βρίσκονται εντός τους ως προδιαγραφές – πληροφορίες με τη μορφή αλύσεων αμινοξέων, τα οποία αλληλο-συμπληρούμενα και αλληλο-συνδυαζόμενα επιφέρουν κοινωνίες βιολογικές πιο σύνθετες και κατόπιν πολυσύνθετες με ώσεις, όπου μέσα τους εδραιώνεται ένας δεσμός πληροφοριών - προδιαγραφών με τη μορφή αλύσεων ενεργών μορφών αλύσεων αμινοξέων, των πρωτεινών, που σχηματίζουν το γνωστό μας DNA. Κατά τον τρόπο αυτό επέρχονται οι πρώτοι ευκαριωτικοί (εμπύρινοι) σχηματισμοί, αρχικά πλέον σύνθετες κυτταρικές μονάδες. Κάποια από αυτά τα πιο εξελιγμένα κύτταρα μπορούν με τη σειρά τους να συνδυαστούν με άλλα πιο απόμακρα συγγενικά, δημιουργώντας ένα ακόμη πιο πολύπλοκο πολυκύτταρο σχηματισμό που εξελίσσεται σε οργανικά συστήματα, επιφέροντας, όπως έλεγαν με μια μεταφορική διορατικότητα οι Ελεάτες στοχαστές, τα «μέλη» από τα πρώτα όντα. Η πρακτική που ακολουθείται σε αυτό το στάδιο έχει ως αρχή έναν πιο σύνθετο μηχανισμό DNA και εντολών, μέσα από τον οποίο γίνεται αντιληπτό το πρώτο «εγώ» του όντος. Το «εγώ» αποτελεί τη βάση της αξίας της ζωής, όπου προΐσταται το επιβιωτικό συμφέρον της μονάδος. Την κλίμακα της εξελικτικότητας – υπέρβασης, θα την εξετάσουμε σε ιδιαίτερο κεφάλαιο, κατόπιν.
Ας δούμε όμως τι συμβαίνει στο στάδιο που έχουν δημιουργηθεί τα πρώτα όντα. Ζουν και αυτά κατά τον ίδιο τρόπο, όπως οι πρόγονοί τους τα κύτταρα, συμβιωτικά, αλλά οι διαφορετικές συνθήκες της ζωής και οι αλληλοεπιδράσεις τα έχουν διαφοροποιήσει, όχι στην ουσία, αλλά στα φαινόμενά τους. .Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα την εμφάνιση της ποικιλομορφίας της ζωής (πανίδα, χλωρίδα, κ.λπ.), στην οποία τα πάντα έλκουν μια βάση. Τα όντα εμφανίζονται πλέον διαφορετικά και πολυσύνθετα, αλληλεπιδρώντας μεταξύ τους με πλήθος τρόπων και αναπαράγονται πιο δύσκολα, με αβγά ή σπόρους. Ας πάμε στα αβγά (ωά), που είναι το χαρακτηριστικό φαινόμενο της ζωικής μας κοινωνίας.
Η λέξη «ωα», καθόσον περικλείει το πρώτο και το τελευταίο γράμμα της αλφάβητου, σημαίνει εκ του τέλους την αρχή. Η σοφία δεν αποκτάται, ανασύρεται, προ-υπάρχει στη βάση του μηχανισμού της έκφρασης και επαληθεύεται από τη σκέψη. Τη σημειολογία της γλώσσας, η οποία περιέχει βαθύτερες αλήθειες, θα την εξετάσουμε και αυτή σε ιδιαίτερο κεφάλαιο, κατόπιν.
Ας πάμε τώρα στην πρώτη εμφανή μικρό-κοινωνία. Αυτή είναι των εντόμων, με χαρακτηριστική στα κολεόπτερα (μυρμήγκια, μέλισσες κ.λπ.). Η βάση της κοινωνίας παραμένει θηλυκή, μια που το αρσενικό δεν έχει εμφανιστεί ακόμα. Τα αβγά έχουν όλα από ένα απλό γονιδίωμα, «πιστό» αντίγραφο του θηλυκού, και τα έντομα που βγαίνουν ως εκ τούτου είναι όλα θηλυκά, «αδέλφια» κατά κάποιο τρόπο μεταξύ τους. Τα έντομα εξέρχονται κατά φουρνιές και έχοντας τα αυτά χαρακτηριστικά, δημιουργούν μια κοινωνία ομοειδή και συμπαγή, όπου άρχει φυσικά η «βασίλισσα» μητέρα. Το γεγονός αυτό της αναπαραγωγής, εξ ενός απλού γονιδιώματος, λέγεται απλοειδία. Όταν όμως οι συνθήκες γίνουν δυσμενείς, τότε τα αβγά ψεκάζονται με ένα δεύτερο και τροποποιημένο σε σχέση με το πρώτο γονιδίωμα, οπότε τα έντομα βγαίνουν «τούρμπο» ενισχυμένα μεν, αλλά στείρα. Το φαινόμενο αυτό του δεύτερου γονιδιακού ψεκασμού όπου εξέρχεται ένα ισχυροποιημένο και διαφοροποιημένο είδος, λέγεται διπλοειδία. Η μέθοδος αυτή της αναπαραγωγής, η απλο-διπλο-ειδία αποτελεί το πιο ενδιαφέρον γενετικό φαινόμενο στη φύση.
Με τη διπλοειδία έχουμε τη δημιουργία του αρσενικού είδους, ως γένος προορισμένο για τις θηλυκές ανάγκες, όπως για παράδειγμα, μυρμήγκια με φτερά για πόλεμο ή μέλισσες κηφήνες προορισμένες για την αναπαραγωγή μιας φθίνουσας μητέρας. Κατόπιν, τα αρσενικά, έχοντας επιτελέσει το καθήκον τους εξαφανίζονται κατά ποικίλλους τρόπους. Συνήθως θανατώνονται και χρησιμοποιούνται ως τροφή από τα θηλυκά, επιστρέφοντας η βάση της ζωής σε ανακύκλωση στο πρώτο της το «είναι», στα απαραίτητα για το είδος αμινοξέα, τα τούβλα και τη λάσπη της ζωής. Εδώ έχουμε εμφανές το φαινόμενο του «κανιβαλισμού», μιας φύσης που τρώει τα παιδιά της ανακυκλώνοντας το είναι της. Ως εκ τούτου, το αρσενικό είδος θα μπορούσε να οριστεί ως είδος στείρο μεν αλλά ενισχυμένο, προορισμένο για τις εκάστοτε θηλυκές ανάγκες και κατόπιν, αναλώσιμο.
Όσο προχωρά η εξελικτικότητα, τόσο η πολυπλοκότητα αυξάνει μεν, αλλά εξασθενεί παράλληλα η βάση. Ως εκ τούτου, χρειάζονται πλέον πιο σταθερά και σε συχνότερη βάση τα αρσενικά, χρησιμοποιώντας η αρχέγονη φύση τις εφεδρείες της, οπότε, είτε δημιουργούνται σε ανεξάρτητη βάση, είτε τα ίδια τα θηλυκά γυρνάνε σε αρσενικά και επιτελώντας το καθήκον τους επιστρέφουν πάλι πίσω συχνά στη θηλυκή τους βάση. Το φαινόμενο αυτό είναι ιδιαίτερα εμφανές στην κοινωνία των μικρών ψαριών. Οι μαρίδες, για παράδειγμα, γεννώνται θηλυκές, μεταστρέφονται σε αρσενικές και έχοντας επιτελέσει το καθήκον τους επανέρχονται ξανά στη θηλυκή αρχή τους. Μεγαλύτερα ψάρια δεν επανέρχονται. Με την εξελικτικότητα που επέρχεται, φαίνεται να εξασθενεί η φυσική βάση, καθώς αυτή επεκτείνεται σε εύρος.
Στο τελευταίο σκαλί της εξελικτικότητας βρίσκονται οι πολυσυστηματικοί οργανισμοί που καλούνται «πρωτεύοντα όντα». Είναι τα πιο ευαίσθητα και πολύπλοκα στη δομή και στην αναπαραγωγή τους. Τα πιο αδύναμα ζουν κατά ομάδες και αποδίδουν με δυσκολία λίγους απογόνους, που τους φροντίζει για μεγάλο διάστημα κυρίως η μητέρα. Το αρσενικό, παρότι περισσότερο ενεργό στην αναπαραγωγή, βρίσκεται στην περιφέρεια ως συνοδός, τροφός και συμπαραστάτης των αναγκών του θήλεος σε ρόλο κατάφορα περιθωριοποιημένο, που αποσκοπεί στην εξασφάλιση της ζωής την οποία σαν δορυφόρος προστατεύει. Την πιο απόμακρη μορφή των πρωτευόντων, την αντιπροσωπεύει ο άνθρωπος. Η ανθρώπινη κοινωνία απαιτεί πλέον περισσότερα από τον άντρα. Ως λέξη ο άνδρας συγγενεύει -κατά προσωπική μου θέση- με το υποθετικό «αν» και τη «δράση», δευτερευόντως απο το «άνω» και το «θρώσκω». Η γυναίκα είναι «γη ανοίγουσα», φύση που παράγει. Η φύση, με τη χαρακτηριστική της οικονομία στα απαραίτητα το ανταποδίδει αυτό στο αρσενικό, δίνοντας του ως αντίδωρο ένα «ξεροκόμματο», να δώσει στα παιδιά τα οποία είναι εκ του σώματος των θηλυκών, «κάποια» από τα χαρακτηριστικά του. Κι αυτός, κάνοντας το ρόλο του μεγαλοϊδεατισμό, μεταποιεί τα ρούχα του σε άμφια, βάζοντας μια μήτρα ως κορώνα στο κεφάλι, αλλάζοντας μέχρι τους θεούς και γίνεται μεσολαβητής τους. Και η γυναίκα το ακολουθεί αυτό, μη έχοντας επίγνωση στο γεγονός αυτό πόσο η φύση από τη φύση της έχει συντελέσει.

Και μέσα στο περιβάλλον ετούτο της ζωής, το άκρατο, το θαυμαστό και τρομερό και το απόκρυφο συνάμα, να και ο πρώτος θεός, ο Έρωτας, Ο Έρωτας εκείνος τον οποίο οι Έλληνες σωστά τον είπαν «ταρταρώδη», όχι ο μικρός, αυτός είναι ο δεύτερος, παιδί της Αφροδίτης. Μιλώ για τον πρώτο τον μεγάλο Έρωτα, τον τρισμέγιστο, που σου δίνει μια μπουκιά φωτεινής ζωής και στέλνει στον άλλο κόσμο. Μιλώ γι’ εκείνον όπου τα πάντα τελειώνουν γρήγορα, «ερώ» σημαίνει «εγώ-ρέω-τέλος». Μιλώ για τον Έρωτα τον χθόνιο και τον απόκοσμο συνάμα, όπου χάνει ο νους τα λογικά του. Και τα λογικά του τα χάνει πρώτα εκείνος που τα έχει φυσικά λιγότερα, και αυτός ο άνδρας. Προστατεύστε τον εσείς κυρίες μου, εάν σας ενδιαφέρει, από το θεωρούμενο αντίθετό του. Μόνος του δεν μπορεί, βρίσκεται χαμένος μέσα στην αναζήτηση, από τα υπαρξιακά του. Προσπαθεί να καταλάβει «τι διάολο κάνει στη ζωή». Και περιφέρεται άλλοτε ως Οδυσσεύς, Φάουστ και Οιδίποδας, άλλοτε ως Οθέλλος, Άμλετ, Δον Κιχώτης.

Παλέτα με ορμόνες

Τα τυπικά γνωρίσματα του φύλου τα ορίζουν οι «ορμόνες», λέξη που παραπέμπει στο «μένος και ορμή». Οι ορμόνες θεωρούνται ουσίες «ψυχοτρόπες», δηλαδή, ότι σχετίζονται με τον ψυχισμό. Εδώ υπάρχει μια ασάφεια, σχετική με το «εάν οι ορμόνες δημιουργούν τον ψυχισμό ή ο ψυχισμός επιφέρει τις ορμόνες», που είναι δίλημμα ανάλογο με το «εάν η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα». Η φιλοσοφική εκδοχή που αποδέχεται ως αρχή το «μεταφυσικό ωόν», υποστηρίζει ότι ο ψυχισμός επιφέρει τις ορμόνες, ενώ η επιστημονική προσέγγιση έχοντας ως βάση «την υπαρκτή κότα», θεωρεί ότι οι ορμόνες ευθύνονται για αυτόν. Μη παίρνοντας ακόμα θέση επ’ αυτού, σημασία προς το παρόν έχει ότι μεταξύ ψυχής και ορμονών υφίσταται μια επαμφοτερίζουσα αμφίδρομος σχέση, «BioFeedBack (επανατροφοδότηση) λέγεται στην ιατρική ορολογία.

Η ορμόνη που σχετίζεται με τα τυπικά γνωρίσματα του άρρενος είναι η τεστοστερόνη, ενώ για το θηλυκό υπεύθυνη είναι μια εκτενέστερη ομάδα ορμονών, τα οιστρογόνα (προγεστερόνη, προλακτίνη, οιστραδιόλη κ.λπ). Οι θηλυκές ορμόνες μοιάζουν με μια ορχήστρα όπου κυριαρχούν οι υψηλόσυχνες νότες, οι άρπες και τα βιολιά θα λέγαμε, ενώ η τεστοστερόνη μοιάζει με την μπάσα ηχητική συχνότητα στο τέλος της οκτάβας, ένα νέο «ντο», ήχος σαν τη μπουρού ή τα μεγάλα τύμπανα. Για μια πρακτική προσέγγιση της ενέργειας των ορμονών φέρτε στο νου σας τα τυπικά γνωρίσματα και τις διαφορές ενός λέοντα από μια λέαινα.

Κατεξοχήν αρσενική ορμόνη είναι η τεστοστερόνη, η ορμόνη της επιθετικότητας, της τρίχας, της μεγαλοπρέπειας και της μπάσας χοντρής φωνής. Σε γενικές γραμμές θεωρείται υπεύθυνη για:
* Την αύξηση της μυικής μάζας, την ενίσχυση της τριχοφυΐας, την ισχυροποίηση του δέρματος και τη μπάσα-βαθειά φωνή.
* Τον τρισδιάστατο προσδιορισμό του χώρου (3d-χωρικότητα) με ιδιαίτερη προσέγγιση στον εγκλωβισμό του στόχου.
* Τη μαθηματική σκέψη, την οργάνωση, τον ανταγωνισμό και την πάλη με το θάνατο μέσα από την αποδοχή κανόνων.
* Το επιθετικό φαλλικό σύνδρομο (σεξ) όταν «νοιώσει» οιστρογόνα.
Όλα αυτά, σε περίπτωση αδιέξοδου της εκτόνωσης καταλήγουν στη φαλάκρα του κρανίου.

Τα οιστρογόνα είναι ουσίες της μητρότητας, της πρακτικής αντίληψης, της λεπτής φωνής και των ανάλογων συναισθημάτων. Μεταξύ άλλων θεωρούνται ότι ευθυνονται για:
* Την αύξηση του λίπους, τον ευαίσθητο συνδετικό ιστό, την στιλπνότητα του δέρματος και την λεπτή – τσιριχτή φωνή.
* Το δισδυάστατο προσδιορισμό του χώρου (2 d) με έμφαση στη αμεσότητα της αντίληψης του τρόπου.
* Τη διαίσθηση, τη μνήμη, την κοινωνικότητα, την τρυφερότητα και γαληφιά με τάση για «αγάπη» της ζωής μέσα από την επιβολή κανόνων.
* Το οιστρικό αναπαραγωγικό κάλεσμα (σεξισμός) όταν έλθει η ώρα.
Αυτά, σε περίπτωση αδιέξοδου της εκτόνωσης οδηγούν σε ίλιγγο των συναισθημάτων.
Εκ των πραγμάτων φαίνεται ότι τα οιστρογόνα είναι ανώτερης βιολογικής αξίας, καθώς ευθύνονται για τη δημιουργία της ζωής και την αναπαράγουν, ενώ η τεστοστερόνη αποσκοπεί στο «τεστάρισμα», στο βοήθημα, τη διατήρηση της. Στην παραγωγή τους υπάρχει μια ιδιαιτερότητα, τα οιστρογόνα έρχονται κατά κύματα (ώσεις), σαν την άμπωτη και την παλίρροια που σχετίζεται με τη σελήνη, ενώ η τεστοστερόνη κατά βάση είναι σταθερή, εμφανίζει μεν υφέσεις και εξάρσεις, αλλά από ένα ουρανό που από το πρωί ξέρεις αν θα βρέξει. Γη με θάλασσα και ουρανός βρίσκονται και μέσα μας, όταν το καλοσκεφτούμε.
Υπάρχει μια αλληλεξάρτηση των οργάνων του σώματος που παράγουν τις αυτές ουσίες αυτές, τα οποία όργανα είναι ο εγκέφαλος και οι αδένες, σε σημείο που μπορούμε να πούμε ότι ολόκληρο το ορμονικό σύστημα λειτουργεί σαν μια ολότητα με επιμέρους καταμερισμό της δράσης των μονάδων, όπου ο εγκέφαλος είναι ο παραγωγός, ερμηνευτής και σκηνοθέτης. Παραγωγός είναι καθόσον παράγει και αυτός ορμόνες, τις εγκεφαλίνες, υπεύθυνες για την καταστολή του πόνου και το ανοσοποιητικό, καθώς και την αδρεναλίνη, ουσία του συναγερμού. Ερμηνευτής και σκηνοθέτης, είναι, καθόσον ερμηνεύει τη φύση μέσα από τα πλαίσια των εκάστοτε συνθηκών της ζωής, την επαναδιαπραγμετεύεται και υπό συνθήκες εξομοίωσης την αναπαράγει.

Όλες οι ορμόνες αυτές υπάρχουν και στα δύο φύλα, σε διαφορετικές αναλογίες, σε σημείο που μπορούμε να παρομοιάσουμε τον οργανισμό με ένα πίνακα ζωγραφικής φτιαγμένο με παλέτα απο ορμόνες, από ένα καλλιτέχνη δημιουργό που τον ονομάζουμε Θεό, που όπως έλεγε ο Αγάθωνας (ο αντεραστής του Αλκιβιάδη στην καρδιά του Σωκράτη) «τα πάντα μπορεί να κάνει ο Θεός, εκτός από μια από τα ίδια». Αυτό σημαίνει ότι στις λεπτομέρειες όλοι είμαστε, σαν πίνακες, μοναδικοί. Πρακτικά, η «ψαλίδα» διαφοράς τεστοστερόνης - οιστρογόνων δημιουργεί το «πόσο τοις εκατό άντρες είμαστε και πόσο τοις εκατό γυναίκες». Αυτό, πάλι με τη σειρά του σημαίνει ότι στη φύση δεν υφίσταται μονοχρωματισμός, «καθαροί» άνδρες ή γυναίκες είναι μόνο όσοι πλένονται συχνά, όπου προς την καθαρότητα κλείνουν εκ του φυσικού τους περισσότερο οι γυναίκες. Επίσης, καθώς στη φύση υφίσταται ευρεία γκάμα ορμονικών χρωμάτων και εντάσεις, χρώσεις κι αποχρώσεις και τεχνοτροπίες, δίπλα στον κάθε πίνακα θα λέγαμε ότι δεν ταιριάζουν όλοι, αλλά κάποιος ιδιαίτερος, όμοιο, ανόμοιος ή ο όμοιος ή συμπληρωματικός του.

Η αρχή των όντων είπαμε ότι έχει βάση θηλυκή. Ας πάμε τώρα σε αυτό που μου αρέσει να το αποκαλώ «απόχρωση του φύλου».

Η βάση των προδιαγραφών του είδους ως γνωστό προέρχεται απο τα γονίδια που μπορούν να θεωρηθούν «συμβάσεις τόπου- χρόνου- έργου» οι οποίες μεταβιβάζονται κληρονομικά. Η επιλογή του φύλου εξαρτάται ως γνωστό από τα σπερματοζωάρια, αν και πιστεύω ότι αυτό αποτελεί «φαινόμενο» που υποκρύπτει μέσα του ένα βαθύτερο μηχανισμό επιλογής του φύλου, που προέρχεται απο το ωάριο. Η πύλη του ωαρίου, όταν κάποτε ερευνηθεί, πιστεύω ότι θα επιφέρει εκπλήξεις.

Το ωάριο από πλευράς γενετικής μπορεί να θεωρηθεί «αμιγές- καθαρό», καθόσον προέρχεται από ένα ζευγάρι όμοιων χρωματοσωμάτων (Χ). Το σπερματοζωάριο αντίστοιχα είτε είναι «καθαρό» (Χ) είτε ένα «υβριδικό - κουτσουρεμένο» (Υ). σαν το θήλυ Χ που του λείπει ένα πόδι Εάν το σπερματοζωάριο που θα εισχωρήσει στο ωάριο θα είναι το πλήρες (Χ), τότε ως φύλο θα επιλεγεί το θηλυκό, εάν όμως διεισδύσει το «κουτσουρεμένο» τότε ως κύημα θα επιλεγεί το αρσενικό, εκ της ένωσης των δυο ανομοίων. Και λέω «θα επιλεγεί», διότι τα φυλετικά γνωρίσματα ορίζονται μεν στη σύλληψη, διαμορφώνονται όμως κατά τη διάρκεια της κύησης, παίρνοντας την οριστική μορφή τους κατά τη διαδικασία της ζωής. Σαν ένας πίνακας στον οποίο ο προσχεδιασμός του γίνεται γονιδιακά, χρώσεις μπαίνουν στην εγκυμοσύνη, αλλά οι αποχρώσεις και η φωτεινότητα εξαρτώνται τη διαδικασία της ζωής.

Μετά τη σύλληψη, το έμβρυο θα έχει από ένα χρωματόσωμα με το χαρακτηριστικό γνωρίσματα του κάθε γονέα. Κατά τη διάρκεια της κύησης, όμως, θα σταλούν στο έμβρυο από τη μάνα «κύματα» ορμονών. Στη περίπτωση που ως έμβρυο θα έχει επιλεγεί το αρσενικό, θα του σταλούν δυο τουλάχιστον μεγάλα κύματα τεστοστερόνης. Το πρώτο κύμα, 5-6 εβδομάδες μετά τη σύλληψη που θα επιδράσει στο σώμα του μεταμορφώνοντάς το σε αρσενικό (κατέβασμα των ωοθηκών, μεταβολή τους σε όρχεις, μεγάλωμα της κλειτορίδας, κ.λπ.), ενώ ένα δεύτερο θα σταλεί λίγο μετά, επιδρώντας στον εγκέφαλό του, μεταμορφώνοντάς τον από θηλυκό σε αρσενικό (αύξηση κυττάρων, επιμερισμένη λειτουργία, μεγαλύτερο μετωπικό λοβό, μίκρεμα της αμυγδαλής κ.λπ.). Το γεγονός αυτό σημαίνει ότι το αρσενικό έμβρυο από πλευράς γενετικής έχει θηλυκή βάση. Οι θηλές του στήθους και η ραφή σύγκλισης του δέρματος κάτω από τους όρχεις είναι ενδεικτικά στοιχεία της θηλυκής καταβολής του ανδρός.

Εδώ καταρρίπτεται ένας μύθος, της γενετικής πρωτοκαθεδρίας του ανδρός. Η Εύα έγινε πρώτη, δεν χρειάζεται να είναι κάποιος ειδικός για να το καταλάβει, αρκούν λίγα στοιχεία εμφανή και γυναικεία σκέψη. Το αρσενικό είδος παρουσιάζεται στη φύση επιλεκτικά, ως ένα προκαθορισμένο υβρίδιο προορισμένο για τις εκάστοτε θηλυκές ανάγκες. Η υποβαθμισμένη αυτή φύση του αρσενικού έναντι του θήλεως και η κτητική έννοια της συνουσίας, θα ωθήσει τον άντρα να μεταβληθεί για την εξασφάλιση του θήλεως από υπηρέτης σε αφέντη. Αυτό όμως είναι πάλι ένα φαινόμενο, καθόσον η ουσία της υπεροχής του θηλυκού, που διατηρεί ακόμη στοιχεία ικανά για να αναπαράγει τον εαυτό του, κατά βάση παραμένει. Είναι γνωστό ότι τεχνική γονιμοποίηση δεν μπορεί να γίνει σε άντρα, ούτε ο κλωνισμός. Χρειάζεται για την αναπαραγωγή ωάριο και μήτρα. Το σπερματοζωάριο δεν είναι απαραιτήτως αναγκαίο.

Συνεχίζουμε στην παλέτα των ορμονών. Κατά τη διάρκεια της ζωής του εκ της γυναικός προερχόμενου ανδρός, είναι φανερό ότι τα τεστοστερονικά αρρενωποιά του στοιχεία μπορούν να αναχθούν ή να υποβιβαστούν ανάλογα με τα ερεθίσματα που δέχεται, αρχικά κατά την παιδική του ηλικία κατά την οποία αναπτύσονται έντονα τα όργανα που παράγουν ορμόνες. Ένα αγόρι, για παράδειγμα, που θα μεγαλώνει μέσα σε ένα υπερ-προστατευτικό για τον ανδρισμό του περιβάλλον, όπου δεν τσακώνεται και θα κυλιέται στο χώμα παλεύοντας με άλλα παιδιά, οι όρχεις του θα υπολειτουργούν παράγοντας λιγότερη τεστοστερόνη, με αποτέλεσμα τα αρρενοποιά του στοιχεία να υποβαθμίζονται σε σχέση με ένα άλλο παιδί που θα μεγαλώνει σε ένα αγωνιστικό περιβάλλον. Η λογική του «αρρενοποιού εξαναγκασμού» που μπορεί να λεχθεί και ως «η αρχή της Σπάρτης», είναι ιδιαίτερα εμφανής σε συνθήκες της ζωής όπου η φύση είναι «λύκαινα».

Επομένως, γίνεται αντιληπτό ότι οι προδιαγραφές της σεξικιστικής ιδιαιτερότητας των ατόμων έχουν βάση εκτενή. Τις βασικές γραφές τις ορίζουν τα γονίδια, χρώσεις μπαίνουν στη κύηση, ενώ το τελικό ρετουσάρισμα το φτιάχνει η ίδια η ζωή. Όπως κάποιος δεν γίνεται αναιμικός αν δεν έχει μέσα του το στίγμα, το ίδιο δεν γίνονται γκέι - λεσβίες και τρανσέξουαλ άτομα χωρίς προδιαθετικούς εκ γενετής παράγοντες. Σε αυτούς, πέραν από τις ορμόνες, τον παράγοντα των γονέων και του περιβάλλοντος καθώς και των υπαρχουσών αναγκών ζωής, μπορεί να μετάσχουν και διάφοροι απρόβλεπτοι παράγοντες, από την ορμονοθεραπεία που μπορεί να κάνει η μητέρα κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της ως και τα ερεθίσματα που θα δέχεται από τις καταστάσεις της ζωής. Αλλά, συχνά, την πληρώνει ο αποδέκτης, το παιδί, όπου λόγω άγνοιας των γονέων το σύμπτωμα το εκλαμβάνουν ως αιτία, Ένας άνθρωπος με ιδιαίτερες σεξουαλικές προτιμήσεις μπορεί να εκληφθεί και ως άτομο με ειδικές ανάγκες, όπου σε ακραίες περιπτώσεις ένας εγκέφαλος αισθάνεται ότι βρίσκεται φυλακισμένος σε ξένο σώμα. Και ανάλογα με τον τρόπο της αντιμετώπισης, ο διχασμός αυτός, το σύνδρομο του «Γιάννη και της Γιάννας» βελτιώνεται ή επιδεινούται, δεν μπορεί όμως ποτέ να γιάνει. Γιατί η παθολογική αυτή κατάσταση για τον άνθρωπο είναι φυσιολογική. Αυτό εννοούσα στην αρχή όταν είπα ότι όταν η αλήθεια αποκαλύπτεται μην κοιτάς τα πέπλα, κοίτα την αλήθεια.

Πολλοί, από τον ανθρώπινο μεγαλοϊδεατισμό και άγνοια λένε ότι η φύση κάνει λάθη. Η φύση δεν κάνει λάθη, ο άνθρωπος κάνει λάθη, η φύση αντιδρά στα ερεθίσματα που δέχεται και βάσει αυτών ορίζει τη συμπεριφορά της, και αυτορυθμίζεται μέσα σε συνθήκες, διατηρώντας ενεργή την πύλη και τις ανοχές της. Τα όποια «λάθη» της από την επιστήμη θεωρούνται λάθη, αυτό συμβαίνει όταν η επιστήμη είναι αφιλοσόφητη, μη έχοντας καταλάβει ότι η φύση διατηρεί την ευαισθησία του συστήματος στο έπακρον και τις ασφαλιστικές δικλίδες.
Ένα παράδειγμα για τις ασφαλιστικές δικλείδες και την ευαισθησία του συστήματος είναι ο λεγόμενος ερμαφροδιτισμός, όνομα που προέρχεται από το κάπως ιδιόρρυθμο παιδί της Αφροδίτης με τον κάπως πτερώεντα Ερμή. Παιδί γενετικά ωχρό και δίφυλλο, που παλιά θεωρείτο ιερό, σήμερα κατέληξε να λεχθεί «λάθος της φύσης». Ένα ακόμη παράδειγμα που δείχνει την ανοικτή ευαισθησία του συστήματος είναι το σύνδρομο του «Αγίου Δομίνικου», από το όνομα του νησιού πάνω στο οποίο καταγράφηκε για πρώτη φορά επιστημονικά στον άνθρωπο μια αυτόματη μεταστροφή του φύλου. Το επισημαίνουμε ξανά. Τα «λάθη» της φύσης είναι φαινομενικά.

Θεωρώ χρήσιμο να παραθέσω ένα πίνακα που σχεδίασα ο οποίος σχετίζεται με την υπέρ (+) ή υπό (-) έκκριση τεστοστερόνης της μητέρας κατά διάρκεια της κύησης έως τη διάρκεια της ζωής, ώστε να βοηθήσει πληρέστερα στην κατανόηση των σεξιστικών ιδιαιτεροτήτων.




Οι κυριότερες διαφορές μεταξύ αντρικού και γυναικείου εγκεφάλου συνοψίζονται ως κάτωθι:

Α. Αντρικός εγκέφαλος

* 10% περισσότερα κύτταρα, μεγαλύτερος όγκος και βάρος.
* Λειτουργία μονομερής κατά ημισφαίρια.
* Μεγαλύτερος μετωπικός λοβός, ένα κέντρο λόγου.
* Το κέντρο του σεξ σχετίζεται με της επιθετικότητας.
(Ποσοστό εκθηλυσμένων ανδρικών εγκεφάλων: 20% περίπου)

Β. Γυναικείος εγκέφαλος

* Περισσότερες συνάψεις των ημισφαιρίων.
* Στικτή λειτουργία πιο αρθροιστική
* Μεγαλύτερη αμυγδαλή, δυο πυρήνες λόγου.
* Το κέντρο του σεξ σχετίζεται με αυτό της τρυφερότητας.
(Ποσοστό αρρενοποιημένων θυληκών εγκεφάλων: 10% περίπου)

Μερικές βασικές αρχές που μπορούν να βοηθήσουν στη βελτίωση της κατανόησης της συμπεριφοράς των δυο φύλων, είναι :

Α. Προτεινόμενες αρχές συμπεριφοράς γυναίκας σε άνδρα

1. Μιλάτε του αργά και σταθερά (αλλιώς δεν καταλαβαίνει).
2. Επικεντρωθείτε σε ένα πράγμα τη φορά.
3. Χρησιμοποιείστε τη μαγική λέξη «μπορείς».
4. Τονώστε την αξία του.
5. Εκμυστηρευτείτε τις φοβίες σας.
6. Κανακέψτε τον σαν παιδί - βελτιώστε τη συντροφικότητά σας.
7. Αυξήστε του τη λίμπιντο.
(Να ξέρετε πάντως ότι πάει με τις μπάντες),

Β. Προτεινόμενες αρχές συμπεριφοράς άνδρα προς γυναίκα.

1. Μιλάτε της πρακτικά (δεν καταλαβαίνει αλλιώς).
2. Επεκταθείτε στο κοινωνικό της περιβάλλον.
3. Σκεφτείτε πότε θα χρησιμοποιείστε την επιθυμητή λέξη «θέλεις».
4. Θαυμάστε τα προσόντα της.
5. Επιδείξτε την αυτοπεποίθησή σας.
6. Ενδιαφερθείτε για την εμφάνισή σας - νοιαστείτε για τη δική της.
7. Διαχειριστείτε ορθά τη λίμπιντο.
(Να ξέρετε πάντως πως μπορεί να καταλάβει τα πάντα εκτός από το αυτονόητο).

Η γνώση της ιδιαιτερότητας του άλλου είναι ένας σημαντικός παράγοντας για την επιτυχή διαχείριση της ζωής. Μιας διαχείρισης, κατά την οποία η γυναίκα είναι η Φύση και ο άνδρας η θέση, και αυτή υπό αναίρεση. Όταν η γυναίκα γίνει Θέση, ο ρόλος του άντρα θα είναι η υπέρβαση. Αυτή είναι η εξελικτική διαδικασία. Η επιθυμία και η βούληση σέρνουν στη φύση το χορό, μαζί με την απροβλεψιμότητα την πειθώ και την ανάγκη, σε μια γένεση η οποία ακολουθεί νόμους χωρίς σκοπό, όπου είναι λάθος -όπως λέει εμμέσως ο Ηράκλειτος - οι υπάρχουσες αναλογίες. Επομένως, για να ιδωθούν τα πράγματα με την καλύτερη δυνατή χροιά, πρέπει να ξεφύγουμε από τον ανθρωποκεντρικό διάκοσμο και θεωρήσεις, απεμπολώντας τα βολικά μέτρα και σταθμά, μη αγνοώντας ότι το «παν μέτρο άριστο» αναφέρεται στο μέτρο και όχι στο άριστο.

Για να κλείσουμε, το φαινόμενο της ετερο ή ομοιο φιλίας, όπου το δεύτερο πέραν απο ότι λέγεται αποδεικνύεται κατα τη φύση σχετικό, ως γεγονός θέσης, στηλιτεύεται. Παρ΄όλα αυτά, τα ανωτέρω έχουν ως βασική αρχική το θήλυ. Δεν είναι τυχαίο ότι οι γυναίκες αγγίζονται, αγκαλιάζονται και φιλιούνται συχνότερα απο ότι οι άνδρες μεταξύ τους, και ότι απο αυτές κρατά ο σεξισμός που ανταποκρίνεται ως επιθετικό κάλεσμα με σεξ ο άνδρας. Η ευθύνη της γυναίκας στον ερωτικό τομέα είναι κεφαλαιώδης. Αυτά που εκδηλώνονται κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής επαφής, τα λεγόμενα απωθημένα, όπου ανακατεύονται ως εκφράσεις «φαγώματα», «μανάδες» και «μωρά», δεν είναι τυχαία. Μια κοινωνία «αγγελική» ως πίνακας θα είναι θλιβερός, μια εικόνα θαμπή-θολή, με χρώματα αχνά, απόχρωση μουντή και ασαφή τεχνοτροπία, σα να τέλειωσε ο διάβολος μέσα στον Παράδεισο την παλέτα των χρωμάτων.

Οι Οβιδιακές μεταμορφώσεις

Ο Οβίδιος, ως γνωστό, ήταν ένας Λατίνος ποιητής που έγραψε κατά τα χρόνια του Χριστού ένα μεγάλο έργο - ποίημα για τη φύση και τις μεταμορφώσεις της μέσα απο τα πλαίσια των μύθων. Εμείς τις μεταμορφώσεις αυτές θα τις προσεγγίσουμε από μια άλλη θέση, εξετάζοντας τις αλλαγές που επέρχονται απο τις ανάγκες της ζωής μας.

Έχουμε ήδη πει ότι απο τα κάθε λογής ευρήματα προκύπτει ότι η δημιουργία του αρσενικού έγινε για τις θηλυκές ανάγκες. Έχουμε ήδη αναφέρει πως κάποια θηλυκά προγονικά είδη είτε θυσίασαν ένα μέρος της αναπαραγωγής τους δημιουργώντας για αυτήν ενισχυμένους αλλά στείρους γόνους, είτε μεταλλάχτηκαν σε κάποια στιγμή της ζωής τους βοηθώντας την αναπαραγωγή των νεότερων. Το γεγονός αυτό συνέβη μέσα από τις υπάρχουσες συνθήκες που επέδρασαν στις διαδικασίες της πολυπλοκότητας εκ της ανάγκης της ζωής. Η φύση όταν ζοριστεί, θυσιάζοντας μια ιδιότητα, αναπτύσσει μιαν άλλη.

Ας πάμε όμως στον άνθρωπο για να παρακολουθήσουμε το πώς διαμορφώνει ο τρόπος της ζωής τα φυλετικά γνωρίσματά του.

Στους πρωτόγονους λαούς που βασίζονται στη ζωική πρωτεΐνη, οι άντρες είναι έντονα τεστοστερονικοί, δηλαδή λεπτοί, μαχητικοί και με μεγάλο πέος. Αντίστοιχα οι γυναίκες είναι ανάλογα οιστρογονικές, δηλαδή παχιές με μεγάλη λεκάνη, κοινωνικές και υποτακτικές στον άνδρα, ήτοι, μητρικές με την ευρύτερη σημασία της λέξης. Γενετικά, το σημείο ηδονής τους βρίσκεται βαθειά στη μήτρα και ο οργασμός τους είναι ήπιος, αργός και μακρόσυρτα μεγάλος. Εκ τούτου ο οργασμός της αγελάδας διαρκεί πολύ, τόσο γιατί είναι εσόχως και εξόχως μητρική, όσο και διότι έχει ταύρο άντρα.
Σε κοινωνίες που γίνονται γεωργικές, όπου οι συνθήκες της ζωής είναι για το θηλυκό πιο ευμενείς, οι γυναίκες είναι λιγότερο παχιές, λιγότερο υποτακτικές και περισσότερο ενεργητικές. Το σημείο της ηδονής τους έχει μεταφερθεί στον κόλπο με αποτέλεσμα να αισθάνονται ικανοποίηση στη γενετήσια επαφή έχοντας πιο εμφανή σε ένταση τον οργασμό, αλλά με μικρότερη διάρκεια. Αντίστοιχα φαινόμενα εξισορροπητικά συμβαίνουν και στους άνδρες. Γίνονται λιγότερο λεπτοί και ενεργείς, κατεβαίνουν δηλαδή τα οιστρογόνα τους, με τα σεξιστικά τους πρότυπα να διαμορφώνονται για τις ανάγκες της γυναίκας.
Σε κοινωνίες πιο πολιτισμένες, όπου οι γυναίκες είναι ασφαλείς, μεταμορφώνονται και άλλο. Γίνονται όλο πιο αδύνατες, κυνηγοί του χρήματος, της δόξας ή καριέρας. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να τους αυξηθεί από το άγχος η αδρεναλίνη. Αυτή με τη σειρά της πυροδοτεί την παραγωγή της τεστοστερόνης όπου αναδύονται ανδρογενή στοιχεία. Γίνονται πλέον επιθετικές, βασισμένες στις δυνάμεις τους εκεί όπου τις «παίρνει», σε μια κοινωνία πιο ήρεμη όπου η επιβιωτική ανάγκη έχει πέσει. Η μητρότητα τίθεται πια σε δεύτερη μοίρα. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να κατέρχονται τα οιστρογόνα των γυναικών και από την αύξηση της τεστοστερόνης να γίνονται πιο ανδρογενείς, «αμαζόνες» μιας διαφορετικής ζωής μιας στείρας εποχής, τρέχοντας σε γυμναστήρια κάνοντας «αεροβική» που θυμίζει χορό πολέμου. Ο κόλπος τους από τα ανδρογόνα κλείνει και το σημείο ηδονής μεταφέρεται ακόμη χαμηλότερα, στην κλειτορίδα. Το αποτέλεσμα είναι ο οργασμός τους να είναι πιο έντονος και δυνατός αλλά και σύντομος, θυμίζοντας αυτόν του άντρα. Καθόσον γίνονται όλο πιο δραστήριες, ο άνδρας από ταύρος μεταμορφώνεται σε βόδι, επιστρέφοντας στη μητρική κοιτίδα. Η τεστοστερόνη του ελαττώνεται, γίνεται ήρεμος και ράθυμος, αρχίζει να παχαίνει. Τα γενετικά του χαρακτηριστικά αλλάζουν, το πέος του μικραίνει και από τριχωτός και άγριος γίνεται άτριχος και ωραίος. Σε επόμενες γενιές θα αρχίζει να εμφανίζεται πτώση της λίμπιντο και ολιγοσπερμία, κλείνοντας η φύση ένα πλήρη κύκλο.
Το φυσικό αυτό φαινόμενο της μεταστροφής είναι ιδιαίτερα εμφανές και στις θαλάσσιες κοινωνίες, αλλά και στα ζωικά είδη και πτηνά. Εκεί που υπάρχουν ευμενείς οι συνθήκες για τη ζωή των θηλυκών, τα αρσενικά υποβαθμίζονται παράλληλα με την αναβάθμιση των θηλυκών. Κάποια είδη καβουριών μεταφέρουν στην πλάτη τους τα αυγά μιας άστοργης μητέρας και κάποια είδη ξεθωριασμένων σε χρώματα αρσενικών πουλιών επωάζουν τα αυγά των θηλυκών άστορων μητέρων, που εμφανίζουν ένταση των χρωμάτων των πτερών τους, καθώς έχουν εγκαταλείψει τον μητρικό τους ρόλο. Η συνέχεια αυτής της διαδικασίας οδηγεί σε φαινόμενα πτώσης της δυναμικής του είδους που οδηγεί σε φαινόμενα αντιστροφής των φύλων. Και αν δεν υπάρξει από τη φύση ομαλός επαναπροσδιορισμός, αρχίζει η λεγόμενη «κρίση των δυο φύλων».
Στην ανθρώπινη κοινωνία η κρίση αυτή σηματοδοτείται με τον ανταγωνισμό, που οδηγεί σε πόλεμο των φύλων, στον οποίο η αρχή του σηματοδοτείται από την πλευρά των ανδρών ότι «οι γυναίκες λύσσαξαν» και από την πλευρά των γυναικών ότι «χάθηκαν οι άντρες». Τίποτε από τα δυο δεν συμβαίνει, απλώς, η φύση μέσα στο υπάρχον πλαίσιο αυτορυθμίζεται από ανάγκες και συνθήκες. Μια κοινωνία που δεν ζορίζεται όσο πρέπει, φθίνει, και η δυναμική της θα χαθεί μέσα από ένα τελευταίο ξέσπασμα, λεγόμενη «εκφυλισμένη».
Η πλευρά του θηλυκού είναι όντως η πιο ισχυρή αλλά και ευαίσθητη στις Οβιδιακές μεταμορφώσεις. Από πλευράς εμφάνισης θα τείνει προς το αρσενικό που γίνεται πιο ήπιο, επαναστρέφοντας η φύση το γένος αυτό στη μητρική κοιτίδα. Καθώς στο ανθρώπινο είδος τα θηλυκά γίνονται πλέον ωραιότερα, αυτό συμβαίνει προφανώς γιατί αναβαθμίζονται προσπαθώντας να θέλξουν τα αρσενικά που ξέφυγαν καθώς χάνεται η δύναμή τους. Η φύση θέλει το αρσενικό να είναι επιβήτορας, ιππεύοντας το θηλυκό από τα νώτα. Ακόμα και ο σκαντζόχοιρος ιππεύει τη σκαντζοχοιρίνα εκ των όπισθεν, παρά την ευαίσθητη κοιλιά του. Στο ανθρώπινο είδος, η φυσική αυτή θέση άλλαξε, η γυναίκα γύρισε ανάσκελα, αγκάλιασε τον άντρα που χάνεται, γινόμενη σεξουαλικά πλέον ενεργής και πήγε κι από πάνω. Το να δεχτούμε ότι αυτό αποτελεί μια μοναδικότητα του ανθρώπινου είδους, μάλλον εθελοτυφλούμε. Το να αποδεχτούμε ότι η θέση αυτή προέρχεται από «αγάπη», είμαστε ασυνεπείς με την ιστορία. Η λέξη «αγάπη» που προέρχεται από το «άγω πως», σημαίνει «το πώς ο ένας τον άλλο στην πλάτη μεταφέρει». Παράδειγμα για την αγάπη η σχέση της μάνας με το παιδί, όπου η τυπική εικόνα της βρίσκεται χαρακτηριστικά ζωγραφισμένη στο έργο του Μπρεχτ «μάνα κουράγιο». Η αρσενική υποδομή χωρίς τη θέση και τη δράση, χάνεται, όχι όμως η θηλυκή καταβολή της φύσης.

Η θεά Κάλι, η Ινάνα, η Αφροδίτη και η Τιαμάτ, η Ίσις και η Αθηνά, η Δήμητρα, η Εκάτη, η Περσεφόνη, υπήρξαν όλες μια θεά, η Πασικράτεια μητέρα. Και παρότι ο Δίας μεταμφιεζόταν, πότε σε ταύρο, πότε σε κύκνο ή χρυσή βροχή, ποτέ του δεν κατάλαβε της Ήρας που πάντα έλλειπε, τις απίθανες μεταμορφώσεις.

Συμβίωση ή ανταγωνισμός;

Οι σχέσεις μας είναι συμβιωτικές ή ανταγωνιστικές εν τέλει; Στο ερώτημα αυτό που είναι σημαντικό για την κατανόηση της εν τω βάθει ενσυνείδητης συμπεριφοράς μας, στέκονται σήμερα αντίπαλες δυο διαφορετικές ομάδες, η μια της ανθρωποβιολόγου Λυν Μάργκουλις και του άλλη του γενετιστή Ρίταρντ Ντόκινς. Η πρώτη, καθαρά μητριαρχική, μπορεί να σχετιστεί με του Λαμάρκ, αν θέλουμε να της προσδώσουμε μια πατριαρχική καταβολή, η δεύτερη είναι καθαρά πατριαρχική προερχόμενη εκ του Δαρβίνου. Η θεωρία της Μάργκουλις θεωρεί ότι η ζωή έχει προκληθεί μέσα από συμβιωτικούς μηχανισμούς μιας ζωντανής ολότητας που καλείται πλανήτης γαία, η δε νεοδαρβινική του Ντώκινς υποστηρίζει ότι κυριαρχεί μέσα από το χάος της μετάλλαξης η επικράτηση του ισχυρότερου. Και οι δυο αυτές θεωρίες, παρότι φαίνονται ως αντίθετες, στην πραγματικότητα δεν είναι, καθόσον η μια εκφράζει την ουσία της ζωής η δε άλλη τη φαινομενικότητά της.
Το γεγονός αυτό, το οποίο το ονομάζω «διάσταση του βάθους» έχει συμβεί κατ’ επανάληψη στο παρελθόν, όπως για παράδειγμα με τη φιλοσοφία Ηράκλειτου - Παρμενίδη, καθόσον οι θέσεις του πρώτου επικεντρώνονται στο γίγνεσθαι ενώ του δεύτερου στο είναι, στον κόσμο δηλαδή ως φαινόμενο και στον κόσμο ως ουσία. Εκ πρώτης όψεως οι θεωρήσεις αυτές, παρότι φαινομενικά αντίθετες, προκύπτουν συμπληρωματικές, καθώς η μια εκφράζει το περιτύλιγμα και η άλλη την ουσία του καρπού της ζήσης.
Η ουσία και το φαινόμενο υπήρξε πάντα το πλέον δυσκολοδιάκριτο πρόβλημα της σκέψης, αν και η ουσία προέρχεται από την ούσα γεύση του καρπού ενώ το φαινόμενο συνίσταται στο κέλυφος, στο επικάλλυμά της. Το ερώτημα που ως εκ τούτου γεννάται, είναι, πώς ορίζεται η ζωή, ζούμε δηλαδή σε ένα κόσμο ως φαινόμενο ή στην ουσία;
Η κάθε έκφανση ζωής, είτε αυτή είναι το πιο απλό κύτταρο είτε πολυκύτταρος οργανισμός, αποσκοπεί σε αυτό που καλείται ολική επιβίωση, που σημαίνει πλήρης επικράτηση της έμβιας δομής του πάνω σε υπέδαφος ζωής. Οι κατά τόπους και χρόνους διαφορετικές εκφάνσεις, αποτελούν φαινόμενα παροδικά με ημερομηνία λήξης. Ας δούμε, όμως πάλι μερικές λεπτομέρειες για το πως συμπεριφέρεται της ελάχιστη δομικής μονάδα της ζωής, το κύτταρο.
Το κάθε κύτταρο, σύμφωνα και με τα προηγούμενα που έχουν γραφτεί, μπορεί να παρομοιαστεί ως μια φυσαλίδα που οριοθετείται εξωτερικά από μια ελαιώδη μεμβράνη που περικλείει μέσα της ένα είδος θρεπτικού ζελέ, στον οποίο βρίσκονται έγκλειστοι μικροοργανισμοί, τα οργανίδια, «οι συμβιωτικοί φωσφορήτες της ζωής», όπως μου αρέσει να τους χαρακτηρίζω. Με το οξυγόνο που υπάρχει στη φύση επέρχεται η φθορά και η μεταβολή τους, μέσω μια διεργασίας που καλείται οξείδωση - αναγωγή, με την οποία παράγεται στο κύτταρο λειτουργικότητα. Αργότερα, στο κέντρο του κυττάρου δημιουργείται ο γνωστός πυρήνας με τον κώδικα των γενετικών προδιαγραφών του που μεταβιβάζεται στους απογόνους. Μερικά οργανίδια που υπάρχουν στο κύτταρο, όπως τα μιτοχόνδρια, τα ριβοσωμάτια, κ.λπ. έχουν δικό τους γενετικό υλικό, σαν απόχυμα ιών που έχουν παρεισφρήσει και επέζησαν σε αυτό, ζώντας με το κύτταρο ως μια ολότητα, συμβιωτικά. Το νευρικό σύστημα, για παράδειγμα, εξαρτάται κατά βάση από το γενετικό υλικό των μιτοχονδρίων, παρά από του πυρήνα. Κατά κάποιο είμαστε μετάλλαγμα φθοράς ενός χυλού μικροστοιχείων που έγιναν μικροοργανισμοί κυρίως από άνθρακα, όπου 20 από τις βασικές ενώσεις αυτών με τη μορφή των λεγόμενων «αμινοξέων» μπόρεσαν να συνδυαστούν μεταξύ τους επιφέροντας τον κόσμο στον οποίο βρισκόμαστε σήμερα. Εάν ήταν έστω ένα λιγότερα ή περισσότερα τα αμινοξέα που συνδυάστηκαν μεταξύ τους από το πλήθος που υπάρχουν ελεύθερα στη φύση, ο κόσμος μας θα ήταν τελείως διαφορετικός. Γενικώς, «άνθρακας» ο θησαυρός της ζωής μας, η οποία παρότι γίνεται διαμάντι, δεν είναι άλλο παρά μια ταχύρρυθμος φθορά – σκούριασμα εκ της οξείδωσης και αναγωγής, διαδρομή θανάτου. Οι άγονοι πλανήτες που τους λέμε «νεκρούς», μπορούν να χαρακτηριστούν «καθαροί», που είναι ένας επίσης σωστός άλλος ορισμός.
Αυτό που επίσης που μας διδάσκει ο κόσμος του κυττάρου είναι ότι μέσα απο ένα αθροιστικό σύνολο δημιουργείται η έννοια του μέγιστου και ελάχιστου βιοτικού μεγέθους, που εκφράζεται με την τάση της μεταλλαγής στο χώρο και στο χρόνο. Η γη, εκ τούτου μπορεί να παρομοιαστεί ως ένας ολιστικός μηχανισμός συμβίωσης που επιφέρει νόμους γειτονίας. Αυτό σημαίνει, ότι, η κατασκευή, η λειτουργία και η δράση των όντων υπόκεινται σε ένα ανάλογο πρότυπο γειτονιάς με ιδιαίτερες συνθήκες, οδεύοντας στη μεταλλαγή. Ζούμε, επομένως, σε ένα όνειρο προς μια κοινή πορεία, όχι βέβαια ευχάριστη, εννοώ το θάνατο, όπου ο ανταγωνισμός των στοιχείων της ζωής στη διαδρομή εκφράζει τη δυναμική του.


Κώστας Ζωγραφόπουλος

Πίστευα ότι θα απολαύσω μια τοποθέτηση από αυτές που ξέρω και ευφραίνεται η καρδία μου... αλλά αυτή η τοποθέτηση - μελέτη... μου πέταξε τα μάτια έξω ... χε χε

Διάλλειμα για μελέτη ... και κυρίως για αφομοίωση ...
Αναστασία μου αγάπα τον με τα "ελλατώματα" της τεκμηριωμένης σκέψης και γραφής του ... χε χε


Σωτήρης Γλυκοφρύδης

Κώστα, θα ήθελα να κάνω μια μικρή διόρθωση σχετικά με το χρόνο για τον οργασμό που γράφει η Αναστασία. Ο μέσος φυσιολογικός χρόνος για να φτάσει σε έκρηξη ο άντρας θεωρείται ότι είναι τα 2,7 λεπτά, ενώ για τη γυναίκα τα18 με 23 (κι εδώ η επιστήμη δεν μπορεί να βγάλει άκρη). Αυτό σημαίνει, ότι κατά τη διαδικασία της σεξουαλικής επαφής, η γυναίκα προσπαθεί να τελειώσει και ο άντρας να μην τελειώσει. Κάποιος μας κάνει πλάκα ή πληρώνουμε εμείς οι άντρες γρήγορες συνήθειες παλιές ή οι γυναίκες είναι σαν τις εξωλέμβιες, στοιχίζουν ένα κάρο λεφτά, τις συντηρείς όλο το χρόνο και όταν τις χρειαστείς δεν παίρνουν μπρός ή στη διαδρομή ρετάρουν. Τώρα, σχετικά με το πόσους άντρες χρειάζονται οι γυναίκες ή δεν χρειάζονται οι άντρες, θα ρωτήσω μια φίλη μου ανοργασμικιά, που ενώ εγώ το έπαιζα εργάτης, εκείνη άλλοτε με έλεγε Γεράσιμο, άλλοτε Λουκά και άλλοτε Βαγγέλη. Έμαθα ότι ευτύχησε στη Χαλκίδα, αλλά από την άλλη σκέφτομαι, σιγά τη μεγαλούπολη...

Κώστας Ζωγραφόπουλος

Πέρα από την απαραίτητη πλάκα που χρειάζονται τα δύσκολα θέματα …σαν ξεκούραση του οδοιπόρου της σκέψης … έχω έρθει σε μια σκέψη που μέσα μου κατασταλάζει τον κουρνιαχτό … αντί να τον αναδεύει…
Στο μυαλό μου γυρίζει η φράση :

…. Κι όμως η Γυναίκα είναι το ζητούμενο…

Δύσκολη η προσέγγιση αγαπητέ Σωτήρη και Αναστασία σε αυτή την πρόταση.
Ανοίγεις όλες τις κεραίες του γνωστικού σου βιώματος … και προσπαθείς να κάνεις το βήμα γνώσης της ζωής σου … κάθε φορά.
Εξηγώ αυτή την εικόνα που έδωσα προηγουμένως.
Η αναλυτική κατατετμημένη σκέψη , που την λειτουργούμε για την συστηματοποίηση της γνώσης (όπως υποστηρίζει ο Σώτος για τον Αριστοτέλη) θα μπορούσα να πω ότι έχει μια εις βάθος οξεία διείσδυση στο παρατηρούμενο…
Έτσι έχουμε την ιατρική προσέγγιση , την κοινωνιολογική, την ιστορική , την στατιστική κλπ.
Η σύνθεση όλων αυτών γεννά μια πολυπλοκότητα που μέσα της κρατά σε απομόνωση το βίωμα.
Θα έλεγα ότι η «ανάλυση» αφορά την πάρτα κάθε οργάνου σε μια συμφωνική … ενώ το «βίωμα» αφορά το άκουσμα του συμφωνικού έργου.
Για την δική μου σκέψη , το ένα δεν αναιρεί το άλλο ..

Αν η γνώση της ανάλυσης θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι ένα ξίφος με αιχμηρό σχήμα, η ποιητική όμως βίωση της ζωής θα παρομοιαζόταν στο μυαλό μου με μια τεράστια αγκαλιά που δεν έχει την ικανότητα να διεισδύσει , αλλά νοιώθει και αργά να αγγίζει όλα γύρω της συνθέτοντας τα σε μία αίσθηση.

Το ψάξιμο της γυναίκας…. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι και το ψάξιμο της ποιοτικής μας «ανάγκης»… που δεν είναι τίποτε άλλο από το ψάξιμο της ίδιας της ζωής μας.
Θα μπορούσα να αναφέρω το ίδιο και για την γυναίκα που ψάχνει τον άντρα… όμως , δεν είμαι σίγουρος αν μπορούν να συγκριθούν αυτά τα δύο αρχετυπικά μοντέλα.

Η εποχή μας … βαδίζει στα αχνάρια της αντρικής αναλυτικής σκέψης και στον «λόγο» της κυριαρχίας… ίσως χρειαζόμαστε να βρούμε τη «γυναίκα» που έχει χάσει το πολιτισμικό περιεχόμενο της σκέψης μας (αρσενικοί και θηλυκοί).
Θα έλεγα ότι η γυναίκα , είναι η Αντιγόνη … με το παιδικό απαιτητικό μυαλό της που σίγουρα δεν αναγνωρίζει τα προφανή… και το αντρικό μυαλό είναι ο Κρέοντας που αγωνιά για την διασάλευση της ιδεομορφής που έχει κατασκευάσει μέσα του.

Οι άντρες ψάχνουμε κάτι που το ορίζουμε ως σταθερό ( ικανό για στόχευση… ως κυνηγοί)… ενώ οι γυναίκες θέλουν να ενσαρκώσουν το ήδη αποκτημένο φερόμενο βίωμα τους (ως περιφερόμενες κυοφορούσες μήτρες)…

Ξέρω ότι ο λόγος αυτός που μόλις κατέγραψα, βγήκε περισσότερο ποιητικός με μια φιλοσοφική δόνηση … αλλά δεν θα μπορούσα τεχνοκρατικά να δώσω αυτή την λεπτή και ασταθή όραση μέσα μου.

Κάποτε είχα ενσαρκώσει τον Φάουστ στο έργο του Νίκου Καζαντζάκη , υπό τον τίτλο «Ο Οθέλλος ξαναγυρίζει»
Στο κείμενο ο Φάουστ … που είχε βγει από τον τάφο και παρακαλούσε τον σκηνοθέτη του έργου να τον επιλέξει ως ανέβασμα ρεπερτορίου … περιέγραφε το τι σπούδασε και έκανε παρουσίαση της γνώσης του … αλλά στο κάτω μέρος των λόγων του, υπήρχε μια μεγάλη παράκληση που γινόταν όλο και περισσότερο εμφανής με μορφή ικεσίας στο έργο προς τον θνητό σκηνοθέτη….
Η φράση ήταν θέλω μέσα από την μνήμη και την ύπαρξη του έργου μου ΝΑ ΖΗΣΩ!

Ότι και αν έκανε ο Φάσουστ σε γνωστικό επίπεδο , αυτό που έλλειπε ήταν η ίδια η ζωή… το βίωμα που ακουμπά περισσότερο στην συνείδηση ….και ο λαός μας το λέει με μια ευστοχία … «στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα».

Για να κερδίσουμε …όμως πρώτα πρέπει να χάσουμε … η φύση δεν δίνει τίποτα που θα διασαλεύσει την ισορροπία σε νοητικό ή υλικό επίπεδο..
Πέταξε ! … για να Λάβεις !!!
Το "λάβεις" ... όλοι το διαχειριζόμαστε... το "πέτα" όμως; ... Αφήνει το παιδικό "Εγώ" μέσα μας την "απώλεια" να συμβεί; ... Αφήνει τον "Φόβο" που εμποδίζει την κατανόηση του "Θανάτου" ;....

Μεγάλα ερωτήματα για πολύ "σιωπηλές" απαντήσεις ...


Αναστασία Παπαγεωργίου

κωστή μου καλήσπέρα!!!
συνεχεια στην κουβεντα μας.....


«Θα έλεγα ότι η «ανάλυση» αφορά την πάρτα κάθε οργάνου σε μια συμφωνική … ενώ το «βίωμα» αφορά το άκουσμα του συμφωνικού έργου......
Ότι και αν έκανε ο Φάσουστ σε γνωστικό επίπεδο , αυτό που έλλειπε ήταν η ίδια η ζωή… το βίωμα που ακουμπά περισσότερο στην συνείδηση»

Σε αυτά τα δύο σημεία στάθηκα Κωστή μου και νομίζω πως τα είπες όλα....
Μετά τα όσα διάβασα εδώ μου βγαίνει πιο οικεία η κοινωνιολογική προσέγγιση γιατι οποιαδήποτε αναφορά στη γυναίκα μένει λειψή, αν δεν ασχοληθούμε και με τον άνδρα, κι αυτό γιατί είναι φυσικός νόμος, και όχι ελάττωμα ή αδυναμία
Σωτήρη μου παρεκαμψα το ξεπουπούλιασμα (χαχαχα) και απόλαυσα όλες τις πληροφορίες που με πολύ συμπυκνωμένο λόγο μου έδωσες και θεωρώ ότι είναι σπουδαίες γνώσεις, αλλά τι αξία έχουν αν δεν είμαστε ανοιχτοί στην ίδια τη ζωή;

Ούτε σαν αστείο, δεν θέλω να συμφωνήσω στις παρομοιώσεις της γυναίκας με την βάρκα που ο ιδιοκτήτης της πληρώνει την συντήρηση και απαιτεί να είναι διαθέσιμη για κάθε στιγμή που θέλει να κάνει την βόλτα του,( ο άντρας που έχει το «εγώ» του με κεφαλαίο Ε) ούτε με τον θυμό του άντρα που δεν τολμά να τα βάλει πρώτα με τον εαυτό του και μετά με την γυναίκα (το ίδιο νομίζω πως πρέπει να κάνει και η γυναίκα και κάθε άνθρωπος, πρώτα βουτιά στα βαθειά νερά μέσα μας, στα θέλω μας και στα μπορώ μας και μετά στη σχέση μας με το άλλο φύλλο)
Δυστυχώς θα συμφωνήσω στο ότι σήμερα οι σχέσεις ανάμεσα στα δύο φύλα στηρίζονται στο συμφέρον ή σε ένα άρρωστο εγωκεντρικό συναισθηματισμό.
Τα χρήματα, η παντοδύναμη αξία της εποχής, είναι αυτά που ενώνουν αλλά και χωρίζουν τους ανθρώπους εκείνους που έχουν αφεθεί στη νοσηρή ροή των πραγμάτων που τα οδηγούν άλλοι για εμάς χωρίς εμάς (εδω χρειάζεται η αντίσταση, εδω χρειάζεται η φιλοσοφική εξερεύνηση και σκέψη να γίνει σύμμαχος μας και σκοπός αναπροσδιορισμού μας και οχι να αφηνόμαστε σαν φύλλο στον άνεμο). Αυτή η καταστροφική νοοτροπία έδωσε το δυνατό κτύπημα στον Έρωτα και ξέπεσε.
Δεν αναζητούμε πλέον τον Άλλο, που η ένωση μαζί του θα μας οδηγήσει στην υπέρβαση του εαυτού μας και την ολοκλήρωση, δεν αναζητούμε με νοσταλγία να επιστρέψουμε στην κατάσταση της πρωταρχικής ενότητας, αλλά ανασφαλείς, «μισοί» και νάρκισσοι ψάχνουμε στον άλλο την αντανάκλαση του εαυτού τους.