ΤΑ ΚΑΝΑΜΕ «ΘΟΥΠΑ»

.

Το παιδικό μπολ ήταν μπροστά στην τετράχρονη κόρη μου που έτρωγε με πολύ κέφι την ριζόσουπα της. Είχα τελειώσει το δικό μου πιάτο και την ρωτούσα σκόρπια θέματα που αφορούσαν την άμεση καθημερινότητα της.
Σε κάποια στιγμή είχε μια δυσκολία να πιάσει από τον πάτο του σκεύους το υπόλοιπο της σούπας και αξιοποιώντας το ως πρόφαση για να εισπράξει τρυφερότητα μου είπε με όλο νάζι «Θα μου την ταΐσεις;» Μετακίνησα την καρέκλα μου πιο κοντά της και αρχίσαμε να παίζουμε τρώγοντας δίνοντας στο κουτάλι διάφορους ήχους σαν έφτανε στο στόμα της. Έγινε τραίνο, αεροπλάνο , πουλί, μέλισσα, γάιδαρος και ότι άλλο μπορεί να έχει μια παιδική φαντασία που ζει μέσα από το παιχνίδι, φροντίζοντας να υλοποιώ με άμεση ανταπόκριση την επιθυμία της για μεταμόρφωση του κουταλιού με τον κατάλληλο ήχο που διάλεγε την ώρα που έπαιρνε το δρόμο από το πιάτο ίσια στο στόμα της. Σε μια στιγμή σταμάτησα τις ηχητικές μεταμορφώσεις του κουταλιού και ρώτησα με σοβαρότητα «Τι τρως;» για να πάρω την σίγουρη απάντηση «Θούπα».

Ο ΝΟΣΤΟΣ ΤΗΣ ΧΑΜΕΝΗΣ ΠΑΙΔΙΚΗΣ ΓΝΩΣΗΣ

. 

Σήμερα σκέφτηκα να αναλάβω την ευθύνη έκθεσης ενός από τα κείμενα που έμεναν κρυμμένα στα ηλεκτρονικά κλειδώματα της εικονικής πραγματικότητας. 

Κάποτε και ενώ συζητούσαμε για τον τρόπο που μπορούμε να προσφέρουμε τις σκέψεις μας μέσα από λέξεις σε ένα κείμενο, μου έβαλε μια πρόκληση μια αξιόλογη φίλη να σκαρώσω ένα μικρό κείμενο χρησιμοποιώντας στο θέμα μου τρεις λέξεις που στην αρχή μου φάνηκαν εντελώς διαφορετικές. Σκέψου μου είπε τις λέξεις “ Πρόφαση, αρπαγή , Νόστος” και γράψε κάτι που να αφορά τη ζωή γύρω μας.
Δεν υπάρχει λέξη σαν την χρησιμοποιούμε που δεν συναντά τις βαθύτερες εμπειρίες και τα αρώματα της ψυχής μας.

ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΣΤΙΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΕΣ

.

Το βράδυ κατά τις «αργάμιση» η ώρα είχε στο νου πως θα έβγαινε βόλτα σε κανένα παραλιακό μαγαζί με την παρέα, ευελπιστώντας να είναι μαζί και η Ελένη.
Δεν ήξερε αν ήθελε να βάλει το «του» δίπλα στο όνομα της μια και ακόμη δεν την είχε ρίξει με την γοητεία του. Θα διάλεγε ως πρόταση αυτό δίπλα στην παραλία με τους φοίνικες εκεί που συχνάζουν «ιν» άτομα και θα ήταν ευχαριστημένος με τη σκέψη να μπορούσε να την έπιανε σφιχτά από τη μέση τραβώντας την με αποφασιστικό τρόπο λίγο παράμερα για ένα δημόσιο υγρό φιλί.
Την γούσταρε πολύ γιατί ήταν πιο όμορφη από όλες που είχε μέχρι τώρα νταραβεριστεί. Σαν την πρωτοείδε να έχει αυτό τον θηλυκό τουπέ στην παρέα της καφετέριας (σαν νεοφερμένη στα μέρη του) είπε σχεδόν φωναχτά ψελλίζοντας με τα χείλη του

ΚΑΛΗ ΑΤΟΜΙΚΗ ΑΠΟΓΡΑΦΗ

. 

Την χρονιά που η Ελλάδα έγινε το δέκατο ισότιμο μέλος της τότε Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας, οι νεοσύλλεκτοι της κληρωτής Ναυτικής εκπαίδευσης μάθαιναν τα παραγγέλματα επιδείξεων με τα απαρχαιωμένα όπλα που είχαν ακόμη κόκορα για τον οπλισμό τους.
Εκείνη την εποχή στις αρχές του Απριλίου έκανα την θητεία μου στο Ελληνικό μας Ναυτικό και κλήθηκα ως εγγράμματος να συμμετάσχω στην Εθνική μας Απογραφή. Ένα στρατιωτικό φορτηγό φιλοξένησε στην καρότσα του εμένα μαζί με τα υπόλοιπα κομμάτια των εγγράμματων ναυτών και μας οδήγησαν σε μια αγροτική περιοχή της Σαλαμίνας δίνοντας την οδηγία μέχρι το βράδυ να έχουμε απογράψει τα άτομα που έμεναν στα σκόρπια σπίτια της περιοχής.
Στην κυβέρνηση τότε ήταν ο Γεώργιος Ράλλης που επέδειξε μια πολιτική αξιοπρέπεια λίγους μήνες αργότερα δηλώνοντας

Η Ελλάδα κινδυνεύει από τους Έλληνες

 .

Αυτό τον καιρό είμαι απασχολημένος με διάφορα όμορφα ζητήματα που προωθούν τη ζωή μου και απέχω από τις όμορφες κουβέντες που είχαμε τον προηγούμενο χρόνο με τον αγαπητό Σωτήρη, βρισκόμενοι σε παρέες χαλαρές που φιλοσοφούσαμε ότι η ανθρώπινη φοβία τα θεωρεί αδιαπραγμάτευτα. Με χαρά έλαβα ένα e-mail του που είναι ένα μικρό κομμάτι από την συγγραφική δουλειά που κάνει ετούτο τον καιρό και εκείνος κλεισμένος στις προσωπικές του εξισώσεις “ζωής” που τις λύνει υπομονετικά με τη σκέψη του. Διαβάζοντας το κείμενο που έλαβα σκέφτηκα πως δεν ξέρω που βρίσκεται το χαμόγελο και που το κλάμα σαν πορεύτηκα τη σκέψη του, που αναπτύσσει ένα λόγο μέσα από συμπυκνωμένες ιστορικές αναφορές. Για όποιον κυκλοφορεί στον κόσμο κρατώντας ένα μικρό καθρέπτη ώστε να βλέπει τις αντιδράσεις του μέσα από τις πεποιθήσεις που έχει και καμαρώνει, είναι ένα σοκ η αποκάλυψη της ανάπηρης σκέψης (μας) που θέλουμε να πιστεύουμε πως έχει σπουδαία καταγωγή και μέλλον. Γεμίσαμε ηλιθίους με άποψη και το χειρότερο είναι πως βρίσκονται και σε θέσεις που υλοποιούν την ζωή της πολύπαθης πόρνης που στις μέρες μας λέγεται και “Πολιτική”. Ας αφήσουμε όμως τον αγαπητό Σωτήρη να μας τα πει με την πέννα του σύντομα και περιεκτικά, όπως ξέρει να το κάνει και στον προφορικό του λόγο μέσα στη φύση παρέα με λίγους ανθρώπους που γνωρίζουν κυρίως να ακούν σε αντίθεση με τις μάζες που μιλούν για ότι δεν ξέρουν.

Η Ελλάδα κινδυνεύει από τους Έλληνες 

(μερικές πικρές αλήθειες Νο 2)

του Σωτήρη Γλυκοφρύδη 

Στην Ελλάδα λείπει η λογική. Γι’ αυτό το σύμβολο της Αθηνάς ήταν η κουκουβάγια. Διότι είναι νυκτόβιο πουλί, κρώζει τα δεινά και ανοίγει τα φτερά του βράδυ. Αν υπήρχε η λογική, τότε σύμβολο θα ήταν το αηδόνι. 

Ο “ΚΑΚΟΣ” ΟΣΑΜΑ ΚΑΙ Ο “ΚΑΛΟΣ” ΟΜΠΑΜΑ

. 

Με χαρά υποδέχθηκε ο μέσος Aμερικανός πολίτης το γεγονός της θανάτωσης του πρώτου τη τάξη διεθνούς τρομοκράτη Οσάμα Μπιλ Λάντεν, αν και αρκετοί Aμερικανοί διατηρούν επιφυλάξεις για το αν η τρομοκρατία σε παγκόσμια κλίμακα θα ακολουθήσει μια ύφεση. Στις μικρότερες χώρες ανά τον κόσμο που τα τοπικά προβλήματα των προσωπικών αναγκών των κατοίκων έχουν την δική τους αξία, κάνουν αυτό το γεγονός να έρχεται σε δεύτερη μοίρα δημοσιογραφικού ενδιαφέροντος μια και φαντάζει ένα μακρινό γεγονός.

Στην διεθνή πολιτική σκηνή συνήθως ανοίγονται και κλείνουν διάφοροι κύκλοι οικονομικών και πολεμικών παρεμβάσεων που στόχο έχουν να πετύχουν κλιμακωτά την προώθηση των συμφερόντων ομάδων και κρατών σε παγκόσμιο επίπεδο.

ΤΟ ΑΣΠΡΟ ΠΟΥΚΑΜΙΣΟ ΜΙΑΣ ΖΩΗΣ

. 

Τις φορές που κάθομαι στο πληκτρολόγιο του υπολογιστή για να σκαρώσω ένα κείμενο του διαδικτύου, το μόνο σίγουρο είναι πως δεν έχω αποφασισμένο το περιεχόμενο των σκέψεων που θα πληκτρολογήσουν τα δάκτυλα μου.
Πάντα έχω τέσσερα ή πέντε θέματα που έχουν εντυπωθεί στην εσωτερική μου παρατήρηση και αφήνω την διάθεση της στιγμής να υλοποιήσει την γραφή.

Σήμερα λοιπόν κάθισα στην οθόνη μπροστά αναλογιζόμενος ένα μήνυμα που πήρα από την φίλη μου Μαρία, μια και παρατήρησε κάποιο αραίωμα των νέων αναρτήσεων στο blog το τελευταίο διάστημα. Της υποσχέθηκα όμως απαντώντας να γράψω «κατά παραγγελία» μια και η δημιουργία μπορεί να υφίσταται μέσα από εντολές επιθυμιών, αλλά και περιοριστικά χρονοδιαγράμματα υλοποίησης.
Θα εγκαινιάσουμε λοιπόν μια γραφή σε ετούτο το άρθρο που θα απευθύνεται στην καλή μου φίλη, αφήνοντας ορθάνοιχτο το παράθυρο της ανάγνωσης από τους υπόλοιπους που βρίσκονται στη σκιά της οθόνης τους και επιλέγουν το ξόδεμα του πολύτιμου χρόνου τους στην ανάγνωση ετούτου του δικτυακού τόπου.
Λοιπόν αγαπητή Μαρία, Θα σου φανεί περίεργο, αλλά το θέμα θα είναι ένα λευκό πουκάμισο. Για να το κάνω πιο συγκεκριμένο δεν είναι ένα οποιοδήποτε λευκό πουκάμισο αλλά ένα που παρατήρησα κρεμασμένο σε μια κόγχη κάπου τέσσερα μέτρα πάνω από το έδαφος, κρεμασμένο σαν παλιό κουφάρι και σχισμένο ως ράκος από το χρόνο.
Όμως ας πάρουμε την ιστορία από την αρχή.

ΔΩΡΕΑΝ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΑΓΑΠΗ

. 

Ο Απριλιάτικος αέρας μου ανακάτεψε τα μαλλιά σαν άνοιξα την πόρτα του αυτοκινήτου μου μετά από αρκετούς κύκλους που έψαχνα για παρκάρισμα γύρω από την πλατεία. Πριν λίγη ώρα είχαν ανοίξει τα λιγοστά μαγαζιά του πρωινού εμπορίου και νωχελικοί ηλικιωμένοι είχαν μαζευτεί σε δυο – τρία σημεία ενώνοντας τις σκόρπιες σιωπές τους σε κοινωνικές συνευρέσεις.
Καθώς άνοιξα το πορτμπαγκάζ για να πάρω την τσάντα μου με τα απαραίτητα έγγραφα που είχα μαζί μου για να επισκεφτώ τον αγαπημένο λογιστή μου, το αυτί μου έπιασε ένα περίεργο ήχο να έρχεται από τα παρακείμενα παιχνίδια για παιδιά με κερματοδέκτη. Με την άκρη του ματιού μου είδα ένα άντρα να κουνά ένα παιδικό όχημα με το χέρι του επάνω στη βάση και να βγάζει ένα ήχο με το στόμα του κάτι μεταξύ τραίνου και φορτηγού σε ανηφόρα.
Πάντα έχω χρόνο να αφήσω τη ζωή να μπει μέσα στους ρυθμούς μου και έτσι καθυστέρησα ανοίγοντας την τσάντα μου και τακτοποιώντας τους φακέλους της κρατώντας ζωντανό το ενδιαφέρον μου στον άντρα με διακριτική ματιά.
Μέτριος στο ανάστημα με σπαστά μαλλιά ανοιχτόχρωμα είχε ένα χαμόγελο όμορφο στο πρόσωπο με τα αξύριστα γένια. Ο αέρας νόμιζες ότι κουνούσε το παιδικό πακτωμένο όχημα που έτρεχε στην φαντασία της ματιάς του

ΦΑΡΑΣΙ + ΜΠΟΥΚΕΤΟ

. 

Κάποτε πριν πολλά χρόνια στα τέλη του Ιανουαρίου κατά τη γιορτή του Διονύσου που την ονόμαζαν Λήναια, ένας άντρας περίπου είκοσι πέντε χρονών αποφάσισε να ασχοληθεί με το θέμα της ατομικής ευθύνης απέναντι στην τρέλα της εποχής του, που δεν ήταν άλλη από τον ασταμάτητο Πελοποννησιακό πόλεμο.
Στρώθηκε λοιπόν ο Αριστοφάνης και έβαλε το μυαλό του να επινοήσει ένα ήρωα που κατοικούσε κοντά στην Πάρνηθα στον δήμο των Αχαρνών και εξιστόρησε μέσα από το θεατρικό του έργο (Αχαρνής) τα έργα της μικρής ζωής του ήρωα μέσα από τις ιδέες του.

Έτσι λοιπόν γεννήθηκε ο σημερινός 2.436 ετών παππούς Δικαιόπολις, που ήταν στα νιάτα του ένας τύπος ανατρεπτικός , ηδονιστής και φιλοσοφικά απλουστευτικός απέναντι στα ζητήματα της εποχής του. Αφού δεν σταματάτε (σκέφτηκε) τον πόλεμο για να δουλεύουν οι έμποροι του θανάτου θα τον σταματήσω εγώ για τον εαυτό μου και την οικογένεια μου και εσείς να πάτε να κουρευτείτε μια και επιλέγετε να ζείτε μέσα στη στέρηση και τις μάχες.

Σήμερα σε μια αντιστοιχία της τότε εποχής ζούμε ένα παγκόσμιο κοινωνικό παραλογισμό που οι πολιτικές θεωρίες δεν μπορούν να τον βάλουν σε μια αρμονία ειρήνης στα ανθρώπινα μέτρα. Οι κοσμοθεωρίες που ερμηνεύουν την πολιτικό – οικονομική κατάσταση του κόσμου είναι αδύναμες και φλύαρα σύνθετες για να μπορέσουν να δώσουν απαντήσεις.

ΧΡΕΟΚΡΑΤΙΑ ... ΑΝΤΙ ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΤV

. 

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ 

Το βράδυ της Τετάρτης 6 Απριλίου κλείνουμε την τηλεόραση, στα δελτία των 8 και των 9, και μπαίνουμε στο Ίντερνετ. Στη διεύθυνση xreokratia.gr και debtocracy.gr, από τις 20:00 και μετά θα είναι διαθέσιμο το πρώτο ελληνικό ντοκιμαντέρ που στηρίχθηκε αποκλειστικά στην οικονομική ενίσχυση των θεατών και το οποίο θα διατίθεται χωρίς δικαιώματα χρήσης και αναμετάδοσης.
Οι συντελεστές του Debtocracy συνομιλούν με ορισμένους από τους σημαντικότερους οικονομολόγους, πολιτικούς και δημοσιογράφους που παρουσιάζουν εναλλακτικές ερμηνείες αλλά και προτάσεις για την κρίση δημοσίου χρέους της Ελλάδας και της Ευρωζώνης.
Οι δημοσιογράφοι Αρης Χατζηστεφάνου και Κατερίνα Κιτίδη, που υπογράφουν το σενάριο και τη σκηνοθεσία, παρακολουθούν την πορεία χωρών όπως ο Ισημερινός, που δημιούργησαν Επιτροπές Λογιστικού Ελέγχου αλλά και την αντίστοιχη προσπάθεια που ξεκίνησε στην Ελλάδα.

Έχοντας πραγματοποιήσει γυρίσματα στην Ελλάδα και το εξωτερικό, αλλά και μέσα από κινούμενα σχέδια και animation, το Debtocracy παρακολουθεί την πορεία της παγκόσμιας οικονομίας από τη δεκαετία του '70 και εξηγεί τις έννοιες του απεχθούς και του παράνομου χρέους που βαραίνουν και την Ελλάδα. Στο Debtocracy μιλούν, μεταξύ άλλων, οι ακαδημαϊκοί Ντέιβιντ Χάρβεϊ, Σαμίρ Αμίν, Κώστας Λαπαβίτσας και Ζεράρ Ντιμενίλ, ο φιλόσοφος Αλέν Μπαντιού, ο επικεφαλής της επιτροπής λογιστικού ελέγχου του Ισημερινού Ούγκο Αρίας, ο πρόεδρος του CADTM Ερίκ Τουσέν, δημοσιογράφοι όπως o Άβι Λιούις (συγγραφέας/σκηνοθέτης του ντοκιμαντέρ The Take - Η κατάληψη) και ο Ζαν Κατρμέρ (Liberation). Ακόμη προσωπικότητες όπως ο Μανώλης Γλέζος και η αντιπρόεδρος του γερμανικού κόμματος Die Linke Ζάρα Βάγκενκνεχτ.

Τη μουσική υπογράφει ο Γιάννης Αγγελάκας και το μοντάζ ο Άρης Τριανταφύλλου ενώ την παραγωγή υπογράφει η εταιρεία BitsnBytes του Κώστα Εφήμερου. Την επιστημονική επιμέλεια έχει αναλάβει ο Λεωνίδας Βατικιώτης.

Η δημιουργία του Debtocracy οφείλεται αποκλειστικά στους εκατοντάδες ανώνυμους και επώνυμους «συμπαραγωγούς» μας που κάλυψαν μέσα σε λίγες ημέρες τα έξοδα παραγωγής και συνέχισαν να συνεισφέρουν για τα έξοδα διανομής. Χορηγοί επικοινωνίας thepressproject.gr, tvxs.gr www.debtocracy.gr Για περισσότερες πληροφορίες επικοινωνήστε με τον Μιχάλη Αλιμάνη στο τηλέφωνο 210-3425801 info@debtocracy.gr