ΦΑΡΑΣΙ + ΜΠΟΥΚΕΤΟ

. 

Κάποτε πριν πολλά χρόνια στα τέλη του Ιανουαρίου κατά τη γιορτή του Διονύσου που την ονόμαζαν Λήναια, ένας άντρας περίπου είκοσι πέντε χρονών αποφάσισε να ασχοληθεί με το θέμα της ατομικής ευθύνης απέναντι στην τρέλα της εποχής του, που δεν ήταν άλλη από τον ασταμάτητο Πελοποννησιακό πόλεμο.
Στρώθηκε λοιπόν ο Αριστοφάνης και έβαλε το μυαλό του να επινοήσει ένα ήρωα που κατοικούσε κοντά στην Πάρνηθα στον δήμο των Αχαρνών και εξιστόρησε μέσα από το θεατρικό του έργο (Αχαρνής) τα έργα της μικρής ζωής του ήρωα μέσα από τις ιδέες του.

Έτσι λοιπόν γεννήθηκε ο σημερινός 2.436 ετών παππούς Δικαιόπολις, που ήταν στα νιάτα του ένας τύπος ανατρεπτικός , ηδονιστής και φιλοσοφικά απλουστευτικός απέναντι στα ζητήματα της εποχής του. Αφού δεν σταματάτε (σκέφτηκε) τον πόλεμο για να δουλεύουν οι έμποροι του θανάτου θα τον σταματήσω εγώ για τον εαυτό μου και την οικογένεια μου και εσείς να πάτε να κουρευτείτε μια και επιλέγετε να ζείτε μέσα στη στέρηση και τις μάχες.

Σήμερα σε μια αντιστοιχία της τότε εποχής ζούμε ένα παγκόσμιο κοινωνικό παραλογισμό που οι πολιτικές θεωρίες δεν μπορούν να τον βάλουν σε μια αρμονία ειρήνης στα ανθρώπινα μέτρα. Οι κοσμοθεωρίες που ερμηνεύουν την πολιτικό – οικονομική κατάσταση του κόσμου είναι αδύναμες και φλύαρα σύνθετες για να μπορέσουν να δώσουν απαντήσεις.
  
Αποτέλεσμα τούτης της αστείας "σοβαρότητας" των οικονομικών και πολιτικών θεωριών  είναι ότι δεν έχουμε ουσιαστικές απαντήσεις για ότι βλέπουμε να συμβαίνει γύρω μας. Δεν υπάρχει ούτε ένα σύγχρονο μοντέλο των κυρίαρχων κοινωνιών στου πλανήτη που να μπορεί να δώσει σταθερή σχέση ανάπτυξης της κοινωνίας. Η αντιπαλότητα των συστημάτων (πολιτικών, οικονομικών και δυστυχώς θρησκευτικών) είναι το άλλοθι της ανεπιτυχούς εφαρμογής τους.   Έτσι η παταγώδης πτώση του κομμουνισμού και η μετεξέλιξη του σε μια πλούσια ολιγαρχία έχει ως δικαιολογία την δυτική επέλαση επάνω στο υπέροχο μοντέλο του, ενώ η καπιταλιστική οικονομία για να στηρίξει τον παραλογισμό της ύπαρξης της, εφευρίσκει ως εχθρούς παγκόσμιους τρομοκράτες και δημιουργεί στον πλανήτη προβοκατόρικες καταστροφές που τις χρεώνει στην φανταστική τρομοκρατία. Περίπτωση να σκεφτούν (η κυρίαρχη τάξη του καπιταλισμού) ότι ο κόσμος μπορεί να λειτουργήσει με λιγότερη βία και διπλωματικά ψεύδη δεν μπορεί να το χωρέσει το μυαλό τους. Ή αν θέλει κάποιος δεν έχουν το σθένος της Αθηναϊκής αντίληψης που κατέσφαξαν τους κατοίκους της Μήλου επειδή θεώρησαν την ουδετερότητα τους ως εχθρική. Το παγκόσμιο κεφάλαιο δεν έχει την στοιχειώδη ανδροπρέπεια να πει ότι θέλω τον έλεγχο γεννήσεων στις χώρες που τις θεωρώ ως απειλή και σε περίπτωση που δεν συμμορφωθείτε θα σας καταστρέψω. Αντίθετα συνδιαλέγεται με τις οικογένειες των υποτιθέμενων τρομοκρατών σε επιχειρηματικά προγράμματα και κυνηγά πρόσωπα φαντάσματα ανά τον πλανήτη όπως αυτό του Λάντεν (δικού τους ανθρώπου) που φέρεται ότι κατέστρεψε τους Πύργους που πυροδότησαν οι ίδιοι στην καρδιά της αυτοκρατορίας τους.
Ακόμη εξυφαίνει προγράμματα  ελέγχου της διατροφής και του νερού παγκοσμίως ενώ με την υποταγμένη σε μεθοδεύσεις ιατρική επιστήμη, προχωρεί σε μαζικές εξοντώσεις αφού πρώτα πληρώσουν οι λαοί τις εταιρείες τους για την ασθένεια που τους προσφέρεται μέσω εμβολίων. Αν ήξεραν οι λαοί τι πειράματα έχουν γίνει από την ανθρωπιστική δράση των ανεπτυγμένων κρατών επάνω τους θα προτιμούσαν την μαζική αυτοχειρία.
Ο παραλογισμός όμως της παγκόσμιας παραγωγής αντιλήψεων τρομοκρατίας βρίσκεται σε ένα αδιέξοδο που μοιάζει με ένα παράδειγμα που θέλει να δημιουργούμε τις προϋποθέσεις σε ένα λαό να σκοτώνεται μεταξύ του γιατί έχουμε μια σχολή που βγάζει δεσμοφύλακες και έχουν ανάγκη οι άνθρωποι τη δουλειά τους.
Ο ανθρώπινος νους στην πολιτική του σκέψη είναι μια τρομερά άρρωστη μηχανή που οι έγκλειστοι στα ψυχιατρεία μοιάζουν υγιέστατοι μπροστά του.
Χαρακτηριστικός είναι ο τραγέλαφος που βρίσκεται σε ατομικό επίπεδο μέσα από το ερώτημα του «γιατί» οι θεωρητικά καταρτισμένοι προπομποί του ντόπιου και παγκόσμιου φιλοσοφικού ρεύματος της αριστεράς συντάσσονται με το κεφάλαιο και τα συμφέροντα που είναι αντίθετα με τις θεωρίες τους.  Αυτό το ερώτημα βρίσκεται σε μια πλήρη ταύτιση με το «γιατί;» βλέπουμε οικονομίες του κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού να έχουν καπιταλιστική δράση. Ερωτήματα όπως τι πολιτικό -φιλοσοφική κατεύθυνση έχει η Κινεζική εξωτερική οικονομική πολιτική, είναι δύσκολο να απαντηθούν μέσα από τα εγχειρίδια των μαρξιστικών αναλύσεων μια και ο άνθρωπος όσο ψηλά και αν ανήκει στην αναλυτική του σκέψη, βρίσκεται σε νηπιακό στάδιο να προσεγγίσει βαθιά φιλοσοφικά τη ζωή του.

Το κυριότερο πρόβλημα στην ατομική μας σκέψη είναι η ανυπαρξία ειλικρίνειας των προθέσεων και των αναγκών μας που οδηγούν σε ένα μπλεγμένο υποκριτικό λόγο με αστήρικτες ισορροπίες αφηρημένων εννοιών.
Αφηρημένες έννοιες είναι η Πατρίδα, η Δικαιοσύνη, η Ελευθερία, η Ισότητα και ότι άλλο μπορούμε να σκεφτούμε. Ο βλάκας (αφιλοσόφητος) πάντα δηλώνει ότι κατέχει την συναισθηματική φόρτιση της κάθε έννοιας όντας δούλος της αδυναμίας του να την ερμηνεύσει.
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η ιστορία είναι γραμμένη επάνω στη δράση της ατομικής ψυχοπαθολογίας των ανθρώπων που πείθουν τους πολλούς πως είναι Ηγέτες και οδηγούν μέσα από τον πόνο και το αίμα τις εκάστοτε γενιές της ιστορίας κάτω από το δικό τους πρόβλημα μιας αστήριχτης προσωπικής "ιδεοληψίας".

Όπως και τώρα λοιπόν και εκείνη την εποχή του Αριστοφάνη, μια επεκτατική τρέλα των Αθηναίων έκανε συμμαχίες και εμπόριο που άρχισε να στενεύει την φιλική διάθεση των Σπαρτιατών και των συμμάχων τους, θέλοντας να τους κυκλώσει ασφυκτικά με τον οικονομικό αποκλεισμό τους. Η επιθυμία του Αρχίδαμου (Βασιλέα της Σπάρτης) να τα βρουν ειρηνικά μέσω του απεσταλμένου του Μελήσιππου δεν βοήθησε και έκανε τους Αθηναίους να υποστηρίξουν τους Κερκυραίους που ήσαν εχθροί με τους Κορίνθιους φίλους των Σπαρτιατών. Πίσω από τα λόγια υπήρχε το εμπορικό κέρδος και το χρήμα που μεταφραζόταν ως πηγή εξουσίας. Μην ξεχνάμε ότι σήμερα μιλάμε για τον Παρθενώνα ως θαύμα που έγινε πριν ξεκινήσει ο Σπαρτιατικός Πόλεμος από την κλοπή του συμμαχικού ταμείου από τους Αθηναίους. Δηλαδή το μεγαλύτερο μνημείο των αιώνων είναι προϊόν ρεμούλας. (Αυτό είναι προτροπή προς τους πολιτικούς που κοπίασαν να μαζέψουν χρήματα στις Ελβετικές τράπεζες, να το σκεφτούν δίχως να είναι αργά μήπως και μείνουν στην ιστορία μέσα από ένα όψιμο κληροδότημα τους, ως προϊόν της ρεμούλας που λειτούργησαν)

Σήμερα μπορεί να κατακλύζεται η Επίδαυρος από ομιλούντες την Ελληνική γλώσσα παρέα με τους ξενόγλωσσους τουρίστες που έρχονται να βιώσουν το φολκλόρ του ταξιδιού τους, όμως αμφιβάλω αν υπάρχει ένα ποσοστό που ξεπερνά την μονάδα μεταξύ των θεατών που μπορούν να εντάξουν τα δρώμενα γύρω από την θυμέλη στη δική τους ζωή και να αντλήσουν πληροφορίες για το παρόν τους. Θα ασχοληθούν βέβαια με την σκηνοθετική άποψη, την ερμηνεία των ηθοποιών, το καλό παϊδάκι της μετέπειτα επίσκεψης τους στις ταβέρνες της περιοχής και το κυριότερο είναι ότι θα νοιώσουν πλήρεις για το ότι μετείχαν ενός θεάματος σε χώρο που τον αγιοποιούν ως κληροδότημα της ιστορίας ορίζοντας τον ως ξένο προς τη ζωή τους.
Έτσι λοιπόν το χορό που αντιπροσωπεύει τον λαό (στους Αχαρνής) και κυνηγά τον Δικαιόπολη να τον τιμωρήσει για την πρωτοβουλία του να κάνει ατομική ειρήνη με τους Σπαρτιάτες, δεν μπορούν να τον ταυτίσουν με τον ίδιο τους τον εαυτό. Γιατί αν τον ταύτιζαν θα μπορούσαν να καταλάβουν το πόσο εύπιστοι και μεταστρέψιμοι είμαστε ως λαός δημιουργώντας ομάδες και κινήματα γεμάτα από θυμική συμπεριφορά.
Ίσως θα έφταναν μερικά αρχαία έργα (αν είχαμε την ικανότητα να τα αναλύσουμε) στην εκπαίδευση ώστε  να αποτελούν τη βασική πολιτική και συναισθηματική μόρφωση του ατόμου - λαού - για να δημιουργήσει εφόδια σκέψης σε όλη την βιολογική ζωή του.

Φωνάζουν σήμερα οι πολίτες (από μια οπτική δικαίως) το σύνθημα προς τις τελευταίες κυβερνήσεις «φέρτε πίσω αυτά που μας κλέψατε». Αν ένας από μηχανής θεός όντως τα έφερνε και δεν υπήρχε κανένα χρέος στην Ελλάδα το ξημέρωμα του επόμενου μήνα, πιστεύει κανένας νοήμων ότι αυτός ο λαός θα μεγαλουργούσε; Η παροιμία που αναφέρει ότι «το ψάρι από το κεφάλι βρωμάει» , δεν περιλαμβάνει μέσα στο σκεπτικό της ότι το υπόλοιπο σώμα του ιχθύος μέχρι και το αγκάθι της ουράς του χαίρει άκρας φρεσκότητας.
Αν θα μας έλεγε κάποιος ότι η κατασπατάληση των πόρων που για πολλά χρόνια παίρναμε ως βοήθεια από την Ευρωπαϊκή ένωση ευθύνεται για το σημερινό μας κατάντημα και σε τούτο ευθύνη έχουμε όλοι ως λαός θα τον κοιτούσαμε περίεργα. Αν μας έλεγαν ακόμη ότι η υποθήκευση του τότε μέλλοντος και σημερινή ομηρία του παρόντος είχε ένα τεράστιο ποσοστό ευθύνης στην άφρονα κατασπατάληση των Ευρωπαϊκών πόρων για την ανάπτυξη της γεωργίας μέσω των συνεταιρισμών, απλά θα μας ήταν αδιάφορο μια και εμείς ξέρουμε πως ο εχθρός μας είναι αυτοί που μας έκλεψαν (την ευζωία) μέσα από εύκολες προσωποποιήσεις του προβλήματος.

Συσπειρώνονται λοιπόν σε ομάδες αφιονισμένων πολιτών φωνάζοντας σε πρόσωπα για την ευζωία που στερούνται οι (καταναλωτές) πολίτες, χωρίς να έχουν την παραμικρή εμβάθυνση του προβλήματος σε ατομικό επίπεδο.
Το καπιταλιστικό μοντέλο παράγει τις διαφοροποιήσεις μεταξύ των ανθρώπων ανάλογα με την οικονομική διαστρωμάτωση (ευκαιρία συμμετοχής στην πληροφορία) και όχι μέσα από την ικανότητα σκέψης. Δεν είναι τυχαίο που αρκετοί  ανόητοι υπάρχουν ως παρακμιακοί εργοδότες απέναντι σε ευφυέστατους εργαζόμενους που τους καταδυναστεύουν.  Βέβαια ισχύει και το αντίθετο από ανόητους συνδικαλιστές και κρατικούς λειτουργούς που είναι τροχοπέδη μιας ανάπτυξης ευφυών δραστηριοτήτων.
Το σίγουρο είναι ότι έχουμε έλλειψη φιλοσοφίας για την ίδια τη ζωή και για την αρμονία λειτουργίας των πόρων της. Μετατρέψαμε (ως ανόητοι) ακόμα και την προσωπική ηδονή σε ποσότητα και επίδειξη, μη μπορώντας να λειτουργήσουμε ακόμη και τον έρωτα ζωής στις προσωπικές μας σχέσεις μια και ο ανεπαρκής άνθρωπος έχει σταθερή καταστροφική ιδιωτεία σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής του.
Αυτά λοιπόν τα "εύκολα"  που αφορούν σε απλουστευτικές λογικές προσεταιρισμού της λαϊκής γνώμης, προσφέρει ο Δικαιόπολις απλόχερα στους συμπατριώτες του αφού ντύνεται σαν να είναι ζητιάνος καρβουνιάρης, θέλοντας να τους μεταστρέψει την διάθεση θεωρώντας τον δικό τους για να μη τον λιντσάρουν ως προδότη και τα καταφέρνει με μια χαρακτηριστική ευκολία. Το ίδιο θα παρακολουθήσουμε σήμερα από προέδρους που χαϊδεύουν τα σκυλάκια τους, από Πρωθυπουργούς που παίζουν ποδόσφαιρο ενώ δεν έχουν σχέση με το άθλημα, ή ορισμένους άλλους αιρετούς που ντύνονται  ως Ζορό για να νοιώσουν ευχάριστα οι ψηφοφόροι τους. Βέβαια υπάρχουν και οι πλαστοπροσωπίες όπως αυτή του πρόσφατου απογόνου της οικογένειας Παπανδρέου που έχει μετατρέψει την εκφορά του λόγου του σε χροιά και αργή έκφραση, ως εκείνη του πατέρα του και επέλεξε να φωτογραφηθεί (κατά την εκλογή του στο κόμμα) μπροστά σε άγαλμα της οικογένειας του κάνοντας αντίστοιχη κίνηση στο χέρι με αυτή του εικαστικού.  Το κακό θέατρο πάντα θριαμβεύει από την πολιτική που δεν λειτουργεί την φιλοσοφική σκέψη αλλά την ιδιωτική ανάγκη. 

Ο Δικαιόπολις (σε ένα κομμάτι του) είναι παρών σε κάθε εκδήλωση της ζωής μας που με ευκολία τον ονομάζουμε ηγέτη. Πάντα θέλουμε την καθοδήγηση από τον πεφωτισμένο Ηγέτη, μια και τα δικά μας φώτα της σκέψης είναι σβηστά λόγω ανυπαρξίας πνευματικής μπαταρίας. Ο "οπαδός" είναι ο αντίποδας της φιλοσοφικής σκέψης και αυτή η συμπεριφορά ευθύνεται για τον πόνο και το αίμα που ανακυκλώνεται στους αιώνες. Αδυνατεί να αντιπαρατεθεί ο απλός άνθρωπος στις ιδέες και τις σκέψεις που τον ξεβολεύουν, προτιμώντας να ακυρώσει το φυσικό πρόσωπο μια και δεν είναι σίγουρος αν μπορεί να αντικρούσει την ουσία των γενομένων ως ιστορία της ζωής του.

Στο ερώτημα "γιατί" είναι κατακριτέα τη έκφραση του κυρίου Πάγκαλου «Μαζί τα φάγαμε» δεν βρίσκεται στην απάντηση πως δεν είναι αλήθεια. Η δύσκολη θέαση  βρίσκεται στο ότι δεν νομιμοποιείται ηθικά να το υποστηρίζει (αν και αλήθεια) όντας στην ομάδα που όφειλε να προάγει ηθικά και πολιτικά ένα Λαό. Αν επέλεγε να κάνει χαρακίρι (για την δική του ανοχή ως μετέχων ενός συστήματος) τότε θα έκλεινε τη ζωή του με μια ηθική δικαίωση (τύπου Κρέοντα) και τότε ακριβώς θα άφηνε ως παρακαταθήκη τη σκέψη ηθικής ενδοσκόπησης ενός λαού. Όμως μη ζητάμε πολλά από ένα λαό (φυσικά και τους ηγέτες του) που δεν έχει την δυνατότητα να περπατήσει σκέψεις και νοήματα που ξεπερνούν το «μπόι» του. Η βασική διαπαιδαγώγηση από τις τάξεις του σχολείου είναι η αποποίηση της ευθύνης με την γνωστή έκφραση «Κυρία δεν το έκανα εγώ». Αυτός ο άνθρωπος -λαός- είναι ανίκανος να διαχειριστεί την τύχη του μέσα από διαφορετική φιλοσοφία, μια και το «σφάλμα» ο πολιτισμός μας δεν το θεωρεί προϋπόθεση της γνώσης αλλά ως «αμαρτία» που επισύρει την τιμωρία.

Η κουλτούρα ενός λαού φαίνεται στον τρόπο που λειτουργεί η Δικαιοσύνη του καθώς και στο περιεχόμενο των κοινωνικών δυσλειτουργιών (αντιδικίες) που πραγματεύεται. Αν θα σωζόντουσαν μόνο τα κείμενα πρακτικών από δίκες μιας εποχής και τίποτε άλλο, θα μπορούσε ο μελετητής (του μέλλοντος) να κατανοήσει και να σκιαγραφήσει την πραγματική λεπτομερή εικόνα του πολιτισμικού μορφώματος. Σε αυτές τις προσεγγίσεις θα ήταν φανερή η φιλοσοφική αντίληψη του «Συμφέροντος» που οδηγεί τις σχέσεις των ανθρώπων.

Ορμώμενος από την σκέψη του Αριστοφάνη σκέφτηκα να συνενώσω  δύο ετερόκλητα αντικείμενα που μέσα τους κλείνουν σημειολογικά της προηγούμενη ανάλυση σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό. Μου ήρθε στο μυαλό το «Φαράσι» που είναι το κατ’ εξοχήν αντικείμενο συγκέντρωσης των σκουπιδιών που βρίσκονται στον ζωτικό χώρο του σπιτιού μας.
Απέναντι από το σκεύος τούτο σκέφτηκα το μπουκέτο με τα λουλούδια που βρίσκεται πάντα κοντά στις πιο ευγενικές επιθυμίες της ζωής μας.
Το «σπίτι», είναι οι σκέψεις μας, η σχέση μας με τον σύντροφο, τα παιδιά μας, η δουλειά μας, οι φίλοι μας, η Πόλη μας, η Χώρα μας, η Ήπειρος μας, ο Πλανήτης μας. Ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε φιλοσοφικά την ενότητα όλων των προαναφερθέντων μας δίνει συμπεριφορές που εκφράζουν τον χαρακτήρα μας στις προσωπικές σχέσεις μα και την κοινωνική μας ευθύνη σε πολιτικά, κοινωνικά ή οικουμενικά ζητήματα.
Τι θα επιλέγαμε να σκουπίσουμε λοιπόν μέσα από τις αντιλήψεις μας για να κάνουμε τη ζωή μας καλύτερη και τι θα επιθυμούσαμε ως διαφορετική ζωή να "μας" το προσφέρουμε ως ένα μπουκέτο λουλουδιών;
Για να βγούμε σε μια διεκδίκηση των θέλω μας σε κοινωνικό επίπεδο καλό θα ήταν να έχουμε αρχίσει να δίνουμε ουσία στην σημειολογία του "καθαρίζω και επιθυμώ" στην ίδια τη ζωή μας. Γνωρίζοντας ότι ακούγεται περίεργο στους αφιονισμένους οπαδούς της άγνοιας , θα έλεγα ότι οι ουσιαστικές επαναστάσεις θέλουν ένα καλό φαράσι στη σκέψη μας και σίγουρα γίνονται με μπουκέτα στο χέρι της σκέψης απέναντι σε ότι καλούμαστε να φτιάξουμε χωρίς να γκρεμίζουμε.
Τις υπόλοιπες πρακτικές που αλλάζουν πρόσωπα διαχείρισης επάνω στις ίδιες σκέψεις ζωής, τις έχουμε βιώσει πολλές χιλιάδες χρόνια χωρίς κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα.  Διαφορετικά ως διαμαρτυρόμενοι που βλέπουν εχθρούς απέναντι σε ένα υπέροχο εαυτό, θα ζούμε επιτρέποντας να μας γοητεύουν επιλέγοντας επιθετικές τάσεις οι εκάστοτε Χίτλερ, Στάλιν, Μπους ,Φράνκο, Μπερλουσκόνι, όπως και οι άχρωμοι και άοσμοι πολιτικά Καραμανλήδες, Παπανδρέου κλπ, αλλά ακόμα και ένας ατέλειωτος κατάλογος από  ηγετίσκους συνδικάτων που κρύβουν το μπουκέτο της συλλογικής επιθυμίας για μια όμορφη ζωή που δεν γνωρίσαμε ακόμα.   Αλλά μάλλον για να "υπάρχουν" όλοι ετούτοι ακόμα τους έχουμε ανάγκη και οφείλει ο γράφων να «σκάσει» κάνοντας υπομονή μέχρι να ενηλικιωθεί η δική του αλλά και η συλλογική σκέψη ελπίζοντας (ανόητα) να μην έρθει καμιά θανατερή «ασθένεια» από την λειτουργία της σκέψης τούτης που θα οδηγήσει στην ανυπαρξία το ανθρώπινο είδος.
Αναφέρω τη ελπίδα ως ανόητη, γιατί ως είδος θα εκλείψουμε κάποια στιγμή, αλλά τούτο δεν θέλει να το δει ψύχραιμα η σκέψη μια και υπάρχει η πιθανότητα να επικρατήσουν οι ισχυρότατες γενετικά βλάττες στον πλανήτη... που ίσως δεν τις φοβόμαστε τυχαία στην θερινή καθημερινότητα.

Λέω λοιπόν να φτιάξω μια σύνθεση από ένα φαράσι και ένα μπουκέτο λουλούδια και να το αναρτήσω κάπου στο σπίτι μου μια και θα μου θυμίζει την βάσανο που οφείλω να διαβώ πριν χρησιμοποιήσω τη λέξη "Απαιτώ" από το κοινωνικό μου περιβάλλον.
Αυτή η σημειολογία που μου ήρθε στο μυαλό είναι το πλέον επικίνδυνο όπλο απέναντι στην σκέψη που παράγει την υφιστάμενη πολιτική και όχι απέναντι στους ανθρώπους. Δεν φτάνει να αλλάξουμε τον Χαλίφη χρειάζεται να διαφοροποιήσουμε το Δοβλέτι της σκέψης ενός πολιτεύματος.
Διαφορετικά θα συνεχίσουμε να αντλούμε το νερό από το πλημμυρισμένο υπόγειο με τους τρύπιους κουβάδες της σκέψης μας.

Μακάρι να μη συμφωνούσα με τούτη τη σκέψη που δεν είναι και τόσο αισιόδοξη για την πορεία του ανθρώπινου είδους και σίγουρα δεν χαϊδεύει την αντίληψη της εικόνας που έχουμε για τον εαυτό μας. Υπόσχομαι σε κατοπινό άρθρο να γράψω κάτι που θα χαρούμε καλύτερα τα ζωτικά ψεύδη ώστε να διασκεδάσουμε λίγο βρε αδερφέ και όχι να ψυχοπλακωνόμαστε ...
Τυχαία άλλωστε γελάμε στην τηλεόραση σε προγράμματα διασκέδασης;
Θα γράψουμε και τέτοια υπομονή ...


Σημείωση
(Βλάττα : Κατσαρίδα)