.
Εκείνη την εποχή στις αρχές του Απριλίου έκανα την θητεία μου στο Ελληνικό μας Ναυτικό και κλήθηκα ως εγγράμματος να συμμετάσχω στην Εθνική μας Απογραφή. Ένα στρατιωτικό φορτηγό φιλοξένησε στην καρότσα του εμένα μαζί με τα υπόλοιπα κομμάτια των εγγράμματων ναυτών και μας οδήγησαν σε μια αγροτική περιοχή της Σαλαμίνας δίνοντας την οδηγία μέχρι το βράδυ να έχουμε απογράψει τα άτομα που έμεναν στα σκόρπια σπίτια της περιοχής.
Στην κυβέρνηση τότε ήταν ο Γεώργιος Ράλλης που επέδειξε μια πολιτική αξιοπρέπεια λίγους μήνες αργότερα δηλώνοντας
«Δεν θέλω ου» όταν το κοπάδι των ψηφοφόρων του αποδοκίμαζε το μαντρί του τότε θεωρητικά επαναστατικού ΠΑΣΟΚ.
Εμείς ως κληρωτοί παίδες της πατρίδος δεν είχαμε εμφανή πολιτική κρίση μια και ο υπουργός Εθνικής Αμύνης μας κος Ευάγγελος Αβέρωφ δεν είχε καμία ανοχή στις εκφράσεις που έδιναν ένα στίγμα συμπάθειας προς τους κομμουνιστο – συμμορίτες. Αυτό το καταλάβαμε καλύτερα όταν αποβιβαστήκαμε ως ναυτόπαιδες σε άγημα στα Ηρωϊκά Ψαρά δύο μήνες αργότερα για την επέτειο του ολοκαυτώματος και μέσα σε ένα λαμπρό ήλιο πλέον της μιας ώρας ακούγαμε τις πολιτικές του νουθεσίες για τον κίνδυνο του κομμουνισμού έχοντας το όπλο επ’ ώμου.
Πάντως αν με ρωτούσε κάποιος τώρα θα του έλεγα πως εκείνη η περίοδος της ανόητης προπαγάνδας ήταν πολύ πιο αθώα από την σημερινή παγκοσμιοποίηση που με μειλίχιο τρόπο καταδυναστεύουν ζωές οι προοδευτικοί (θεωρητικώς) Σοσιαλιστές.
Μας εκφόρτωσε λοιπόν το μεταφορικό όχημα και ξαμοληθήκαμε να χτυπάμε πόρτες και να βρίσκουμε χαμογελαστούς ανθρώπους που απαντούσαν στις ερωτήσεις μας διακόπτοντας συνέχεια την απογραφή με την ερώτηση τι να σου προσφέρω. Τελικά δεν υπήρχε περίπτωση να μην πάρεις ένα γλυκάκι, μια μπυρίτσα ή ότι άλλο ποτό διέθετε το σπίτι με ένα μικρό μεζέ. Θα έλεγα ότι υπήρχε τεράστια δυσκολία να σε αφήσουν να φύγεις από το σπίτι τους μια και η χαρά τους ήταν μεγάλη κάτι σαν γιορτή.
Σήμερα στην αντίστοιχη απογραφή μετά από τριάντα χρόνια, διάβαζα στο διαδίκτυο ότι καλό θα ήταν να ζητάμε ενυπόγραφα από τους απογραφείς ότι δεν είναι απατεώνες χρησιμοποιώντας τα προσωπικά μας δεδομένα για σκοπούς πέραν της απογραφής. Έχουν αγριέψει οι άνθρωποι και δεν ξέρουν προς τα πού να κατευθύνουν τον φόβο που αισθάνονται για την προσωπική τους αστάθεια μέσα στο αβέβαιο πολιτικό περιβάλλον της χώρας μας. Αγωνίζονται οι συγγραφείς του διαδικτύου μεταξύ τους να δώσουν πρώτοι την χειρότερη είδηση που συμβαίνει αυτή τη στιγμή νομίζοντας ότι με αυτόν τον τρόπο σώνουν την κατάσταση. Από την μια έχουμε μια τηλεόραση που με την πνευματική μαριχουάνα της προωθεί όλους τους ατάλαντους ηλίθιους να γίνουν αστέρες της μιας βδομάδας και από την άλλη έχουμε την βία της ιντερνετικής επανάστασης που ως «άλλοι αγωνιστές» του 1821 κατακεραυνώνουν ανώνυμα τα κακώς κείμενα. Μερικοί νοιώθουν κοντά και στο φρόνημα των τριακοσίων πολεμιστών του Λεωνίδα φυλάσσοντας τις Θερμοπύλες των παραλιακών μαγαζιών και της χαράς φτηνής μετακίνησης με το κάμπριο που τώρα δεν έχουν την δυνατότητα της χρήσης τους.
Εκείνοι οι παππούδες και οι γιαγιάδες που το χαμόγελο τους μας υποδέχθηκε τριάντα χρόνια πιο παλιά είχαν περάσει δύο παγκόσμιους πολέμους, εξορίες, πείνα και συνεχόμενη ανέχεια αλλά ήξεραν να κουμαντάρουν τις ατομικές τους ανάγκες λίγο καλύτερα από τους σημερινούς στερημένους καταναλωτές.
Το χέρι μου κτύπησε μερικές φορές το ρόπτρο σε μια αυλόπορτα για να ξεπροβάλει από το σπίτι ένα ήρεμο πρόσωπο γύρω στα ογδόντα χρόνια ζωής και να στείλει το χαμόγελο του στο άκουσμα «Καλησπέρα για την απογραφή είμαι». Φυσικά επαναλήφθηκε το ίδιο σκηνικό πριν ακόμη ανοίξω τα τσαλακωμένα πλέον χαρτιά μου απαιτώντας το κέρασμα που ήθελε να προσφέρει η ψυχή του. Όση ώρα του έκανα τις λιγοστές (σε σχέση με σήμερα) ερωτήσεις απαντούσε κοιτάζοντας τη στολή μου και το καπέλο που είχα αφημένο δίπλα μου. Τα μάτια του σαν να έκαναν μια βουτιά στο χρόνο και να ήσαν στο παρόν μόνο για τις ανάγκες των αξιοπρεπών απαντήσεων της απογραφής. Σαν τελείωσα πήρε μια ανάσα και μου είπε «Ήμουν και εγώ ναύτης» και άρχισε να μου λέει την ιστορία του για την εποχή που ήταν Βασιλικό το ναυτικό και τα πλοία κινούνταν με κάρβουνο. Σηκώθηκε κάποια στιγμή λέγοντας μου ότι έρχεται και μετά από ένα σύντομο γρύλισμα ενός μεντεσέ έφερε στο χέρι του μια ναυτική κολλαρίνα που είχε πιάσει το χέρι του από την στολή του. Δεν θα μπορούσα να είμαι υπηρεσιακός με τον παππού μια που εκείνο το μνημόσυνο των νιάτων του ήθελα να του το αφιερώσω με όλη την αξία που του άρμοζε. Άλλωστε ήταν το προ τελευταίο σπίτι που επισκεπτόμουν έχοντας ακόμη ένα που έμαθα ότι ήταν ακατοίκητο μια και χρησιμοποιείτο ως θερινή κατοικία.
Δεν θυμάμαι μετά από τόσα χρόνια τα λόγια του χαμογελαστού παππού, όμως μου έχει εντυπωθεί η χαρά για τη ζωή που εξέπεμπε και η άχρονη αντιμετώπιση του για τις χαρές της ζωής. Ένοιωθε πως βρισκόταν σε μια ταύτιση με τα νιάτα.
Αργότερα όταν διάβασα το ποίημα του Καβάφη «Πολύ σπανίως» έμαθα πως ο έρωτας για ζωή δεν είναι προνόμιο των νιάτων, αλλά απαραίτητο στοιχείο της ίδιας της ζωής που μας περιλαμβάνει μαγικά όλους. Θυμάμαι πόσο υγρή ήταν η ευχή που έδινε στο τσούγκρισμα του ποτηριού σαν έλεγε «στην υγειά σου παιδί μου» που σε έκανε να νιώθεις την ενότητα μιας ζωής που έδυε μαζί με αυτήν που ξεκινούσαν τα όνειρα της.
Στα χρόνια που πέρασαν μέσα από μια σειρά εμπειρίες μου κράτησα σε ένα μικρό κομμάτι του μυαλού μου την ανατολή στη ζωή έστω και αν όλα μοιάζουν γύρω να σκοτεινιάζουν και πάλεψα πολύ να το κρατήσω ζωντανό όταν ο φόβος ήθελε να το κάνει να χαθεί για πάντα.
Άλλωστε δεν ορίζουμε εμείς τον κύκλο του ήλιου αν θα βρισκόμαστε μπροστά στην επόμενη του ανατολή είτε όχι. Η εποχή μας έχει θέσει την ατομική μας ζωή σε τέτοια αλαζονική κυριαρχία που κρίνουμε την ομορφιά του κόσμου από την δική μας δυναμική να καταναλώνουμε την ευζωία μας.
Εκείνο το σούρουπο που τελειώσαμε την εργασία μας, όλοι οι εγγράμματοι ναύτες είχαν το ίδιο πρόβλημα ευθυμίας από τα κεράσματα των κατοίκων. Ακόμη και τα σπίτια που είχαν εμφανή την δυστυχία από προβλήματα υγείας είχαν την διάθεση να προσφέρουν ένα μικρό κέρασμα γιατί κάτι άλλαζε στην καθημερινότητα τους από τα χαμόγελα των ναυτόπαιδων που μπορούσαν να τα διακρίνουν ως μια άλλη εκδοχή της δύσκολης ζωής.
Σήμερα αν εμείς δεν είμαστε καλά νοιώθουμε πως δεν δικαιούται να είναι κανένας άλλος χαμογελαστός γιατί καταρρέει το κέντρο του σύμπαντος που σαφώς είναι ο καταναλωτικός και απαίδευτος εαυτός μας.
Τριάντα χρόνια πέρασαν και ένας λαός άφησε την ευκολία από λύσεις που θα αναλάμβαναν άλλοι γι αυτόν να γίνει ράθυμος και να συνωστίζεται να ψηφίσει την ευζωία του και την συμμετοχή του στο όραμα του λαϊκού καπιταλισμού έστω και αν τον υλοποιούσαν υποτιθέμενες Σοσιαλιστικές κυβερνήσεις. Φτάσαμε να γρυλίζουμε απειλητικά σε κάθε χαμόγελο που μας πλησιάζει γιατί δεν έχουμε περίσσευμα κατανόησης και ασφάλειας για τον ίδιο μας τον εαυτό.
Αν λίγο πιστεύαμε στον εαυτό μας κυβερνήσεις όπως αυτές που ροκανίζουν την ευρύτερη παιδεία και την αξιοπρέπεια της σκέψης μας δεν θα έμεναν ούτε για περίοδο χάρητος στην εξουσία. Όμως το πείραμα θέλει να βράζει ο βάτραχος σιγά – σιγά σε ένα νερό που ανεβαίνει σταδιακά η θερμοκρασία του. Η ραθυμία και η παραίτηση γίνονται συνώνυμα των αξιών ζωής του κάθε ανθρώπου και έτσι τα μέτρα εξανδραποδισμού της σκέψης μας φτάνουν στο σημείο βρασμού ενώ εμείς ήδη είμαστε μέσα στο καζάνι που έχουν στήσει για τον αφανισμό της ελευθερίας μας.
Βέβαια τα ξύλα και το στήσιμο του συστήματος που μας βράζει τα κουβαλήσαμε μόνοι μας παίρνοντας τα χρήματα της ευζωίας μας που δεν χρειάζονταν (τότε) να ρωτήσουμε τότε γιατί μας τα δίνουν…
Τώρα έχουμε κατασκευάσει το νέο Άουσβιτς χάνοντας μέσα μας τις φωνές σαν και του Ιάκωβου Καμπανέλλη για πάντα και πιστεύοντας πως θα έρθει ένας καλός να διακονήσει την ματαιοδοξία μας.
Ο Οδυσσέας σαν πέρασε την δοκιμασία του Πολύφημου από «Κανένας» που ήταν στάθηκε καμαρωτός στην πλώρη και του φώναξε λεύτερος πως τώρα πρέπει να ξέρει πως τον τύφλωσε ο Οδυσσέας ο γιος του Λαέρτη. Τι ποσοστό από εμάς που στηρίξαμε δουλοπρεπώς μονοκομματικές κυβερνήσεις και με την προσήκουσα οσφυο-καμψία βόλεψε την τζάμπα ευζωία μας έχει το θάρρος να σταθεί ορθό και από το ανώνυμο τίποτα να πει το όνομα του καμαρώνοντας για τους άθλους του;
Ακόμη και ένα σημαντικό ποσοστό της προβεβλημένης γενιάς που βρέθηκε στην αντάρα της μεταπολίτευσης εξαργύρωσε την ιστορική της συμμετοχή ατιμώρητα με κυβερνητικές λοβιτούρες και ανήθικη ευζωία. Όσο φταίει ο κλέφτης άλλο τόσο φταίει και ο τσιλιαδόρος που στην προκείμενη περίπτωση ήταν ο ίδιος ο σημερινός επαναστάτης και πριν λίγα χρόνια ο μετέχων της αλητείας του χρηματιστηρίου.
Σήμερα λοιπόν μια ερώτηση που θα ήταν χρήσιμη στην προσωπική μας απογραφή θα ήταν «Αν είμαστε περήφανοι για την ζωή που έχουμε κάνει μέχρι αυτή τη στιγμή».
Θα έλεγα ότι σήμερα απογράφεται η ικανότητα μας να καταλαβαίνουμε πίσω από τις ανάγκες της κατανάλωσης μας την ομορφιά της ίδιας της ζωής που περνά απαρατήρητη μέσα από τη σκέψη μας. Οι μόνοι που δεν φταίνε είναι οι φυσικοί απογραφείς (επισκέπτες μας) που κάνουν όλο αυτό τον κόπο για λίγα ευρώ που διαθέτει η κυβέρνηση στο χρόνο που θα τους απασχολήσει.
Αν θέλουμε να γίνουμε επαναστάτες θα φανεί στην κάλπη και όχι στις διαδικτυακές κορώνες και στους τσαμπουκάδες εκεί που δεν κινδυνεύει ο εαυτός μας. Μάθαμε όμως την βία της ανωνυμίας και ετούτο το ξέρουν καλά οι επικυρίαρχοι και μας εκτονώνουν την απαίδευτη επαναστατικότητα σε όνειρα που πλάθουν παίζοντας με τις αδυναμίες μας. Κάποια στιγμή μετά από πολύ πόνο στις γενιές , θα μάθουμε ότι δεν αρκεί να λέμε πως δεν συμφωνούμε αλλά να έχουμε και την ευθύνη να προτείνουμε πράγματα που τα ακολουθούμε στην ατομική μας ζωή.
Το όραμα ενός παγκόσμιου σοσιαλισμού ή μιας οικολογικής συνείδησης είναι θεωρίες χωρίς αντίκρισμα σαν στην προσωπική μας ζωή δεν γνωρίζουμε τι σημαίνει σχέση όντας μόνοι συναισθηματικά και σαφώς είναι υποκριτικές οι ιδεολογικές ταυτίσεις σαν είμαστε ιδιοκτήτες μιας λάθρα ευζωίας …
Ως τελευταία σκέψη θα ήθελα να καταγράψω ότι ουδεμία σχέση έχουν οι άνθρωποι που σε μια άλλη εποχή πάλεψαν για τις ιδέες τους με όσους από εμάς δηλώνουμε ομοϊδεάτες τους εξαγνίζοντας την άχρηστη ζωή μας με τις οικειοποιημένες θυσίες τους … Τα πάντα κρίνονται στο σήμερα μας και στις έμπρακτες επιλογές της ατομικής μας ζωής που στην προέκταση της γίνεται συλλογική.
Ας ψάξουμε για διαφορετική αντιμετώπιση των κλασικών Σοφών, των γενναίων πολεμιστών της αρχαιότητας και των σύγχρονων μαρτύρων της ελευθερίας από την απελευθέρωση του Τουρκικού ζυγού μέχρι των χαρακωμάτων του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου εναντίον της τότε Γερμανικής κατοχής.
Όλοι ετούτοι που έδωσαν τη ζωή τους, δεν ανήκουν σε καμία "σφραγίδα" που πίσω της κρύβονται ευτελείς στοχεύσεις και ίντριγκες ντυμένες με μεγάλα λόγια που έχουν συμβάλει καθοριστικά στα χάλια που αντιμετωπίζουμε σήμερα ως χώρα πνευματικά κουρελήδων και ηθικά φοβισμένων ιδιοτελών ατόμων.
Καλή απογραφή των ατομικών μας σκέψεων μια και από εκεί ξεκινούν τα πάντα.
Πρόσθετες πληροφορίες
Το πείραμα του Βατράχου
Πως ο Κανένας έγινε Οδυσσέας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δεν επιτρέπονται νέα σχόλια.