.
Το παιδικό μπολ ήταν μπροστά στην τετράχρονη κόρη μου που έτρωγε με πολύ κέφι την ριζόσουπα της. Είχα τελειώσει το δικό μου πιάτο και την ρωτούσα σκόρπια θέματα που αφορούσαν την άμεση καθημερινότητα της.
Σε κάποια στιγμή είχε μια δυσκολία να πιάσει από τον πάτο του σκεύους το υπόλοιπο της σούπας και αξιοποιώντας το ως πρόφαση για να εισπράξει τρυφερότητα μου είπε με όλο νάζι «Θα μου την ταΐσεις;» Μετακίνησα την καρέκλα μου πιο κοντά της και αρχίσαμε να παίζουμε τρώγοντας δίνοντας στο κουτάλι διάφορους ήχους σαν έφτανε στο στόμα της. Έγινε τραίνο, αεροπλάνο , πουλί, μέλισσα, γάιδαρος και ότι άλλο μπορεί να έχει μια παιδική φαντασία που ζει μέσα από το παιχνίδι, φροντίζοντας να υλοποιώ με άμεση ανταπόκριση την επιθυμία της για μεταμόρφωση του κουταλιού με τον κατάλληλο ήχο που διάλεγε την ώρα που έπαιρνε το δρόμο από το πιάτο ίσια στο στόμα της. Σε μια στιγμή σταμάτησα τις ηχητικές μεταμορφώσεις του κουταλιού και ρώτησα με σοβαρότητα «Τι τρως;» για να πάρω την σίγουρη απάντηση «Θούπα».
Η απαιτούμενη σοβαρότητα του παιχνιδιού συνέχισε να είναι στο πρόσωπο μου επαναλαμβάνοντας την ερώτηση «Τι μου είπες δεν κατάλαβα;» Τα μάτια της άνοιξαν επάνω σε ότι δεν μπορούσε να κατανοήσει από την άσχετη ερώτηση μου για να επανέλθω στο «Τι τρως;» που μαζί με ένα μικρό μειδίαμα απάντησε εκ νέου «Θούπα». Το παιχνίδι συνεχίστηκε με την ίδια ερώτηση «τι μου είπες;» ακολουθώντας η ίδια απάντηση με μόνη διαφορά ότι ανέβαινε η διάθεση του παιχνιδιού μοιάζοντας να μην έχει τέλος αυτή την επανάληψη. Πρόσεξα ότι είχε βαρεθεί κάποια στιγμή να παίζει με την ίδια ατάκα προσπαθώντας να μου εξηγήσει τι έτρωγε, οπότε στην τελευταία ερώτηση μου «τι τρως;» έκανε μια μικρή παύση αφήνοντας το χαμόγελο της να μεγαλώσει κάτω από μια πονηρή ματιά και μου απάντησε «Ρύζι». Είχε δώσει τέλος σε αυτή την ομηρία επανάληψης του παιχνιδιού που στηριζόταν στην δική μου υποτιθέμενη μη κατανόηση, βρίσκοντας ένα νέο λεκτικό τόπο να κοινωνήσει την αλήθεια της.
Εν τω μεταξύ είχε τελειώσει και το περιεχόμενο του μπολ δηλαδή η «Θούπα» που έγινε αφορμή για το παιχνίδι μας ετούτο.
Αν σας έγραφα ότι η παρατήρηση της πηγαίας έκφρασης των παιδιών αποτελεί ένα καλό μάθημα για τις αρτηριοσκληρωτικές εμμονές που έχουμε οι ενήλικες επάνω στις απόψεις μας δεν θα ήταν υπερβολή. Συνήθως αντιμετωπίζουμε τα μικρά παιδιά με την γνωστική εποπτεία του ενήλικα που στην ουσία της είναι για τα γέλια μια και αυτή η ανεπάρκεια μας έχει καταφέρει να έχουμε επικοινωνίες τύπου Βαβέλ καθώς και μια ζωή που δηλώνουμε πως δεν αντέχουμε μέσα της, ενώ την υπηρετούμε πιστά στην πραγματικότητα.
Μαθαίνουμε ένα «μότο» που το κάνουμε σλόγκαν στη ζωή μας και μέσα από αυτό προσπαθούμε να ερμηνεύσουμε τον κόσμο, τις ανάγκες μας και τις φαντασιώσεις που έχουμε για ότι δεν παρατηρούμε πραγματικά γύρω μας.
Ίσως έχετε προσέξει πως τα τελευταία χρόνια οι ατάκες των υποτιθέμενων ανθρώπων που σκέφτονται είναι συνήθως μια πρόταση που περιλαμβάνει ένα ευφυολόγημα και μέσα από αυτό ζητάνε επίμονα την αίσθηση του «Δοξάστε με». Ανάλυση για το πώς σκέφτονται, τι θέλουν να πουν θεωρείται πως δεν αποτελεί μια «ιν» συμπεριφορά. (Άλλωστε μόνο οι βλάκες δεν καταλαβαίνουν την δική μας σοφία)
Το κυριότερο είναι πως δεν ακούμε τις αντιδράσεις των άλλων και σίγουρα έχουμε αδυναμία να υποστηρίξουμε τα πιστεύω μας πέρα από την χρήση ευφυολογημάτων, φοβικών αντεγκλήσεων ή ως συνηθέστερη επιλογή έχουμε την σιωπή (με ψηλά το κεφάλι) σε ότι δεν κατανοούμε (απειλούμενοι) από την επικοινωνία των άλλων. Μου έχει τύχει πολλές φορές να κάνω σχόλια στο διαδίκτυο που είναι σαν να μην τα διάβασαν οι αποδέκτες τους μια και υπάρχει αδυναμία να γείρουν λίγο τη σκέψη τους και να έρθουν «κόντρα» στις αλαζονικές τους βεβαιότητες. Τα παιδιά όμως έχουν την διάθεση να μας βλέπουν με τα μάτια της καρδιάς τους και να δέχονται να παίξουν μαζί μας ή ακόμη να δυσκολευτούν χωρίς να υπολογίζουν στην προστασία της αυτό-εικόνας τους.
Αν κάναμε ένα αντίστοιχο παιχνίδι με το «τι τρως» και το μετατρέπαμε σε «τι είσαι;» θα γελούσε το χείλη του κάθε πικραμένου αν είχε την στοιχειώδη παρατήρηση στην ανάπηρη γραμμική σκέψη που ενσωματώνει το Εγώ του ερωτώμενου.
Τι είσαι λοιπόν; Είναι το ερώτημα για να ακούσουμε Νεοφιλελεύθερος, Κομμουνιστής, Αναρχικός, Μάγκας, Καλός άνθρωπος, ταλαιπωρημένος, ερωτευμένος, άτυχος, αγωνιστής κ.ο κ.
Αν ρωτήσουμε σε συνέχεια στην ίδια λογική του προηγούμενου παιδικού παιχνιδιού «τι μου είπες;» μετατρέποντας το σε μια πιο ευγενική έκφραση της σύμβασης που έχει η ζωή χρησιμοποιώντας τη λέξη «δηλαδή;» τα πράγματα αρχίζουν να σκουραίνουν. Θα λάβουμε εκ νέου την ίδια απάντηση λες και είναι κουφός ο ερωτών προσθέτοντας δίπλα της την έκφραση «δεν καταλαβαίνεις;»
Όσο χρόνο και να σπαταλήσουμε να ρωτάμε τι εννοεί με την δήλωση του για το «τι είναι» το μόνο που θα καταφέρουμε είναι να τον κάνουμε να θυμώσει για το χαμηλό επίπεδο που του προσφέρουμε ως συζήτηση μια και για αυτόν είναι όλα λυμένα μέσα από την έκφραση του που τον χαρακτηρίζει και τον περιλαμβάνει μέσα στην υποκειμενική του σαφήνεια.
Αν συναντήσετε άνθρωπο που έχει την ικανότητα να απαντά χωρίς να νοιώθει την ανάγκη να σας απαξιώσει σε τρία συνεχόμενα «δηλαδή» της κουβέντας σας θεωρώ ως πιο απλό να είναι ένας συγκροτημένος άνθρωπος και το πιο ευχάριστο (ως συνάντηση) θα είναι να έχετε βρει ένα άνθρωπο που κατέχει ως άθλημα της μερικής εποπτείας της σκέψης του , άρα βρίσκεται μέσα στο ατέλειωτο διάβα της φιλοσοφίας. Αυτούς τους ανθρώπους προσωπικά στη ζωή μου δεν τους αφήνω να χαθούν μια και είναι η καλύτερη βακτηρία να ανακαλύψω την άγνοια μου και να την μετατρέψω σε ουσιαστικά ερωτήματα. Οι απαντήσεις έρχονται πάντα χωρίς άγχος αρκεί να ξέρω τι ρωτώ.
Η πολιτική σκέψη (γύρω μας) που προβάλλεται ως ξύλινη χρησιμοποιώντας λόγια χωρίς καμία ουσία μέσα από στερεότυπες εκφράσεις του εκάστοτε πολιτικού χώρου, αποτελεί μια θλιβερή αδυναμία στην στοιχειώδη ικανότητα να είναι ο εκφραστής της παιδί.
Αυτή η λοβοτομημένη ενήλικη εμφάνιση της σκέψης καθιστά κάθε εκφραστή της ένα από τα ζόμπι που ταλανίζουν τις ζωές μας.
Το ίδιο ακριβώς ως παθογένεια σκέψης βρίσκεται και στον αντίλογο του ξύλινου κομματικού λόγου από τους αφιονισμένους αγωνιστές του «περίπου θέλω» που απαντώνται τελευταία όλο και πιο συχνά στις αγωνιστικές κινητοποιήσεις των διαμαρτυρομένων απέναντι στους εξουσιαστές που κρύβονται με ψεύτικη σοβαρότητα από την αποτυχημένη πολιτική τους. Για να το κάνουμε πιο σαφές ένα σύνθημα που χρησιμοποιήθηκε τελευταία στις συγκεντρώσεις των ακηδεμόνευτων διαμαρτυρομένων και ήταν το «Γιώργο μαλάκα δεν ήρθαμε για πλάκα» ενώ ακούγεται πολύ δροσερό , όμορφο και με διάθεση ανατροπής, στο πρώτο ουσιαστικό «δηλαδή;» αρχίζει να κουτσαίνει. Βέβαια αν γλυτώσεις την κατηγόρια του συντηρητικού και υποταγμένου χαφιέ στο σύστημα, μάλλον θα υποστείς την αδιαφορία του «αγωνιστή» για την απολιτική σου ερώτηση, μια και μερικά πράγματα είναι έτσι γιατί έτσι τα λέμε.
Η πολιτική σκέψη εκτός από τους επαίτες ευζωίας χωρίς προτάσεις, έχει φτάσει να είναι (για τους υποτιθέμενα σκεπτόμενους πολιτικά) μια αναζήτηση ευφυούς διαχείρισης του βόθρου που μας έχει κάνει να μην μπορούμε να πάρουμε ανάσα. Περίπτωση ψαξίματος ώστε να αξιοποιούμε διαφορετικά τα περιττώματα της σκέψης μας και να μην είναι ανυπόφορα δεν υφίσταται στην θέαση των ανθρώπων που δεν έχουν το χιούμορ και την παρατήρηση των τετράχρονων για να στοιχήσουν μια διαφορετική προσέγγιση σε ότι τους απασχολεί στη ζωή.
Κάποτε είχα ακούσει την πεποίθηση πως η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού για να νιώσω μεγάλη θλίψη μια και δεν αναρωτήθηκε κανένας αν το εφικτό εξαρτάται από την περιοριστική σκέψη ηγετών και ηγεμονευόμενων. Αφού αποφασίσαμε (μετά ΔΝΤ) λοιπόν όλοι ότι είμαστε ανίκανοι, το εφικτό μας είναι παραδώσουμε σε ένα παγκόσμιο ίδρυμα την διατροφή και συνέχιση της ανυπόληπτης ζωής μας χωρίς όνειρα και σκέψεις υπέρβασης της συνήθειας.
Αυτή η κοινωνία που ψάχνει για οικονομικές λύσεις μέσα από μοντέλα που δεν τα κατανοεί ενώ τα αναπαράγει μέσα από την υποτιθέμενη επάρκεια του γνωστικού υπόβαθρου των εκφραστών της, είναι ανίκανη να διαβάσει ένα κείμενο της Κικής Δημουλά και να μας πει χωρίς να ιδρώνει (από την αγωνία να ξεφύγει του βασάνου) τι κατάλαβε… η για να το πω καλύτερα να απαντήσει στο προηγούμενο ερώτημα «Τι είσαι;»
Αυτή η κοινωνία είναι ανίκανη να δει ότι η μοναξιά της είναι το αποτέλεσμα επιλογής του μοντέλου σκέψης που λειτουργεί μέσα από μια αδηφάγα κτήση των πάντων χωρίς κόστος από το άτομο, την κοινωνική ομάδα, την επικράτεια των ψηφοφόρων.
Αυτή η κοινωνία μετέτρεψε την ποίηση σε αηδιαστική προβολή της ατομικής ανεπάρκειας αβόλευτων ψυχών και τους δοξάζουν οι προβεβλημένοι ψαράδες ως αντίστοιχες με αυτούς εκτρωματικές προσωπικότητες προφέροντας μια παιδεία έκπτωσης σε ένα λαό χωρίς επιλογές. Ψαράδες σκουπιδιών είναι όσοι χρησιμοποιούν τα μέσα που διαθέτουν για να προβάλλουν ως σπουδαίο ότι τους ταιριάζει στην φτωχή από πληρότητα ζωή τους.
Αυτός ο λαός της εν λόγω κοινωνίας είναι ανίκανος να αμφισβητήσει ότι φασιστικό του έχουν ορίσει ως θεσμούς (δηλαδή ως προστατευμένα συμφέροντα) και μένει μόνο σε κορώνες αντιπολιτευτικές που τον κάνουν απλά έναρθρο κύνα και ουδέποτε μπορεί να γίνει επιτυχημένα Κυνικός στην φιλοσοφική του θέαση.
Στο ερώτημα με ποιους μπορεί κάποιος να πάει και ποιους να αφήσει για να ψάξει την «άσπρη μέρα» του, η απάντηση είναι πως δεν αφορά τους άλλους η λύση του προβλήματος του , μια και ο τρόπος της προσωπικής του σκέψης έχει παράγει το βόθρο στον οποίο συνεχώς βουλιάζει ως άτομο, ως κοινωνική ομάδα και ως επικράτεια ανίκανων σε κρίση ψηφοφόρων.
Θα έλεγα ότι χάσαμε την ικανότητα να ακούμε και να παίζουμε στην ζωή μας χωρίς να φοβόμαστε με ότι είναι καινούργιο και σαφώς εξελίξιμο… με άλλα λόγια τα κάναμε «Θούπα» και θέλει πολλά κότσια να δούμε ότι αυτός ο χυλός περιέχει εκτός από την έλλειψη μας και κάτι άλλο θρεπτικό μέσα του όπως ας πούμε το «Ρύζι»
Υ.Γ
Με αφορμή την αναζήτηση εικόνας για το θέμα προσφέρω ένα χώρο που μας μαθαίνει πώς να φτιάχνουμε την Θούπα από ρύζι.
http://syntages.tumblr.com/post/359576234/suntagi-soupa-ruzi-avgolemono
Σε κάποια στιγμή είχε μια δυσκολία να πιάσει από τον πάτο του σκεύους το υπόλοιπο της σούπας και αξιοποιώντας το ως πρόφαση για να εισπράξει τρυφερότητα μου είπε με όλο νάζι «Θα μου την ταΐσεις;» Μετακίνησα την καρέκλα μου πιο κοντά της και αρχίσαμε να παίζουμε τρώγοντας δίνοντας στο κουτάλι διάφορους ήχους σαν έφτανε στο στόμα της. Έγινε τραίνο, αεροπλάνο , πουλί, μέλισσα, γάιδαρος και ότι άλλο μπορεί να έχει μια παιδική φαντασία που ζει μέσα από το παιχνίδι, φροντίζοντας να υλοποιώ με άμεση ανταπόκριση την επιθυμία της για μεταμόρφωση του κουταλιού με τον κατάλληλο ήχο που διάλεγε την ώρα που έπαιρνε το δρόμο από το πιάτο ίσια στο στόμα της. Σε μια στιγμή σταμάτησα τις ηχητικές μεταμορφώσεις του κουταλιού και ρώτησα με σοβαρότητα «Τι τρως;» για να πάρω την σίγουρη απάντηση «Θούπα».
Η απαιτούμενη σοβαρότητα του παιχνιδιού συνέχισε να είναι στο πρόσωπο μου επαναλαμβάνοντας την ερώτηση «Τι μου είπες δεν κατάλαβα;» Τα μάτια της άνοιξαν επάνω σε ότι δεν μπορούσε να κατανοήσει από την άσχετη ερώτηση μου για να επανέλθω στο «Τι τρως;» που μαζί με ένα μικρό μειδίαμα απάντησε εκ νέου «Θούπα». Το παιχνίδι συνεχίστηκε με την ίδια ερώτηση «τι μου είπες;» ακολουθώντας η ίδια απάντηση με μόνη διαφορά ότι ανέβαινε η διάθεση του παιχνιδιού μοιάζοντας να μην έχει τέλος αυτή την επανάληψη. Πρόσεξα ότι είχε βαρεθεί κάποια στιγμή να παίζει με την ίδια ατάκα προσπαθώντας να μου εξηγήσει τι έτρωγε, οπότε στην τελευταία ερώτηση μου «τι τρως;» έκανε μια μικρή παύση αφήνοντας το χαμόγελο της να μεγαλώσει κάτω από μια πονηρή ματιά και μου απάντησε «Ρύζι». Είχε δώσει τέλος σε αυτή την ομηρία επανάληψης του παιχνιδιού που στηριζόταν στην δική μου υποτιθέμενη μη κατανόηση, βρίσκοντας ένα νέο λεκτικό τόπο να κοινωνήσει την αλήθεια της.
Εν τω μεταξύ είχε τελειώσει και το περιεχόμενο του μπολ δηλαδή η «Θούπα» που έγινε αφορμή για το παιχνίδι μας ετούτο.
Αν σας έγραφα ότι η παρατήρηση της πηγαίας έκφρασης των παιδιών αποτελεί ένα καλό μάθημα για τις αρτηριοσκληρωτικές εμμονές που έχουμε οι ενήλικες επάνω στις απόψεις μας δεν θα ήταν υπερβολή. Συνήθως αντιμετωπίζουμε τα μικρά παιδιά με την γνωστική εποπτεία του ενήλικα που στην ουσία της είναι για τα γέλια μια και αυτή η ανεπάρκεια μας έχει καταφέρει να έχουμε επικοινωνίες τύπου Βαβέλ καθώς και μια ζωή που δηλώνουμε πως δεν αντέχουμε μέσα της, ενώ την υπηρετούμε πιστά στην πραγματικότητα.
Μαθαίνουμε ένα «μότο» που το κάνουμε σλόγκαν στη ζωή μας και μέσα από αυτό προσπαθούμε να ερμηνεύσουμε τον κόσμο, τις ανάγκες μας και τις φαντασιώσεις που έχουμε για ότι δεν παρατηρούμε πραγματικά γύρω μας.
Ίσως έχετε προσέξει πως τα τελευταία χρόνια οι ατάκες των υποτιθέμενων ανθρώπων που σκέφτονται είναι συνήθως μια πρόταση που περιλαμβάνει ένα ευφυολόγημα και μέσα από αυτό ζητάνε επίμονα την αίσθηση του «Δοξάστε με». Ανάλυση για το πώς σκέφτονται, τι θέλουν να πουν θεωρείται πως δεν αποτελεί μια «ιν» συμπεριφορά. (Άλλωστε μόνο οι βλάκες δεν καταλαβαίνουν την δική μας σοφία)
Το κυριότερο είναι πως δεν ακούμε τις αντιδράσεις των άλλων και σίγουρα έχουμε αδυναμία να υποστηρίξουμε τα πιστεύω μας πέρα από την χρήση ευφυολογημάτων, φοβικών αντεγκλήσεων ή ως συνηθέστερη επιλογή έχουμε την σιωπή (με ψηλά το κεφάλι) σε ότι δεν κατανοούμε (απειλούμενοι) από την επικοινωνία των άλλων. Μου έχει τύχει πολλές φορές να κάνω σχόλια στο διαδίκτυο που είναι σαν να μην τα διάβασαν οι αποδέκτες τους μια και υπάρχει αδυναμία να γείρουν λίγο τη σκέψη τους και να έρθουν «κόντρα» στις αλαζονικές τους βεβαιότητες. Τα παιδιά όμως έχουν την διάθεση να μας βλέπουν με τα μάτια της καρδιάς τους και να δέχονται να παίξουν μαζί μας ή ακόμη να δυσκολευτούν χωρίς να υπολογίζουν στην προστασία της αυτό-εικόνας τους.
Αν κάναμε ένα αντίστοιχο παιχνίδι με το «τι τρως» και το μετατρέπαμε σε «τι είσαι;» θα γελούσε το χείλη του κάθε πικραμένου αν είχε την στοιχειώδη παρατήρηση στην ανάπηρη γραμμική σκέψη που ενσωματώνει το Εγώ του ερωτώμενου.
Τι είσαι λοιπόν; Είναι το ερώτημα για να ακούσουμε Νεοφιλελεύθερος, Κομμουνιστής, Αναρχικός, Μάγκας, Καλός άνθρωπος, ταλαιπωρημένος, ερωτευμένος, άτυχος, αγωνιστής κ.ο κ.
Αν ρωτήσουμε σε συνέχεια στην ίδια λογική του προηγούμενου παιδικού παιχνιδιού «τι μου είπες;» μετατρέποντας το σε μια πιο ευγενική έκφραση της σύμβασης που έχει η ζωή χρησιμοποιώντας τη λέξη «δηλαδή;» τα πράγματα αρχίζουν να σκουραίνουν. Θα λάβουμε εκ νέου την ίδια απάντηση λες και είναι κουφός ο ερωτών προσθέτοντας δίπλα της την έκφραση «δεν καταλαβαίνεις;»
Όσο χρόνο και να σπαταλήσουμε να ρωτάμε τι εννοεί με την δήλωση του για το «τι είναι» το μόνο που θα καταφέρουμε είναι να τον κάνουμε να θυμώσει για το χαμηλό επίπεδο που του προσφέρουμε ως συζήτηση μια και για αυτόν είναι όλα λυμένα μέσα από την έκφραση του που τον χαρακτηρίζει και τον περιλαμβάνει μέσα στην υποκειμενική του σαφήνεια.
Αν συναντήσετε άνθρωπο που έχει την ικανότητα να απαντά χωρίς να νοιώθει την ανάγκη να σας απαξιώσει σε τρία συνεχόμενα «δηλαδή» της κουβέντας σας θεωρώ ως πιο απλό να είναι ένας συγκροτημένος άνθρωπος και το πιο ευχάριστο (ως συνάντηση) θα είναι να έχετε βρει ένα άνθρωπο που κατέχει ως άθλημα της μερικής εποπτείας της σκέψης του , άρα βρίσκεται μέσα στο ατέλειωτο διάβα της φιλοσοφίας. Αυτούς τους ανθρώπους προσωπικά στη ζωή μου δεν τους αφήνω να χαθούν μια και είναι η καλύτερη βακτηρία να ανακαλύψω την άγνοια μου και να την μετατρέψω σε ουσιαστικά ερωτήματα. Οι απαντήσεις έρχονται πάντα χωρίς άγχος αρκεί να ξέρω τι ρωτώ.
Η πολιτική σκέψη (γύρω μας) που προβάλλεται ως ξύλινη χρησιμοποιώντας λόγια χωρίς καμία ουσία μέσα από στερεότυπες εκφράσεις του εκάστοτε πολιτικού χώρου, αποτελεί μια θλιβερή αδυναμία στην στοιχειώδη ικανότητα να είναι ο εκφραστής της παιδί.
Αυτή η λοβοτομημένη ενήλικη εμφάνιση της σκέψης καθιστά κάθε εκφραστή της ένα από τα ζόμπι που ταλανίζουν τις ζωές μας.
Το ίδιο ακριβώς ως παθογένεια σκέψης βρίσκεται και στον αντίλογο του ξύλινου κομματικού λόγου από τους αφιονισμένους αγωνιστές του «περίπου θέλω» που απαντώνται τελευταία όλο και πιο συχνά στις αγωνιστικές κινητοποιήσεις των διαμαρτυρομένων απέναντι στους εξουσιαστές που κρύβονται με ψεύτικη σοβαρότητα από την αποτυχημένη πολιτική τους. Για να το κάνουμε πιο σαφές ένα σύνθημα που χρησιμοποιήθηκε τελευταία στις συγκεντρώσεις των ακηδεμόνευτων διαμαρτυρομένων και ήταν το «Γιώργο μαλάκα δεν ήρθαμε για πλάκα» ενώ ακούγεται πολύ δροσερό , όμορφο και με διάθεση ανατροπής, στο πρώτο ουσιαστικό «δηλαδή;» αρχίζει να κουτσαίνει. Βέβαια αν γλυτώσεις την κατηγόρια του συντηρητικού και υποταγμένου χαφιέ στο σύστημα, μάλλον θα υποστείς την αδιαφορία του «αγωνιστή» για την απολιτική σου ερώτηση, μια και μερικά πράγματα είναι έτσι γιατί έτσι τα λέμε.
Η πολιτική σκέψη εκτός από τους επαίτες ευζωίας χωρίς προτάσεις, έχει φτάσει να είναι (για τους υποτιθέμενα σκεπτόμενους πολιτικά) μια αναζήτηση ευφυούς διαχείρισης του βόθρου που μας έχει κάνει να μην μπορούμε να πάρουμε ανάσα. Περίπτωση ψαξίματος ώστε να αξιοποιούμε διαφορετικά τα περιττώματα της σκέψης μας και να μην είναι ανυπόφορα δεν υφίσταται στην θέαση των ανθρώπων που δεν έχουν το χιούμορ και την παρατήρηση των τετράχρονων για να στοιχήσουν μια διαφορετική προσέγγιση σε ότι τους απασχολεί στη ζωή.
Κάποτε είχα ακούσει την πεποίθηση πως η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού για να νιώσω μεγάλη θλίψη μια και δεν αναρωτήθηκε κανένας αν το εφικτό εξαρτάται από την περιοριστική σκέψη ηγετών και ηγεμονευόμενων. Αφού αποφασίσαμε (μετά ΔΝΤ) λοιπόν όλοι ότι είμαστε ανίκανοι, το εφικτό μας είναι παραδώσουμε σε ένα παγκόσμιο ίδρυμα την διατροφή και συνέχιση της ανυπόληπτης ζωής μας χωρίς όνειρα και σκέψεις υπέρβασης της συνήθειας.
Αυτή η κοινωνία που ψάχνει για οικονομικές λύσεις μέσα από μοντέλα που δεν τα κατανοεί ενώ τα αναπαράγει μέσα από την υποτιθέμενη επάρκεια του γνωστικού υπόβαθρου των εκφραστών της, είναι ανίκανη να διαβάσει ένα κείμενο της Κικής Δημουλά και να μας πει χωρίς να ιδρώνει (από την αγωνία να ξεφύγει του βασάνου) τι κατάλαβε… η για να το πω καλύτερα να απαντήσει στο προηγούμενο ερώτημα «Τι είσαι;»
Αυτή η κοινωνία είναι ανίκανη να δει ότι η μοναξιά της είναι το αποτέλεσμα επιλογής του μοντέλου σκέψης που λειτουργεί μέσα από μια αδηφάγα κτήση των πάντων χωρίς κόστος από το άτομο, την κοινωνική ομάδα, την επικράτεια των ψηφοφόρων.
Αυτή η κοινωνία μετέτρεψε την ποίηση σε αηδιαστική προβολή της ατομικής ανεπάρκειας αβόλευτων ψυχών και τους δοξάζουν οι προβεβλημένοι ψαράδες ως αντίστοιχες με αυτούς εκτρωματικές προσωπικότητες προφέροντας μια παιδεία έκπτωσης σε ένα λαό χωρίς επιλογές. Ψαράδες σκουπιδιών είναι όσοι χρησιμοποιούν τα μέσα που διαθέτουν για να προβάλλουν ως σπουδαίο ότι τους ταιριάζει στην φτωχή από πληρότητα ζωή τους.
Αυτός ο λαός της εν λόγω κοινωνίας είναι ανίκανος να αμφισβητήσει ότι φασιστικό του έχουν ορίσει ως θεσμούς (δηλαδή ως προστατευμένα συμφέροντα) και μένει μόνο σε κορώνες αντιπολιτευτικές που τον κάνουν απλά έναρθρο κύνα και ουδέποτε μπορεί να γίνει επιτυχημένα Κυνικός στην φιλοσοφική του θέαση.
Στο ερώτημα με ποιους μπορεί κάποιος να πάει και ποιους να αφήσει για να ψάξει την «άσπρη μέρα» του, η απάντηση είναι πως δεν αφορά τους άλλους η λύση του προβλήματος του , μια και ο τρόπος της προσωπικής του σκέψης έχει παράγει το βόθρο στον οποίο συνεχώς βουλιάζει ως άτομο, ως κοινωνική ομάδα και ως επικράτεια ανίκανων σε κρίση ψηφοφόρων.
Θα έλεγα ότι χάσαμε την ικανότητα να ακούμε και να παίζουμε στην ζωή μας χωρίς να φοβόμαστε με ότι είναι καινούργιο και σαφώς εξελίξιμο… με άλλα λόγια τα κάναμε «Θούπα» και θέλει πολλά κότσια να δούμε ότι αυτός ο χυλός περιέχει εκτός από την έλλειψη μας και κάτι άλλο θρεπτικό μέσα του όπως ας πούμε το «Ρύζι»
Υ.Γ
Με αφορμή την αναζήτηση εικόνας για το θέμα προσφέρω ένα χώρο που μας μαθαίνει πώς να φτιάχνουμε την Θούπα από ρύζι.
http://syntages.tumblr.com/post/359576234/suntagi-soupa-ruzi-avgolemono
Καλησπέρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ότι σχολιάζω μετά από καιρό, δεν σημαίνει ότι δεν σε διαβάζω.
Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω την ηρεμία της σκέψης που χρειάζεται, το τελευταίο διάστημα, για να μπορέσω να ακούσω όπως πρέπει στα κειμενά σου.
Αναγνωρίζω και τον εαυτό μου σε αυτά που περιγράφεις, έστω και περιστασιακά.
Και η αλήθεια είναι ότι εσχάτως, παρ' όλη την ταραχή, προσπαθώ περισσότερο να ακούω παρά να σκέφτομαι τι θα απαντήσω.
Χαίρομαι που μπορώ και βρίσκω, σημαδούρες ψύχραιμης και ανθρώπινης σκέψης σε εποχή ταραχών.
Σε καταλαβαίνω φίλε μου και εγώ προσωπικά βρίσκομαι σε μια φάση επεξεργασίας των δεδομένων γύρω μου που μοιάζουν ως εξελίξεις, αλλά είναι προβλέψιμα και σε βαθύτερα επίπεδα σαφώς θυμικά κατευθυνόμενα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι δύσκολες απαντήσεις μέσα από την ατομική μας ευθύνη είναι προς αυτά τα τετράχρονα παιδιά που στο βλέμμα τους έχουν τη λύση... αλλά εμείς αδυνατούμε να την εντοπίσουμε όντας "κυρίαρχοι" μέσα από τις πεποιθήσεις που μας κάνουν δυστυχισμένους.
Υποψιάζομαι μέσα από την παρατήρηση της ζωής γύρω και μέσα μου ότι εχθρός μας είναι το μοντέλο της σκέψης μας για ότι ερμηνεύουμε σήμερα ως "Ζωή".
Είναι δύσκολο να συνειδητοποιείς ότι είσαι ένα αναλώσιμο υλικό σε ένα παγκόσμιο πείραμα που δεν ήταν ανάγκη να συμβαίνει γιατί η ζωή είναι έξω από την πειραματική τούτη παραφροσύνη...
Καλημέρα αγαπητέ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχω και εγώ δύο ανήψια 3 & 4 ετών, και ομολογώ ότι όποτε τα επισκέπτομαι, εάν εξαιρέσειςτο γεγονός ότι με κάνουν πτώμα με την ενεργητικότητά τους, η επικοινωνία που έχω μαζί τους με προσγειώνει νοητικά στο πως θα έπρεπε να βλέπω την ζωή.
Φεύγω, έτσι, πάντα με ένα χαμόγελο και μία αίσθηση ξεκούρασης που σε ανάλογο βαθμό το βρίσκω μόνον όταν αφήνομαι στην παρατήρηση της φύσης, χωρίς εξωτερικές ενοχλήσεις.