ΔΩΡΕΑΝ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΑΓΑΠΗ

. 

Ο Απριλιάτικος αέρας μου ανακάτεψε τα μαλλιά σαν άνοιξα την πόρτα του αυτοκινήτου μου μετά από αρκετούς κύκλους που έψαχνα για παρκάρισμα γύρω από την πλατεία. Πριν λίγη ώρα είχαν ανοίξει τα λιγοστά μαγαζιά του πρωινού εμπορίου και νωχελικοί ηλικιωμένοι είχαν μαζευτεί σε δυο – τρία σημεία ενώνοντας τις σκόρπιες σιωπές τους σε κοινωνικές συνευρέσεις.
Καθώς άνοιξα το πορτμπαγκάζ για να πάρω την τσάντα μου με τα απαραίτητα έγγραφα που είχα μαζί μου για να επισκεφτώ τον αγαπημένο λογιστή μου, το αυτί μου έπιασε ένα περίεργο ήχο να έρχεται από τα παρακείμενα παιχνίδια για παιδιά με κερματοδέκτη. Με την άκρη του ματιού μου είδα ένα άντρα να κουνά ένα παιδικό όχημα με το χέρι του επάνω στη βάση και να βγάζει ένα ήχο με το στόμα του κάτι μεταξύ τραίνου και φορτηγού σε ανηφόρα.
Πάντα έχω χρόνο να αφήσω τη ζωή να μπει μέσα στους ρυθμούς μου και έτσι καθυστέρησα ανοίγοντας την τσάντα μου και τακτοποιώντας τους φακέλους της κρατώντας ζωντανό το ενδιαφέρον μου στον άντρα με διακριτική ματιά.
Μέτριος στο ανάστημα με σπαστά μαλλιά ανοιχτόχρωμα είχε ένα χαμόγελο όμορφο στο πρόσωπο με τα αξύριστα γένια. Ο αέρας νόμιζες ότι κουνούσε το παιδικό πακτωμένο όχημα που έτρεχε στην φαντασία της ματιάς του
μαζί με τα μαλλιά που ανέμιζαν στην προσπάθεια να κάνει τις σωστές κινήσεις. Το ντύσιμο του περιποιημένο και λιτό κάτι σαν ρούχα βόλτας μέσα από τις οδηγίες της ανέχειας, ταιριασμένα με μια αξιοπρέπεια της ανάγκης. Τα μάτια του γελούσαν χωρίς να έχει την παραμικρή διάθεση να κοιτάξει γύρω του μια και ο κόσμος του ήταν μέσα σε εκείνο το όχημα που έτρεχε με τη δική του δύναμη στους πόθους της ζωής του.

Έβαλα και έβγαλα μερικούς φακέλους για να κερδίσει χρόνο η σκέψη μου παρέα με το βίωμα και δεν άργησα να ακούσω τη φωνή του να λέει λαχανιάζοντας τρυφερά και με διάθεση να συνεχίσει το παιχνίδι «θέλεις κι άλλο παιδί μου;». Γέλια ακούστηκαν μέσα από το λευκό σκέπαστρο του παιχνιδιού που ταξίδευε σε δρόμους της φαντασίας από την πατρική θέληση. Δεν φαινόταν το παιδί, μα όλος ο χώρος γύρω μου ήταν το παιδί τούτο. Η θέληση σαν γίνει δράση με στόχο να γελάσει ένα παιδί μπορεί να αλλάξει το τοπίο του κόσμου γύρω μας.

Έκλεισα το αυτοκίνητο και πήρα μια βαθειά δροσερή ανάσα από τον αέρα που είχε ακόμη μέσα του τα γέλια του παιδιού ξεκινώντας να βαδίσω προς τον φίλο και λογιστή μου. Οι συνειρμοί της σκέψης, μου έδιναν εκδοχές για αυτόν τον άνθρωπο που σίγουρα δεν έμοιαζε να έχει εργασία. Σκέφτηκα παρατηρώντας το συλλογισμό μου «Να ένας ευτυχισμένος άνεργος». Ήξερα ότι είναι οξύμωρο το σχήμα που θέλει να ταιριάζει την ανεργία με την ευτυχία, μια και η εκπαίδευση που παίρνουμε οι άνθρωποι από τα ισχύοντα (ως ζωή) γύρω μας θέλουν την έλλειψη να την περνάμε μέσα από κατήφεια. Όμως εδώ τα πράγματα δεν ήταν έτσι ακριβώς όπως τα γνωρίζουμε και είχαν τεράστιο ενδιαφέρον. Το ότι έκανε με το στόμα του τον ήχο του παιχνιδιού και κουνούσε το όχημα στη βάση του σκέφτηκα ότι σήμαινε πως δεν είχε λάβει ο κερματοδέκτης το υστέρημα του.
Για όσους γνωρίζουν τους λαϊκούς ανθρώπους έξω από τα σίριαλ της τηλεόρασης, ξέρουν πως το κάθε κέρμα σε ένα άνεργο είναι πολύτιμο και ως εκ θαύματος αυτή η στέρηση σε τούτη την περίπτωση είχε φέρει μια ευτυχία. Πόσο διαφορετικός θα ήταν αν είχε για ξόδεμα μια χούφτα κέρματα αφήνοντας το παιδί να οδηγήσει τη φαντασία του  μέσα από τους γνωστούς ήχους και το άψυχο λίκνισμα ενός μηχανήματος. Τώρα αυτή η στέρηση του έδινε την ευκαιρία να γίνει ο ίδιος οδηγός του ταξιδιού και να υπάρξει μαζί με το αγγελούδι του σε τόπους χαμογελαστούς και ονειρεμένους.

Ένα μικρό στροβίλισμα από χαρτιά του δρόμου με έκανε να αισθανθώ ότι τα πάντα είχαν γίνει σκουπίδια σε αυτή την όμορφη συνεύρεση της φαντασίας του πατέρα με το παιδί του. Για μια στιγμή οι εξαγγελίες για περικοπές μισθών, οι ανήθικες φορολογικές πρακτικές της εξουσίας, οι αφιονισμένοι αναλυτές, και όλο το σινάφι των «σπουδαίων» χωρίς χαμόγελο παιδιού, έμοιαζαν σαν τα μικρά χαρτιά που στροβιλίζονταν ασήμαντα κάτω από το γέλιο και το παιχνίδι της άμαξας που ταξίδευε χωρίς τα χρήματα τους.

Είχα απομακρυνθεί αρκετά αλλά η αίσθηση τούτη είχε μείνει στο βλέμμα μου που μετέφερε την ηρεμία σε ότι ήταν μες στο συννεφιασμένο αδύνατο φως γύρω μου. Τα πάντα (σκέφτηκα) γύρω μας τα βλέπουμε με ένα φίλτρο που θέλει να υποκαθιστά ο φόβος της έλλειψης τη χαρά της ζωής. Λες και κάποιοι με ένα επίμονο μάρκετινγκ θέλουν να μετατρέψουν σε ζόμπι τον έρωτα της ζωής και να τον κάνουν άχρωμη διεκπεραίωση μιας ταπεινής επιβίωσης. Όμως (ως εκ θαύματος) φτάνει ένα παιδί και μια επιθυμία να ταξιδέψει τη φαντασία του για να διαλύσει τη λογική του φόβου και να δώσει δύναμη στην πραγματική δουλειά που έχουν να κάνουν τα μπράτσα του πατέρα μαζί με την ψυχή του που δεν είναι άλλη από την διακονία της ζωής. Η σκέψη έγινε ακόμη πιο δύσκολη μια και μπήκε το ερώτημα αν όντως υπάρχουν αυτοί οι "Κάποιοι" ή τους επιτρέπουμε εμείς να ζουν μέσα στο μυαλό μας.  Όλοι οι τυπολάτρες υπάλληλοι του κράτους που είχα συναντήσει μέχρι τώρα που αμείβονται για να σου λένε πόσο δύσκολο είναι να ζήσεις, μου φαινόντουσαν αστείοι μπροστά στην άγνοια τους να κουνούν χωρίς κέρμα μια άμαξα… στην άγνοια τους δηλαδή να σπάσουν τις αλυσίδες της πληρωμένης υποτέλειας στο φόβο. Πως μπορεί να σε εμποδίσει ένας ασήμαντος αν εσύ δεν το επιλέγεις;  Το  θεριό ήταν ακριβώς πίσω από τα μάτια μου σε τούτη τη σκέψη και οι πεποιθήσεις που ορίζουν τη ζωή μας ήταν τα πολλά κεφάλια αυτού του τέρατος που κάνει γκρίζα και φοβισμένη τη ζωή μας.

Στη φράση που επαναλαμβάνεται σαν ηχώ από τους ανθρώπους γύρω μου και δεν είναι άλλη από «Δεν είναι τα πράγματα καλά», ήρθε μπροστά της να σταθεί μια ολόλευκη διαφορετική απάντηση που δεν έχει το κεφάλι σκυφτό και λέει «Ε και;». Αυτή η μικρή απάντηση στην (ατομικά) μεθοδευμένη εκστρατεία του φόβου μας, είχε ένα πρόσωπο αξύριστο αλλά χαμογελαστό και δυο μάτια που ένιωθες πως είχαν φέρει το κρυμμένο παιδί του πατέρα δίπλα στο γέννημα του. Παράξενα πράγματα που δεν μπορούν να τα διαχειριστούν τα νομοσχέδια και οι σχεδιασμοί των κατηφών ανθρώπων.

Όλα έγιναν όπως είχα προγραμματίσει και οι φάκελοι λειτούργησαν τις διαδικασίες που ορίζουν τα αφεντικά του Matrix, χωρίς όμως να κλείσουν μέσα τους τη δική μου ζωή και να δεσμεύσουν στις σελίδες τους τη χαρά του στοχασμού αφήνοντας ελεύθερο τον τρόμο και την απόγνωση για αυτό που μας παρουσιάζουν ως ζωή. Άνοιξα επιστρέφοντας το πορτμπαγκάζ για να αφήσω ξανά την τσάντα μου και άκουσα αχνά και άχρονα αυτόν τον περίεργο ήχο από φορτηγό και τραίνο (μαζί) να πλανιέται στον αέρα  πάνω από το σιωπηλό ακίνητο παιδικό αμαξάκι.
Χαμογέλασα στη σκέψη πως υπάρχουν πολλά δωρεάν ταξίδια στην Αγάπη… που πάντα μένουν στην ψυχή μας πολύ περισσότερο από ότι "διαβάζουν" αισθήσεις μας. Το κυριότερο είναι ότι το βίωμα της Αγάπης σαν δεν αναπνέουμε πια τον δροσερό αέρα, μένει και συνεχίζεται το μοίρασμα …από τα παιδιά που την ένιωσαν χωρίς να είναι απαραίτητα τα κέρματα και τούτο δεν είναι λίγο, γιατί είναι Υπέροχα Πολύ!