ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΧΩΡΙΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ

.

Βρήκα ένα άρθρο στο διαδίκτυο, την ώρα που αναζητούσα στοιχεία για ένα κείμενο που ετοίμαζα.

Ο τίτλος του με μαγνήτισε και έτσι σταμάτησα ότι έκανα και το διάβασα κάνοντας ένα τσιγάρο.

Τα πάντα έχουν λόγους που βρίσκονται μπροστά μας, (σκέφτηκα) αρκεί να είμαστε έτοιμοι να τα δούμε, εστιάζοντας την προσοχή μας σε ότι μας φανερώνεται.

Το θέμα του ήταν: «ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ Επιστροφή στο... "Κώσταινα" ή "Γιώργαινα";»

Αναφερόταν σε μια διαμαρτυρία ομάδας γυναικών, απέναντι σε ένα νομοσχέδιο που επιτρέπει εναλλακτικά την επιλογή του ανδρικού επωνύμου από τη γυναίκα με δυνατότητα να αποποιηθεί το πατρικό της.

Θα μπορούσε να είχε περάσει αδιάφορα από το βλέμμα μου, αν δεν ήταν αυτά τα δύο ονόματα που μου έφεραν το χωριό μου στο μυαλό.

Θυμήθηκα ότι στο χωριό μας όντως έτσι αποκαλούμε (π.χ Θωμάαινα) μέχρι σήμερα τις μεγάλες γυναίκες, χωρίς να μας έρχεται στο νου η αίσθηση της ομηρίας τους σε ένα αντρικό δυνάστη.

Έκανα το τσιγάρο μου και επέτρεψα στον εαυτό μου να περάσει από κρίση, όσα το μυαλό μου τα θεωρεί ως δεδομένα.

"Όχι" σκέφτηκα, δεν μπορώ να γενικεύω, υπήρχαν (και) δυνάστες στο χωριό μου... δεν μπορώ να δίνω ετικέτες σε ομαδοποιήσεις συμπεριφορών αλλά οφείλω να αξιολογώ ατομικά τους ανθρώπους.

Παλιότερα , όταν ήμουν μικρός , την περίοδο που "φόρτωνα" πεποιθήσεις στον «σκληρό δίσκο» του μυαλού μου, δεν θα έμπαινα σε κρίση των ανθρώπινων κεκτημένων με δίκαιους αγώνες.

Πολύ αργότερα όμως , έκανα το ερώτημα στον εαυτό μου «όταν κάτι το αναγορεύεις σε αδιαπραγμάτευτο… είσαι ελεύθερος;»

Ο ελεύθερος όμως ποτέ δεν θεώρησα ότι ταυτίζεται με τον αναιδή και τον ασεβή απέναντι σε ιδέες και στο τόσο αίμα που έχει χυθεί στους αγώνες των γενεών παγκόσμια.

Ξέρω ιστορικά ότι η γυναίκα υπήρξε θύμα εκμετάλλευσης και συνεχίζει μέχρι και σήμερα από ένα φοβικό σύστημα που το απαρτίζουν απαίδευτοι στην συναισθηματική νοημοσύνη άνθρωποι, ανεξάρτητα από το φύλο τους.

Υπάρχουν και θηλυκοί αντί-φεμινιστές άνθρωποι, που λειτουργούν στο σύστημα αναπαραγωγής του κοινωνικού μοντέλου.

Σκέφτηκα, «τολμώ να αμφισβητήσω;» με στόχο να δω διαφορετικά το πρόβλημα;

Πέρα από τις κοινωνικές και πολιτικές σκέψεις που μου έρχονταν στο μυαλό, σκέφτηκα ότι κάθε επιτιθέμενος κρύβει ένα τεράστιο φόβο μέσα του.

Το άφησα σαν εικόνα στο μυαλό μου και προχώρησα σε ερωτήματα προς τον εαυτό μου.

Θα μπορούσα να δω αν κρύβουν "παγίδες" οι αγώνες των διεκδικήσεων του Φεμινιστικού κινήματος;

Θα μπορούσα να συσχετίσω την εκμετάλλευση της «παγκόσμιας παραγωγής» με την ανάπτυξη εργατικών χεριών μέσω του φεμινιστικού κινήματος στο ξεκίνημα του;

Θα είχα στοιχεία ώστε να εξετάσω αν κάποιες θεωρούμενες καταξιωμένες γυναίκες λειτουργούν τελικά ένα αντρικό μοντέλο σκέψης, ονομάζοντας τους εαυτούς τους χειραφετημένες φεμινιστικά;

Θα μπορούσα να δω (σήμερα) ,την μοναξιά των δύο φύλων μετά τους αγώνες, όντας πετυχημένα και ισότιμα στο σύστημα;

Θα είχα την ικανότητα να αντιληφθώ ότι τα πάντα είναι διαμάχες που οργανώνονται από ένα σύστημα (άφυλο) που δεν θέλει να σε βγάλει από μέσα του , αλλά να καταναλώσει τη ζωή σου σε πλαστά διλλήματα;

Θα μπορούσα να κατανοήσω την ηρεμία και την αποδοχή που νοιώθουν μεταξύ τους, ο παππούς και η γιαγιά σε ένα προηγούμενο άρθρο μου;

Σε ποιά στοιχεία και αρχές βασίζεται αυτή η αρμονία της σχέσης τους;

Θα μπορούσα να πείσω τον εαυτό μου ότι τα μοντέλα αλλάζουν μόλις αλλάξουμε εμείς τη θέαση μας; Ή ακόμα , ισχύει ότι κάθε τι που πολεμάμε ενισχύουμε την ύπαρξη του γιατί την θέλουμε ουσιαστικά μέσα μας;

Θα ήμουν ικανός να συσχετίσω την καταστροφή του πλανήτη με την αδυναμία αποδοχής της διαφορετικότητας μεταξύ των φύλων και γιατί όχι μεταξύ των άλλων πλασμάτων που τον κατοικούν;

Άναψα ένα ακόμη τσιγάρο και γεύτηκα μια ωραία ρουφηξιά από τον καφέ μου.

Πολλά ερωτήματα και σίγουρα το ζήτημα απαιτούσε ολιστική προσέγγιση.

Τα μάτια της σκέψης μου ήσαν στραμμένα στον παππού και την γιαγιά του χωριού μας…

Σκέφτηκα ότι στην ουσία τους παρακαλούσα να μου δώσουν στοιχεία στην συναισθηματική μου νοημοσύνη, μήπως και χαράξω τον δικό μου δρόμο κατανόησης…

Χαμογέλασα και είπα να καταγράψω αυτά τα ερωτήματα στις ηλεκτρονικές σελίδες του παγκόσμιου χωριού μας.

Άλλωστε , όταν αποφασίσεις να "περπατήσεις" με τη σκέψη σου τέτοια ζητήματα … τα ερωτήματα έχουν μεγαλύτερη αξία από την τοποθέτηση κάθε «λογικού» ανθρώπου.

Μήπως αυτή η «λογική» δεν υπαγορεύει το «αντί» δίπλα στον φεμινισμό;