ΚΑΠΟΤΕ ΕΙΧΕ 731 ΜΕΤΡΑ ΥΨΟΜΕΤΡΟ

.


Σαν σταθεί ο περιηγητής στα πανάρχαια θαλασσοδαρμένα βράχια του χωριού μας, και αφού διαλέξει την ψηλότερη πέτρα, μπορεί ήρεμα να αφουγκραστεί.

Τα βουνά μιλάνε μεταξύ τους με το χάδι του αγέρα και λένε τις ιστορίες τους και τα πάθη των ανθρώπων που τα ποτίζουν με μνήμες αιώνες τώρα.

Σαν σταθείς για να αφουγκραστείς, τι λένε, θα πρέπει να έχεις δυο αισθητήρια ως εφόδια.

Το ένα είναι η γνώση και το άλλο η κρίση.

Έχουν πολλές ιστορίες τα βουνά που ανταλλάσουν μεταξύ τους.

Μια από αυτές που την έφερε το αεράκι και την πηγαινοφέρνει χρόνια τώρα χωρίς να την νοιώθουν εύκολα οι άνθρωποι, που έχουν σκυμμένο το κεφάλι στις ιδιωτικές τους ανάγκες, είναι αυτή που ξεκίνησε από ένα άλλο βουνό (πιο βόρεια) που είχε κάποια στιγμή υψόμετρο 731 μέτρα πάνω από τη θάλασσα.

Με ένα πάτημα στην εικόνα του χάρτη, μπορεί η ιστορία να αρχίσει…μέσα από την αφήγηση ενός ανθρώπου… το που τελειώνει ανήκει στον αναζητητή που κρύβει ο καθένας μέσα του.

Οι σχολιασμοί συνήθως είναι εύκολοι … και σίγουρα δεν μας κάνουν Σοφούς…

Η Πυθαγόρεια σιωπή όμως;

Άλλωστε όταν τιμάμε (ακούγοντας) μνήμες οφείλουμε να είμαστε σιωπηλοί …

Δεν υπάρχουν σχόλια: