.
Σσσσς…
Συνήθως βάζουμε το δάκτυλο κάθετα μπροστά στο στόμα μας και εκφέρουμε αυτό το χαρακτηριστικό ήχο. Με αυτή την γλώσσα του σώματος, ζητάμε άμεσα και επιτακτικά την ησυχία. Ίσως είναι μια από τις πρώτες «λέξεις» των ανθρώπων από την αρχέγονη πορεία της εξέλιξης τους.
Σίγουρα δεν έχει ηλικία 3,5 χιλιάδων ετών , ούτε πέντε ούτε δέκα … ούτε … ούτε…
Ήταν κώδικας συνεννόησης πρωτόγονων ομάδων για να κάνουν πλήρη ησυχία, όταν ο συριστικός ήχος από πλησίασμα τεράστιων ερπετών έφτανε το μέρος τους.
Μίμηση του κινδύνου δηλαδή.
Κατεγράφη λοιπόν μέσα μας, ως πειθαρχία σε ένα φόβο και σίγουρα μας φάνηκε πολύ χρήσιμος αυτός ο σωματικός ήχος , αφού επιβιώσαμε μέχρι σήμερα.
Θα μου πείτε κι αν έκλαιγε εκείνη τη στιγμή το παιδί τι το έκαναν ;
Είμαι σίγουρος ότι θα είχαν κάποιο τρόπο να το ηρεμήσουν εκτός από την εύκολη προσταγή «-Πνίξε το!»
Αυτή τη πληροφορία για την συριστική επικοινωνία των ανθρώπων την είχα διαβάσει πολύ παλιότερα και μου ήρθε στο μυαλό καθώς ενημερωνόμουν στο διαδίκτυο ,για τα παλαιοντολογικά ευρήματα στην Δυτική Μακεδονία. Πέρασε πολύς καιρός … τόσος που και τα "παραμύθια" ξεχάστηκαν… και τα μεγάλα ζώα που ήσαν θηρευτές του ανθρώπου εξέλειπαν.
Ακόμα πήραμε και μια λάθος οδηγία (ή την φτιάξαμε μόνοι μας) που έλεγε «Αυξάνεστε και πληθύνεστε και κατακυριεύσατε την γη…» , αλλά ο φόβος και η λειτουργία του «Σσσς» δεν έπαψε να υφίσταται μέσα μας…
Μήπως δεν έχουν εκλείψει οι «θηρευτές» μας;
Μήπως τους έχουμε μέσα μας και απλά φοβόμαστε να τους δούμε;
Μήπως αυτοί οι «θηρευτές» γεννούν, την πείνα (στερημένων και χορτάτων), την βία (πολέμου ή ειρήνης), τον φόβο (δυνατών και αδυνάτων), την ανασφάλεια (μορφωμένων και απαίδευτων), την …, την … και δεν έχει τέλος η καταγραφή.
Πάντως αν αποφασίσουμε να στρέψουμε τα «μάτια» στο θηρίο που κουβαλάμε μέσα μας ,(για να δαμάσουμε το φόβο μας) θα πρότεινα να φέρουμε το δάκτυλο κάθετα στο στόμα και να πούμε στον εαυτό μας: Σσσσσσς !
Θέλει σεβασμό στο ταξίδι και σεμνότητα σε κάθε βήμα αυτή η πορεία προς στον Άδη!
Παλιότερα είχα διαβάσει ένα όμορφο βιβλίο της Πιτσούλη υπό τον τίτλο «Μυστική Οδύσσεια», που έχει τον τρόπο να σου δείχνει (αρχικά) το πώς ταξιδεύουμε προς την κατάβαση μέσα από την γνωστή ιστορία του Οδυσσέα.
Την κατάβαση με πιο σκληρό και σαφή λόγο … μπορούμε να την πούμε και αυτογνωσία.
Σημείωση: Βαρύ το νόημα της λέξης (αυτογνωσία) για εύκολη χρήση στα χείλη μας … Σσσσς …
Σσσσς…
Συνήθως βάζουμε το δάκτυλο κάθετα μπροστά στο στόμα μας και εκφέρουμε αυτό το χαρακτηριστικό ήχο. Με αυτή την γλώσσα του σώματος, ζητάμε άμεσα και επιτακτικά την ησυχία. Ίσως είναι μια από τις πρώτες «λέξεις» των ανθρώπων από την αρχέγονη πορεία της εξέλιξης τους.
Σίγουρα δεν έχει ηλικία 3,5 χιλιάδων ετών , ούτε πέντε ούτε δέκα … ούτε … ούτε…
Ήταν κώδικας συνεννόησης πρωτόγονων ομάδων για να κάνουν πλήρη ησυχία, όταν ο συριστικός ήχος από πλησίασμα τεράστιων ερπετών έφτανε το μέρος τους.
Μίμηση του κινδύνου δηλαδή.
Κατεγράφη λοιπόν μέσα μας, ως πειθαρχία σε ένα φόβο και σίγουρα μας φάνηκε πολύ χρήσιμος αυτός ο σωματικός ήχος , αφού επιβιώσαμε μέχρι σήμερα.
Θα μου πείτε κι αν έκλαιγε εκείνη τη στιγμή το παιδί τι το έκαναν ;
Είμαι σίγουρος ότι θα είχαν κάποιο τρόπο να το ηρεμήσουν εκτός από την εύκολη προσταγή «-Πνίξε το!»
Αυτή τη πληροφορία για την συριστική επικοινωνία των ανθρώπων την είχα διαβάσει πολύ παλιότερα και μου ήρθε στο μυαλό καθώς ενημερωνόμουν στο διαδίκτυο ,για τα παλαιοντολογικά ευρήματα στην Δυτική Μακεδονία. Πέρασε πολύς καιρός … τόσος που και τα "παραμύθια" ξεχάστηκαν… και τα μεγάλα ζώα που ήσαν θηρευτές του ανθρώπου εξέλειπαν.
Ακόμα πήραμε και μια λάθος οδηγία (ή την φτιάξαμε μόνοι μας) που έλεγε «Αυξάνεστε και πληθύνεστε και κατακυριεύσατε την γη…» , αλλά ο φόβος και η λειτουργία του «Σσσς» δεν έπαψε να υφίσταται μέσα μας…
Μήπως δεν έχουν εκλείψει οι «θηρευτές» μας;
Μήπως τους έχουμε μέσα μας και απλά φοβόμαστε να τους δούμε;
Μήπως αυτοί οι «θηρευτές» γεννούν, την πείνα (στερημένων και χορτάτων), την βία (πολέμου ή ειρήνης), τον φόβο (δυνατών και αδυνάτων), την ανασφάλεια (μορφωμένων και απαίδευτων), την …, την … και δεν έχει τέλος η καταγραφή.
Πάντως αν αποφασίσουμε να στρέψουμε τα «μάτια» στο θηρίο που κουβαλάμε μέσα μας ,(για να δαμάσουμε το φόβο μας) θα πρότεινα να φέρουμε το δάκτυλο κάθετα στο στόμα και να πούμε στον εαυτό μας: Σσσσσσς !
Θέλει σεβασμό στο ταξίδι και σεμνότητα σε κάθε βήμα αυτή η πορεία προς στον Άδη!
Παλιότερα είχα διαβάσει ένα όμορφο βιβλίο της Πιτσούλη υπό τον τίτλο «Μυστική Οδύσσεια», που έχει τον τρόπο να σου δείχνει (αρχικά) το πώς ταξιδεύουμε προς την κατάβαση μέσα από την γνωστή ιστορία του Οδυσσέα.
Την κατάβαση με πιο σκληρό και σαφή λόγο … μπορούμε να την πούμε και αυτογνωσία.
Σημείωση: Βαρύ το νόημα της λέξης (αυτογνωσία) για εύκολη χρήση στα χείλη μας … Σσσσς …
Το «σσσς…» το άκουσα κάτω από διάφορες και διαφορετικές συνθήκες, ομολογώ όμως ότι ποτέ δεν με καθησύχασε ίσως γιατί πράγματι θυμίζει ήχο φιδιού.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν είναι έτσι, γονιδιακά (και αφού ανήκω σε είδος που επιβίωσε) ο ήχος ενός «σσσς…» σημαίνει κάτι πολύ ειδικό, εικάζω ότι είναι η μη εμπλοκή και η αποφυγή.
Άραγε έτσι αντιμετωπίζονται όλοι οι φόβοι; Εκείνοι που γεννούν πείνα-βία-ανασφάλεια; με «σσσς...» αντιμετωπίζονται; Οι άλλοι, οι εσωτερικοί, επίσης; Το μακρύ ατέλειωτο ταξίδι μέσα μας και προς την άγνωστη χώρα μας γιατί το βαφτίσαμε αυτογνωσία; και γιατί το συνδυάσαμε με τον Άδη; Μήπως γιατί η έννοια του «αυτό-» και της «γνωσίας» μας το κάνει πιο φιλικό νοητικά; Μήπως αυτές οι έννοιες προσδιορίζουν τους γνωστικούς όρους μιας πορείας για μια προκαθορισμένη συνάντηση/ανεύρεση με έναν φιλικό και ασφαλή -και απομεμακρυσμένο ως Ιθάκη- «εαυτό»;
Αυτό το «σσσς…» στην εσωτερική μας πορεία πραγματικά με φοβίζει, και τούτος ο φόβος -εικάζω ότι- δεν είναι γονιδιακός…
+παν
Μεγάλο θέμα αγαπητέ άνθρωπε – σχολιαστή +ΠΑΝ έθιξες και με χαροποίησε η εμβάθυνση του φαινομενικά ελαφρού θέματος…
ΑπάντησηΔιαγραφήΊσως τα “φίλτρα” της σκέψης και όχι οι “παρωπίδες” … να ευθύνονται για την αέναη μεταφορά της πέτρας του Σίσυφου στη ζωή μας.
Σκέφτομαι, θα μπορούσαμε να ανακαλύψουμε το παρόν των όντων που υπάρχουν γύρω μας, βγάζοντας το παρελθόν και το μέλλον από την ύπαρξη μας ως μηχανισμό σκέψης που αφαιρεί την ίδια τη ζωή μας;
Μήπως η προσμονή βάσει της εμπειρίας είναι το φίλτρο που μας έχει νεκρούς παροντικά;
Να σε ευχαριστήσω για την τομή που έβαλες σε ένα απλό κείμενο.