ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ…

.

Θα μπορούσε να σχετίζεται η ανατολή της πανσελήνου, με μια συναυλία που βγήκε από την αραχνιασμένη γωνιά της θύμησης;

Στην φωτογραφία εικονίζεται η ανατολή του φεγγαριού στο ύψος του ορίζοντα.
(Διάλεξα το μνημείο του Παρθενώνα για σημειολογικούς λόγους, που σίγουρα περιέχει κάθε Δραγασιά του πλανήτη μας)

Παρατηρούμε πως πάντα φαίνεται μεγαλύτερη η σελήνη στην ανατολή, ενώ όταν διαγράψει την πορεία της στον ουρανό αισθανόμαστε ότι είναι μικρότερη.
Εκτός από την εξήγηση που γράφουν οι ερασιτέχνες αστρονόμοι (από όπου δανειστικά την εικόνα τους) υπάρχει και μια άλλη πιο ανθρωποκεντρική .

Σκεφτείτε ότι ο νους θεωρεί τις αισθήσεις του ως «αλήθεια» και κρίνει πάντα το κάτι άλλο με αυτή την προσωπική ερμηνεία του κόσμου … μη μας φοβίζει ο χαρακτηρισμός αν αυτό πούμε ότι είναι μια ψευδαίσθηση…

Θυμάμαι στα φοιτητικά μου χρόνια , είχα παρακολουθήσει στην Θεσσαλονίκη, μια συναυλία των νέων τότε στα μουσικά δρώμενα Χειμερινών κολυμβητών.

Παρέα μου ήταν δυο μεταξύ τους φίλοι (γνώστες του μουσικού είδους) , ο ξάδερφος μου ο Τάκης και Γιώργος (γνωστός σκιτσογράφος της συμπρωτεύουσας).

Η διαφορά της ηλικίας μου δεν ταίριαζε να θεωρηθώ ως τρίτος φίλος της παρέας, πέρα από την αγάπη που είχα και έχω στον ξάδερφο μου και την μέχρι σήμερα εκτίμηση στο έργο του Γιώργου.
Τους είχε ετοιμάσει μάλιστα και κάτι χειροποίητες μάσκες ο Γιώργος για το πρόγραμμα της συναυλίας.
Βγαίνοντας από την παράσταση, ως νέος που είχε μάθει να σηκώνει το ανάστημα του στα πήλινα πόδια της τότε γνώσης του, έκανα απορριπτική κρίση (με θέσεις;) για την μουσική τους.

Η απάντηση που είχα πάρει, ήταν «και όμως δεν είναι έτσι» , αφήνοντας με σε μια απορία για την ορθότητα της κρίσης μου.

Δεν θα αναφερθώ στο τι πιστεύω σήμερα για την αξία των δημιουργιών του Κώστα Βόμβολου ή του Αργύρη Μπακιρτζή, γιατί θα περιέγραφα ελλιπώς τους δρόμους που άνοιξαν με την σουρεαλιστική κάποιες φορές αγωγή της ψυχής μας.

Θυμάμαι με εκτίμηση εκείνη την περίοδο των άστοχων προσεγγίσεων μου, γιατί από τα λάθη μας πάντα εξελισσόμαστε.
Με την ίδια αποδοχή δέχομαι και τα λάθη που αντιλαμβάνομαι γύρω μου ως κρίσεις με θέσεις , ανθρώπων που το ζύγιασμα του Εγώ τους είναι πιο βαρύ από τις γνώσεις τους.

Ότι παρατηρούμε και έχει ως αποτέλεσμα την κρίση μας .. έχει πάντα ένα συνοδό στο μυαλό μας που αυτός αναλαμβάνει να μιλήσει ως η σταθερή Αλήθεια.

Ο συνοδός αυτός έχει το περίεργο όνομα «Σε σχέση με…»
Με το τοπίο, με τις πεποιθήσεις μας, με τις γνώσεις μας, με τις ανάγκες μας , με , με …

Τώρα ας αναλογιστούμε βλέποντας τον "συνοδό" μας … τι μέγεθος έχει η Σελήνη στην ανατολή της , ή τι αξία έχει το έργο των Χειμερινων Κολυμβητών ;