ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ

.





Θέλω να βάνω δύσκολα, πρώτα σε μένα και μετά σαν κέρασμα στα ποτήρια που τα κρατούν χέρια που ζητούν το γέμισμα του άδειου.
Κοντή γιορτή η παγκόσμια μέρα της Ποίησης, μαζί με όλες τις άλλες ανούσιες μέρες που γιορτάζουν οι αμνήμονες του παρόντος κοινωνίες, εξωραΐζοντας  την ενοχή της πνευματικής τους καθυστέρησης.

Σκέφτηκα να γράψω κάτι, για να θυμίσω την αλήθεια, που λέει ότι μέσα από τον βρώμικο χυλό της σκέψης του πολιτισμού μας,  μπορεί όποιος έχει τεντωμένες τις αισθήσεις του να βρει διαμάντια που πάνω τους αντιφεγγίζουν τα άστρα.

Δεν θα μπορούσα να διαλέξω για την υποκριτική μέρα της Ποίησης, καλύτερα λόγια από αυτά της πνευματικής συνομιλίας δύο πολύτιμων πετραδιών της πρόσφατης σχετικά ιστορίας μας. Ο Λιαντίνης ιχνηλατεί τους αθέατους δρόμους του Καβάφη και  τους προσφέρει στους τυφλούς ανθρώπους  της σπηλιάς του Πλάτωνα.
Στα μεγάλα λόγια σιωπούμε, με στόχο να ακούσουμε χωρίς να βιαστούμε να κρίνουμε, μια και δεν έχουμε ακόμη γυρίσει το βλέμμα μας από τα είδωλα της φαντασίας μας στο φως της γνώσης.

Το σιγάν κρείττον εστί του λαλείν….

Διαβάστε το άρθρο του Δημήτρη Λιαντίνη που φιλοξενείται στον υπέροχο χώρο των ανθρώπων που αγαπούν την φιλοσοφία του και την προσφορά του μέσα από την βαθειά αγάπη που είχε στον άνθρωπό και τη χαρά της ζωής.



Ακόμη:
Πρόσθετα στοιχεία από ηχογραφημένη ομιλία του Δασκάλου Λιαντίνη σε φοιτητές  για την ποίηση του Καβάφη, ανεβασμένο από τον ίδιο ιστοχώρο.

http://www.youtube.com/watch?v=8mNuXapSKJM



Τέλος:
Την φωτογραφία της ανάρτησης και όχι την σκέψη την πήρα από τον χώρο http://www.athina984.gr/node/180784

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου